ป่วนหัวใจนายซุปตาร์

 
 
 
 
5
 
 
 
 
 
ตื้ด ตื้ดดดดดดด~
 
 
 
'วันนี้3โมงเย็นเจอกันที่ห้องอ่านหนังสือของตึกหมอ จุ๊บๆ'
 
 
 
"ไอ้สารเลว" ฟางหยิบโทรศัพท์ที่สั่นขึ้นมาก็พบข้อความที่ป๊อปปี้ส่งมาให้พร้อมทำหน้าเบื่อหน่าย
 
 
 
"พี่ฟางวันนี้ผมกลับช้าหน่อยนะ"
 
 
 
"ทำไมล่ะโมะ"
 
 
 
"ก็เมื่อวานนี้ผมไปสมัครงานมาแล้วเขาก็รับผมเข้าทำงานพอดี ผมว่าจะทำงานส่งตัวเองเรียนครับ" โทโมะยิ้มให้พี่สาวตัวเองอย่างสดใส
 
 
 
"นี่ใช่โทโมะน้องชายพี่รึเปล่าเนี่ย" ฟางบีบแก้มโทโมะไปมาพร้อมยิ้มขำ
 
 
 
"ใช่ดิพี่ น้องคนนี้จะไม่ให้พี่ลำบากคนเดียว" โทโมะยิ้มพร้อมยีหัวพี่สาวตัวเอง
 
 
 
"น่ารักจริงๆเล้ย แกต้องกินข้าวให้ตรงเวลาเข้าใจไหม ต้องโทรมารายงานพี่ด้วยว่าอยู่ไหน อะไรยังไงเข้าใจไหม" ฟางชี้หน้าน้องชายตัวเองเป็นการออกคำสั่ง
 
 
 
"คร้าบ ผมไปละ บ๊ายบาย" โทโมะโบกมือให้พี่สาวตัวเองก่อนจะเปิดประตูออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"นายบอกฉันมาสิป๊อป บอกฉันมาฉันไม่ดียังไง ฉันจะปรับปรุงให้หมดเลย" เกลนั่งกอดอกมองป๊อปปี้ที่อยู่ตรงข้ามกับเธอ
 
 
 
"ก็ทั้งหมด"
 
 
 
"มีอะไรบ้างล่ะ ฉันจะปรับปรุงให้หมดเลย"
 
 
 
"ก็หน้าผาก ตา หู จมูก ปาก.."
 
 
 
"ฉันจะปรับปรุง"
 
 
 
"กรุ๊ปเลือด นิสัย น้ำหนัก ส่วนสูง"
 
 
 
"ฉันก็จะปรับปรุง"
 
 
 
"เอาง่ายๆเธอไม่ใช่สไตล์ฉัน" ป๊อปปี้ทำหน้าเหยเกใส่เกล
 
 
 
"ป๊อปปี้ นี่ฉันบอกรักนายรอบที่15แล้วนะ" เกลตบโต๊ะจนหลายคนมองมาที่เธอเป็นตาเดียว
 
 
 
"ฉันก็ไม่ได้ขอให้เธอมาบอกรักฉันนี่ นั่งลงซะ จะโวยวายทำไม" ป๊อปปี้ดุเกลที่ทำตัวเหมือนเด็ก เกลนั่งลงตามที่ป๊อปปี้บอกพร้อมมองหน้าป๊อปปี้อย่างคนจะร้องไห้ "อีกอย่างนะ ฉันอ่ะมีแฟนแล้ว เลิกยุ่งกับฉันสักทีเถอะ"
 
 
 
"ไม่จริง นายโกหกฉันใช่ไหมป๊อปปี้ ฉันไม่เชื่อ"
 
 
 
"จริงสิ ฉันนี่แหละแฟนของป๊อปปี้" เสียงของฟางทำให้ป๊อปปี้และเกลหันไปหาฟางที่เดินสะพายกระเป๋าเป้ใส่ชุดนักศึกษาเดินตรงเข้าหาป๊อปปี้
 
 
 
"ได้ไง ไม่จริง ฉันจีบป๊อปปี้มาสามเดือน เธอไม่ใช่สไตล์ป๊อปปี้แน่ๆ ป๊อปปี้นายเอายัยนี่มาเป็นตัวหลอกใช่ไหม" เกลมองป๊อปปี้ด้วยสีหน้าที่ไม่เชื่อว่าคนตรงหน้าจะพูดจริง
 
 
 
"นี่ยัยสมองน้อย เลิกยุ่งกับป๊อปปี้สุดที่รักของฉันได้แล้วนะ ไม่งั้นเธอจะโดน!..แน่ๆ" ฟางง้างหมัดตั้งท่าจะต่อยเกลโดยมีป๊อปปี้นั่งมองฟางที่ยืนทำท่าทางอย่างไม่วางตา แล้วยิ้มขำ
 
