รหัสรัก ROMEO and JULIET

          “เอาละทุกคนพรุ่งนี้กูนัดที่คณะ10โมงเช้าห้ามสาย ใครมาช้ากูจะให้แบกไม้กางเขนวิ่งรอบมหาลัยเลยคอยดู” “ไอ้ฟลุ๊คแหม๋...อาการดีเข้าหน่อยพี่ว๊ากสิงหรือไง” เสียงไอ้ปริ้นหันมาว่าผมที่กำลังนัดแนะทีมนักแสดงให้มาซ้อมในวันเสาว์อาทิตย์นี้  เพราะวันพุธที่จะถึงงานแสดงก็จะเริ่มแล้ววัน  จันทร์และอังคารไอ้กันต้องรีบเคลียร์งานส่งในคณะของมันอีกขืนไม่จัดการทุกอย่างให้เสร็จมีหวังได้แย่แน่ๆ “เอองั้นพวกเรากลับก่อนนะฟลุ๊คไว้เจอกันพรุ่งนี้” แอปเปิ้ลและกลุ่มเพื่อนคนอื่นๆขอตัวแยกย้ายกลับกันหมดตอนนี้ก็เหลือแค่ผมกับไอ้กันที่ต้องมาช่วยกันยกของเก็บก่อนจะปิดห้องซ้อมแล้วออกไป “เวลามึงทำงานดูจริงจังเนอะ” ผมหันไปมองหน้าไอ้กันที่เดินข้างๆ “ก็มันเป็นงานป่ะว่ะก็ต้องจริงจังดิเพราะมันเป็นคณะด้วย” “อ๋อ...ตื่นเต้นเหมือนกันว่ะพอจะถึงวันงานแล้ว” “ซ้อมมาดีขนาดนี้จะตื่นเต้นทำไมว่ะ...จริงซินี้บัตรของมึงสองใบเผื่อชวนใครมาดู” “ขอบใจว่ะว่าจะหาให้สแน็คกับไอ้ซิงพอดี” “มึงกับสแน็คดูรักกันดีเนอะ” “รักดิว่ะก็รู้จักกันมาตั้งนานแล้ว” “เออ...กลับเหอะเหนื่อยว่ะ” พูดจบผมก็เดินนำอีกคนไปทันที  สงสัยวันนี้ผมคงเหนื่อยเกินไปแล้วละ
 
          อะไรของมันว่ะถามๆแล้วก็เดินไปซ่ะงั้น สงสัยจะเหนื่อยละมั่งก็วันนี้ทั้งซ้อมทั้งช่วยเรื่องฉาก  เทียบกับผมที่แค่เรียนกับซ้อมไม่ได้เลย จริงๆเวลามันจริงจังกับงานก็เท่ห์ดีนะแต่พอเห็นเวลามันเหนื่อยๆแล้วก็...นี้กูห่วงมันทำไมว่ะบ้าไปแล้วไอ้กันอยู่ๆก็รู้สึกเป็นห่วงชายธีซ่ะอย่างนั้นอาจเพราะผม...ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหล่ะเลิกฟุ้งซ่านแล้วกลับคอนโดไปพักผ่อนเถอะ ผมสลัดความคิดตัวเองออกจากหัวก่อนจะดินตามหลังชายธีที่ยืนรอที่รถแล้ว “จะกินอะไรก่อนไหม” ผมหันไปถามคนที่ขึ้นมานั่งเบาะข้างๆ “ไม่อ่ะอยากพักว่ะ” “อีกแล้วนะ...