Love your smile วางกับดักรักยัยยิ้มหวาน

"สีขาวหรือสีชมพู่ดีพี่สมหญิง" ฉันหยิบชุดเดรสสีชมพู่กับชุดกระโปร่งบานลูกไม้สีขาวให้กับพี่สมหญิงที่ถูกฉันลงไปปลุกถึงห้องนอน
 
"อันไหนก็สวยค่ะ" 
 
"ได้ไงล่ะ วันนี้วันแรกเลยนะ" 
 
ไม่ต้องงงกับคำสนทนาของฉันกับพี่สมหญิงเพราะวันนี้เป็นวันแรกที่จะย้ายร่างเล็กของฉันไปอยู่บริษัทของคุณอาที่พ่อฉันเป็นหุ้นส่วน เพราะฉะนั้นฉันต้องแต่งตัวนานพอสมควร
 
"นี่เธอ" อาเมฆที่มาจากไหนไม่รู้เดินก้าวเท้ามายังไว
 
"เข้ามาทำไมอาเมฆ พิมฐากำลังจะแต่งตัวนะ" ฉันดุเขาเบา ๆ 
 
"เธอไปปลุกสมหญิงตั้งแต่ตี 5 นี้มันจะ 8 โมงแล้วเธอยังไม่ได้อะไรสักอย่าง"
 
"ก็ฉันไม่รู้จะเอาชุดไหนดี ไหน ๆ อาเมฆก็มาแล้วช่วยพิมฐาเลือกหน่อยสิ" ฉันยื่นชุดทั้งสองตัวให้
 
อาเมฆปัดชุดทั้งสองออกก่อนจะเดินไปยังตู้ผ้า อาเมฆหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์มาให้
 
"มันไม่ธรรมดาไปหน่อยเหรอค่ะ"
 
"ชุดนี้มันเหมาะกับหน้าที่เธอแล้ว" ฉันรีบมาก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนในห้องแต่งตัว ที่เมืองไทยเขาแต่งชุดแบบนี้ทำงานเหรอ ? นี้ชุดผู้บริหารหรือเนี่ย เอาว่ะ เข้าเมืองตาลิ่วต้องลิ่วตาตาม
 
     บริษัท KK
 
อ๊าก ! ทำไมไม่เห็นมีใครใส่ชุดแบฉันเลยจะมีก็มีแต่แม่บ้าน หรือที่ห้องฉันจะมีห้องเปลี่ยนเสื้อ โห่ อาเมฆใจดีจัง ^^
 
"นี้คือหน้าที่เธอ"
 
"แม่บ้าน!"
 
ผู้หญิงใส่ชุดเชิ้ตสีขาวกางเกงยีนส์ยืนเรียงแถวตรงก่อนจะยิ้มทักทาย อาเมฆยื่นแฟ้มเอกสารให้ก่อนจะฝากแม่บ้านทุกคนช่วยสอนงานให้
 
"ตาบ้า!" ฉันบ่นในใจก่อนจะหยิบไม้กวาดขึ้นมาพร้อมกับกวาด กวาด กวาด ไปเลื่อนจนลืมไปแล้วว่าป้าแม่บ้านให้กวาดถึงไหน
 
โครม ! ไม่รู้ว่ากวาดไปกวาดมาไปชนกับวัตถุบางอย่างที่ทำให้ร่างเล็ก ๆ ปลิวมาไกลมาก
 
"เธอเป็นอะไรมากไหม" คนถูกชนเดินเข้ามาถาม
 
"นายลองมาเป็นคนลอยลงกับพื้นไหมล่ะ" ฉันปัดก้นก่อนจะมองมาคนที่ยืนอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว
 
หล่อ O_o ! ทำไมน่ากินขนาดนี้เนี่ย ฉันมองไปนานแค่ไหนไม่รู้แต่ที่รู้ ๆ ตานี้เดินมาเช็ดน้ำลายที่มุมปากของฉัน
 
"555 เธอนี้ตลกดีแหะ"
 
"นะ นายยังจะมาหัวเราะอีก คำขอโทษนี้รู้จักไหม?" ฉันตะโกนว่าเขา เหมือนเขาเองจะรู้ตัวก่อนจะโน้มตัวลง
 