 
 
"ไม่ ฉันไม่เชื่อ" เกลส่ายหน้าช้าๆ "เธอไม่ใช่สไตล์ของป๊อปปี้ ไม่มีทางแน่ๆ"
 
 
 
"ใช่สิ" ป๊อปปี้พูดขึ้น ก่อนจะหันไปมองฟางและทำหน้าให้เธอเข้าใจ ฟางพยักหน้านิดนึงก่อนจะทำตามแผน
 
 
 
"ที่รักจ๋า อ่านหนังสือทั้งวันเหนื่อยไหมง่ะ" ฟางนั่งลงหยิกแก้มป๊อปปี้อย่างแรงพร้อมหันไปมาแล้วยิ้มหวานทำตาปริบๆใส่เขา
 
 
 
"ไม่เลยจ้ะที่รัก" ป๊อปปี้ดึงมือฟางออกแต่ฟางก็ยังบีบอยู่อย่างนั้นแล้วทำลอยหน้าลอยตา
 
 
 
"คิดถึงจังเลยเตง ไม่เจอกันตั้ง12ชั่วโมง คิดถึงจะแย่แล้วงื้อ" ฟางกัดฟันพูดและยังคงบีบแก้มป๊อปปี้ไปมาอย่างหมั่นไส้ โดยมีเกลที่นั่งอึ้งอยู่ตรงนั้น
 
 
 
"เค้าก็คิดถึงตัวเองจะแย่อยู่แล้ว ไหนมากอดให้ชื่นใจหน่อยเร็ว" ป๊อปปี้พูดจบก็ดึงมือออกแล้วดึงฟางเข้าไปกอดแน่นอย่างหมั่นไส้ "ทำไมน่ารักอย่างนี้หื้ม" ป๊อปปี้ผละฟางออกอย่างแรงแล้วยิ้มอ่อนให้เธอ
 
 
 
"ไม่มีทาง" เกลน้ำตาไหลลงทีละนิด
 
 
 
"ไม่ว่าจะเป็นหน้าผาก.." ป๊อปปี้ดันหน้าผากฟางอย่างแรง "ตา.." เขาจับตาฟางแล้วนวดไปมา "หู" ป๊อปปี้ดึงหูฟางอย่างแรง "จมูก.." ป๊อปปี้ใช้มือบีบจมูกฟางอย่างแรงจนแดง "ปาก.." เขาใช้มือบีบปากไปมา ฟางขมวดคิ้วก่อนจะทุบโต๊ะแล้วยืนขึ้น
 
 
 
"ไอ้สารเลว!" ฟางตะโกนเสียงดังแล้วมองป๊อปปี้อย่างโกรธจัด ก่อนจะนึกขึ้นได้แล้วนั่งลงไปตามเดิมพร้อมยิ้มหวานให้ป๊อปปี้
 
 
 
"ไม่ต้องปรับปรุง เธอก็เป็นสไตล์ที่ฉันตามหามานาน" ป๊อปปี้ยิ้มพร้อมกอดคออีกคนแล้วเอาจมูกไปถูที่ผมฟางอย่างชอบใจ ฟางหันไปมองป๊อปปี้นิดนึงก่อนจะหันไปยิ้มให้เกล
 
 
 
"ฮึก ฮื่อ ไม่จริง!" เกลร้องไห้ฟูมฟายเสียใจ ท่ามกลางผู้คนที่หันมามองกันเต็มไปหมด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฮื่อ เธอทำอะไรของเธอนะฟาง บ้าไปแล้วแน่ๆ บ้าๆๆ" ฟางนั่งก้มขยี้หัวตัวเองแรงๆอยู่บนสแตนเชียร์ แล้วนึกถึงเรื่องวันนี้ที่เธอทำ
 
 
 
"ใครบ้า" ฟางเงยหน้าขึ้นก็พบว่าป๊อปปี้นั่งอยู่ข้างๆเธอ ก่อนจะถอนหายใจ
 
 
 
"ฉันนี่ไงที่บ้า บ้ามาทำอะไรก็ไม่รู้ให้คนอย่างนาย" ฟางพูดใส่ป๊อปปี้ แต่อีกคนกลับยิ้มให้เธออย่างไม่รู้สึกอะไร
 
 
 
"วันนี้น่ารักนะเนี่ย" ป๊อปปี้ยีหัวฟางเบาๆ แล้วยิ้มอ่อนให้ฟาง
 
 
 
"ยิ้มอะไรของนาย"
 
 
 
"ยิ้มให้เธอไง เฮ้อ ฉันขอนอนตักเธอหน่อยนะ" ป๊อปปี้ล้มตัวลงนอนบนตักฟางโดยที่เจ้าตัวยังไม่อนุญาตเลยแม้แต่นิด
 
 
 
"นี่นาย!"
 
