ป่วนหัวใจนายซุปตาร์

 

 

 

 

 

10

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"1 2 3 เริ่มแล้วนะคะ แอ๊คชั่น!" ฟางตั้งกล้องเรียบร้อย ก่อนจะมองไปที่ป๊อปปี้ เขากำลังนั่งอยู่บนโซฟาตรงข้ามกับเธอ ท่ามกลางทีมงานทั้งหมด

 

 

 

"ถ้าคุณรู้ตัวเองว่ากำลังจะตาย สิ่งแรกที่คุณจะทำคืออะไรคะ" ฟางกอดอกมองป๊อปปี้

 

 

 

"ผมจะทำทุกอย่างที่ผมอยากทำ ตั้งแต่ไปอัดพวกที่พูดจาหมาๆ หรือไม่ก็ถุยเสลดข้างทางเหมือนที่เคยทำตอนมัธยม จะไปกินเหล้าให้เมาสุดๆ และ.."

 

 

 

"นี่คุณ" ฟางจ้องเขม้นไปที่ป๊อปปี้ "สิ่งที่คุณควรตอบมันควรเป็นสิ่งที่ไอดอลควรทำ ควรเป็นแบบอย่างที่ดีให้คนรุ่นหลังนะคะ"

 

 

 

"ผมจะไปหิ้วสาวๆในคลับให้หนำใจ จะเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า"

 

 

 

"นี่!! คุณเห็นสารคดีฉันเป็นเรื่องตลกหรอคะ" ฟางกรอกตามองบนให้ป๊อปปี้ "เริ่มใหม่นะคะ ถ้าคุณรู้ตัวเองว่ากำลังจะตาย คุณจะทำอะไรเป็นอย่างแรกคะ" ป๊อปปี้นิ่งไปแล้วเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าฟาง

 

 

 

"มาเดทกับผมไหมครับโปรดิวเซอร์ฟางสัก 3 เดือน แบบจริงจัง" ป๊อปปี้ยิ้มเล็กน้อยพร้อมมองหน้าฟางที่ตอนนี้เงียบไปแล้วจ้องป๊อปปี้ด้วยอารมณ์ที่คิดว่าเขานั่นต้องแกล้งเธออีกครั้งเหมือนตอนม.ปลายอีกเป็นแน่ ประวัติศาสตร์กำลังจะซ้ำรอยเดิมแล้ว

 

 

 

"ป๊อปปี้ พักก่อนก็ได้นะ ไหนๆวันนี้ก็เป็นทดลองถ่ายนะ แหม ล้อเล่นซะหนักเลย" ท่านประธานเคนตะเห็นท่าไม่ดีจึงเข้ามาบอกป๊อปปี้

 

 

 

"ผมไม่ได้ล้อเล่น"

 

 

 

"ป๊อปปี้" ท่านประธานเคนตะพูด

 

 

 

"ว่ายังไงครับโปรดิวเซอร์ฟาง ตกลงรึเปล่า"

 

 

 

"ฮะๆ ก็ต้องตกลงสิคะ"

 

 

 

"โปรดิวเซอร์ฟาง!!" ทุกคนต่างเรียกฟางที่เธอไปเล่นตามป๊อปปี้

 

 

 

"แหม โดนซุปตาร์ดังอย่างคุณป๊อปปี้มาขอเป็นแฟน ไม่เป็นก็บ้าแล้วถูกไหมคะ ให้ฉันเปิดเผยเรื่องของเราเลยไหมคะ วันนี้ฉันคบกับคุณป๊อปปี้แล้วนะคะ" ฟางพูดใส่ป๊อปปี้พร้อมทำลอยหน้าลอยตา เขานิ่งไปนิดนึงก่อนจะกระตุกยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่จริง!! ฉันยอมไม่ได้ ทำไมโปรดิวเซอร์ของพี่ป๊อปปี้ต้องเป็นผู้หญิง!" เสียงของแก้วดังลั่นร้านกาแฟที่มีแต่แฟนคลับของป๊อปปี้มาใช้บริการ

 

 

 

