ตัวสำคัญหรือตัวสำรอง

เมะ: มึงกล้าตบกูหรอเคะ.จูปเคะสอดลิ้นเข้าปากเคะ: อ่ะ…อื้มมม แหกๆ.ดันเมะออกเมะ: อีเคะมึงดันกูออกทำไม.ง้างมือจะตบเคะเคะ: ไปหาเมียมึงเสะ จะตบก้อตบเลยดิ้.น้ำตาคอเมะ: มึงเลือกได้ด้วยหรอเคะ หึๆ.ยกยิ้ม มองนิ่งเคะ: ใช่สิกูก็แค่ตัวสำรองนิ จะทำไรก็เชิญ.ยืนนิ่งเมะ: เคะพี่ขอโทด พี่ไม่ได้ตั้งใจ.ดึงเคะมากอดเคะ: ปล่อย.พูดเสียงนิ่งเมะ: ไม่เคะพี่ไม่ปล่อย.กอดเคะแน่นเคะ: แกะมือเมะออกละเดินหนีชะนี: พี่เคะหายหัวไปไหนมาว่ะ ทิ้งชะนีให้กินข้าวคนเดียวได้ไงว่ะ.ตะคอกใส่เมะเมะ: เอาไว้ก่อนได้ป่ะชะนี.พูดเสียงแผ่วๆ ชะนี: อะไรว่ะกูไม่สำคัญแล้วนิกูก็แค่ของเก่านิ หึ.ตะคอกใส่เมะ เมะ: เป็นเหี้ยไรหนักหนาสัส! รู้ตัวป่ะว่ามึงน่ารำคาณแค่ไหนอ่ะ.ตะคอกใส่ชะนี ชะนี: เลว.ตบหน้าเมะเดินหนี เมะ: ตัดสวะชีวิตไปได้สักทีกู เห้อ.ถอนหานใจยาวๆ เมะ: เคะ! เคะรอพี่ก่อน.ตะโกนวิ่งตามเคะ เคะ: ไปให้พ้น! เมะ: ดึงเเขนเคะไว้ทัน ดึงมากอด เคะ: กลับไปหาอีชะนีเถอะ.ร้องไห้เมะ: เคะเคะฟังพี่เมะน่ะคับ พี่เลิกกะชะนีแล้วน่ะคับ.ดึงเคะมากอดเคะ: เหอะ เคะไม่สนเคะไม่อยากเป็นตัวสำรองหรือคนแกเงี่ยนของใคร.ผลักเคออกร้องไห้เมะ: คะ…เคะเคะ: ลาก่อนพี่เมะ.เดินไปด้วยน้ำตาเมะ: ไม่น่ะคะ…เคะ2 เดือนผ่านไปเคะยังคงเสียใจแต่เมะคิดแต่แก้แค้น เหมือนเมะได้รู้ความจริงบางอย่า…ณ ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เมะ: จะไปไหนคับเคะ หื้มม.ยิ้มเจ้าเล่เคะ: เลิกยุ่งกันไปตั้งนานแล้วทำไมยังมารังควานอีก.มองด้วยสีหน้าเศร้าๆชาน (เคะ2): อ้าวเคะมากะใครว่า ไม่เจอกันนานเลย.เดินเข้าไปหาเคะเคะ: มาคนเดียวว่ะไปหารัยกินกันม้ะมึง.ยิ้มหวานใส่เคะ2: ไปดิ้ มึงเลี้ยงน่ะ5555.มองขำ เมะ: กูไม่ให้ไป.กระชากแขนเคะเคะ: พี่มีสิทธิ์อะไรมาห้ามผมกับชาน.สบัดแขนเมะ: สิทธิ์เป็นผัวไงคับหรือต้องให้พูดละคับ.ยิ้มหน้านิ่ง