Love your smile วางกับดักรักยัยยิ้มหวาน

ปัง ปัง !

"นี้เคาะหรือจะพังประตูค่ะ" ฉันตะโกนออกไปเพราะรู้ทั้งรู้ว่ากริยาเถื่อน ๆ แบบนี้ ใช้กำลังแบบนี้มีแค่คนเดียวในบ้าน

"ออกจากห้องของเธอแล้วลงมาทานข้าวไปทำงานได้แล้ว"

"ค่ะ ท่านประธาน"ฉันลุกขึ้นจากเตียงแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำ 

วันนี้เลือกชุดแบบทำงานสบาย ๆ ในแบบแม่บ้านของบริษัทตัวเอง พร้อมกับมัดผมเป็นโดนัดเพื่อไม่ให้ยุ่งหน้ายุ่งตา

"เชิญค่ะ" พี่สมหญิงเดินมาเลื่อนเก้าอี้ให้ก่อนจะเดินไปหยิบจานมาวางไว้

"ตื่นก็สาย ทำอะไรก็ช้าไปหมด แต่เอ๋! มีหนึ่งอยากที่เธอไม่ช้า . . . ปากเธออ่า" กรี๊ด ด ! อีตาคุณอาบ้าอยู่ดี ๆ ไม่ชอบหรือไง ฉันก็ไม่ได้ปากไวอะไรขนาดนั้นแค่คิดอะไรก็พูดออกมาเฉย ๆ 

"แหม คุณอาเมฆขา ทำเหมือนปากคุณอาเมฆจะขยับช้าไปนะค่ะ " โดนไปหนึ่งดอก 

"คิคิ" พวกรับใช้ที่อยู่ในห้องอาหารผ่านกันขำเบา ๆ ก่อนจะโดนคนอารมณ์ไล่ออกไป

"พวกเธอ! ออกไปให้หมด"

"ฉันต้องออกไปไหม"

"ไม่ต้อง เพราะฉันจะทำให้ปากเธอขยับช้า ๆ เหมือนกัน" อาเมฆเคลื่อนตัวมาอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะโน้มตัวลงมาจนจมูกเราสองคนชนกันแถมปากก็กำลังจะติดกันด้วย >////< พ่อแก้วแม่แก้วช่วยพิมฐาด้วย พรีชชชช

"ฮาโหล ไอ่เมฆ"

เทวดามาโปรด อาเมฆเมื่อได้ยินเสียงบุคคลที่สามก็รีบเด้งตัวออกก่อนจะขมวดคิ้ว

"ใครใช้ให้แกมาที่บ้าน"

"พูดให้มันดี ๆ หน่อยสิไอ่เมฆ เดียวหลานรักของฉันจะตกใจจนร้องไห้" เจเจขยิบตาให้หนึ่งที

"ใครหลานแก นี้มันหลานฉันส่วนอาจอมหื่นอย่างแกไปไกล ๆ จากรั่วบ้านฉันเดียวนี้"

"555 หวงหลานซะด้วยสิ"

"ไอ่เจเจ!"

"เอ่อ ๆ รู้น่า เดียวไปคุยกันที่บริษัทก็ได้" เจเจที่ทำท่าเหมือจะกลับออกไปแต่เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ก็หันหลังกลับมาอีกครั้ง

จุ๊บ

"สำหรับหลานของอาเจเจ ^^" ตาย ๆ เมื่อกี้เกือบโดนอาเมฆขโมยจูบ นี้ยังมาโดนอาเจเจจอมหื่นขโมยจุ๊บหน้าผาก นี้มันชะตากรรมอะไรของฉันเนี่ย ย ย ย!

หลังจากที่เจเจออกไปจากบ้านอาเมฆก็เดินหน้าตั้งออกไป ส่วนฉันนะเหรอก็ต้องเดินออกไปด้วยสิก็เขาเล่นตะโกนเรียกฉันตั้งแต่หน้าบ้านยันโรงรถ ไม่รู้ว่าหงุดหงิดบ้าบ้ออะไรของเขา

"รู้หน้าที่ดีนี้" อาเมฆยิ้ม ๆ ที่มุมปากก่อนจะขับรถออกนอกบ้าน

"พ่อฉันให้มาดูงาน ไม่ใช่มาเป็นแม่บ้านแบบนี้"

"ก็นี้ไงดูงาน ดูตั้งแต่ลำดับล่าง ๆ เลยนะค่อย ๆ เลื่อนขั้นรู้จักไหม"

"หา! กว่าฉันจะเลื่อนขั้นมาอยู่หุ้นส่วนฉันคงแก่พอดี"

"นั้นมันก็เรื่องของเธอ"

การต่อปากต่อคอกับอาเมฆนี้ทำให้ประสาทเสียโดยไม่รู้ตัว วันนี้อาเมฆขับรถมาด้วยความเร็วแสงทำให้ถึงบริษัทเร็วกว่าทุก ๆ วัน

"นี้หล่อน! ชงกาแฟให้ฉันแก้วสิ" หญิงสาววัยกลางคนยืนอยู่ข้าง ๆ มองฉันด้วยสายตาดูถูก

"ฉันไม่รับชงกาแฟให้ใครถ้าอยากกินก็ชงเองค่ะ" ฉันเดินออกจากที่ตรงนั้นแต่กลับมีมือของใครดึงแขนเอาไว้

"เป็นแค่รับใช้อย่ามาทำตัวเหมือนเจ้าของบริษัท" เธอมองด้วยสายตาดูถูก "ยังจะมองอีกชงสิย่ะ"

"ค่ะ" ฉันหยิบแก้วขึ้นมาชงอย่างของไปที

"เดียวเธอเอาไปไว้ที่ห้องท่านประธานนะ" ห้องอาเมฆงั้นเหรอ ?

"ได้ค่ะ" 

ได้เวลาสนุกแล้วสิ อิอิ ฉันเตรียมเกลือที่อยู่ข้าง ๆ น้ำตาล ฉันจะทำให้เธอลืมกาแฟแก้วนี้ไม่ลงเลยล่ะ ยัยปากแดง

"มาแล้วค่ะ" ฉันตะโกนสุดเสียงเพราะกับเอาหน้ามัน ๆ โพล่เข้าไปในห้องที่มียัยปากแดงนั่งบนตักอาเมฆ

"ว้าว"

"เข้ามาทำไมไม่เคาะประตู"

"ก็คุณผู้หญิงของคุณอาเมฆขาเขารีบให้พิมฐาเอากาแฟมาให้นี้ค่ะ"

"อาเมฆ ?" ยัยปากแดงตะโกนขึ้นมา

"อ่อ นี้พิมฐาหลานฉันเอง"

"หลานเมฆเหมือนอายุจะห่างเมฆไม่กี่ปีนี้ค่ะ"

"นั้นมันเรื่องของฉัน"