รหัสรัก ROMEO and JULIET

          "อเมริกาโนกับนมสดคาราเมลปั่นครับ" ทันทีที่ผมเดินเข้าไปในร้านชมนกชมไม้เจ้าของร้านที่ยืนอยู่ก็หันมายิ้มให้ทันที "คิดอยู่เลยว่าเมนูคุ้นๆหูมาเที่ยวหรือมาทำงานคะ" "พวกเรามาเที่ยวกันครับ" "อ้าวนี้มันน้องคนที่มาตามหาน้องนี้คะ" พี่เจ้าของร้านหันมายิ้มให้ผมและไอ้กันที่เดินเข้ามาใครจะไปคิดว่าพี่แกจะจำพวกเราทั้งสองคนได้ "งั้นไปนั่งรอก่อนเลยเดี๋ยวพี่เอาไปเสริฟให้" "ขอบคุณครับ" ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่ผมได้มาอยู่ที่นี้ที่ที่ผมเคยพยายามหนีความรู้สึกตัวเองแต่สุดท้ายความรู้สึกที่มีมันหนีไม่ได้หรอกก็ความรักใครมันจะไปบังคับความรู้สึกได้ละ " อเมริกาโนกับนมสดคาราเมลปั่นได้แล้วคะ" เสียงพี่เจ้าของร้านที่นำมาวางบนโต๊ะก่อนจะเดินกลับไปผมยกแก้วอเมริกาโนร้อนขึ้นมาสูดกลิ่นก่อนจะค่อยๆจิบเบาๆ "ขมขนาดนั้นมึงก็กินแบบพริ้มได้เนอะ" เสียงไอ้กันที่นั่งมองผมดื่มกาแฟในถ้วยอย่างมีความสุขดังขึ้น "ทำไมว่ะอเมริกาโนอร่อยจะตาย" "ไม่ขมหรอ" "ไม่นะ...กูว่ากินไปมองมึงไปหวานกว่านมสดคารเมลของมึงละ" แคกๆ แคกๆ "ฟลุ๊คแบบนี้เรียกว่ายั่วกันป่ะว่ะ" "ไม่รู้ดิ..." ผมยักคิ้วให้คนตรงหน้าก่อนจะยกกาแฟขึ้นดื่มอย่างมีความสุข แต่อีกคนไม่รู้ว่าสุขไปด้วยหรือเปล่าแต่ที่แน่ๆหน้าไอ้กันแดงจนลามไปถึงใบหูแล้วละ 

          แม้ระยะเวลาในการปิดเทอมมันจะไม่ได้มีมากมายอะไรผมก็อยากจะมาเที่ยวกับชายธีสองคนบ้างแต่พอถามว่าอยากไปที่ไหนบทสรุปกลายเป็นแม่กำปองสถานที่ผมเคยมาแล้วครั้งหนึ่งแต่ตอนนั้นมันไม่สนุกเลยเพราะผมต้องอดหลับอดนอนขับรถมาสิบชั่วโมงกว่าเพื่อมาตามหาคนตรงหน้าผมที่ครั้งหนึ่งเคยหนีผมมานี้แหล่ะ แต่ครั้งนี้หรอ เราสองคนขับรถมาแบบชิวๆพักบ้างตามทางแวะเที่ยวบ้าง และที่แน่ๆเราสองคนกลับมาที่จุดที่ถือว่าเป็นการเริ่มต้นของเราสองคนเลยก็ว่าได้ "คิดไรอยู่ว่ะไอ้กัน" "ห่ะ?...เปล่านี้" "ไม่คิดแล้วเม่ออะไรกูเรียกตั้งนานละ" "ก็แค่คิดถึงครั้งที่แล้วที่กูมาตามหามึงที่นี้ไง" "หรอ...แล้วเป็นไงเสียดายหรอที่มาตามหากูวันนั้น" "เออเสียดายว่ะ" "ทำไมพึ่งคิดได้หรอว่าไม่น่าตามหากูตอนนี้" "เปล่า...แค่เสียดายว่าตอนนั้นที่มีใครบางคนวิ่งหนาวตามหากูทั่วหมู่บ้านแล้วกูไม่ได้ใช่ร่างกายทำให้อบอุ่นแค่นั้นเอง" "กวนตีนละ" "ฮาๆๆๆ...งั้นครั้งนี้กูทำได้ป่ะ" "ทำอะไร" "ก็ให้ความอบอุ่นไง" "ตลกละร้อนจะตายห่า..." "แน่ใจนะ" "ไอ้กันหุบปากเลย" "โอเคๆ...ว่าแต่กินกาแฟแล้วอยากไปไหนต่อไหม" "ไม่ดีกว่า...อยากพักผ่อน" "อยากพักผ่อนหรืออยากอยู่กับกุสองต่อสอง" "แล้วถ้ากูบอกว่าอยากอยู่กับมึงสองต่อสองจะทำไงละ" "ฟลุ๊ค..." "ว่า..." "อย่ายั่วได้ป่ะว่ะ" "ไม่ได้ยั่ว...แค่ทำให้หลงไหล" "เดี๋ยวจะโดนนะ" "ก็มาถึงที่นี้คิดว่าไงละ...จะนอนจับมือหรือไง" "พูดเองนะ..." "เออ...กินๆไปเลยนมสดคาราเมลปั่นของมึงอ่ะ" "กินก็ได้ไว้ถึงเวลาจะกินอย่างอื่นแทน"  

