ป่วนหัวใจนายซุปตาร์

 
 
 
 
 
 
9
 
 
 
 
 
 
 
 
"เฮ้อ จะบ้าตาย" ฟางยืนอยู่สะพานแห่งหนึ่ง สายตาทอดมองไปยังแม่น้ำ เธอกำลังคิดว่าจะทำยังไงต่อไปดี
 
 
 
ตื้ดดดดดดด ตื้ดดดดดดดดด~~
 
 
 
"ฮัลโหล ว่าไงโมะ" ฟางทำเสียงตัวเองให้เป็นปกติที่สุดเพื่อไม่ให้โทโมะน้องชายเขาจับได้ว่าตัวเธอนั้นไม่โอเคเท่าไหร่นัก
 
 
 
(พี่ฟางทำไรอยู่)
 
 
 
"เอ่อ อ๋อ พี่กำลังทำงานน่ะ แล้วแกล่ะกินข้าวรึยัง"
 
 
 
(ทำไมพี่ไม่บอกผม)
 
 
 
"บอก..บอกอะไร ฉันปิดบังอะไรแก"
 
 
 
(เรื่องที่ไอ้คนพวกนั้นมันมายึดทุกอย่างของเราไปไง)
 
 
 
"พี่..ขอโทษ"
 
 
 
(เรื่องที่อยู่ผมขอร้องพี่เฟย์แล้ว พี่ไปอยู่กับพี่เฟย์ซะ เดี๋ยววันหยุดผมจะกลับไปหาพี่ที่นั่นเอง)
 
 
 
"โมะ.."
 
 
 
(ไม่ต้องอะไรทั้งนั้น แค่นี้ล่ะ เอ้อ ผมโอเคดี กินข้าวแล้ว กินของดีๆทุกมื้อนั่นแหละ พี่ไม่ต้องห่วงหรอก ดูแลตัวเองด้วยนะครับ)
 
 
 
"แกด้วยนะ" ว่าจบเธอก็กดวางสายไป พลันคิดเรื่องราวต่างๆนานา นึกน้อยใจพ่อของเธอที่รีบจากเธอไปและทิ้งปัญหาทุกอย่างให้เธอ..
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ทำไมไม่บอกพี่ไปตรงๆว่าแกเองก็เรียนหนักจนไม่มีเวลากินข้าว" เขื่อนกอดอกมองโทโมะที่นั่งกินมาม่าคัพอยู่หน้าเซเว่น
 
 
 
"ถ้ายิ่งบอกพี่ฟาง พี่ฟางก็จะบ่น แถมจะยิ่งทำงานหนักขึ้นเพื่อส่งเงินมาให้ผม ผมไม่อยากให้พี่ฟางต้องทำงานหนัก" โทโมะพูดไปกินไป เขื่อนได้แต่นั่งมองอยู่ข้างๆอย่างนั้น
 
 
 
"แกนี่นะ แล้วนี่คุยกับเฟย์แล้วหรอที่บอกฟางไปน่ะ"
 
 
 
"ยังหรอกครับ ผมว่าจะฝากพี่ไปบอก ฝากด้วยนะครับ" โทโมะลุกออกไปทันทีที่พูดจบแล้วหันไปโบกมือบ๊ายบายให้เขื่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"โอ้ยยยยยย! เฮ้อ ทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้" ฟางบ่นไปพร้อมจับราวสะพานแล้วมองอยู่อย่างนั้น สายตาเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป
 
 
 
"นั่นมันพิชชี่กับคิตตี้คู่รักแห่งปีนี่นา ถ้าฉันถ่ายรูปไปส่งสำนักข่าว คงจะได้เงินหลายบาทอยู่ล่ะ อย่างน้อยฟ้าก็ยังเข้าข้างฉันอยู่ เอาละ" ฟางเอื้อมมือออกไปเพื่อถ่ายรูปพระนางคู่รักแห่งปีที่มาสวีทกันอยู่ริมแม่น้ำ
 
 
 
"ต้องทำมุมให้ดีที่สุด อึ้บบบบ" ฟางเอื้อมไปสุดแขนและทำท่าจะปีนไปถ่าย จังหวะนั่นเอง
 
 
 
"เธอเป็นบ้าไปแล้วหรอไงห้ะ!!!" ป๊อปปี้คว้าตัวเธอไว้พร้อมจับเธอลงมาจากตรงที่เธอปีน
 
 
 
"..." ฟางตาโตตกใจที่จู่ๆป๊อปปี้ก็จับแขนเธอแน่นและหัวเสียใส่เธอ
 
 
 
"ฉันยอมแล้วก็ได้ ฉันยอมถ่ายสารคดีพวกนั้นก็ได้"
 
