ป่วนหัวใจนายซุปตาร์

 
 
 
 
 
8
 
 
 
 
"อย่าเป็นอะไรไปเลยนะฟาง" ป๊อปปี้ขับรถพยายามมองหาฟาง สายตาพลันเหลือบไปเห็นร่างบางที่เขาตามหากำลังเดินคอตกอยู่ริมฟุตบาท ก่อนจะรีบเปิดประตูรถและรีบไปหาฟาง
 
 
 
"ฟาง" ป๊อปปี้จับแขนเธอไว้
 
 
 
"คิดได้แล้วใช่ไหมคะว่าจะรับฉันไปทำงานด้วย" ฟางยิ้มให้ป๊อปปี้ แต่แววตาของเธอไม่ได้มีความสุขเหมือนที่ยิ้มเลย ป๊อปปี้จ้องไปยังแววตานั้นมันช่างว่างเปล่าและสิ้นหวัง
 
 
 
"เธอไม่รู้จักฉันหรอฟาง"
 
 
 
"แหม คุณป๊อปปี้ก็ถามแปลกจังเลยนะคะ ใครจะไม่รู้จักคุณล่ะ ดังขนาดนี้ มีคิวถ่ายหนังยาวเหยียดขนาดนี้.."
 
 
 
"เธอไม่รู้จักฉันจริงๆหรอ"
 
 
 
"รู้จักสิคะ ก็คุณป๊อปปี้ซุปเปอร์สตาร์ชื่อดังที่เล่นหนังเรื่อง ไฟรักลิขิตหัวใจไงคะ"
 
 
 
"เธอไม่รู้จักฉันจริงๆหรอฟาง!!" ป๊อปปี้ตะโกนใส่ฟางที่ยิ้มเจื่อนๆจนเธอหยุดพูดและมองหน้าเขาแล้วนิ่งไป
 
 
 
"รู้สิ นายมันไอ้คนสารเลว" ฟางมองหน้าป๊อปปี้ด้วยแววตาที่บอกได้ในหลายความรู้สึกทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ และเรื่องหลายๆเรื่องมารวมกัน "เช็กนี้ ฉันขอบใจนายที่ยังพอมีน้ำใจช่วยคนอย่างฉันนะ แล้วฉันจะใช้มันอย่างดี" ฟางชูเช็กที่ป๊อปปี้ให้เธอ ก่อนจะกำแน่นและเดินหนีไป
 
 
 
แต่แล้วเธอก็ล้มลงไปนอนกับพื้นด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว ป๊อปปี้มองเธออยู่จึงรีบวิ่งเข้าไปหาเธอทันที
 
 
 
"ฟาง!!" ป๊อปปี้เขย่าตัวฟาง เขาเอามือแตะหน้าผากเธอและพบว่าฟางนั้นตัวร้อนมาก ก่อนจะพาเธอไปโรงพยาบาลทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อืม.." ร่างบางค่อยๆลืมตา พร้อมมองไปยังรอบๆพลันขมวดคิ้วมุ่น
 
 
 
"ตื่นแล้วหรอ ยัยขี้เมา" ทีเจกอดอกมองร่างบางที่อยู่บนเตียง ก่อนจะทักขึ้นเมื่อเธอตื่น
 
 
 
"ที่นี่ที่ไหน"
 
 
 
"โรงพยาบาลไงถามได้ เธอนี่มันตัวยุ่งจริงๆเลย ไปรังควานอะไรป๊อปปี้อีกห้ะ"
 
 
 
"แล้วใครพาฉันมาโรงพยาบาล"
 
 
 
"ก็ต้องเป็นป๊อปปี้สิ เขาพาเธอมาส่งแล้วให้ฉันมาเฝ้าเธอไง วุ่นวายจริงๆเลย" ทีเจบ่นไปเรื่อยๆ ฟางที่ฟังอยู่ก็มองบนแล้วถอดสายน้ำเกลือออก "เห้ยๆ นั่นเธอจะทำอะไร
 
 
 
"ฉันจะกลับบ้าน" ฟางกระโดดลงจากเตียงแล้วเดินออกไป
 
 
 
"อย่าพึ่งไป นี่คิดว่าตัวเองหายดีแล้วหรือไง" ทีเจเข้าไปจับแขนฟางไว้
 
 
 
"ปล่อยฉันเหอะน่า ฉันไม่มีเงินจ่ายหรอกนะ" ฟางสะบัดแขนออกจากทีเจ
 
 
 
