รหัสรัก ROMEO and JULIET

          ท่าทางที่เปลี่ยนไปตลอดทั้งวันของไอ้กันมีหรอผมจะดูไม่ออกว่าเพราะอะไร ก็วันนี้เกรดออกนะซิแถมผมรู้มาว่าเกรดของไอ้กันได้ไม่ถึง 3.50 เสียด้วย วันนี้ไอ้กันคงหาวิธีหลีกเลี่ยงการเจอหน้าผมตรงๆเป็นแน่ "ไอ้กันนั้นมึงจะเอาผ้าห่มไปไหน" ผมถามไอ้กันที่อุ้มพวกผ้าห่มปลอกหมอนทำท่าจะเดินออกจากห้องไป "อ๋อ...พอดีจะเอาไปซักรู้สึกมันมีกลิ่นตุๆละ" "หรอ...งั้นมึงลงแล้วฝากซื้อกาแฟมาให้หน่อยนะวันนี้กูว่าจะเขียนบทซักหน่อย" "ได้ๆ..." บอกง่ายเหลือเกินนะพ่อคุณนี้มันคิดว่าผมจะลงโทษมันแบบไหนแน่ถึงได้พยายามเลี่ยงขนาดนั้น ผมได้แต่ส่ายหัวไปมากับท่าทางของไอ้กันก่อนจะก้มหน้าเขียนบทละครเวทีต่อ จะปีสุดท้ายแล้วยังไงเสียผมก็ต้องทำละครของตัวเองโดยเขียนบทและกำกับเองทั้งหมดงานนี้ทั้งสนุกทั้งเหนื่อยแน่ๆละ 

          ก็จะไม่ให้ผมเครียดได้ไงละเกรดออกมาแล้วแต่ดันไม่ถึงตามเกณฑ์ที่ตกลงกับชายธีไว้ไม่รู้จะบอกเจ้าตัวเขาว่ายังไงแล้วถ้าบอกไปชายธีจะว่าอะไรไหมก็ไอ้เกรดบ้าของผมนะซิออกมาได้ไง 3.49 แล้วอีกแค่นิดเดียวอาจารย์ตัดเกรดทำร้ายจิตใจผมมาก "ไอ้กันนั้นมึงหอบผ้าห่มมาซักอีกแล้วหรอว่ะรู้สึกสองวันก่อนพึ่งซักไปไม่ใช่หรอ" เสียงไอ้ซิงที่หอบเสื้อผ้าลงมาซักที่ใต้คอนโดเดียวกับผมเดินเข้ามาทักขึ้น "เออ...พอดีกูเป็นพวกรักษาความสะอาด" "หรอครับพ่อRomeoพ่อสะอาดไม่ใช่หอบผ้าผ่อนมาซักเพราะหนีหน้าJulietนะมึง" "เออนะเรื่องของกู" "ได้ข่าวเดิมพันเกรดไว้ไม่ใช่หรอสรุปมึงรอดไหมละ" "ไม่ต้องมาทำหน้าเยาะเย้ยกูรู้แล้วยังกวนตีนนะไอ้ซิง" "ว่าแต่ชายธีว่าไงเรื่องเกรดมึงอ่ะ" "กูยังไม่ได้บอกเขาว่ะ" "เอาเหอะเรื่องของพวกมึงกูไปหาข้าวกินก่อนแล้วกัน" พูดจบไอ้ซิงก็เดินออกไป เฮ้อออ...ว่าแต่ผมจะบอกชายธียังไงดีละงานนี้ 

         หลังจากที่ผมนั่งเขียนบทละครเวทีอยู่นานไอ้ก็เดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับตะกร้าผ้าที่ยกไปตากหน้าระเบียงก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องท่าทางที่ดูวิตกกังวลไม่น้อยนั้นบวกกับท่าทางที่ดูเงียบไปของมันชวนให้ผมอยากจะแกล้งมันอีกซักหน่อยเหลือเกิน "ไอ้กันไหนกาแฟกูละ" "วางอยู่ตรงโต๊ะไง" "ขอบใจมาก...ว่าแต่วันนี้เกรดมึงออกไม่ใช่หรอเป็นไงบ้างว่ะ" คนถูกถามนิ่งก่อนจะหันมามองหน้าผมที่ก้มเขียนบทอยู่ "ก็ดี" "หรอ...แล้วถึง3.50ไหมว่ะ" "เออคือ..." "อย่าบอกนะว่าไม่ถึง..." "คือว่ามัน..." "อะไรว่ะติดอ่างทำไมมีไรก็พูดมาดิ" "ฟลุ๊ค...คือว่าเกรดกูมัน..." "ท่าทางแบบนี้จะบอกว่าเกรดไม่ถึงซินะ...อ่อนว่ะ" "กูพยายามแล้วนะเว้ยแต่มันพลาดนิดเดียวเอง" "แล้วไงว่ะ...กูบอกมึงแล้วนิถ้าไม่ถึง3.50กูจะลงโทษมึง" "มึงจะทำไรว่ะ" "กูจะกลับบ้าน...เก็บเสื้อผ้าของกูใส่กระเป๋าให้ด้วยแล้วกัน" "เฮ้ย!!..." "ช่วยไม่ได้ในเมื่อมึงทำตามที่กูขอไม่ได้ก็ไม่จำเป็นต้องคุยไรละ" ผมทำทีรวบงานก่อนจะลุกเดินไปเก็บของปล่อยให้ไอ้กันที่หน้าจ๋อยเดินตามหลังมา