          ทำเป็นพูดดีไปเหอะไอ้กันมีหรอผมจะไม่รู้นิสัยมันปากดีทำหื่นไปงั้นแหล่ะครับจริงๆแล้วใครจะรู้ว่าไอ้กันเป็นคนมีมารยาทแค่ไหนจะกอดจะหอมจะจับมือมันขออนุญาตผมทุกอย่างแหล่ะน่ารักใช่ไหมละภายนอกบางครั้งไอ้กันอาจจะดูใจร้อนขี้เหวี่ยงขี้วีนไปบ้างแต่ความจริงแล้วไอ้กันเป็นคนที่น่ารักมากเลยละ ถ้าเทียบกับผมแล้วไอ้กันดูเป็นคนเจ้าระเบียบไปเลย "ฟลุ๊คมึงจะนอนเตียงไหนซ้ายหรือขวา" ทันทีที่มาถึงห้องพักผมคงลืมบอกพนักงานไปว่าใช้เตียงคิงไซต์ได้ผมเลยได้เตียงแยกกันแล้วไอ้คนซื้อบื้ออย่างไอ้กันอีกแทนที่มันจะดันเตียงมารวมกันดันหันมาถามว่าผมจะนอนเตียงไหน " ตกลงจะเอาเตียงไหนฟลุ๊ค" "กูจะเอาทั้งสองเตียงนั้นแหล่ะ" "อ้าว...แล้วกูจะนอนไหนละ" "ไอ้กันมึงนี้ซื้อบื้อจริงๆมึงก็นอนด้วยกันนี้แหล่ะ" "ก็มึงจะเอาทั้งสองกูจะนอนไหนละ" "กูหมายความว่าเราก็นอนด้วยกันนี้แหล่ะแค่ดันเตียงมารวมกันแล้วก็นอนด้วยกันเนี้ยมึงจะงงอะไร...หรือว่ามึงไม่อยากนอนกับกู" "ห่ะ?..." "เออเลิกงงแล้วดันเตียงมาติดกันดิเร็ว" พูดจบผมก็ดันเตียงทั้งสองให้มาติดกันก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเหยียดยาวเต็มเตียง "ไอ้กันมานอนม่ะ" "เดี๋ยวไปอาบน้ำก่อน" "นอนพักก่อนก็ได้มา" 