"ใครว่าเธอเสียตังล่ะ นี่อ่ะป๊อปปี้จ่ายให้เธอหมดแล้ว"
 
 
 
"ช่างไปสิ ฉันจะกลับบ้าน"
 
 
 
"เธอนี่ดื้อจริงๆ ไปกลับก็กลับ" ทีเจลากฟางไปที่รถทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'สุขสันต์วันเกิดนะหวาย จากป๊อปปี้' ช่อดอกไม้ที่มีข้อความเขียนไว้นั้นถูกส่งไปให้หวาย นางเอกสาวที่โด่งดังในวงการพอๆกับป๊อปปี้ และเธอก็คือคู่จิ้นแห่งปีของเขาอีกด้วย
 
 
 
"ถ้าป๊อปปี้ไม่มาให้ด้วยตัวเอง ฉันจะไม่รับ" หวายกอดอกมองชายคนหนึ่งที่ยื่นช่อดอกไม้มาให้เธอ ก่อนที่ชายคนนั้นจะเงยหน้าขึ้นมา
 
 
 
"แหมหวาย เธอก็น่าจะรู้ว่าป๊อปปี้ไม่เที่ยวกลางคืน วันนี้เธอก็สังสรรค์กับเพื่อนคนอื่นๆไปก่อนเถอะน่า" ท่านประธานเคนตะพูดบอกหวายที่ถือแก้วไวน์อยู่ในงานสังสรรค์
 
 
 
"ใครว่าผมไม่มาล่ะครับ ท่านประธาน" ป๊อปปี้เดินล้วงกระเป๋าแล้วเดินเข้ามาในงานโดยมีหวายยืนมองอยู่พร้อมยิ้มชอบใจ
 
 
 
"พวกเราชน!!" หวายยกแก้วขึ้นมาชนกับทุกคน ก่อนจะเดินไปหาป๊อปปี้โดยถือแก้วไวน์ไปให้เขาด้วย
 
 
 
"อย่างอแงไปเลยนะคนดี" ป๊อปปี้จับผมหวายไปทัดหูพร้อมจูบหน้าผากเธอ
 
 
 
"ขอบคุณที่คุณมานะคะ" หวายยื่นแก้วไวน์ให้ป๊อปปี้
 
 
 
"ขอบคุณสำหรับไวน์นะครับ แต่ผมว่าไม่ดีกว่า" ป๊อปปี้ฉีกยิ้มก่อนจะมองไปรอบๆ ผู้คนหลายคนต่างพากันมองมาที่ป๊อปปี้ที่เขาปฏิเสธหวาย "มองอะไรครับ สังสรรค์กันต่อสิ"
 
 
 
"ป๊อปปี้ ไหนๆคุณก็มา ช่วยเล่นเปียโนเป็นของขวัญวันเกิดฉันหน่อยสิคะ" หวายมองไปที่ป๊อปปี้พร้อมกระดกไวน์แก้วนั้นที่เธอจะนำมาให้เขา
 
 
 
"ได้สิ" ป๊อปปี้ยกยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นี่ฉันถามจริงๆเถอะเธอไม่มีงานไม่มีการทำใช่ไหมถึงต้องมายุ่งกับป๊อปปี้เนี่ย" ทีเจขับรถไปบ่นไปโดยมีฟางที่นั่งฟังพร้อมกรอกตาไปมาแล้วมองไปข้างทาง
 
 
 
"อะไรที่ทำแล้วได้เงินฉันก็จะทำ อีกอย่างหนึ่งการเป็นโปรดิวเซอร์มันเป็นงานที่ฉันถนัด" ฟางพูดก่อนจะหยิบขวดโค้กที่วางอยู่ขึ้นมาดื่ม
 
 
 
"เห้ยๆ นั่นมันน้ำของฉันนะเธอจะกินไม่ได้นะ"
 
 
 
"ไหนๆลุงก็จะไม่กินอยู่ละ ปล่อยให้มันหายซ่า กินไปก็ไม่ได้รสชาติหรอก ให้ฉันดีกว่า"
 
 
 
"ฉันไม่ใช่ลุง เธอนี่มันจริงๆเลยนะ คายออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ"
 
 
 
พรวด!!
 