          อะไรกันนี้แค่เกรดผมไม่ถึงที่กำหนดผมจะโดนทิ้งจริงๆหรอนี้มันไม่ยุติธรรมสำหรับผมชัดๆแบบนี้แล้วจะให้ผมทำยังไงละ "ฟลุ๊คค่อยๆคุยกันดิ" "ไม่จำเป็นต้องคุยป่ะว่ะก็มึงทำไม่ได้เอง...อีกอย่างกูจะเอาแรมโบ้ไปด้วย" "ห่ะ!!...เฮ้ยอย่าทำแบบนี้ดิ" "ไว้มึงคิดว่ามึงสามารถทำอะไรที่ดีและชัดเจนได้ค่อยตามกูไปนะ" ไม่พูดเปล่าชายธีลากกระเป๋าพร้อมกับหิ้วตะกร้าที่ใส่เจ้าแรมโบ้ออกจากห้องไปทันทีผมพยายามจะดึงเท่าไรแต่ก็ไม่เป็นผลแล้วคราวนี้ผมจะทำยังไงละ "โถ่เว้ย...เอาไงดีว่ะเนี้ย" เมื่อคิดไม่ออกผมก็รีบคว้าโทรศัพท์ก่อนจะกดโทรหาไอ้ซิง "ไงครับเพื่อนโทรหากูมีไรเปล่า" "ไอ้ซิง...ชายธีหนีกูกลับบ้านว่ะ" "อ้าว...แล้วเขาหนีมึงทำไม" "ก็เรื่องเกรดแหล่ะแถมเอาแรมโบ้ไปด้วยอีก" "เขาโกรธมึงจริงๆหรอว่ะ" "กูว่าเขาคงโกรธมึงจริงๆแหล่ะว่าแต่ทำไมมึงไม่ตามเขาไปละ" "ก็เขาบอกกูว่า(ไว้กูคิดว่าสามารถทำอะไรที่ดีและชัดเจนได้ค่อยตามไป)" "เดี๋ยวนะไอ้กันกูว่าประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่เกรดแล้วว่ะ" "ไม่อยู่ที่เกรดแล้วจะอยู่ที่อะไรว่ะก็กูกับเขาตกลงกันเรื่องเกรด" "ใจเย็นๆนะกูว่าชายธีต้องการความชัดเจนซึ่งกูไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องอะไรยังไงมึงลองคิดดูดีๆนะว่าอะไร" "เชี้ย...แล้วกูจะรู้ไหม" "เออชายธีมีเหตุผลแน่ๆมึงลองคิดดูดีๆว่าเหลืออะไรที่มึงยังไม่ได้ทำกูว่าชายธีเขาบอกมึงทางอ้อมแล้วที่เหลือมึงก็คิดเองนะแค่นี้บายยย..." อะไรของไอ้ซิงมันผมไม่ชัดเจนเรื่องอะไรว่ะ 