"ขอโทษนะ ^^ " อ๊าก เหมือนโดนยั่วเลย ทำไมผู้ชายประเทศนี้ชอบยั่วก็ไม่รู้
 
"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะแม่สาวน้อย" 
 
"เดียว! นายชื่ออะไร"
 
เขาหันกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มหวาน ๆ "เจเจ" เพียงเขาบอกชื่อจบเพียงเท่านั้นเจเจก็ก้าวเท้าเดินไป ฉันมองแผ่นหลังเขาก่อนที่มันค่อย ๆ ไกลแล้วก็หายไป
 
ฉันใช้เวลาในการเป็นแม่บ้านหนึ่งวันเต็ม ๆ อาเมฆที่เห็นตอนเช้าแล้วก็หายไปพร้อมถึงเวลาจะต้องเลิกงานเขาก็มารับที่พักแม่บ้าน 
 
"สนุกไหมหลานรัก" จะอ้วก ถ้าจะทำถึงขนาดนี้อย่าเรียกว่าหลานรักเลย ฉันยอมเป็นคนที่ไม่รู้จักจะดีเสียกว่า
 
"ไม่ตอบแสดงว่าสนุกสินะ"
 
"สนุกกับผีสิคะ เหนื่อยจะแย่แล้ว" ฉันทิ้งตัวลงกับพื้นเหมือนเด็กงอแง่ต้องการของเล่น
 
"ลุกเดียวนี้นะพิมฐา" 
 
"พิมฐาไม่ลุกค่ะ ถ้าอาเมฆจะกลับแล้วก็ช่วยอุ้มพิมฐาขึ้นรถด้วย" ฉันพูดประชดเพื่อให้อาเมฆเข้าใจความรู้สึกฉันตอนนี้
 
"เอางั้นก็ได้" อาเมฆเดินเข้ามาก่อนจะย่อตัวลงมาอุ้มฉันขึ้น
 
"ปล่อยพิมฐานะ" ฉันตบหน้าอกอาเมฆอย่างแรงเพื่อให้เขาเจ็บแล้วปล่อย แต่นั้นเหมือนทำนวดให้เขา อาเมฆเดินอุ้มฉันออกไปผ่านผู้คนมากมายฉันหยิบกระเป๋าขึ้นมาปิด น่าอายเป็นบ้าส่วนคนอุ้มก็ทำหน้าตายไม่สนสายตาใครสักคน
 
ไม่นานนักอาเมฆก็ปล่อยฉันลงกับพื้น รถสุดหรูที่คุ้นตาขับมาจอดอยู่ข้าง ๆ ก่อนที่พนักงานจะยื่นกุญแจรถมาให้
 
"จะกลับไหมบ้านนะ" ฉันรีบเปิดประตูรถอย่างไวเพราะกลัวว่าอาเมฆจะไม่ยอมให้กลับด้วย
 
ปัง!
 
"นี่เธอ เปิดเบา ๆ ก็ได้" ฉันไม่สนใจที่เขาพูด พอรถเคลื่อนออกจากบริษัทไปได้ไม่ไกลอาเมฆเอื้อมมือมาเปิดเพลงเพื่อกลบความเงียบของเราสองคน
 
เอี๊อด รถมาจอดหน้าบ้าน ฉันที่ไม่อยากต่อกรอาเมฆฉันก็รีบเปิดประตูรถแล้วพุ่งไปด้วยความเร็วแสงไปยังในห้องนอนแสนสงบ
 
"คิดถึงพวกแกจัง" ฉันหยิบตุ๊กตามากอดก่อนจะวางลงเหมือนเดิม
 
เวลานี้ก็ผ่านไปเร็วเหมือนกันเพราะไม่ทันเท่าไรก็มืดเสียแล้ว ฉันหลังจากลงไปทานข้าวอย่างเอาเป็นเอาตายแถมยังกินข้าวหมดไปหลายจานก็ย้ายก้นมานั่งม้านั่งสวนหน้าบ้าน
 
"ดาวสวยเนอะ" อาเมฆยื่นแก้วนมให้ฉัน
 
"ค่ะ"
 
"ทำงานวันแรกเป็นไง"
 
