รหัสรัก ROMEO and JULIET

          กว่าเรื่องราวต่างๆที่เราสองคนจะมาถึงจุดนี้จุดที่มีความสุขมันไม่ได้ง่ายเลยจริงภาพที่ผมคอยตามหาผู้ชายคนหนึ่งที่แย้งเรตติ้งจากผมไป ผู้ชายคนหนึ่งที่ผมต้องการที่จะเอาชนะ ผู้ชายคนหนึ่งที่คอยมาดูแลและสอนให้ผมเล่นละครเวที และผู้ชายคนนี้คือคนที่ผมสามารถรักเขาได้ไม่มีเงื่อนไขใดๆ ภาพแห่งความทรงจำทั้งหมดตั้งแต่วันแรกจนวันนี้ยังคงสวยงามและตราตรึงในใจผมเสมอ “โอ้ย!!!....ใครถีบกูว่ะ” “กูเอง...ตื่นไปอาบน้ำได้แล้วไอ้กันวันนี้กูมีสอบ” เสียงที่คิดว่าจะหวานในตอนเช้าประหนึ่งว่าเป็นเสียงกระซิบบอกรักจากJulietกลายเป็นเสียงชายธีที่ถีบผมจนกลิ้งตกเตียงสะดุ้งทั้งหลับทั้งตื่นขึ้นมาแทน “ใจร้ายจะปลุกกันทั้งทีใช้วิธีหวานๆกับกูหน่อยก็ไม่ได้นะ” “กับมึงวิธีนี้แหล่ะปลุกง่ายสุดรีบตื่นไปอาบน้ำเลย” “ก็ได้ๆ...ว่าแต่ไม่มี morning kissหรอว่ะ” “ให้กูถีบอีกรอบไหมล่ะ” “โหดจังทีตอนกลางคืนละเป็นแมวเลย” คนถูกพูดใส่หันมามองหน้าผมด้วยสายตาที่ไม่ต่างจากแมวกำลังโกรธผมเห็นแบบนี้จะทำไรได้ละครับก็รีบลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำให้เร็วซิ ขืนชวนชายธีหาเรื่องต่อมีหวังโดนดีแน่ๆ แต่พอคิดอีกทีก็อดเสียดายไม่ได้คนกำลังฝันดีแท้ๆ เฮ้ออออ....

          ระหว่างที่รออีกคนที่กำลังอาบน้ำอยู่ผมก็ใช้เวลาที่มีอันน้อยนิดอ่านหนังสือสอบซักหน่อยหน้าจะดี ก็เมื่อคืนผม...โอ้ยพอๆๆทำไมต้องไปคิดถึงเรื่องเมื่อคืนด้วยนะก็เพราะไอ้กันคนเดียวเลยเลยทำให้ไม่ได้อ่านหนังสือ คอยดูเถอะนะสอบเสร็จเมื่อไรจะเอาคืนแน่ๆ ว่าแต่จะเอาคืนมันไงดีนะ ไม่ๆไอ้ฟลุ๊คมึงต้องตั้งใจสอบก่อนส่วนเรื่องแก้เผ็ดไอ้กันค่อยคิดทีหลังก็ได้   เวลาผ่านไปไม่นานมากนักไอ้กันก็อาบน้ำแต่งตัวพร้อมไปมหาลัย กว่าจะเสร็จก็เก้าโมงเช้าโชคดีนะที่วันนี้ผมสอบ11โมง ว่าแต่ตอนนี้ผมหิวมากกว่า “ไปเร็วไอ้กันกูหิวแล้ว” “หิวหรอ...กินกูก่อนป่ะละ” “กวนตีนละบอกแต่ให้กูกินพอถึงเวลาจริงๆเอาแต่กินกู” “ก็มึงหน้ากินอ่ะ...พูดแล้วก็อยากจะกิน...” “พอๆถ้ากูไปกินข้าวไปสอบไม่ทันมึงได้กินตีนกูแทนแน่ไปเร็ว” “คร๊าบบบบ...” มันหน้าไหมละครับเปิดทางหน่อยไม่ได้คอยดูเถอะเกรดเทอมนี้ออกมาถ้าไม่ถึง3:50 มึงโดนกูเอาคืนแน่ไอ้บ้ากาม