เข็มขัดเนี้ยบอกให้คาดต้องให้บอกทุกวันเลยรึไง” ไม่พูดเปล่าผมเอื้อมตัวไปดึงเข็มขัดมาคาดให้ชายธีที่หันมามองหน้าผมตอนที่เอื้อมตัวไปดึงเข็มขัดมาคาดให้ ใบหน้าที่ห่างกันไม่ถึงคืบกับสายตาที่นิ่งมองมา ผมได้แต่จ้องมองตอบก่อนจะรีบดึงตัวเองกลับมานั่งประจำที่ขับ  สายตาเมื่อกี้มันอะไรว่ะ ใจบ้านี้ก็มาเต้นแรงอะไรอีก “งั้นกลับกันเถอะเดี๋ยวค่อยแวะซื้อตรงใกล้ๆคอนโดแล้วกัน” “อือ..” ความเงียบที่ปกคลุมทุกอย่างในรถมาตลอดทางอีกคนก็นั่งพิงประตูหันหน้าออกนอกหน้าต่างไปอย่างเงียบๆทำไมผมรู้สึกไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยว่ะ เอาเถอะก็ชายธีมันเหนื่อยทำไงได้ 
 
          “รอแปบนะเดี๋ยวซื้อของก่อน” ทันทีที่ไอ้กันจอดรถหน้าปั๊มผมก็ได้แต่มองตามคนที่เดินลงไปซื้อของในปั๊มเฮ้อออออ...ทำไมมันรู้สึกเหนื่อยได้ขนาดนี้ทั้งๆที่ทุกทีมันก็ไม่เหนื่อยแบบนี้หรือเพราะผมพึ่งหายจากไข้  ต้องใช่แน่ๆก็คนพึ่งหายจากไม่สบายก็ต้องเป็นแบบนี้แหล่ะ “อ่ะ...คุกกี้กับอเมริกาโนกินซ่ะวันนี้มึงไม่ค่อยกินไรเลยนี่” “ขอบใจ...แต่วันนี้กูอยากกินของมึงอ่ะ” “ห่ะ!!...อันนี้หรอ” “เออ...อยากกินไรหวานๆว่ะ” “กินกูไหมละหวานนะ” “ตลกแล้ว...เอามาขอกินหน่อยเร็ว” “เออๆ..”  ไอ้กันยื่นแก้วนมสดคาราเมลปั่นให้ผม ผมค่อยๆก้มหน้าลงไปดูดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่ถือแก้ว “ขอบใจ...ค่อยมีแรงหน่อยสงสัยจะขาดหวานจริงๆช่วงนี้” “แล้วทำไมไม่รับไปดูดกินเองดีๆ” “ป้อนกูแค่นี้ไม่ได้รึไงว่ะ” “ก็เปล่า...แล้วไม่เอาแล้วหรอนมสดคาราเมลกูอ่ะ” “ไม่ละแค่นั้นพอมึงกินต่อเหอะ” คนที่นั่งด้านคนขับมองหน้าผมก่อนจะยกแก้วนมสดคาราเมลขึ้นดูด “เป็นไงจูบกับกูทางอ้อม” “แคกๆๆ...ไอ้ฟลุ๊คพูดเชี้ยไรว่ะเนี้ย” “ก็มึงจูบกูทางอ้อมไง...หวานป่ะ” “พอเลยๆ...มึงนี้มันจริงๆคอยดูเถอะเดี๋ยวจะเอาคืน” “เอาคืนไงครับ...จะจูบกูคืนหรอเอาเลยๆอ่ะกล้าเปล่าๆ” “ฝากไว้ก่อนนะไอ้ฟลุ๊ค” สบายใจละเมื่อได้แกล้งคนที่นั่งข้างๆสมใจผมก็หยิบแก้วอเมริกาโนขึ้นมาดูดพร้อมกับแกะถุงคุกกี้กินอย่าเอร็ดอร่อย 
 