"ผู้หญิงคนนั้นเห็นเขาบอกว่าชื่อฟางนะคะพี่แก้ว" เสียงของแบมรุ่นน้องคนสนิทของแก้วพูดขึ้นอีกนั่นยิ่งทำให้แก้วปี๊ดขึ้นไปใหญ่

 

 

 

"ไปสืบมาให้ได้ว่ายัยนั่นเป็นใคร บ้านอยู่ที่ไหน ทำไมต้องมาเป็นโปรดิวเซอร์ จัดการด้วยนะน้องแบม"

 

 

 

"ได้ค่ะพี่แก้ว"

 

 

 

"ให้ผมบอกไหมว่าคนนั้นคือใคร" จู่ๆชายคนหนึ่งที่เช็ดโต๊ะอยู่ก็พูดขึ้นแล้วมองไปทางกลุ่มแก้ว

 

 

 

"อย่าบอกนะว่านายรู้จักผู้หญิงคนนี้" แก้ววิ่งเข้าไปหาชายคนนั้นทันที

 

 

 

"ใช่ รู้จักดีเลยล่ะ"

 

 

 

"นายรู้จักได้ยังไง บอกฉันมาให้หมดเลย โอเคไหม" แก้วพูดกับชายคนนั้น เขามองแก้วยิ้มๆเมื่อแก้วเอาหน้าเข้าไปใกล้เขา

 

 

 

"เอาไว้คุยกันใหม่ครับ ผมขอทำงานก่อนเดี๋ยวผู้จัดการจะว่าเอา" เขากระซิบให้แก้วฟังอย่างใจเย็นแต่อีกคนกลับร้อนใจอยากจะฟังเสียให้ได้

 

 

 

"นี่นายบอกฉันมาก่อนสิ"

 

 

 

"อยากรู้ก็เอาเบอร์ผมไปสิ แล้วคุณจะรู้ทุกอย่าง"

 

 

 

"ฉันจะแน่ใจได้ไงว่านายจะไม่หลอกฉัน"

 

 

 

"ไม่เชื่อก็ตามใจนะครับ โปรดิวเซอร์ฟางอะไรนั่นน่ะ เกิดวันที่ 12 กันยายน ตอนนี้อายุ 25 ชอบกินมาม่ามากๆ โดยเฉพาะรสต้มยำกุ้ง และอีกอย่างเธอเป็นคนที่เก่งมากสามารถหาเงินเลี้ยงน้องได้โดยลำพัง.. เอาไปแค่นี้ก่อนครับผมบอกแล้วไงอยากรู้ก็โทรมา" ชายคนนั้นพูดให้แก้วฟัง พลางหยิบโทรศัพท์แก้วมากดเบอร์แล้วยื่นให้เธอ ก่อนจะเดินไป

 

 

 

"นี่เดี๋ยวก่อนสิ"

 

 

 

"ครับ?" ชายคนนั้นหันมาตามคำทักท้วง

 

 

 

"ให้ฉันเรียกนายว่าอะไร"

 

 

 

"ผมชื่อโมะครับ" เขาพูดจบก็เดินออกไป โดยมีแก้วมองตามหลังเขาไป

 

 

 

"คนอะไรชื่อโมะ" แก้วขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ติดใจอะไรอีก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"บ้า บ้าที่สุด" ฟางสะพายกระเป๋าออกมาจากบ้านป๊อปปี้ด้วยความหงุดหงิดในใจ

 

 

 

ตื้ดดดดดดดดด ตื้ดดดดดดดดดด~~

 

 

 

"นี่!! เอามานะ" ฟางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแต่พอจะกดรับสายก็มีคนหยิบโทรศัพท์ของเธอไป

 

 

 

"ใครโทรมาเนี่ย หู้ว คุณสามี" ป๊อปปี้ที่หยิบโทรศัพท์ของฟางมาก็อ่านชื่อคนที่โทรมาหาเธอ

 

 

 

"เอาของฉันคืนมานะ" ฟางพยายามแย่งมาจากป๊อปปี้

 

 

 

"ฮัลโหล นี่ใครครับ" ป๊อปปี้ถือโอกาสนั้นรับสายทันที

 

 

 

(ฮัลโหล ฟางล่ะครับ)

 

 

 