          “อ้าวไอ้กันชายธีมาไรแต่เช้าว่ะ” เสียงไอ้ซิงที่นั่งอยู่กับสแน็คที่โรงอาหารทักผมกับชายธีที่เดินมาหาอะไรกิน ก็ไม่แปลกหรอกเพราะวันนี้ผมมีสอบบ่ายสองไอ้ซิงเห็นก็ต้องทักเป็นธรรมดา “พอดีฟลุ๊คมีสอบเช้าว่ะ” “อ๋อ...ว่าแต่กินไรยังมานั่งดิ”  ผมกับชายธีพากันไปนั่งที่โต๊ะเดียวกับบไอ้ซิงและสแน็คก่อนที่ชายธีจะลุกเดินไปซื้อข้าวก่อนผมปล่อยให้ผมนั่งคุยกับไอ้ซิงและสแน็คที่นั่งมองหาหมายปาคำถามต่างๆใส่เต็มที่ “อิกันตกลงมึงคบกับชายธีใช่ไหมคะ” เสียงของสแน็คที่โยนคำถามใส่ผมทันทีที่ชายธีเดินไป “กูว่าไม่ต้องถามแล้วมั่ง...ดูซิตามชายธีอย่างกับเงาตามตัวขนาดนั้น” “มึงก็พูดเกินไปไอ้ซิงเขามีสอบกูก็ต้องมาส่งเขาป่ะว่ะ” “คร๊าบพ่อRomeoแหม๋ๆ” “แซะกูจังเลยนะมึง” “แล้วมึงไม่แดกข้าวหรอไอ้กัน...เดี๋ยวช้าJulietของมึงได้ดุเอา” “เออก็จะไปนี้ไงมึงสองตัวชวนกูคุยเห็นไหมช้าเลย” “โยนให้กูกับไอ้ซิงเลยนะอิกัน...ไปเลยไป” พูดจบผมก็รีลุกเดินไปซื้อข้าวมันไก่ร้านประจำทันทีขืนชักช้าก็อย่างที่ไอ้ซิงพูดนั้นแหล่ะครับชายธีได้ดุผมแน่ๆ

          “อเมริกาโน1แก้วแล้วก็นมสดคาราเมลปั่น1แก้วครับ” ผมหันไปมองตามเสียงที่เดินมาหยุดสั่งเมนูที่คุ้นหูก่อนจะเห็นไอ้เพื่อนตัวดีอย่างไอ้ฟลุ๊คที่เดินมานั่งข้างๆ “อ้าวไอ้ฟลุ๊คกูก็ว่าอยู่สั่งเมนูคุ้นๆ” “เออกูเอง...ว่าแต่มึงอ่านหนังสือเป็นไงบ้างว่ะ” “ก็ดีว่ะขอแค่ผ่านพอแล้ว...ว่าแต่นี้สั่งกินเองสองแก้วหรือสั่งให้ใครว่ะ” “รู้แล้วยังจะถาม...นู้นไงของอีกแก้ว” ไอ้ฟลุ๊คทำหน้าชี้ไปที่ไอ้กันที่ยืนต่อแถวซื้อข้าวอยู่ “เออไอ้ฟลุ๊ควันก่อนกูไปหามึงที่บ้านไม่เจอแม่มึงบบอกว่ามึงไปอยู่กับไอ้กันหรอว่ะ” “เออ...ก็ไปอยู่ช่วงสอบนี้แหล่ะ” “งั้นกูถามไรหน่อยดิ” “อะไรว่ะ” “พ่อกับแม่มึงเขารู้เรื่องมึงกับไอ้กันยังว่ะว่ามึงสองคนคบกันอยู่” คนถูกถามหยุดนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะหันมาตอบผม “ไม่รู้มั่ง...มีแต่พ่อกับแม่กูแกล้งแซวจะยกกูให้ไอ้กันเฉยๆ” “หรอว่ะ...งั้นไม่ลองบอกพ่อกับแม่มึงไปเลยว่ะว่ามึงสองคนคบกันหรือว่าพ่อแม่ไอ้กันหวงอีก” “กูยังไม่กล้าว่ะกลัวพ่อแม่กูจะช๊อกแต่ป๊ากับม๊าไอ้กันเขารู้แล้ว” “เชี้ย!!...มึงพูดจริงดิไอ้ฟลุ๊ค” “เออ...” “อเมริกาโนกับนมสดคาราเมลปั่นได้แล้วคะ” เสียงพนักงานร้านกาแฟยกแก้วส่งให้ไอ้ฟลุ๊คที่ยื่นเงินให้ก่อนจะหันมายิ้มให้ผมแล้วขอตัวไปก่อนนี้สรุปเหลือแค่พ่อแม่ไอ้ฟลุ๊คใช่ไหมที่ยังไม่รู้ว่าสองคนนี้คบกันแล้วถ้าเขารู้จะเป็นยังไงกันนะ ขออย่าให้เกิดเรื่องอะไรเลย