          ต้องเอามือประคองใบหน้าของJuliet ยังไงให้ดูเหมือนรักมาว่ะแล้วถ้าทำแบบมันจะบังหน้าJulietหรือเปล่า ผมนั่งซ้อมฉากที่ต้องประคองJulietที่นอนหลับเพราะคิดว่าตายขึ้นมาโดยใช้หมอนข้างแทน  “แรมโบ้พ่อเป็นไงบ้างครับ” ผมหันไปถามเจ้าแรมโบ้ที่นอนมองผมอยู่บนที่นอน  มันคงงงกับท่าทีของผมไม่ต่าง แกก...เสียงประตูห้องน้ำที่เปิดออกพร้อมกับภาพที่ชายธีเดินพันผ้าออกมาเหมือนเคยซึ่งความจริงภาพนี้ผมเห็นมาทั้งอาทิตย์ที่ต้องอยู่ด้วยกันแท้ๆก็ไม่ได้คิดอะไรแต่เพราะมันดันมาพูดตอนอยู่ที่ปั๊มนั้นแหล่ะ  มันเลยทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ “มองไรว่ะ...” “เปล่า” คนถูกมองหันมาถามผมที่ยังคงประคองหมอนข้างพร้อมกับมองไปที่คนที่ยืนสลัดเสื้อก่อนสวมใส่ ไอ้ท่าใส่เสื้อผ้าปัดไปมานั้นมันอะไรกันว่ะไม่ติดว่ามันเป็นผู้ชายผมคิดว่ามันกำลังยั่วผมแน่ๆ  ไม่ซิสติๆไอ้กันดึงสติกลับมาเร็วเลย “แล้วนั้นมึงทำอะไร” “อ๋อ...ซ้อมฉากจบว่ะะตอนที่Romeoมาเห็นJulietนอนอยู่แล้วคิดว่าตาย” “อ๋อ...แล้วเป็นไงบ้าง” ชายธีเดินเอาผ้าเช็ดตัวไปแขวนที่ราวตากก่อนเดินมานั่งลงข้างๆผม “แล้วมึงไม่เข้าใจตรงไหนตอนซ้อมกูก็ว่าจะทักเหมือนกันนะว่ามึงดูขัดๆตรงตอนจบ” “คืองี้...กูไม่แน่ใจว่าต้องนั่งตรงมุมไหนไม่ให้บังตัวแอปเปิ้ลแล้วต้องประคองแบบไหน” “อ๋อ...งั้นมึงทำตามกูนะ ตรงโต๊ะหนังสือตรงนั้นคิดว่าเป็นหน้าเวที แล้วมึงก็นั่งตรงนี้ ส่วนกูจะนอนราบไปแบบนี้ เอาละมึงก็ประคองหัวกูขึ้นมา” ผมทำตามที่ชายธีบอกก่อนจะค่อยๆ ประคองหัวคนที่นอนขึ้นมา “เอาละมึงโอบเหมือนกอดกูเข้าไปแนบอกนะ แล้วคราวนี้มึงก็พูดบทของมึง จำไว้ว่ามึงคือRomeo ใช้อินเนอร์ทุกอย่างที่เป็นตัวละครไม่ใช่ตัวมึงออกมา “She still looks so beautiful, almost as I she isn’t dead at all.” เมื่อประโยคสั้นๆที่พูดจบผมจึงดึงบางอย่างขึ้นมาใช้แทนขวดยาพิษก่อนจะเปิดแล้วยกขึ้นดื่มเหมือนในบท จากนั้นค่อยๆทิ้งตัวลงนอนข้างๆโดยมืออีกข้างยังคงกอดJulietไว้
 
          เมื่อบทของRomeoที่กินยาพิษเข้าไปเสร็จแล้วทิ้งตัวลงนอนผมค่อยๆลุกขึ้นมามองด้วยความตกใจ  ก่อนจะต่อบทให้กับอีกคนที่หลับอยู่ ในบทของRomeo มือที่ค่อยประคองชายคนรักขึ้นมากอดแนบอกพร้อมกับร้องไห้และพูดว่า  “Oh no! ROMEO, I can’t live without you! , ROMEO wake up please! ROMEO! I love you” ก่อนที่ผมจะต้องทำตามในบทคือวางร่างของRomeoลงบนตักก่อนจะก้มลงไปจุมพิต แต่เมื่อใบหน้าที่เคลื่อนเข้าไปใกล้ๆ อยู่ๆไอ้กันก็ลืมตาขึ้นมา “ต้องจูบจริงไหมว่ะฉากนี้” “เชี้ย!!...