"อ๋อตอนนี้ฟางทำงานน่ะครับ ไม่มีเวลามาคุยกับสามีหรอกครับ"

 

 

 

"นี่เอาโทรศัพท์ฉันมานะไอ้สารเลว" ฟางพยายามดิ้นเอาโทรศัพท์มาจากป๊อปปี้ แต่เขาจับหัวเธอไว้ปล่อยให้เธอดิ้นอยู่แบบนั้น

 

 

 

(นั่นเสียงฟางนี่ครับ ผมขอสายฟางหน่อยครับ)

 

 

 

"เห็นทีคงจะไม่ได้นะครับ ฟางไม่ว่าง แค่นี้นะครับ" ป๊อปปี้กดวางสายแล้วยื่นโทรศัพท์ให้ฟาง

 

 

 

"เธอมี..สามีแล้วหรอ"

 

 

 

"ทำไม มีหรือไม่มีมันก็เรื่องของฉันนี่" ฟางรีบเก็บโทรศัพท์แล้วเดินออกไปแต่ป๊อปปี้คว้าแขนไว้

 

 

 

"คนอย่างเธอเนี่ยนะ ใครเขาตาบอด" ป๊อปปี้ยิ้มขำ

 

 

 

"แล้วจะทำไม นายมีปัญหารึไง" ฟางสะบัดแขนออกจากป๊อปปี้ "ฉันคิดผิดที่มาทำงานกับนายรึเปล่านะ กลับไปคิดใหม่ดีกว่า" ฟางเดินออกไป

 

 

 

"เดี๋ยวก่อน"

 

 

 

"นายมีอะไรอีก"

 

 

 

"ฉันยังรอคำตอบของเธออยู่นะ เรื่องที่ถามไปวันนี้น่ะ" ป๊อปปี้พูดจบก็เดินออกไปจากตรงนั้น

 

 

 

"ก็ตอบตกลงไปแล้วไง" ฟางพูดกระชากเสียงใส่ป๊อปปี้

 

 

 

"ฉันจริงจัง"

 

 

 

"อย่าหวังเลยไอ้คนสารเลว"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"มาแล้วๆๆๆ รอนานไหมคะ" ฟางรีบวิ่งมานั่งที่ร้านจิ้มจุ่มขาประจำโดยมีเขื่อนนั่งกอดอกมองฟางที่นั่งตรงข้าม

 

 

 

"ใครรับโทรศัพท์" เขื่อนจ้องเขม้นฟาง

 

 

 

"เอ่อ.." ฟางยิ้มแหยๆใส่เขื่อนก่อนที่เขาจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาฟาง

 

 

 

ตื้ดดดดดดด ตื้ดดดดดดด~~

 

 

 

'คุณสามี'

 

 

 

"นี่เมมชื่อพี่แบบนี้หรอ" เขื่อนยิ้มขำให้ฟางที่นั่งหน้าแดงอยู่ตรงนั้น

 

 

 

"ฟางมีงานทำแล้วนะพี่เขื่อน" ฟางเปลี่ยนเรื่องกลบเกลื่อนแล้วมองไปที่เขื่อน

 

 

 

"หืม งานอะไรล่ะ"

 

 

 

"ฟางเป็นโปรดิวเซอร์ถ่ายทำสารคดีส่วนตัวของป๊อปปี้ค่ะ งานดี เงินดี ไม่มีปัญหาแน่นอน" ฟางพูดให้เขื่อนฟังต่างๆนานา เขื่อนที่ฟังก็นิ่งไปทันทีที่ได้ยินเธอบอกว่าทำงานกับป๊อปปี้

 

 

 

"ทำไมต้องทำกับคนนี้ เปลี่ยนเป็นคนอื่นไม่ได้หรอ"

 

 

 

"มีอะไรรึเปล่าคะ"

 

 

 

"พี่ไม่อยากให้เราไปทำงานกับหมอนี่"

 

 

 

"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ พี่เขื่อนเห็นฟางยังเป็นเด็กอยู่หรอไงเล่า"

 

 

 

"เลิกทำงานกับหมอนี่ได้ไหมฟาง แล้วพี่จะหางานดีๆให้ทำ"

 

 

 