          หลังจากวางยาเสร็จผมก็อุ้มลูกรักของไอ้กันกลับบ้านมาตอนนี้ก็รอแค่เวลาให้ไอ้คึนซื้อบื้ออย่างไอ้กันคิดได้แล้วตามมาแล้วกัน แค่เรื่องเกรดที่ผมพยายามกดดันให้ไอ้กันทำได้นั้นเพราะผมไม่อยากให้ใครมองมันและผมว่าพอคบกันแล้วทำให้แย่ลงผมจึงจำเป็นต้องกดดันให้เกรดของเราสองคนสูงอยู่เสมอและที่สำคัญปราการด่านสุดท้ายนั้นคือ ครอบครัวของผมเอง พ่อกับแม่ของผมที่ผมและไอ้กันจะต้องผ่านท่านทั้งสองไปด้วยกันให้ได้ ถึงพ่อและแม่ของผมจะดูรักและเอ็นดูไอ้กันมากแค่ไหนใช่ว่าเขาจะยินดีถ้าผมจะคบกับผู้ชายด้วยกัน "อ้าวฟลุ๊ควันนี้กลับมานอนบ้านหรอลูก" ทันทีที่เปิดประตูบ้านเข้าไปผมก็เจอพ่อที่ยืนตัดแต่งกิ้งต้นไม้ที่สวนหน้าบ้านหันมายิ้มให้ "ครับพ่อ...ว่าแต่พ่อแต่งกิ่งไม้อีกแล้วหรอครับ" "ใช่...ต้นไม้มันก็เหมือนกับลูกนี้แหล่ะถ้าเราตกแต่งใส่ใจมันดีๆมันก็จะได้รูปทรงที่สวยงาม...ว่าแต่กันไม่ได้มาด้วยหรอ" "เปล่าครับพอดีผมจะเขียนบทเลยมาคนเดียว" "อ๋อ...แล้วนี้ผลสอบเป็นไงบ้างละ" "แน่นอนครับพ่อเกรดลูกชายพ่อเลยนะ" "ขี้คุยไปๆเอาของไปเก็บแล้วลงมากินข้าว...ว่าแต่นั้นตะกร้าอะไร" "แรมโบ้ครับแมวของไอ้กัน" "มาเดี๋ยวพ่อดูให้ฟลุ๊คก็ไปเก็บของไป" ผมส่งตะกร้าแรมโบ้ให้พ่อก่อนจะเดินเข้าบ้านไปใจหนึ่งก็อยากจะบอกเรื่องระหว่างผมกับไอ้กันแต่อีกใจคือผมต้องการจะพิสูจน์ว่าไอ้กันมันจะกล้าบอกพ่อแม่ของผมด้วยตัวมันเองไหมเพราะแบบนี้สิ่งเดียวที่พอจะทำคือรอเวลาที่ไอ้กันคิดได้แล้วตามมาหาผมเอง

          "ชัดเจน" หมายความว่าอย่างไงอะไรที่ผมไม่ชัดเจนหรอแล้วผมไปทำอะไรไม่ชัดเจน โอ้ย...ยิ่งคิดหัวยิ่งจะระเบิดว่าแต่ผมยังไม่ชัดเจนเรื่องไหนละ ผมก็บอกทุกคนหมดแล้วว่าผมคบกับชายธีเหลือก็แต่... "เชี้ยแล้วไง...พ่อกับแม่ของชายธี" เมื่อคิดได้ดังนั้นคำพูดของไอ้ซิงที่บอกผมเมื่อครู่คงหมายถึงเรื่องนี้จริงซินี้ก็จะปิดเทอมของปีสามแล้วแต่ผมยังไม่เคยพูดกับพ่อแม่ของชายธีเลยนี้ เมื่อทุกอย่างคิดออกมาในตอนนี้ผมรีับคว้ากุญแจรถก่อนจะออกจากห้องแล้วตรงไปที่บ้านของชายธี ผมลืมปราการด่านสุดท้ายไปได้ไงเกือบไปแล้วไหมละไอ้กัน 