          “อะนมสดคาราเมลปั่นของมึง” ผมเงยหน้าไปมองคนที่ส่งแก้วนมสดคาราเมลปั่นให้ไอ้เพื่อนตัวดีก่อนที่จะนั่งลงข้างๆ นี้ผมพึ่งสังเกตเหมือนกันนะว่าชายธีของไอ้กันมันก็มีความละเอียดอ่อนใช้ได้ขนาดของที่เพื่อนผมชอบเขาก็ยังจำได้ “ไอ้ซิงมึงคิดเหมือนกูป่ะ” สแน็คค่อยๆกระซิบบถามผมที่นั่งข้างๆ “นมสดคาราเมลปั่นใช่ป่ะ” ผมหันไปกระซิบถามสแน๊คซึ่งคำตอบก็คือการพยักหน้ารับก็จะไม่ให้ผมกับสแน็ครู้สึกได้ไงเพราะปกติคนที่เคยเข้ามาจีบไอ้กันชนิดว่าตามติดทุกอย่างแต่เรื่องเล็กๆน้อยๆก็พลาดซื้อของที่ไอ้กันไม่กินมาให้ แต่กับชายธีมันต่างออกไปนอกจากจะจำเรื่องเล็กๆน้อยๆแล้วยังเป็นคนเดียวที่ทำให้ไอ้กันยอมให้อยู่ในคอนโดได้เพราะมนุษย์โลกส่วนตัวสูงอย่างไอ้กันบวกกับความขี้รำคราญแต่พอเป็นชายธีไอ้กันมันไม่เคยมาบ่นเรื่องจุกจิกเล็กๆน้อยๆว่าแต่ผมก็สงสัยเหมือนกันนะว่าตอนอยู่ด้วยกันมันสองคนทำอะไรกันบ้าง “มองกูทำไมไอ้ซิง” เหมือนคนถูกจ้องจะรู้สึกตัวก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามผมรีบแกล้งปฏิเสธก่อนจะจิ้มลูกชิ้นปิ้งในจานกินต่อ เอาว่ะอย่างน้อยๆเพื่อนผมก็มีความสุขและที่สำคัญป๊ากับม๊าของมันก็โอเค ที่เหลือก็พ่อแม่ของชายธีแล้วละไอ้กันเอ่ยสู้ๆเพื่อน