 
 
"ฉันขอพักสายตาสัก10นาทีนะ อ่านหนังสือมาทั้งคืนปวดตาเป็นบ้า" ป๊อปปี้พูดไปหลับตาไป
 
 
 
"แล้วจะมานอนตรงนี้ทำไมเล่า" ฟางดิ้นไปมา ก่อนที่ป๊อปปี้จะพูดขึ้น
 
 
 
"ฉันลดให้เธอเหลือ7ครั้ง" ฟางหยุดดิ้นแล้วมองป๊อปปี้ที่หลับตาอยู่
 
 
 
"เหลือ6ได้ไหมล่ะ ที่นายหยิกตาหูจมูกปากฉันจนแดงไปหมดเนี่ย" ฟางต่อรองป๊อปปี้
 
 
 
"โอเค" ป๊อปปี้ที่หลับตาอยู่ก็พูดขึ้น
 
 
 
"ไหนๆก็ลดแล้ว ลดให้เหลือ5ไม่ได้หรอ"
 
 
 
"ไม่ได้"
 
 
 
"เหลือ4ละกัน นะๆ" ฟางอ้อน
 
 
 
"ตลกหรอไง" ฟางยู้ปาก ก่อนจะก้มมองป๊อปปี้ที่กำลังหลับอยู่แล้วยิ้มให้เขาอย่างมีความสุข
 
 
 
10นาทีผ่านไป..
 
 
 
"นี่ป๊อปปี้ 10นาทีแล้วนะ" ฟางปลุกป๊อปปี้ที่นอนอยู่และไม่มีท่าทีว่าจะตื่นสักนิด
 
 
 
"ป๊อปปี้" ฟางสะกิดนิดๆ แต่ป๊อปปี้ก็ไม่ตื่นเลยพลางนึกอะไรขึ้นได้ เธอจึงหยิบปากกาเมจิกขึ้นมาและบรรเลงเมจิกลงบนหน้าป๊อปปี้
 
 
 
ป๊อปปี้สะดุ้งตื่นลุกขึ้นมา ฟางรีบเก็บปากกาเมจิกลงไปทันที
 
 
 
"ครบ10นาทีแล้วหรอ" ป๊อปปี้พูดขึ้นหลังจากที่ลุกขึ้นมา
 
 
 
"อื้อๆ" ฟางตอบไปกลั้นขำไป เธอวาดหน้าป๊อปปี้เป็นหนวดสามขีดบนแก้มและวงกลมที่จมูกของเขา
 
 
 
"ขำอะไรของเธอ"
 
 
 
"ไม่ได้ขำสักหน่อย คิกๆ" ฟางพยายามกลั้นขำ
 
 
 
"เธอแกล้งฉันใช่ไหม" ป๊อปปี้หันไปถามฟาง ก่อนที่ฟางจะหลุดขำออกมา
 
 
 
"ฮ่าๆๆๆๆๆ" ฟางหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งป๊อปปี้
 
 
 
"ยัยตัวแสบ" ป๊อปปี้นั่งมองฟางที่นั่งขำ แล้วยิ้มให้กับความน่ารักของเธอ เขาไม่เคยเห็นเธอในมุมนี้มาก่อนเลย
 
 
 
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ฮึก ฮึก.." จู่ๆเสียงขำกลับกลายเป็นเสียงร้องไห้ ฟางยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองแล้วร้องไห้ออกมา ป๊อปปี้ที่ยิ้มก็ค่อยๆหุบยิ้มแล้วนั่งมองฟางที่นั่งร้องไห้อยู่
 
"ฮึก ฮึก.." ป๊อปปี้เอามือขึ้นไปแตะไหล่ฟางที่ร้องไห้จนตัวสั่น โดยที่เขาไม่รู้ว่าฟางร้องไห้ทำไม ก่อนที่ฟางจะรีบลุกขึ้นแล้วเดินหนีไปทันที สร้างความแปลกใจให้ป๊อปปี้อยู่อย่างนั้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ทางเดินที่ยาวไกล แสงไฟสลัวๆสองข้างทางยังมีร่างบางเดินอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ในหัวฉุกคิดเรื่องราวในวันวาน..เรื่องพ่อของเธอ ฟางเดินเหมือนคนเร่ร่อนยังไงอย่างนั้น โดยมีป๊อปปี้ที่เดินตามหลังฟางมาเรื่อยๆ โดยมองฟางตลอดทางที่เดินตามมา
 
