รหัสรัก ROMEO and JULIET

          ผมที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกของบ้านชายธีที่คอยแต่มองตามคนที่เดินเก็บนู้นนี้ไปมาก่อนจะหันไปยิ้มให้กับพ่อและแม่ของชายธีที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างๆด้วยอารมณ์ไม่ต่างจากผมมาก ก็ลูกชายเล่นเก็บข้าวของลงกระเป๋าจะไปอยู่คอนโดกับผมอีกตั้ง1อาทิตย์ก็เป็นธรรมดาที่ผู้เป็นพ่อแม่จะมีห่วงหรือหวงบ้าง “ตาฟลุ๊คนี้จะย้ายบ้านหรือจะไปทำรายงานกับกันแน่เก็บของขนาดนั้น” ผู้เป็นพ่อพูดขึ้นหลังจากที่ชายธีเดินลากกระเป๋ามาข้างๆผม “พ่อครับก็ต้องไปทำรายงานซิครับ” “แม่ว่าแบบนั้นไม่หน้าใช่รายงานแล้วมั่งเยอะแบบนี้ถ้าฟลุ๊คเป็นผู้หญิงแม่คิดว่าจะหนีตามกันแล้วเนี้ย” “แม่!!!...ใครจะไปหนีตามไอ้กัน” “ก็จะรู้ไหมละเห็นเก็บนู้นนี้ซ่ะเยอะแยะว่าแต่ฟลุ๊คไปอยู่ด้วยแบบนี้แฟนกันเขาไม่ว่าเอาหรอลูกอยู่แต่กับเจ้าฟลุ๊คไม่มีเวลาให้แฟนแย่เลย” “ไม่หรอกครับแม่...ผมไม่มีแฟนหรอกครับถ้าจะมีคงลูกแม่แล้วละก็ตอนนี้ผมมีแค่ฟลุ๊คที่อยู่ด้วยตลลอดเวลา” “พูดแบบนี้แม่ยกให้เลยเลี้ยงไม่ยากกินง่ายแต่ดื้อหน่อย” “แม่ครับ...ทำไมมายกลูกชายสุดที่รักให้คนอื่นง่ายจังละ” “ไม่ต้องมาอ้อนเลยตาฟลุ๊คไม่เชื่อก็ถามพ่อดูซิว่าจะยกให้ไหม” “อย่าว่าแต่ยกเลยพ่อแถมข้าวสารให้อีกกระสอบเลยกันอยากได้แบบไหนเอาไปเลย” “โห่...ผมไปดีกว่าขืนอยู่ต่อพ่อกับแม่ได้ขายผมแน่ๆ” “ใครว่าพ่อจะขายพ่อยกให้ฟรีเอาไปเลยนะกันขาดอะไรบอก” “ครับพ่อ...งั้นผมไปก่อนนะครับสวัสดีครับ”  ผมยกมือขึ้นไหว้พ่อแม่ของชายธีก่อนจะเดินตามหลังคนที่อายเดินนำออกไปทันที เมื่อขึ้นรถก็เหมือนเดิมคนที่ขึ้นมานั่งก่อนก็ยังคงไม่คาดเข็มขัดนิรภัยผมส่ายหัวให้ชายธีเบาๆก่อนจะเอื้อมไปดึงมาคาดให้ “ต้องให้คาดให้ตลอดเลยนะ” “แล้วแค่คาดให้อ่ะทำไม่ได้หรอว่ะ” “ได้...แต่กลัวจะทำอะไรเกินคาดไปนะ” คนถูกพูดหน้าแดงขึ้นมาก่อนจะยกมือขึ้นทุบหัวผมเพื่อแก้เขินตามเดิม “ขับบรถไปเลยจะมึดแล้ว” “คร๊าบบบบบ...”