          เสื้อก้ามคอกว้างสีขาวกับเสื้อเชิตสีฟ้าอ่อนที่ใส่คลุมบนตัวคนที่นอนเหยียดบนเตียงนอนพร้อมกับมือที่จับข้อมือของผมดึงให้ลงไปนอนบนที่นอนด้วยกันสายตาที่จ้องมองมุมปากที่โค้งรูปกระจับ มองกี่ทีชายธีก็เหมือนแมวน่ารักอะไรแบบนี้ว่ะ "เหนื่อยไหมขับรถมาตั้งไกล" ชายธีถามผมที่นอนตะแคงมองหน้าคนที่นอนหันมามองหน้าเช่นกัน "นิดหน่อย" "ขอบใจนะที่พามาที่นี้" "แค่มึงชอบก็โอเคแล้ว...ว่าแต่ทำไมมึงต้องมาที่นี้ว่ะ" "ก็ที่นี้เป็นที่ที่ทำให้กูคิดถึงมึงมากที่สุด เป็นที่ที่ทำให้กูบอกรักมึง" "ดีใจจังกูคิดว่ามึงจะไม่รักกูแหล่ะ" "แล้วทำไมมึงถึงคิดว่ากูจะดไม่รักมึงละ" "ก็มึงมีผู้หญิงเข้าหาตั้งเยอะแถมมีสแน็คแล้วก็แอปเปิ้ลที่มึงชอบด้วยไม่ใช่หรอ" "คิดได้เนอะสแน็คอ่ะโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็กส่วนแอปเปิ้ลกูก็แค่อยากเอาชนะมึง" "เอาชนะกูเรื่องไรว่ะ" "ก็มึงชอบแอปเปิ้ลกูก็เลยอยากแย้งเฉยๆ" "ตลกล่ะกูกับแอปเปิ้ลแค่เพื่อนกัน" "แค่เพื่อนแล้วทำไมตอนเล่นละครเวทีไม่ให้กูจูบแอปเปิ้ลจริงๆละ" "ก็...กูเป็นจูบแรกของมึงผิดหรอถ้าจะหวงจูบแรกของมึงไว้เป็นจูบสุดท้ายของกู" "ไอ้ฟลุ๊ค...มึงนี้มัน..." "I love you Romeo" "อะไรของมึงเนี้ยอยู่ๆมาเล่นบทJuliet" "กูก็แค่อยากพูดประโยคที่เป็นจุดเริ่มต้นของมึงกับกูป่ะว่ะ" "มึงนี้เวลาอ้อนยิ่งเหมือนแมวเข้าไปใหญ่" "แล้วไงตกลงรักกูป่ะ" " I love you Juliet...ขอบใจบทละครเวทีที่ทำให้เรารู้จักกันนะ" "แต่กูว่าต้องขอบใจแฟนคลับของมึงกับกูมากกว่านะที่ทำให้มึงกับกูได้มาเจอกัน" "ยังไงว่ะ" "ก็ถ้าเรตติ้งมึงไม่ตกมึงคงไม่ตามหาตัวชายธี" "แต่กูว่าถ้าไม่ใช่เพราะบทละครเวทีกูคงไม่ได้สนิทกับมึง" "แต่ถ้ามึงไม่อยากได้เรตติ้งกลับไปมึงก็จะไม่มาแสดงละครเวที" "แต่กูว่าเพราะบทRomeoเลยทำให้มึงต้องมาเป็นJulietของกู และถ้า..." "พอเถอะไอ้กันกูว่าไม่ว่าจะเป็นเพราะเรตติ้งที่ตก เพราะบทละครเวที หรือเพราะทีมชนภัทร กูว่าทุกอย่างมันก็ไม่ใช่เหตุผลหลักหรอกถ้ามึงกับกูไม่ได้รักกัน" "มาซึ่งแบบนี้ขอจูบได้ป่ะ" "ป่านนี้ยังจะขออนุญาตอีกนะ" 