 
 
"..." ฟางกระพริบตามองป๊อปปี้อย่างงงๆ
 
 
 
"เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องฆ่าตัวตายเลย เธอบ้าไปแล้วหรอไง" ป๊อปปี้ขับรถวนกลับมาตามหาฟางที่สะพานแต่แล้วก็พบฟางที่ทำท่าเหมือนจะฆ่าตัวตายจึงรีบลงจากรถมาหาฟางทันที
 
 
 
"นาย..นายพูดจริงๆหรอ"
 
 
 
"พูดอะไร"
 
 
 
"นายจะให้ฉันเป็นโปรดิวเซอร์ใช่ไหม"
 
 
 
"อืม" ป๊อปปี้นิ่งไปก่อนจะตอบฟาง
 
 
 
"ขอบคุณนะ" ฟางกระโดดกอดป๊อปปี้ด้วยความดีใจ แต่เธอกลับลืมตัวจึงรีบผละออกจากเขา "เอ่อ ฉันขอโทษ ฉันลืมไปน่ะ"
 
 
 
"หึ" ป๊อปปี้ปัดเนื้อปัดตัวพร้อมหัวเราะในลำคอ ฟางหันไปมองยังแม่น้ำแล้วยิ้มดีใจที่ในเรื่องราวแย่ๆมันก็ยังมีเรื่องที่ดีอยู่สินะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"จะไปเป็นโปรดิวเซอร์ทั้งทีก็ต้องแต่งหน้าสวยๆไปหาป๊อปปี้หน่อย" เฟย์แต่งหน้าแต่งตาให้ฟางพร้อมทั้งทำผมเปลี่ยนชุดอะไรเรียบร้อย
 
 
 
"พอเหอะน่า มันไม่เข้ากับฉันหรอกอะไรพวกนี้น่ะ" ฟางพยายามลบปากออก แต่เฟย์กลับตีมือเธอ
 
 
 
"นี่การที่เธอได้ทำงานเธอก็ช่วยทำอะไรที่มันเหมือนคนหน่อยได้ไหม ป๊อปปี้เป็นถึงซุปเปอร์สตาร์ชื่อดัง เธอจะแต่งตัวเชยๆไปน่ะหรอ" เฟย์ดุฟางที่พูดไม่ฟังแถมยังดื้อรั้นอีกด้วย
 
 
 
"ก็ช่างไปสิ ฉันมันไม่เรื่องมากอยู่แล้ว" ฟางยังคงลบลิปสติกที่เฟย์ทาให้ออก
 
 
 
"นี่หยุดเลย แกรู้ไหมป๊อปปี้ชอบคนทาลิปสติกที่ชมพูนะ" เฟย์พูดยิ้มๆแล้วทาให้ฟางใหม่
 
 
 
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ" ฟางมองหน้าเฟย์แบบงงๆ ก่อนจะหันมามองหน้าตัวเองในกระจก
 
 
 
"แหม ก็ช่วยแต่งตัวสวยๆไปได้ไหมล่ะ เธอนี้นะจริงๆเลย" เฟย์พูดพร้อมแต่งหน้าทำผมให้ฟางต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ติ๊ง ต่อง~~
 
 
 
"ว้าว" ทีเจที่ได้ยินเสียงคนกดกริ่งหน้าบ้านก็เดินมาดู แต่ก็พบว่าป๊อปปี้กำลังกอดอกมองในจอวิดิโอกล้องวงจรปิดหน้าบ้านอยู่
 
 
 
"ว้าวอะไร" ป๊อปปี้หันไปถามทีเจ
 
 
 
"ยัยนี่สวยไม่เบาแฮะ" ทีเจพูดยิ้มๆแล้วมองฟางที่ยืนหน้าประตูก่อนจะหันมามองป๊อปปี้ที่ยืนมองฟางอย่างไม่ละสายตาแววตานั้นดูตกตะลึงที่เห็นฟางอย่างมาก
 
 
 
"สรุปแล้วนายให้ยัยนี่มาเป็นโปรดิวเซอร์แล้วใช่ไหม" ทีเจถามป๊อปปี้ที่ยืนกอดอกมองฟางอยู่อย่างนั้น
 
 
 
"ป๊อปปี้" ทีเจเรียกชื่อเขาอีกแต่เขาก็ยังมองฟางอยู่อย่างนั้น
 
 
 
"ถ่ายรูปหน่อยดีกว่า" ฟางยกกล้องโทรศัพท์มาถ่ายรูปเซลฟี่หน้าตัวเอง โดยมีป๊อปปี้ยืนมองอย่างไม่ละสายตา
 
 
 
"นี่จะออกมาได้รึยังเนี่ย ทำไรอยู่เนี่ยห้ะ คิดว่าเป็นซุปเปอร์สตาร์ชื่อดังแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นหรอ ขอบอกว่าคิดผิดแล้วนะ ไอ้สารเลวเอ้ย!!" ฟางยืนบ่นอยู่อย่างนั้นโดยที่เธอไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นป๊อปปี้ได้ยินทั้งหมด และตอนนี้เขาก็กำลังลงไปหาฟาง..
 