 
 
ฟางพ่นน้ำใส่ขวดตามเดิม โดยมีทีเจมองอย่างอึ้งๆ
 
 
 
"ฉันเริ่มจะกลัวเธอแล้วนะ" ทีเจกลืนน้ำลายดังเอื๊อกให้เธอคนนี้
 
 
 
"กลัวทำไมอ่ะ"
 
 
 
"บ้านเธอหลังนี้ใช่ไหม" ทีเจขับรถมาส่งฟาง
 
 
 
"จอดตรงนี้ก็ได้" ทันทีที่ฟางเปิดประตูลงจากรถ แต่แล้วก็มีชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งบุกเข้ามานำข้าวของของเธอออกจากบ้าน ฟางรีบวิ่งเข้าไปหา
 
 
 
"นี่พวกแกทำอะไร เอาของฉันคืนมานะ!" ฟางพยายามยกข้าวของของเธอออกจากรถ
 
 
 
"ออกไป!!" ชายกลุ่มนั้นผลักฟางออก
 
 
 
"เอาของฉันคืนมานะ" ฟางยังคงพยายามแย่งของมาจากชายกลุ่มนั้น
 
 
 
"อย่ามายุ่ง เธอยังไม่จ่ายหนี้ที่ค้างไว้เลยนะ คิดว่าหนีแล้วจะพ้นหรอ"
 
 
 
"งวดนี้ฉันก็จ่ายไปแล้วไง พวกแกจะเอาอะไรอีก นี่ก็อีกงวดเอาไป" ฟางหยิบเงินจำนวนหนึ่งในกระเป๋ามาให้ชายกลุ่มนั้น
 
 
 
"แค่สามหมื่น ทยอยจ่ายแบบนี้ใครเขาจะอยากรับ ไม่ต้องทำไรกันพอดี แล้วผู้ชายที่ยืนอยู่นั่นเป็นใครญาตินังนี่หรอ" ชายคนนั้นหันไปหาทีเจที่ยืนมองอยู่ก่อนที่เขาจะส่ายหน้าทันที
 
 
 
"ป่าวครับ ผมมาส่งเธอเฉยๆ ผมไปละ" ทีเจค่อยๆเดินออกจากตรงนั้นไปขึ้นรถ แต่ยังคงมองมาที่ฟางอยู่
 
 
 
"เอาของฉันคืนมา! คอมนั้นมันจำเป็นกับโทโมะมากเลยนะ เอาของฉันคืนมา!" ฟางโวยวาย
 
 
 
"โอ้ย! เธอนี่มันน่ารำคาญจริงๆ และฉันจะบอกไว้อย่างนึง ฉันยึดบ้านของเธอแล้ว และหนี้ของเราจะหายกันไหมนั่นเป็นเรื่องของเธอ"
 
 
 
"พวกสารเลว แล้วฉันกับน้องจะไปอยู่ที่ไหน ไอ้พวกชั่ว!!"
 
 
 
"หนี้เธอกับฉันหายกันไง เธอไม่ดีใจหรอ หึหึ พวกเรากลับ" ชายกลุ่มนั้นผลักฟางจนเธอล้มลง ฟางน้ำตาไหลพรากทันทีที่พวกนั้นขับรถออกไปแล้ว ทีเจมองฟางอย่างสงสารจับใจแต่เขานั้นทำได้แค่มองเธออยู่แบบนั้นก่อนจะขับรถออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ก็แอบหวงเวลาใครมาถามเรื่องเธอ ก็แอบหึงตอนที่เธอไปใกล้ชิดใคร~" ป๊อปปี้เล่นเปียโนพร้อมร้องเพลงท่ามกลางสายตาผู้คนนับสิบที่ยืนมองเขาอยู่รวมถึงหวายที่กอดอกมองแล้วยิ้มนิดๆ
 
 
 
"เธอคือเรื่องส่วนของฉัน เป็นแค่เพียงเรื่องเดียวเท่านั้นที่ฉันต้องการเก็บ!!!"
 
 
 
ตึ้ง!!!
 