          เมื่อมาถึงห้องไอ้กันผมก็สังเกตได้ว่ามีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยจากเดิมภายในห้องมีการจัดใหม่ด้วยมั่งถ้าผมดูไม่ผิดแต่ที่สะกิดตาผมมากที่สุดคงเป็นผนังหัวเตียงนอนนั้นแหล่ะไม่รู้ไอ้กันมันไปรูปตอนแสดงละครเวทีมาจากไหนขนาดผมเองยังไม่ได้ดูเลย หรือว่าไอ้ปริ้นท์ให้มันมา “ชอบรูปนี้ป่ะ” เสียงของคนที่เอากระเป๋าผมไปจัดของใส่ตู้เดินมาถามผมที่ยืนจ้องมองรูปนั้นอยู่ ก็จะไม่ให้จ้องได้ไงก็นั้นเป็นรูปฉากจูบตอนจบของเรื่องที่ไอ้คนที่รับบทเป็นRomeoที่ตายดันจูบผมกับตอนที่ผมก้มไปจุมพิตแถมต่อหน้าสายตาคนเยอะแยะแค่คิดถึงเรื่องวันนั้นใบหน้าของผมก็ร้อนผ่าวแล้ว “มึงไปเอารูปนี้มาจากไหนว่ะ” ผมหันไปถามไอ้กัน “พอดีไอ้ปริ้นท์ส่งมาให้กูเลยไปอัดมาว่ะ...” “สรรหามากันนะพวกมึง” “แล้วมึงหน้าแดงทำไมว่ะฟลุ๊ค” “เปล่า...หน้าแดงอะไรไม่มี๊” “เสียงสูง...เขินกูหรอ” “บ้า...ว่าแต่แรมโบ้ไปไหน” “เออจริงด้วยกูฝากแรมโบ้ไว้กับไอ้ซิงเดี๋ยวโทรให้มันเอามาคืนดีกว่า” “ฝากคนอื่นไว้อีกนะป๊ะป๊าภาษาไรว่ะ” “ก็ป๊ะป๊าที่โดนแฟนทิ้งเลยต้องไปตามหานะซิ” “บ้า...ไม่คุยกับมึงแล้วไปเลยโทรให้ซิงเอาแรมโบ้มาคืนเลย” “คร๊าบบบ...ที่รัก” ไม่พูดเปล่าไอ้กันกดปลายจมูกลงที่แก้มของผมก่อนจะเดินหยิบโทรศัพท์ออกไปนอกระเบียงห้องทันทีไอ้บ้าเอ้ยมาทำแบบนี้มันไม่รู้หรือไงว่าคนถูกหอมแก้มใจเต้นแรงหมดแล้ว

         ก๊อกๆ ก๊อกๆ ไม่นานมากนักเสียงเคาะจากนอกห้องก็ดังขึ้นผมไปเปิดประตูหน้าห้องเพราะแน่ใจเลยว่าไอ้ซิงต้องเอาแรมโบ้มาคืนแน่นอนก็คนอย่างไอ้ซิงมีหรอจะปล่อยให้ความอยากรู้อยากเห็นของมันรอนาน “มาไวจังว่ะไอ้ซิง....อ้าวป๊า ม๊า สวัสดีครับ” “อะไรเห็นหน้าป๊ากับม๊าแค่นี้ต้องตกใจด้วยหรอตากันอย่าบอกนะว่าเอาสาวมาซุกในคอนโด” “เปล่าครับหนูก็แค่ตกใจก็อยู่ๆป๊ากับม๊ามาแบบนี้” “ป๊ากับม๊าก็อยากมาเซอร์ไพร์บ้างเผื่อแกซุกว่าที่สะใภ้ป๊ากับม๊าจะได้เห็นไง” “ไม่มีหรอกครับ...” “แล้วนี้ไม่คิดจะชวนป๊ากับม๊าเข้าห้องเลยรึไง” “อ๋อ...ครับเดี๋ยวป๊ากับม๊านั่งรอก่อนนะเดี๋ยวหนูไปเอาน้ำมาให้” ผมรีบบอกให้ป๊ากับม๊ามานั่งรอก่อนจะเดินไปเทน้ำใส่แก้วมาให้ “ป๊ากับม๊าคิดยังไงถึงมาหาผมได้ครับ” “ก็คิดถึงเราไงตากัน...