Love your smile วางกับดักรักยัยยิ้มหวาน

     สนามบินนกกระจอก

ในที่สุดฉันก็มาถึงประเทศไทยซักที หลังจากนั่งหลังขดหลังแข็งมาเป็นเวลายาวนาน ว่าแต่คุณอาอยู่ไหนแล้วเนี่ยโทรไปตั้งนานแล้วไม่เห็นจะมาซักกะที

 

"โทรอีกซักรอบก็ได้เนอะ" ฉันบ่น ๆ กับโทรศัพท์ก่อนจะกดเบอร์โทรหาอีกรอบ

 

"ฮะ ฮาโหลคุณอา อยู่ไหนแล้วค่ะ"

 

"กำลัง"

 

"กำลังจะถึงใช่ไหมค่ะ"

 

"กำลังจะออกจากบ้าน เธอก็รอแถวด้านหน้าสนามบินแล้วกัน"

 

"คะ คุณอา อ้าว! ตัดสายทิ้งไปแล้ว"

 

2ชั่วโมงผ่านไวเหมือนโกหกคุณอาก็ยังไม่มา ทำไงดีพิมฐาจะมานั่งให้เวลาผ่านไปแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันค้นกระเป๋าเงินที่มีชื่อบริษัทที่คุณป๋าเป็นหุ้นส่วนอยู่ ลองบอกให้แท็กซี่ไปตามชื่อนี้ก็จบเรื่องแหละ โห่ๆ สวยไม่พอฉลาดด้วยเรา

 

"พี่ค่ะ ไปที่บริษัทนี้ค่ะ"

 

"ขึ้นรถเลยคนสวย"

 

หลังจากที่ย้ายก้นสวย ๆ ของฉันมานั่งรถแท็กซี่แล้วมันรู้สึกโอเคอ่า แอร์เย็น ๆ แถมอีกไม่กี่นาทีก็ถึงที่หมาย ไม่ต้องมานั่งรอคุณอาบ้าบ้อคอหอยทาสที่ไม่รู้ว่าชาตินี้หรือชาติหน้าจะมาถึง

 

หลังจากที่นั่งรถมาได้สักพัก ฉันก็รู้สึกว่าตาคนที่ขับแท็กซี่นี้เอาแต่มองกระจกหลัง แถมขับออกไปไหนไม่รู้ข้างทางมีแต่ต้นไม้ ต้นไม้แล้วก็ต้นไม้ บ้านคนก็ไม่มี หรือว่าจะเอาฉันมาปล้ำ ทำไงดี ทำไงดี 

 

ติ่ด ติ่ด! 

 

"คุณอา" ฉันกรองเสียงลงโทรศัพท์เบา ๆ กลัวคนขับรถจะได้ยิน

 

"เธออยู่ไหน"

 

"คุณอาช่วยพิมฐาด้วย พิมฐากลัว"

 

"แล้วเธออยู่ที่ไหนแหละ!"

 

"กรี๊ดดดดด" ตาบ้าคนขับแท็กซี่เอื้อมมือมาหยิบโทรศัพท์ไปพร้อมปิดเครื่อง

 

"แกจะโทรหาใคร!" 

 

"อย่าเข้ามานะ" ฉันพยายามจะเปิดประตูรถแต่เปิดเท่าไรก็เปิดไม่เอา

 

"จะรีบลงไปไหนคนสวย เรามาเล่นสนุกกันดีกว่า เงียบ ๆ แบบนี้สนุกจะตาย" คนขับแท็กซี่จดรถข้างริมถนนที่ไม่มีบ้าน ไม่มีคน ไม่มีรถผ่าน แล้วที่นี้มันที่ไหนเนี่ย!