"ทำไมล่ะคะ ไม่เป็นไรหรอกน่าพี่เขื่อน ฟางทำได้ค่ะ หมอนี่ถึงจะปากหมาไปหน่อย แต่ก็เป็นคนดีนะ" ฟางยิ้มให้เขื่อนพร้อมตักหมูเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย เขื่อนได้แต่มองฟางแล้วทำหน้าหนักใจแต่ก็ยิ้มให้คนตัวเล็กที่กินเก่งอย่าบอกใคร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พ่อมีอะไรหรอครับ ถึงเรียกผมมา" เขื่อนเดินมาหาพ่อของเขาพร้อมใส่ชุดสูทอย่างเต็มยศ

 

 

 

"พอดีวันนี้พ่อนัดหนูจินนี่มาทานข้าวมื้อดึกกับเรา พ่อเลยอยากให้แกไปด้วย จะได้เป็นการหมั้นหมายกันไปเลย" ศรัณย์กล่าวพร้อมทำหน้ายิ้มแย้มเพราะเขาอยากให้ลูกชายของตนเป็นฝั่งเป็นฝาในเร็ววันและหาทายาทมาสืบสานกิจการในโรงพยาบาลต่อไป

 

 

 

"เเต่พ่อครับ.."

 

 

 

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น แกต้องไป แล้วเลิกเล่นสนุกไปวันๆสักที แกหันมาจริงจังกับธุรกิจของเราได้แล้วนะภัทร" ศรัณย์พูดจบก็เดินออกจากห้องไป เขื่อนได้แต่ยืนกำมือแน่น เขาโกรธพ่อตนเองแต่กลับทำอะไรไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นี่แกได้กินข้าวบ้างไหมเนี่ยโมะ" ฟางนั่งมองโทโมะที่กำลังนั่งทำงานอยู่ จะว่าไปเขาดูผอมไปเยอะเลยถ้าเทียบกับตอนที่เธอเจอเขาเป็นครั้งสุดท้าย

 

 

 

"จะให้มันกินได้ไง วันๆเอาแต่อ่านหนังสือ ขยันมากเกินไปละนะ บอกให้มากินข้าวก็ไม่กิน" เฟย์บ่นให้โทโมะ แต่พอเฟย์หันไปหา เขาก็ทำหน้าเป็นเชิงว่าอย่าพูด

 

 

 

"เพลาๆลงหน่อยก็ได้ ทำไมแกถึงมาเลือกเรียนหมอนะ เรียนก็หนักเหนื่อยก็เหนื่อย" ฟางบ่นซ้ำให้โทโมะอีก

 

 

 

"ผมอยากเป็นหมอที่ดี รักษาคนที่เจ็บป่วยให้หายดี ผมไม่อยากให้มีหมอเลวๆมาฆ่าคนตายเหมือนที่เราเจอ"

 

 

 

"เลิกพูดถึงเรื่องนั้นเถอะนะ ฉันว่าเราเปลี่ยนเรื่องกันดีกว่าน่า" เฟย์เห็นสีหน้าแต่ละคนที่ซึมลงไปก็พูดขึ้นเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันอึมครึมไปมากกว่านี้ "เอ้อ ฟางฉันได้ข่าวว่าแกได้งานแล้วนี่ ใช่ไหม"

 

 

 

"อืมใช่"

 

 

 

"พี่ฟาง" โทโมะที่เงียบไปก็เรียกฟาง

 

 

 

"..."

 

 

 

"ไม่ว่าจะยังไงอย่าไปหลงคำพูด อย่าไปไว้ใจ อย่าไปหวั่นไหว ผมรู้ว่าพี่ทำงานกับพี่ป๊อปปี้ ผมรู้ว่าพี่เคยชอบเขามากขนาดไหน อย่าไปคิดอะไรเกินเลยกับพี่เขานะครับ เพราะพวกเราอยู่คนละโลกกับพี่ป๊อปปี้" ฟางได้แต่เก็บคำพูดที่น้องชายเธอพูดไว้ อย่าหวั่นไหวไม่ว่าหมอนั่นจะทำอะไร ท่องไว้ว่าเขาและเธออยู่คนละโลกกันแล้ว...