ว่าแต่ไม่มีสะใภ้มาให้ม๊าดูจริงๆหรอ” “ไม่มีหรอกครับ” พอพูดจบเสียงน้ำในห้องน้ำที่ตกกระทบพื้นก็ดังขึ้นป๊ากับม๊าผมหันมามองหน้าผมแทบจะทันทีก็ใครจะไปคิดว่าชายธีจะมาอาบน้ำตอนนี้พอดี “ไหนบอกไม่มีสาวไงตากันโกหกป๊าหรอ” “เปล่านะเปล่าพอดีเพื่อนหนูมาทำรายงานด้วย” “เพื่อน?...ผู้หญิงหรือผู้ชายว่ะ” “ผู้ชายซิป๊า...” “แกมีแฟนเป็นผู้ชายใช่ไหม?...ใครใช้ไอ้ซิงหรือเปล่า” “บ้านะป๊าไอ้ซิงมันแค่เพื่อน” “งั้นก็ผู้ชายคนอื่น” “โห่ป๊า...ทำไมป๊าชอบคิดว่าผมจะมีแฟนผู้ชายตลอดเลยอ่ะ” “ก็แกมันเหมือนตุ๊ด...ว่าแต่ว่าที่ลูกเขยป๊าหล่อไหม” “ลูกเขยอะไรอ่ะป๊า...” “งั้นสะใภ้ป๊าหล่อไหม” “ป๊ารอดูเอาเองแล้วกัน” “แสดงว่าใช่แกมีแฟนเป็นผู้ชาย” “ครับๆ...” ก๊อกๆ ก๊อกๆ ไม่ทันที่จะได้เถียงกับป๊าต่อเสียงเคาะประตูจากหน้าห้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง

          แกรก... “ใครมาว่ะกัน...” ผมที่พึ่งอาบน้ำเสร็จพอเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็ต้องยืนนิ่งมองกับภายในห้องตอนนี้ ว่าแต่นี้มันเกิดอะไรขึ้น ผู้หญิงกับผู้ชายที่นั่งที่โซฟาคงเป็นพ่อแม่ไอ้กัน แล้ว หน้าห้องที่พึ่งมาถึงนั้นก็ไอ้ซิงกับแรมโบ้ ทุกสายตาต่างมองมาที่ผมก็จะไม่ให้มองได้ไงก็ผมเล่นพันผ้าเช็ดตัวท่อนล่างเพียงชิ้นเดียวเดินออกมาแบบนี้ “เออ...คือ...ขอโทษครับ” เมื่อตั้งสติได้ผมรีบเดินไปหยิบเสื้อผ้าก่อนจะเดินกลับเข้าห้องน้ำไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกมาอีกครั้ง “ฟลุ๊คมานั่งนี้ดิ” ไอ้กันเรียกให้ผมไปนั่งข้างๆที่มีไอ้ซิงอยู่ด้วย “ป๊า ม๊า...นี้ฟลุ๊คเป็น” “อ๋อ...ลูกสะใภ้ป๊ากับม๊าใช่ไหม” “ห่ะ?...” ผม ไอ้กัน และไอ้ซิงห่ะออกมาพร้อมกันก่อนจะหันไปมองหน้าป๊าไอ้กันที่นั่งยิ้มให้กับม๊า “ตอนแรกป๊าก็คิดว่าซิงจะเป็นสะใภ้ป๊าซ่ะอีก...สรุปฟลุ๊คเป็นสะใภ้ป๊าใช่ไหม” “ไอ้กัน...นี้มึงไปบอกอะไรป๊ามึงว่ะ” ผมหันไปกระซิบไอ้กันที่นั่งข้างๆก่อนที่อีกคนจะกระซิบกลับมา “ไม่ได้บอกแต่ป๊าเดาเอง” “ป๊ามึงแม่นนะไอ้กันเพื่อนรัก...