          “ฟลุ๊ค...” หลังจากที่กินข้าวเสร็จผมก็เดินมาสั่งชายธีที่คณะเพื่อเข้าสอบ “เรียกทำไมว่ะกูรีบอยู่” “ตั้งใจสอบนะ” “เออ..ไปแล้วกูรีบ” “เดี๋ยว” “เฮ้ย...มึงจะลากกูไปไหน” ผมดึงชายธีให้เดินหลบไปตรงมุมบันไดเพื่อหลบคนก่อนจะดึงชายธีเข้ามาจุ๊บเบาๆ “มึงทำอะไรเนี้ย”  “ให้กำลังใจไง” “กำลังใจอะไรของมึงทำสมาธิกับที่กูอ่านมาหายหมด” “ไม่หายหรอกสู้ๆนะมึง” “เออ...มึงก็เหมือนกันสู้ๆ” “ขอจุ๊บอีกทีได้ป่ะ” “ไอ้บ้านี้...” “โอเคๆล้อเล่นไปสอบเถอะ” ผมปล่อยมือชายธีเพื่อให้เดินออกไปแต่คนที่กำลังจะหันเดินออกไปกลับหันกลับมาแล้วรั้งท้ายทอยผมเข้ามาประกบจูบทันที “อ่ะ...พอใจนะตั้งใจสอบบละอีกอย่างถ้าเกรดมึงตกกูทำโทษมึงแน่” เฮ้ย!!!...อะไรว่ะพูดจบก็วิ่งหนีผมออกไปทันทีว่าแต่ถ้าเกรดตกผมจะโดนลงโทษอะไรแล้วผมไปตกลงกับชายธีเรื่องสอบตอนไหนว่ะเนี้ย แล้วถ้าผมชนะล่ะ เฮ้ย...ชายธีนะชายธีมาทำสมาธิของผมกระเจิงอะไรตอนนี้โอ้ยยยย....

          ผมไม่อยากจะพูดถึงสภาพของผมและไอ้กันในตอนนี้เลยหลังจากที่กลับมาจากสอบจนถึงคอนโดพูดได้คำเดียวเลยครับว่าเหมือนคนสติเลื่อนลอยยังไงยังงั้น “ฟลุ๊ควันนี้เป็นไงบ้าง” ไอ้กันที่เดินไปอุ้มเจ้าแรมโบ้ออกมาลูบหัวเล่นหันมาถามผมที่นอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียง “ก็พอได้...มั่งไม่รู้ดิว่าแต่มึงเถอะเป็นไง” “ไม่รู้เหมือนกันว่ะ” “เออ...แต่ถ้าเกรดตกมึงโดนลงโทษแน่” “อ้าว...แล้วถ้าเกรดกูเพิ่มละ” “ไม่บอกความลับ” “ไรว่ะ...” “เอาแรมโบ้มากูหิวข้าวแล้วมึงลงไปซื้อข้าวหน่อยดิ” “คร๊าบบบ...ไปก็ได้ว่าแต่จะกินไร” “อะไรก็ได้แต่ไม่ใช่มึงอ่ะ” “นี้ไม่คิดจะเปิดทางให้กูเล่นหน่อยหรอ” “ก็กูรู้สันดานมึงไงไปเลยเร็วๆหิวแล้ว...” “ครับที่รัก” “เออดีมากเกรดออกเดี๋ยวจะบอกรักแล้วกันแต่ตอนนี้กูหิวมากเร็วๆเลย” เมื่อพูดจบไอ้กันก็เดินออกจากห้องไปทันทีเหนื่อยจังสงสัยต้องมีมาตรการเด็ดขาดกับไอ้กันแล้วละขืนมันกวนผมตอนกลางคืนแบบเมื่อคืนนี้มีหวังไม่ได้อ่านหนังสือสอบเกรดตกแน่ๆ เพราะผมไม่อยากเกรดตกเพื่อจะใช้เกรดเป็นข้อต่อลองที่จะไปบอกพ่อกับแม่เรื่องที่ผมสองคนคบกันอย่างน้อยๆก็จะได้ไม่มีใครว่าเราสองคนได้ว่าคบกันแล้วมีแต่เรื่องแย่ๆ แต่ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับไอ้กันเหมือนกันว่ามันจะสามารถทำได้ไหม “หิวไหมครับแรมโบ้เดี๋ยวพี่ชายธีเอาอาหารมาให้นะครับ” “เหมี๊ยวววว...” “เป็นแกนี้มันดีจริงๆเลยมีแต่คนรักรอพี่ชายธีแปบนะ”