 
 
"อ๊ะ!" ฟางที่เดินอยู่ก็สะดุดล้ม ป๊อปปี้จึงรีบวิ่งไปหา
 
 
 
"ซุ่มซ่ามยังไงก็ยังอย่างนั้นเลย" ป๊อปปี้วิ่งไปจับข้อเท้าฟางที่ดูแล้วน่าจะแพลงแน่ๆ
 
 
 
"เรื่องของฉัน" ฟางพยายามจะลุกขึ้น แต่ก็ล้มตามเดิมเพราะข้อเท้าเธอแพลง
 
 
 
"ขี่หลังฉันซะ เร็ว"
 
 
 
"ทำไมฉันต้องขี่หลังนาย ฉันเดินเองได้ไม่ต้องมายุ่ง" ฟางดื้อรั้นที่จะกลับเอง แต่เมื่อเธอลุกขึ้นมาก็ล้มลงไปใหม่ เพราะปวดข้อเท้าสุดฤทธิ์
 
 
 
"ดื้อจริงๆ" ป๊อปปี้เข้าไปอุ้มฟางขึ้นมา "ถ้าไม่ขี่หลังฉัน ฉันก็จะอุ้มอยู่แบบนี้ล่ะ" ป๊อปปี้มองฟางที่ตอนนี้ขมวดคิ้วอยู่
 
 
 
"ปล่อยฉัน"
 
 
 
"ฉันไม่ปล่อยถ้าเธอไม่ขี่หลังฉัน"
 
 
 
"ก็ได้ๆ ฉันขี่หลังนายก็ได้" ฟางจิ๊ปากขัดใจ แต่ก็ยอมขี่หลังป๊อปปี้
 
 
 
"พูดง่ายตั้งแต่แรกก็จบละ" ป๊อปปี้จับฟางที่ขึ้นขี่หลังเขาแล้วขึ้นมา ก่อนจะเดินไปส่งเธอที่บ้าน
 
 
 
"นายรู้ทางกลับบ้านฉันได้ยังไง" ฟางที่อยู่บนหลังป๊อปปี้ก็สงสัยขึ้นมา เพราะเขากำลังเดินไปทางบ้านเธอ
 
 
 
"ฉันเก่ง"
 
 
 
"นี่บอกฉันมานะ" ฟางตีไหล่ป๊อปปี้
 
 
 
"ฉันก็มาตามบัตรประชาชนเธอไง นี่รู้ตัวบ้างรึเปล่าว่าทำบัตรประชาชนตกเนี่ย" ป๊อปปี้ยิ้มขำและนึกถึงวันที่เขาเจอเธอวันแรกในรอบสี่ปี
 
 
 
"นี่ไอ้สารเลว นายนี่มันเลวจริงๆเลยนะ จะตามจองล้างจองผลาญฉันไปถึงไหนห้ะ.."
 
 
 
ปึ้ก!
 
 
 
"โอ้ย! นี่! ไอ้สารเลว" ฟางโวยวายอย่างโกรธจัดเพราะป๊อปปี้ปล่อยเธอลง โดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัวและเธอก็ก้นจ้ำเบ้าไปกับพื้น
 
 
 
"เธอนี่ขี้บ่นจังเลยนะ แก่แล้วใช่ไหมเนี่ยป้า" ป๊อปปี้ก้มลงไปนั่งยองๆข้างหน้าฟางแล้วดันหน้าผากฟางแรงๆ
 
 
 
"ก็นายมันเลว นายมันชั่ว นายมันสารเลว นายมัน.. อื้อ.." ป๊อปปี้ยื่นหน้าไปจูบปิดปากอีกคนที่บ่นไม่หยุด ฟางทุบไหล่ป๊อปปี้อย่างแรงแล้วผละออกจากเขา
 
 
 
"ไอ้สารเลว!" ฟางต่อยเข้าที่เบ้าตาป๊อปปี้
 
 
 
"โอ้ย!" ป๊อปปี้จับตาตัวเองด้วยความเจ็บก่อนที่ฟางจะลุกขึ้นแล้วเดินกะเผลกหนีไป
 
 
 
"ยัยบ๊องตัวแสบ!"
 
 
 
 
 
 
 
 
TBC
 
 
 
 
 
 
 
 
 
สวัสดีค่า ทุกคนคงยังไม่เบื่อใช่ไหม ตอนนี้เล่าเรื่องอดีตของพระนางค่ะ ยังไม่เข้าสู่ปัจจุบัน อย่าพึ่งเบื่อกันน้า ขอโทษที่ทำให้เรื่องยืดยาวด้วยน้า .โค้งขอโทษรีดเดอร์ทุกคน