งานนี้กูรอดมึงกับชายธีเคลียร์กันเองนะ” “ไอ้ซิงมึงไม่ต้องหนีเลยอยู่กับกูกับฟลุ๊คก่อน” “เรื่องนี้ตัวประกอบไม่เกี่ยวว่ะRomeo กับ Juliet ต้องชี้แจงเอง” “ไอ้ซิง...” “เออป๊าครับม๊าครับซิงว่าซิงกลับก่อนดีกว่าพอดีมีสอบต้องอ่านหนังสือเลยแค่แวะเอาแรมโบ้มาส่งให้ไอ้กันเฉยๆยังไงขอตัวก่อนนะครับ” ตัวช่วยหนีไปแล้วงานนี้ผมกับไอ้กันคงต้องเคลียร์กันเองแล้ว ว่าแต่ป๊ากับม๊าจะดุไหมเนี้ยแล้วเขารู้เรื่องแบบนี้จะโดนอะไรไหมหรือต้องโดนกีดกันเหมือนRomeoกับJulietจริงๆหรือเปล่าเนี้ยโอ้ยแค่คิดก็ปวดหัวแล้ว “ตกลงฟลุ๊คคบกับลูกชายของป๊าหรอ” คำถามที่จี้ใจดำกับสายตาที่จ้องมาแม้บบางทีจะดูตลกบ้างแต่พอมองจริงๆทำไมผมกับรู้สึกว่าพ่อไอ้กันมันดุยังไงบอกไม่ถูก

          “ตกลงฟลุ๊คคบกับลูกชายของป๊าหรอ” ผมหันไปมองคนที่นั่งข้างๆที่ตอนนี้นั่งนิ่งไปหมดแล้วก็แน่นอนละว่าป๊าของผมชอบทำหน้าดุใส่แต่ความจริงแล้วป๊าผมเขาไม่ได้ดุอะไรมากมายหรอกผมค่อยๆเลื่อนมือไปกุมมือชายธีมาจับไว้เบาๆมือเย็นเฉียบนั้นแสดงให้เห็นว่าชายธีคงกลัวไม่น้อย “ตกลงว่าไง...ฟลุ๊คคบกับลูกป๊าหรอ” “คือว่าผม...” “ป๊าอย่าแกล้งแฟนหนูซิ” “นั้นไงบอกป๊าแต่แรกก็ไม่ต้องมาทำให้ป๊าดุแล้ว” “ห่ะ?...หมายความว่า” “ป๊าล้อเล่นนะแค่อยากทักทายว่าที่ลูกสะใภ้แต่เจ้ากันไม่บอกซักทีเลยต้องมานี้ไงสรุปฟลุ๊คเป็นแฟนกับลูกป๊าใช่ไหม” “ครับ...” “ถ้ากันมันดื้อป๊าอนุญาตให้ตีได้นะ” “ป๊าอ่ะ...ว่าแต่ป๊ากับม๊าจะไปไหนหรือเปล่าคงไม่ใช่แค่แวะมาเซอร์ไพร์หนูใช่ไหม” “เบื่อจริงรู้ทันตลอด...ป๊ากับม๊าจะไปญี่ปุ่นคืนนี้เลยแวะมาหาก่อน” “นั้นซิม๊าเลยว่าจะมาถามว่ากันอยากได้อะไรไหมแต่พอมาเห็นอยู่กับแฟนคงไม่อยากได้ไรแล้วมั่ง” “ม๊าอ่ะ...งั้นเที่ยวให้สนุกนะครับม๊าอย่าลืมของฝากหนูละ” “ไม่มีหรอกม๊าต้องเก็บเงินไว้ไปสู่ขอฟลุ๊คให้แทนแล้ว” “ม๊า...” “อะไรๆจะมาม๊าอะไรตากันฟลุ๊คเขาเป็นลูกมีพ่อมีแม่ต้องสู่ขอซิ” “ไม่ต้องหรอกครับม๊า...พ่อฟลุ๊คพึ่งบอกจะยกให้หนูฟรีๆโอ๊ย....” ไม่ทันจะได้พูดต่อคนนั่งข้างๆก็เอามือตบเข้าที่หัวผมทันทีก็ผมเล่นไปหยอกเขาที่นั่งเครียดก่อนหน้านั้นอย่างสบายอารมณ์คนโดนแกล้งเลยได้โอกาสเอาคืนเลย “สมน้ำหน้า...ฟลุ๊คไงป๊าฝากจัดการลูกชายป๊าทีนะดื้อมากก็พาเจ้าแรมโบ้หนีเลย” “ครับ..”  “โอเคงั้นม๊ากับป๊าไปละนะ”