          ไอ้กันค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆก่อนจะประกบริมฝีปากลงบนปากของผมเบาๆ นี้มันคืออะไรทำไมผมไม่เคยรู้สึกเบื่อกับรอยจูบนี้ซักที "อื้อ...ไอ้กัน" "ห่ะ?..." คนกำลังจะหวานแท้ๆแต่...หนวด ผมค่อยๆผละใบหน้าออกห่างจากใบหน้าไอ้กันก่อนจะจับปลายคางอีกคนหันไปมา "หนวดยาวแล้วนะเนี้ย" "ก็ไม่ได้โกนมาสองสามวันเองนะ" "โกนก่อนไหม" "ไม่เอา" "มันจั๊กจี๊" "ก็เอาไว้จั๊กจี๊แบบนี้ไง" "เชี้ย...ฮาๆๆๆ" ไม่พูดเปล่าไอ้กันใช้ปลายคางถูกไถไปตามใบหน้าและซอกคอมีหรอผมจะไม่ขำก็ใครมันจะไปนิ่งได้ไรหนวดขนาดนี้จั๊กจี๊ตายพอดี "ฮาๆๆๆ...ไอ้กันพอแล้ว" "ไม่คนชอบยั่วต้องเจอแบบนี้" "โอ้ย...ฮาๆๆๆ" "ยอมยังๆ" " ฮาๆๆๆ...ยอมแล้วๆ" "อ้อนก่อนดิ" "อ้อนอะไรของมึง" "ก็อ้อนว่ายอมแพ้แล้ว" "ไม่...ทำไมกูต้องอ้อนด้วย" "ไม่ยอมแพ้หรองั้นก็..นี่ๆๆ"  "ฮาๆๆๆ...โอ้ยพอ" "อ้อนไม่อ้อน" "เออๆก็ได้..." ผมนอนหอบมองหน้าคนที่ตรึงแขนผมไว้กับเตียงทั้งสองข้างก่อนจะค่อยๆเลื้อนใบหน้าไปกระซิบใกล้ๆใบหูของอีกคนเบาๆ "กัน...ฟลุ๊คยอมแพ้แล้วนะ ยอมแพ้จริงๆฟลุ๊ครักกันนะ" "กันก็รักฟลุ๊คนะ" "งั้น...กันไปโกนหนวดก่อนได้ไหม" "ฟลุ๊คโกนให้กันได้ไหมละ" "อื้อ..." เมื่อคนที่ตรึงข้อมือผมไว้ปล่อยผมให้เป็นอิสระผมค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะเดินไปเปิดกระเป๋าเอาครีมโกนหนวดกับที่โกนหนวดออกมา เก้าอี้สองตัวที่หันหน้าเข้าหากันผมค่อยๆบีบครีมก่อนจะทาไปบริเวณที่จะโกนก่อนจะค่อยๆใช้ที่โกนหนวดค่อยๆโกนไล่ทีละข้าง ผมพยายามจะไม่มองอีกคนที่ส่งสายตามา ก็จะไม่ให้หลบสายตาได้ไงเล่นจ้องแบบนั้นใจเต้นแรงเป็นเหมือนกันนะเว้ย "หลบตาแบบนั้นเดี๋ยวก็ทำกันเลือดออกหรอก" "ก็จ้องแบบนั้นใครจะไปกล้ามองหน้าตรงๆ" "เขินหรอ" "เออดิ" "โอเคๆไม่มองละหลับตาก็ได้" 

          ผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้จนผมรู้สึกได้ถึงผ้าที่ค่อยๆเช็ดบริเวณใบหน้าให้ผมผมค่อยๆลืมตามองคนที่พึ่งโกนหนวดให้เสร็จที่จัดแจงล้างพวกที่โกนหนวดเก็บอย่างดี "หล่อขึ้นตั้งเยอะดีจังมีแฟนโกนหนวดให้เนี้ย" "พูดมากไปหาไรกินเถอะกูหิวแล้ว" "อยากกินไรอ่ะข้าวซอยป่ะ" "ข้าวซอยหรอ..." "อื้อคราวที่แล้วยังติดใจไม่หายเผ็ดมากซี๊ดมาก" เหมือนคนถูกพูดใส่จะคิดถึงคราวที่แล้วก่อนจะหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ "ไอ้บ้ากามนี้" "ฮาๆๆ...เปล่าซ่ะหน่อยตกลงอยากกินไรละถ้าคิดไม่ออกข้าวซอยอย่างเดียวเลยนะ" "พอๆ...พูดเยอะไปละเดี๋ยวไปถึงร้านค่อยดูเมนู" "โห่อดเลย...ไปก็ได้คร๊าบบบบ" "เปิดทางไม่ได้เลยนะ" ใครจะรู้ว่าข้าวซอยอร่อยแค่ไหน ใครจะรู้ว่าข้าวซอยหวานแค่ไหน และใครจะรู้ละ ไม่บอกหรอกมันเป็นความลับของตำนานรักข้าวซอยของผม ฮาๆๆๆๆๆ.....