ตกใจหมด” “ตกใจไรว่ะ...มึงจะขโมยจูบกูหรือไงเมื่อกี้” “บ้าก็อยู่ๆมึงก็ลืมตามากูก็ตกใจดิ” ผมดันหัวไอ้กันออกจนตกกับที่นอนก่อนจะทำทีหันไปเล่นกับแรมโบ้แทน ก็ใครจะไม่ตกใจหน้าห่างกันแค่ปลายจมูกชนอยู่ๆมันก็ลืมตามาพูดแบบนั้น  “เออๆโทษทีว่ะ..นอนกันเถอะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า” เมื่อพูดจบไอ้กันก็ลุกเดินไปปิดไฟก่อนจะกลับมาทิ้งตัวนอนข้างๆ “แรมโบ้นอนนะครับ” “ฟลุ๊คเอาแรมโบ้มา” “ไม่ให้กูจะกอดแรมโบ้นอนมึงก็นอนไปดิ” “ไม่เอาเดี๋ยวกูนอนไม่หลับ” “มึงเป็นเด็กรึไงนอนไปเลยกูไม่ให้” “ไอ้ฟลุ๊คคคค...เอาแรมโบ้มา” “อย่ากวนเอามือออกไปจากตัวกู” “ถ้ามึงไม่เอาแรมโบ้มากูจะกวนอยู่งี้แหล่ะ” “ไม่ให้...มึงก็กอดหมอนข้างนอนไปดิ” “มันไม่อุ่นเอาแรมโบ้มา” “อยากอุ่นหรอ” ผมไม่รอให้อีกคนได้พูดอะไรก่อนจับแรมโบ้เข้ามาไว้ตรงกลาง  แล้วขยับตัวเองเข้าไปนอนซุกตรงซอกคอไอ้กันแล้วกอดมันไว้ “อะ...ไอ้ฟลุ๊คทำอะไรเนี้ย” “อยากอุ่นไม่ใช่หรอนี้ไงแรมโบ้ก็อยู่ด้วยโอเคนะนอนได้แล้ว”  ไม่รู้หรอกว่าหน้าอีกคนตอนนี้เป็นไงแต่ที่แน่ๆผมชนะมันชัวร์ก็เสียงหัวใจไอ้กันที่เต้นจนได้ยินชัดขนาดนี้ กับท่านอนที่ดูนิ่งเหมือนหุ่นไม่บอกก็รู้ว่าไอ้กันมันคงเกร็งหน้าดู ช่วยไม่ได้นะถือว่าผมเอาคืนวันที่มันเล่นมาเอาหน้าผากชนผมที่ห้องน้ำคณะแล้วกัน
 
          ใครมันจะไปหลับว่ะอุ่นก็จริงแต่ปกติเคยมีใครมานอนกับผมที่ไหนล่ะมีก็ไอ้คนที่นอนข้างๆนี้แหล่ะ อยู่ๆเล่นมากอดกันซึ่งหน้าแบบนี้อย่าว่าแต่หลับเลยแค่หายใจให้ปกติยังแทบจะไม่ได้  ใจร่มๆไว้ไอ้กันหื้อ...ยังจะขยับเบียดเข้ามาใกล้อีก แล้วไอ้ผมสั้นนุ่มๆนี้ไม่รู้ตัวเองเคลิ้มไปตอนไหนผมค่อยๆดึงคนที่ซุกตัวนอนให้เข้ามาใกล้พร้อมกับเอามือลูบผมเบาๆก็มันนิ่มนี่หว่า  แถมกลิ่มสบู่อ่อนๆจากตัวอีก เอาว่ะนุ่มๆแบบนี้คิดซ่ะว่าเป็นแรมโบ้ที่ตัวใหญ่ขึ้นก็ได้