          หลังจากป๊าและม๊าของไอ้กันกลับไปแล้วผมก็เดินไปอุ้มเจ้าแรมโบ้มานอนกอดเล่นที่เตียง “คิดถึงพี่ชายธีไหมครับแรมโบ้” เจ้าแรมโบ้ที่เอาหัวถูๆไถๆตามมือของผมไปมาอย่างน่าเอ็นดูมันอดไม่ได้ที่ผมจะก้มลงไปจุ๊บที่หัวของเจ้าแรมโบ้เบาๆ “น่ารักจังเลยหิวไหมครับเดี๋ยวพี่ชายธีป้อนขนมดีกว่า” ผมหยิบห่ออาหารแมวเล็กๆมาแกะก่อนจะค่อยๆหยิบมาป้อนเจ้าแรมโบ้ทีละชิ้น “อร่อยๆไหมครับแรมโบ้คิดถึงป๊ะป๊าไหมครับ” ไอ้กันเดินมาทิ้งตัวนั่งข้างๆก่อนจะเอามือลูบหัวเจ้าแรมโบ้แต่กลายเป็นว่าเจ้าแรมโบ้กับบหลบตัวออกมาข้างๆผมแทน “ฮาๆๆๆๆ...อะไรครับแรมโบ้รักพี่ชายธีมากกว่าป๊ะป๊าใช่ไหม” “เหมี๊ยววว...”  “อะไรเนี้ยป๊ะป๊าไม่อยู่ไม่กี่วันนี้ไม่รักป๊ะป๊าแล้วหรอแรมโบ้” “เหมี๊ยววว...” “ฮาๆๆๆๆ...ขนาดแมวยังเมินมึงเลยว่ะไอ้กัน” “ใช่ซิ...แรมโบ้ไม่รักป๊ะป๊าเพราะมีพี่ชายธีแล้วใช่ไหม” เจ้าแรมโบ้มองหน้าไอ้กันก่อนจะก้มมาเลียมือผมต่อนี้ซินะที่เขาเรียกว่าแมวเมินยิ่งมองก็ยิ่งขำจะไม่ขำได้ไงละในเมื่อเจ้าของกับโดนเมินนั้น “แรมโบ้ครับ...อยากให้พี่ชายธีมาอยู่กับป๊ะป๊าไหมครับ” “เหมี๊ยวว...” อ่ะอ้าวไม่เป็นงี้ละพอไอ้กันพูดนั้นจบกลายเป็นเจ้าแรมโบ้เดินไปเสียมือไอ้กันแทนซ่ะงั้น “แรมโบ้อยากได้พี่ชายธีเป็นม๊ามี๊ไหมครับ” “เหมี๊ยววว...” “ไอ้กันมึงพูดอะไรของมึงนะ” “ก็...แรมโบ้อยากได้ม๊ามี๊” “เหมี๊ยววว...” “ใครจะไปเป็นม๊ามี๊เถอะ” “ก็มึงไง...นะๆๆๆมาเป็นม๊ามี๊ให้แรมโบ้หน่อย” “ก็ได้...” “แรมโบ้ครับพี่ชายธีจะเป็นม๊ามี๊แล้วงั้นแรมโลงไปเล่นข้างล่างนะครับเดี๋ยวป๊ะป๊าจะทำน้องให้แรมโบ้” “ไอ้กันไอ้บ้า...” พูดจบไอ้กันก็จับแรมโบ้ให้เดินลงไปข้างล่างเตียงก่อนจะหันมามองหน้าผมช้าๆ “มองอะไร” “ม๊ามี๊น่ารักก็ต้องมองดิ” “บ้า...ม๊ามี๊อะไรเพ้อเจ้อ” “ก็ม๊ามี๊ของแรมโบ้ไง...กูเป็นป๊ะป๊ามึงเป็นม๊ามี๊” “เออ...แล้วไง” “แรมโบ้อยากมีน้องอ่ะ” “เดี๋ยวถีบเลยกูไม่มีมดลูกทะลึ่งแล้วมึงอ่ะ” “งั้น...ป๊ะป๊าขอกอดม๊ามี๊ได้ไหมล่ะ” “พูดไรของมึง...ขยับออกไปเลยกูร้อน” “เดี๋ยวเบาแอร์ให้ก็ได้ขอกอดม๊ามี๊นะๆๆๆ” “เออ..ก็ได้>///<” เพราะสายตาแบบนั้นกับเสียงกระซิบข้างๆหูแบบนี้หรอกนะใครไดยินก็ต้องยอมทั้งนั้นแหล่ะ ว่าแต่ตกลงผมเป็นม๊ามี๊แล้วนะครับ