          หลังจากกลับมาจากแม่กำปองผมก็เห็นซองพัสดุที่เสียบอยู่ในช่องรับของด้านล่างคอนโดว่าแต่ใครส่งมาให้กันนะ ทีมชนภัทรงั้นหรอ เหมือนจะเป็นแผ่นซีดีหรืออะไรซักอย่าง "ดูไรว่ะไอ้กัน" "พวกแฟนคลับของเราส่งของมาให้มั่ง" "แกะดูดิ" "อยากรู้หรอ" "เออ...จะแกะไม่แกะ" "ครับๆใจร้อนจัง" พอผมแกซองพัสดุก็เห็นแผ่นดีวีดีที่มีปกที่ออกแบบได้วยงามไม่ต่างจากรูปพรีเวดดิ้งยังไงยังงั้น "สงสัยต้องไปดูบนห้องว่ะ" "งั้นก็ไปเปิดกันบนห้อง" "เปิดแผ่นดีวีดีหรืออะไร" "ไอ้กันทะลึ่งละ" "ครับๆ...อย่าดุซิครับเดี๋ยวแก่นะ" "แก่แล้วรักป่ะละ" "รักครับ" 

          "รหัสรักRomeo And Juliet" นี้มันแผ่นอะไรของแฟนคลับกันผมที่นั่งดูอยู่ข้างๆไอ้กันได้แต่มองแบบสงสัยว่าแผ่นนี้ทำขึ้นมาเพื่ออะไร และทุกอย่างมันก็ค่อยๆเฉลยออกมา การติดตามการแกะรอยรหัสต่างๆของเราสองคนจากแฟนคลับ เขารู้ได้ยังไงว่าในมือถือของผมและไอ้กันใช้ชื่อแทนกันว่า Rome และ Juliet นี้แฟนคลับกลุ่มนี้เขาคอยติดตามพวกเราสองคนขนาดนี้เลยหรอ แถมเรื่องที่ผมหนีไปแม่กำปองแล้วไอ้กันตามตัวเจอเพราะคนกลุ่มนี้หรอ ภาพต่างๆเพลงบทความที่ส่งมาให้กำลังใจมันได้แสดงให้เห็นแล้วว่าการที่เราสองคนคบกันไม่ได้มีแค่สิ่งที่แย่หรืออะไรอย่างที่พวกเราได้กังวลแต่มันมีความรู้สึกดีๆที่ส่งผ่านมา "ร้องไห้หรอฟลุ๊ค" "เออ..." "ซึ้งเนอะ" "อือ...ไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะมีคนรักพวกเราขนาดนี้" "ใช่...ยอมรับเหมือนกันนะว่าตอนแรกก็ตกใจที่เห็นเพจจิ้นเราสองคน" "แล้วตอนนี้มึงรู้สึกยังไงว่ะกัน" "ซึ้งดิดีใจมากด้วย" แม้จะเริ่มจากเรื่องที่ไม่ดีเท่าไรแต่บทสรุปสุดท้าย Romeoก็ต้องคู่ Juliet อยู่ดีเพียงแค่ยุคนี้ไม่กินยาตายแต่เราจะข้ามผ่านเรื่องที่ร้ายๆไปด้วยกัน ขอบคุณมือนี้ที่คอยกุมมือกันตลอดไป ผมค่อยๆดึงไอ้กันเข้ามากอดไว้แน่นไม่รู้เพราะอะไรแต่แค่อยากกอดมันไว้ก็เท่านั้นเอง "I love you Romeo" "I love you Juliet" 

V

v

v

v

v

จบแล้วแต่ไม่ที่สุดนะจ่ะ บางคนอาจสงสัยว่าคนอื่นๆหายไปไหนรอในตอนพิเศษที่จะถยอยมาเสริฟนะ แล้วจะเห็นด้านมึดของ Romeo and Juliet