          ระหว่างที่ผมและพ่อแม่กำลังกินข้าวกันอยู่เสียงกริ่งก็ดังขึ้นจากหน้าบ้านแม่ของผมเป็นคนเดินไปเปิดประตูและไม่นานคนที่เดินตามหลังแม่ของผมก็ปรากฏตัวขึ้น และไม่ใช่ใครที่ไหนคือไอ้กันนั้นเอง "กันไปนั่งข้างฟลุ๊คซิลูกเดี๋ยวแม่ตักข้าวให้" "ขอบคุณครับ" เมื่อไอ้กันเดินมานั่งลงข้างๆผมก็หันไปกระซิบถามคนที่พึ่งมาทันที "มึงมาได้ไง" "ก็จะมาทำอะไรๆให้มันดีขึ้นและชัดเจน" "มึงหมายความว่าไง" "กินข้าวก่อนเถอะค่อยคุย" ไอ้กันพูดจบก็เงยหน้าหันไปยิ้มให้พ่อกับแม่ของผมก่อนจะตักข้าวกินอย่างเอร็ดอร่อย หลังจากอาหารเย็นที่แสนอร่อยได้สิ้นสุดลงผมก็รวบจานชามไปล้างก่อนจะเดินออกมาก็เห็นไอ้กันที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าพ่อกับแม่ของผมแล้ว "กันว่าอะไรนะพูดกับแม่อีกทีซิ" "ผมกับฟลุ๊คเราคบกันครับแม่" "พูดอะไรออกมารู้ตัวไหมกัน" "ผมรู้ตัวครับพ่อ...ผมไม่อยากโกหกพ่อกับแม่เพราะฉะนั้นผมถึงมาบอกพ่อกับแม่ว่าผมรักลูกชายของพ่อกับแม่ครับ" "กัน...ที่กันกำลังพูดกับพ่อและแม่ตอนนี้กันคิดว่าตัวเองจะผ่านเรื่องแย่ๆที่สังคมจะด่าทอได้หรอ" "ผมผ่านมันไปได้แน่ครับแต่สิ่งหนึ่งที่ผมคิดว่าผมควรจะทำมาตลอดคือบอกให้คนที่ฟลุ๊ครักมากที่สุดในชีวิตรู้ว่าผมรักเขา" "แล้วถ้าพ่อกับแม่ไม่ยอมรับกันละกันจะทำยังไง" "ผมจะพยายามทำให้พ่อแม่ยอมรับครับ เหมือนตอนนี้แม้เกรดของผมจะไม่ถึง3.50อย่างที่ฟลุ๊คขอไว้แต่ผมเชื่อว่าซักวันผมจะทำให้ดีกว่านี้ ผมจะไม่มีทางทำให้คนอื่นมาว่าฟลุ๊คได้ว่าพอคบกับผมแล้วมีแต่เรื่องแย่ๆ แต่ผมจะทำให้ทุกคนเห็นว่าผมกับฟลุ๊คคบกันจะมีแต่เรื่องที่ดีขึ้นแม้บางทีมันจะไม่ได้สุขตลอดก็ตาม" "สรุปจะคบกันให้ได้ใช่ไหม" "ครับพ่อ...ผมขออนุญาตนะครับพ่อ แม่" "เฮ้อออ...ฟลุ๊คเข้ามานี้ซิ" ผมเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆไอ้กันก่อนจะมองหน้าพ่อแม่ที่ยืนมองเราสองคนสลับไปมา 

          เมื่อเห็นว่าคนที่เดินมานั่งลงข้างๆนิ่งไปผมค่อยๆเอื้อมไปกุมมือชายธีไว้แน่นจนอีกคนค่อยๆหันมามองหน้าผมช้าๆ "ฟลุ๊ค...แม่ถามก่อนนะฟลุ๊คกับกันรักกันจริงๆหรอ" "ครับแม่" "แต่ฟลุ๊คเป็นผู้ชายนะลูกแล้วกันเขาก็เป็นผู้ชาย" "ผมรู้แต่ผมรักกันครับแม่" "ฟลุ๊คงั้นพ่อถามนะฟลุ๊คเป็นเกย์หรอลูก" "เปล่าครับผมไม่ได้เป็นเกย์" "งั้นทำไมถึงรักผู้ชายละลูก" "ผมไม่ได้รักผู้ชายครับพ่อแต่ผมรักไอ้กันที่เป็นผู้ชายแค่คนเดียว" "แล้วถ้าวันหนึ่งฟลุ๊คกับกันไม่รักกันแล้วจะทำยังไง" "อันนั้นผมตอบพ่อไม่ได้ครับเพราะมันเป็นเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้นแต่ตอนนี้ผมรักไอ้กันและผมก็มีความสุขแค่นี้ก็พอแล้วครับ" "แสดงว่าถ้าต่อไปต้องทุกข์ฟลุ๊คกับกันก็จะยอมรับผลที่ตามมาใช่ไหม" "ครับ/ครับ" ผมและชายธีตอบพร้อมกันก่อนจะกุมมือกันไว้แน่น สายตาพ่อแม่ของชายธีตอนนี้เดาไม่ถูกจริงๆว่าจะออกหัวหรือก้อยแต่ที่แน่ๆ มันคงดีขึ้นนะผมคิดว่า "พ่อครับแม่ครับผมขออนุญาตคบกับฟลุ๊คได้ไหมครับ" "แล้วกันคิดว่าแม่จะให้ไหมละ" "ผมไม่ทราบครับแต่ที่แน่ๆเพราะฟลุ๊คและผมรักพ่อและแม่มากผมถึงต้องมาบอกทั้งสองก่อนเพราะผมไม่อยากโกหกคนที่เป็นเหมือนทุกอย่างของฟลุ๊ค" "ในเมื่อกล้าเข้ามาขอแบบนี้พ่อกับแม่ก็จะคอยดูห่างๆแล้วกันแต่ขอให้จำไว้นะวันนี้พวกเราทั้งสองมาขอคบกันต่อหน้าพ่อแม่แบบนี้ถ้าวันหนึ่งที่หมดรักกันก็ให้จำไว้เลยว่าครั้งหนึ่งพวกลูกทั้งสองรักกันมากแค่ไหน" "ผมสัญญาครับ...งั้นผมกับฟลุ๊คคบกันได้แล้วใช่ไหมครับ" "อือ...ดูแลลูกแม่ดีๆละฟลุ๊คดื้อหน่อยนะกัน" "ขอบคุณครับพ่อ ขอบคุณครับแม่" "เบื่อจริงๆกินข้าวอิ่มแล้วก็รับฟลุ๊คกลับคอนโดไปเลยนะกันพ่อแม่จะได้ทำน้องใหม่แทนตาฟลุ๊ค" "คร๊าบบบบ" "พ่ออ่ะ" ชายธีทำเสียงอ่อนใส่ผู้เป็นพ่อกับแม่ก่อนจะลุกไปกอดท่านทั้งสอง ผมได้แต่ลอบถอนหายใจเบาๆกลัวว่าจะไม่รอดซ่ะแล้ว เมื่อหันไปมองอีกคนที่ยืนอ้อนพ่อแม่อยู่ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนโล่งอกแบบบอกไม่ถูกคิดว่าจะแย่ซ่ะอีก 