 
 
แอ๊ดดดดด
 
 
 
เสียงประตูเปิดออก ฟางหันไปมองก็พบคนที่เธอกำลังบ่นไปเมื่อสักครู่ทำสีหน้าตึงเครียดและจ้องเธออยู่
 
 
 
"เอ่อ เริ่มทำงานกันวันนี้เลยใช่ไหมคะ" ฟางมองอย่างตกใจ ก่อนจะค่อยๆยิ้มแหยๆให้เขา
 
 
 
"ไม่ต้องมาทำอีกแล้ว"
 
 
 
"อะไรนะ!!..คะ?" ฟางขมวดคิ้วมุ่นมองป๊อปปี้
 
 
 
"ฉันบอกว่าไม่ต้องมาทำอีกแล้ว ฉันไม่ถ่ายสารคดีบ้าบอนั่นแล้ว" ป๊อปปี้จ้องฟางเขม้น
 
 
 
"นี่!! ไหนบอกว่าจะให้ฉันทำไง ทำไมเป็นคนผิดคำพูดแบบนี้" ฟางโวยวาย
 
 
 
"ฉันมีสิทธิ์เรียกร้องอะไรก็ได้"
 
 
 
"ไอ้สารเลว เลวที่สุด นายมันก็เลวแบบนี้ล่ะ เลวมาตั้งแต่ม.ปลายจนถึงตอนนี้ก็ยังเลวอยู่เหมือนเดิม" ฟางพูดอย่างโมโห แต่แล้วสุนัขของป๊อปปี้กลับขู่ฟอดๆฟาง เธอตาโตตกใจก่อนจะค่อยๆถอยหลังทีละก้าว
 
 
 
"ลัคกี้ อย่านะ!!"
 
 
 
"กรี๊ดดดดดดด" จู่ๆสุนัขพันธุ์โกลเด้นของป๊อปปี้ก็กระโจนเข้าไปหาฟางหลังจากที่ฟางว่าให้ป๊อปปี้จบ ซึ่งป๊อปปี้รู้ดีว่าฟางกลัวสุนัขมากๆ เขารีบเข้าไปหาฟางทันทีแต่ฟางกลับหมดสติไปแล้ว
 
 
 
"ว่าแล้ว" ป๊อปปี้มองฟางก่อนจะอุ้มเข้าบ้านของเขา
 
 
 
"ลำบากฉันไหมล่ะ" ป๊อปปี้ยกกะละมังและผ้ามาชุบน้ำแล้วค่อยๆเช็ดตัวให้ฟาง สายตาเหลือบไปเห็นสร้อยเส้นหนึ่งเป็นล็อคเก็ตด้วยความอยากรู้เขาจึงเปิดดูในนั้นเป็นรูปพ่อของฟางและโทโมะ..
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อืมมมม.." ป๊อปปี้ลืมตาขึ้นมา พร้อมมองไปยังเตียงนอนกลับไม่พบร่างบางที่เขาอุ้มมานอนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วก็ตกใจ
 
 
 
"ฟาง!!" ป๊อปปี้รีบลุกขึ้นไปตามหาฟาง เขาวิ่งลงมาข้างล่างและได้ยินเสียงอะไรบางอย่างมาจากห้องครัวจึงเข้าไปมอง
 
 
 
"มาม่าที่รัก ฮื่อออออ ซู้ดดดดด~" ฟางตักมาม่าเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ป๊อปปี้แอบมองหลังกำแพงพลันยิ้มเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเดินไปหาฟาง
 
 
 
"กินมาม่าบ้านคนอื่นแบบนี้ก็ได้หรอ?" ฟางหยุดกินทันทีที่ได้ยินเสียงป๊อปปี้ แล้วมองหน้าป๊อปปี้ที่กอดอกมองเธออยู่
 
 
 
"อืม ฉันหิวอ่ะ ขออีกห่อได้ไหม" ฟางชูนิ้วขึ้นหนึ่งนิ้วแล้วทำตาปริบๆใส่เขา
 
 
 
"ไม่.."
 