 

     ด้านเมฆ

 

บ้าจริงอยู่ ๆ สายก็ดันตัดไปซะดื้อ ๆ แถมยังคุยไม่รู้เรื่องอีก ยัยนี้วุ่นวายจริง ๆ บอกให้รอก็ไม่ยอมรอดื้อเหมือนใครว่ะเนี่ย สงสัยคงต้องไปดูที่กล้องวงจรปิดของสนามปิดก่อนล่ะกัน จะได้รู้ว่ายัยนั้นไปมุดหัวอยู่ที่ไหน

 

"พี่ครับของดูกล้องวงจรปิดตอน10นาทีที่แล้วทุกตัวที่อยู่ด้านหน้าสนามปิดครับ"

 

"ครับ"

 

ผมนั่งลงกับเก้าอี้หน้าจอที่มีผู้คนเดินไปเดินมาเต็มหน้าสนามบินไปหมด เท่าที่จำได้คุณลุงบอกว่ายัยนั้นใส่เสื้อสีขาวแขนยาว ผมสีน้ำตาลอ่อนดัดเป็นลอน ไม่น่าจะยากถ้าฉันรู้จักยัยนี้มากพอ

 

"นั้น!" ผมชี้ไปหญิงผมยาวสีน้ำตาลอ่อนที่เดินวนไปวนมาก่อนจะเดินตรงไปยังแท็กซี่ที่อยู่ข้าง ๆ ป้ายทะเบียน WR 3356 สินะ

 

"ฮาโหลสกาย นายช่วยตามหาป้ายทะเบียนรถแท็กซี่สีเหลือง WR 3356 ด่วน"

 

"แล้วฉันจะได้อะไร" สกายต่อลองเพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งที่เขากำลังจะทำนั้นมีค่าพอที่เขาจะช่วย

 

"ทุกอย่างที่นายต้องการ"

 

"อีก 5 นาที ฉันจะติดต่อกลับไป"

 

หลังจากที่ผมรอไอเพื่อนเลิฟที่จะให้ช่วยอะไรต้องมีของตอบแทนตลอดผมก็ได้ความว่ารถแท็กซี่คันนี้มันเป็นรถแท็กซี่ปลอมที่ลวงหลอกนักท่องเที่ยวที่จะมาใช้บริการมัน ผมเลยไม่รอช้าด้วยการเหยียบคันเร่งสุดตีนเพื่อให้ทันพิกัดยัยนั้นตอนตัดสายไป บ้าจริง ๆ ทำไมผมต้องรับหน้าที่บ้าบ้ออะไรก็ไม่รู้ !

 

     ด้านพิมฐา

 

"กรี๊ดดดดดดด" ตอนนี้ทำได้แค่กรีดเสียงร้องให้ดังที่สุด เพรราะคนขับแท็กซี่หื่นได้ย้ายตัวจากที่นั่งคนขับมาที่เบาะรถด้านหลังแล้ว ไม่นะ! ฉันจะมาเสียความสาวให้กับผู้ชายโรคจิตนี้ไม่ได้นะ ใครก็ได้ช่วยพิมฐาด้วยเจ้าค่ะ

 

ปึง! เสียงเปิดประตูรถดังขึ้น ฉันลืมตาขึ้นมองก็เห็นคนขับแท็กซี่หื่นนั้นลอยออกไปจากรถโดนมีผู้ชายอีกคนเป็นคนทำ สุดยอดดดด ภาพเหตุการณ์ต่อไปไม่บอกก็รู้ คนที่มาช่วยฉันจัดการยำจนไม่เหลือความเป็นคนเลย

 

"เธอเป็นอะไรไหม" เขาจับฉันหมุนไปหมุนมาก่อนจะกดเบอร์โทรหาใครสักคน

 

"ฮาโหลครับ ช่วยมาเก็บคนร้ายที่ถนน KB ด้วยนะครับ ไปกันเถอะ" เขาไม่รอให้ฉันตอบก็ดึงแขนแล้วลากฉันไปยังรถสุดหรูที่จอดอยู่ไม่ไกล

 

"นายเป็นใคร" พอขึ้นรถฉันก็ยิงคำถามเลย

 

"อา"

 

"อา อาไหนอ่า"

 

"อาเธอนั้นแหละ ถ้าเธอไม่ได้ชื่อพิมฐาที่มาจากประเทศญี่ปุ่นล่ะก็กรุณาลงจากรถฉันไปเดียวนี้" เย็นชาจัง

 

"คุณอาขาาาาา ^ ^ " ฉันสำเนียงได้ชวนอ้วกมาก รู้สึกไม่ค่อยชอบขี้หน้าน้องของพ่อเท่าไร

 

"ไม่เต็มใจก็ไม่ต้องเรียก"

 

"อาชื่ออะไรอ่า พอดีคุณป๋าไม่ได้บอกเอาไว้"

 