          "แม่กับพ่อไม่ไปส่งเข้าหอนะ" ผมหันไปยิ้มให้พ่อกับแม่ที่เดินลากกระเป๋าและตะกร้าเจ้าแรมโบ้มาส่งขึ้นรถที่หน้าบ้าน "เข้าหออะไรครับแม่ผมยังไม่ได้แต่งงานซักหน่อย" "ไม่แต่งก็รีบๆแต่งซิ" "รอผมเรียนจบก่อนไหมครับ" "จ้า...ไปได้แล้วดึกแล้วกันก็ขับรถดีๆละอย่าจู๋จี๋กันเยอะ" "ครับแม่" เมื่อพ่อกับแม่เข้าบ้านไปเรียบร้อยผมก็เปิดประตูขึ้นนั่งประจำที่ข้างๆหคนขับเหมือนเดิมๆกับเรื่องเดิมๆที่ไอ้กันค่อยๆเอื้อมมือมาคาดเข็มขัดให้ "ต้องคาดให้ตลลอดลเลยไหมเนี้ย" "บ่นหรอ...คาดให้ไม่ได้ง่ะ" "ได้ครับ...แต่ที่ไม่อยากคาดให้กลัวไปไม่ถึงคอนโด" เสียงกระซิบเบาๆที่ข้างหูของไอ้กันทำผมที่นั่งนิ่งหันมาจนแก้มชนเข้าที่ปลายจมูกของคนที่ยื่นหน้ามาเบาๆ "ไอ้กัน..." "แก้มหอมจัง" "ฉวยโอกาสว่ะ" "ก็มีโอกาสต้องเก็บบ้างดิ" "อย่ามาพูดเลยยังไม่ได้ลงโทษคนเกรดไม่ถึงเณฑ์เลยนะ" "แล้วจะทำโทษยังไงละทำตอนนี้ก็ได้นะถ้าไปมึงกูยอม" "ปากดีเถอะ" "ก็ดีจริงป่ะละหรือจะปฏิเสธ" "ไอ้กัน..." "ครับ..." "ขับรถไปเลย" "ไปแค่คอนโดพอมั่งถ้าไปเลยกลัวหักห้ามใจไม่ไหว" "ไอ้กัน...." "โอเคๆ...ไปๆกลับรังรักของเราดีกว่า" "เดี๋ยวถีบเลย...คอยดูเถอะจะลงโทษให้สาสม" "รอรับบทลงโทษอยู่นะ" ผมละเบื่อจริงๆจะทำโทษไอ้กันแบบไหนดีนะขื่นวางแผนพลาดเมื่อไรสุดท้ายผมก็พ่ายมันตลอดแต่ไม่ซิไอ้กันมันต้องพ่ายให้ผมบ้างแหล่ะไม่เชื่อก็คอยดูแล้วกัน :)