"เหนื่อยค่ะ"
 
"แค่นี้ ?" อาเมฆทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ 
 
"จะให้พิมฐาตอบยังไงล่ะค่ะ จะบอกว่าวันนี้พิมฐากวาดพื้นรอบตึกแล้วไปชนกับใครไม่รู้จนปลิวแถมคนคนนั้นชื่อ เจเจ อย่างงั้นเหรอค่ะ" พอฉันพูดเสร็จก็หันไปมองอาเมฆที่ขมวดคิ้ว
 
"เธอว่าเธอไปเจอใครมานะ"
 
"เจเจค่ะ"
 
"ไอ่นี้!!" อาเมฆเหมือนจะโกษรแต่ก็ไม่มากเขายกแก้วนมดื่มจนหมดก่อนจะมาแย่งเอาจากมือที่ฉัน
 
"นั้นมันของพิมฐา" ไม่ทันได้พูดจบนมในแก้วใบนั้นก็ได้ถูกอาเมฆดื่มจนหมด ไหนบอกเอามาให้พิมฐา!
 
"โทษที"
 
"ช่างเถอะค่ะ" 
 
"อย่าเข้าไกลไอเจเจรู้ไหม ถ้าหลบได้ให้หลบ"
 
"ทำไมพิมฐาต้องเชื่ออาด้วย"
 
"เพราะอาหวงพิมฐาไง" อาเมฆจับหัวฉันมาซบที่ไหลเขา หวงงั้นเหรอ? ทำไมอาเมฆชอบพูดให้คิดมากนะ ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่เราสองคนอยู่ในท่านี้ แต่ตอนนี้มันเหมือนว่าหนัก ๆ ที่เปลือกตาก่อนที่ทุกอย่างจะมืดสนิท
 
     ด้านเมฆ
 
พูดออกมาได้ไงว่าเป็นหวงว่ะ นี้ฉันกำลังเป็นอายัยนี้นะจะไปบอกเป็นหวงได้ไง ถ้าลุงรู้เอาพ่อเราตายแน่ พ่อนะพ่อทิ้งลูกมารับหน้าตาเฉย ผมมองพิมฐาที่ไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน แต่ที่แน่ ๆ ไอ่เจเจ !
 
"ตุ๊ด ด ด" ผมกดเบอร์โทรสายตรงไปยังตัวปัญหา
 
"ว่าไงไอ่เมฆ"
 
"เวลาจะตามตัวนี้ยากกว่าซุปเปอร์แมนอีกนะแก หายหัวไปไหนมาทั้งวัน"
 
"วันนี้ไปส่งเชอรรี่ที่ร้านทำผม เฝ้าน้องเนยที่ร้านทำนม นอนดมผมปันปันที่โรงหนัง ก่อนจะกลับมาซบตักแม่ที่บ้านครับ"
 
"แก!! วันนี้บริษัททำไมไม่เข้าไปหาฉัน เรขาไม่บอกแกหรือไง" ผมดุเพื่อนผมเบา ๆ เพราะกลัวพิมฐาจะตื่น
 
"บอกแล้ว แต่ไอ่เมฆเดี๋ยวนี้บริษัทเรารับแม่บ้านสวยๆเข้ามาด้วยเหรอ"
 
"เปล่า"
 
"แต่วันนี้ฉันเห็นคนหนึ่งนะ สวยระดับนางฟ้าเลย"
 
"หลานฉันเองแหละ"
 
"หลาน!"
 
"เอาเป็นว่าพรุ่งนี้แกช่วยเข้าบริษัทแล้วมาหาฉันที่ห้อง เรามีเรื่องต้องคุย" พอพูดจบผมกดวางสายไป ผมมองพิมฐาที่นอนหลับสนิทก่อนจะจุ๊บเหม่งเธอแล้วอุ้มเธอไปไหวที่เตียงนอน
 
"ฝันดีนะหลานรัก" 
 
นี้คงเป็นอีกวันที่อยากจะหอมแก้มเธอ แต่นั้นก็ไม่ทันความคิดผมโน้มตัวลงหอมเธอที่แก้มก่อนจะเดินออกจากห้องแล้วปิดประตูที่มีพิมฐานอนหลับใหลอยู่ในนั้น