"เมฆ"

 

"ค่ะ อาเมฆ ^ ^ "

 

"หุบรอยยิ้มชวนขนลุกนั้นซะก่อนที่ฉันจะปล่อยเธอไว้ข้างทาง" ง่า ฉันรีบหุบรอยยิ้มที่เปรียบเสมือนดอกซากุระบานเพื่อที่จะได้ไม่โดนปล่อยไว้ข้างทาง

 

หลังจากที่ฉันก็เงียบคุณอาขาก็เงียบฉันเลยเลือกที่จะหลับเสียดีกว่า ฉันทนดูหน้าคุณอาขาที่ทำเป็นอยู่หน้าเดียวแบบนี้ไม่ได้ อึดอัดจะตายอยู่แหละนั้นเป็นข้อเสียแต่ข้อดีคืออาฉันหล่อ อิอิ

 

เอี๊ยด เสียงรถจอดที่หน้าบ้านแห่งหนึ่ง ดูหรูหรามากเลยที่เดียว พื้นที่ในบ้านไม่ต่ำกว่า 100 ไร่ แน่นอน หลังจากที่ฉันหลับไปได้สักพักอาเมฆก็เปิดดังจนแก้วหูจะแตกและนั้นก็เป็นเหตุผลที่ฉันต้องตื่น

 

ปึก

 

"เชิญค่ะคุณหนูพิมฐา" หญิงวัยกลางคนก้มหัวให้ฉันเบา ๆ ก่อนที่เธอจะยิ้มให้

 

"คะ ค่ะ"

 

"พายัยนี้ไปดูห้องของตัวเองด้วยสมหญิง"

 

"ค่ะ คุณท่าน"

 

พี่สมหญิงเดินถือกระเป๋าอันใหญ่โตของฉันขึ้นบรรไดนำไปก่อน ส่วนอาเมฆพอสั่งคนอื่นเสร็จก็หายตัวไปอย่างกับผี ฉันก้เลยต้องเดินตามพี่สมหญิงต้อย ๆ 

 

"ถึงแล้วค่ะ"

 

"ขอบคุณค่ะ เออ พี่สมหญิงค่ะ อาเมฆนี้เขาเล่นกลได้ด้วยเหรอค่ะ"

 

"ไม่นิค่ะ"

 

"ก็พออาเมฆสั่ง ๆ แล้วก็หายไปอย่างไวเหมือนผีเลย"

 

"อิอิ คุณพิมฐาอย่าพูดให้คุณเมฆได้ยินนะค่ะ รายนั้นหูดีอย่างกว่าอะไร"

 

"ตายจริง อย่างนี้พิมฐาจะโดนดุไหมค่ะ"

 

"ไม่หรอกค่ะ คุณพิมฐาเป็นแขกคนพิเศษต้องให้คุณพิมฐาทำผิดร้ายแรงคุณเมฆเองก็ไม่กล้าไล่แน่นอนค่ะ สมหญิงรับประกัน"

 

ดูเหมือนเราสองคนจะถูกคอกัน ฉันเลือกขอให้พี่สมหญิงมาเป็นคนดูแลคนพิเศษของฉัน เราสองคนมีอะไรที่บ้า ๆ พอ ๆ กัน แถมยังสองอะไรที่เหมือนกันอีก ส่วนพี่สมหญิงเองก็ไม่ขัดอะไรแถมยังออกปากชมว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ไม่เรื่องมากเหมือนผู้หญิงขิงอาเมฆที่ชอบเอามาที่บ้านปล่อย ๆ

 

ติ่ด ติ่ด

 

"คุณป๋า"

 

"ว่าไงเด็กดื้อ ถึงไทยทำไมไม่โทรมาหา รู้ไหมว่าเป็นหวง"

 

"พอดีว่าพิมฐาเดินทางมาเหนื่อยก็เลยลืมโทรมาบอกนะค่ะ"

 

"พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไร เอาเป็นว่าพักผ่อนเถอะ"

 

"ค่ะ รักคุณป๋านะค่ะ"

 

"พ่อก็รักลูก"

 

คืนอีกคงเป็นคืนที่หลับยากที่สุดแน่นอน คิดถึงที่นอน คิดถึงคุณป๋า คิดถึงญี่ปุ่น อยากกลับบ้าน น น !!