 
 
"ขี้งกเป็นบ้าเลย มีทั้งบ้านมีทั้งรถเป็นทั้งซุปเปอร์สตาร์ชื่อดัง แค่นี้ก็ให้กันไม่ได้" ฟางบ่นให้ป๊อปปี้แล้วเบะปากใส่เขา
 
 
 
"กินแล้วอย่าลืมล้างด้วยที่นี่ไม่มีคนใช้" ป๊อปปี้พูดทั้งกอดอกมองฟางอยู่
 
 
 
"วันนั้นฉันยังเห็นป้าเขาอยู่เลย ป้าคนนั้นที่มาเปิดประตูให้ฉันวันนั้นไง โอ้ย!!?" ฟางสะดุ้งไปเพราะเธอจับหม้อที่ร้อนๆอยู่ ป๊อปปี้รีบเข้ามาหาทันที
 
 
 
"มือพองละ ซุ่มซ่ามจริงๆเลยเธอเนี่ย" ป๊อปปี้จับมือฟางมาดูแล้วเป่าให้เธอ ฟางเหลือบตาไปมองป๊อปปี้ที่ตั้งใจเป่าให้เธอ "เดี๋ยวฉันต้มมาม่าให้เองส่วนเธอก็ไปนั่งรอไป" ป๊อปปี้บอกฟางแล้วเดินไปหยิบมาม่ามาต้มให้ โดยมีฟางที่ยืนมองอยู่อย่างนั้น
 
 
 
"นี่..นายยังไม่บอกฉันเลยว่าป้าคนนั้นคือใคร"
 
 
 
"นั่นคุณป้าแม่บ้าน ฉันจ้างเขาให้มาแค่วันหยุด"
 
 
 
"อ๋อ อย่างนี้นี่เอง นี่.."
 
 
 
"นี่อะไรอีก" ป๊อปปี้ต้มมาม่าแล้วหันมามองฟาง
 
 
 
"ฉันขอเงินเพิ่มอีกได้มั้ย..คือว่าเป็นค่าที่หมานายทำฉันตกใจไง"
 
 
 
"..."
 
 
 
"จะว่าฉันหน้าเงินก็ได้ แต่เอาเป็นว่าฉันจะไม่มายุ่งกับนายอีก จะไม่มากวนใจนายอีก จะไม่มาตื๊อนายด้วย" ฟางก้มหน้าไม่มองหน้าป๊อปปี้ เขานิ่งไปทันทีที่ได้ยินว่าฟางจะไม่มายุ่งกับเขาอีก งั้นก็แสดงว่าเขาจะไม่ได้เจอฟางอีก อย่างนั้นน่ะหรอ..
 
 
 
"ฉันจะให้เธอมาเป็นโปรดิวเซอร์ของฉัน"
 
 
 
"อะไรนะ?"
 
 
 
"ฉันจะให้เธอมาเป็นโปรดิวเซอร์ของฉันไง"
 
 
 
"ฉันไม่เชื่อนายหรอก นายมันคนผิดคำพูด" ฟางเดินไปหยิบมาม่าที่ป๊อปปี้ทำเสร็จมากิน
 
 
 
"ฉันพูดจริงๆนะ" ป๊อปปี้มองฟาง
 
 
 
"แล้วฉันจะมั่นใจได้ไงว่านายจะไม่ผิดคำพูดแล้วทิ้งฉันกลางคัน" ฟางกอดอกมองป๊อปปี้ เขาล้วงกระเป๋าแล้วหยิบขึ้นมาโทรหาใครสักคนแล้วเปิดสปีกเกอร์โฟน
 
 
 
"ฮัลโหล สวัสดีครับท่านประธาน" ฟางเอียงหูไปฟังที่ป๊อปปี้พูด
 
 
 
(มีอะไรรึป๊อป)
 
 
 
"เรื่องสารคดีชีวิตส่วนตัวของผม ผมจะยอมถ่าย"
 
 
 
(ว่าไงนะ!! ฉันไม่ได้หูฝาดใช่ไหม)
 
 
 
"จริงสิครับ และผมจะให้โปรดิวเซอร์ฟางเป็นคนทำโปรเจคนี้ครับ" ป๊อปปี้พูดพร้อมเหล่ตามองฟาง
 
 
 
(โอเคเลย เราจะเริ่มกันวันไหนดี ฉันจะรีบไปดำเนินการ ขอบใจที่นายยอมถ่ายแต่โดยดีนะ)
 
 
 
"..." ฟางเงียบไปในหัวครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะยิ้มให้ป๊อปปี้
 
 
 
 
"เห็นรึยังว่าฉันไม่ได้พูดเล่น" ป๊อปปี้ยิ้มให้ฟาง และนั่นเป็นรอยยิ้มที่ฟางไม่เคยเห็นมาก่อนเลยจริงๆ..