 
 
เสียงเปียโนที่ถูกป๊อปปี้กดอย่างแรง ทุกคนต่างมองเขาอย่างตกใจที่จู่ๆเขาก็เล่นเพี้ยนและหยุดร้องเพลง
 
 
 
"ป๊อปปี้ของขึ้นรึเปล่า" เสียงคนในงานพูดซุบซิบกัน
 
 
 
"เอ่อ ป๊อปปี้คงจะเหนื่อยน่ะค่ะ.." หวายหันไปมองผู้คนที่พากันซุบซิบนินทาก็กลัวว่าตัวเองก็โดนไปด้วยก็พูดขึ้น
 
 
 
"วันนี้ผมขอตัวนะครับ" ป๊อปปี้ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น ก่อนที่หวายจะวิ่งออกไปด้วย
 
 
 
"เอ่อ ป๊อปปี้" หวายวิ่งตามมา ป๊อปปี้ที่ได้ยินเสียงหวายจึงหยุดเดินแล้วหันไปมอง
 
 
 
"ผมขอตัวกลับก่อน ขอโทษที่ทำให้งานพังนะครับ"
 
 
 
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณคงเหนื่อยมาก" หวายเข้าไปกอดแขนป๊อปปี้
 
 
 
"พอดีในหัวผมคิดถึงแต่เรื่องยัยบ๊องจนลืมตัวน่ะครับว่าจะไปขับรถคลายเครียดสักหน่อย" ป๊อปปี้ว่าก่อนจะจับมือหวายออกจากตัวเอง
 
 
 
"ฉันขอไปด้วยคนสิคะ ฉันก็เริ่มเบื่อๆเหมือนกัน"
 
 
 
"ไม่ต้องไปหรอกครับ เกะกะ" ป๊อปปี้เดินหนีออกไปทันทีปล่อยให้หวายยืนกระทืบเท้าไม่พอใจอยู่ตรงนั้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นี่ป๊อปปี้ แกก็ยอมๆทำสารคดีส่วนตัวไปเหอะน่า" ทีเจที่ขับรถไปรับป๊อปปี้ก็พูดขึ้น "อีกอย่างยัยขี้เมานั่นจะได้ไม่ตกงานด้วย" ทีเจเหลือบมองป๊อปปี้ที่นั่งข้างๆ เขาหันไปมองทางกระจกอย่างเงียบๆ
 
 
 
"เลิกพูดถึงยัยนั่นสักที" ป๊อปปี้เอื้อมมือไปเปิดเพลงเพราะไม่อยากฟังในสิ่งที่ทีเจพูด
 
 
 
"จะว่าไปยัยนั่นก็น่าสงสารนา เมื่อกี้ที่ฉันไปส่งยัยนั่นน่ะ มีคนมายึดบ้านยึดของไปหมด ป่านนี้จะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้" ทีเจพูดอีกพร้อมเหลือบตาไปมองป๊อปปี้อีก เขาไม่รู้สึกอะไรเลยหนำซ้ำยังเอื้อมมือมาเพิ่มเสียงขึ้นอีก
 
 
 
"นี่เมื่อกี้ยัยนั่นให้ฉันไปส่งที่สะพานด้วยนะ ป่านนี้กระโดดน้ำฆ่าตัวตายไปแล้วมั้งงงงงงง" ทีเจพูดอีก
 
 
 
"ฉันบอกว่าเลิกพูดถึงยัยนั่นสักที!!" ป๊อปปี้ปิดเพลงแล้วตะคอกใส่ทีเจอย่างอารมณ์เสีย "ลงไปจากรถ ฉันจะขับเองออกไป!"
 
 
 
"ฉันไม่พูดแล้วก็ได้"
 
 
 
"ลงไปจากรถซะ!!"
 
 
 
"เห้ยๆๆ ป๊อปปี้ฉันขอโทษ อย่าไล่ฉันเลย"
 
 
 
"ลงไปเดี๋ยวนี้!!!" สิ้นเสียงโวยวายของป๊อปปี้ ทีเจก็จอดรถยอมลงไปแต่โดยดีและให้ป๊อปปี้ขับรถออกไป
 
 
 
'นี่เมื่อกี้ยัยนั่นให้ฉันไปส่งที่สะพานด้วยนะ ป่านนี้กระโดดน้ำฆ่าตัวตายไปแล้วมั้ง' คำพูดของทีเจลอยเข้ามาในหัวของป๊อปปี้วนไปวนมาอยู่อย่างนั้น
 
 
 
"โธ่เว้ย" ป๊อปปี้รู้สึกหงุดหงิดที่ในหัวเขาคิดถึงแต่เรื่องของฟาง
 
 
 
 
ในตอนนี้เขาก็ไม่รู้หัวใจของตัวเองเท่าไหร่นัก ทำไมเขาถึงชอบแกล้งฟาง และทำไมในหัวของเขาถึงมีแค่ฟาง...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
สวัสดีค่า เป็นไงบ้างฝากเม้นติดตามกันหน่อยน้าㅠㅠㅠ