ป่วนหัวใจนายซุปตาร์
เขียนโดย 
พี่ม่อนจัง
วันที่ 19 ตุลาคม พ.ศ. 2559 เวลา 13.31 น.
แก้ไขเมื่อ 25 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 23.27 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
6)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
6
"แค่กๆๆ" เสียงไออย่างไม่หยุดหย่อนของหมอคนหนึ่งดังขึ้น
"เอ่อ อมยาอมนี้ก่อนได้นะครับ อาจารย์หมอ" ป๊อปปี้ยื่นยาอมให้คนตรงหน้า
"ขอบใจนะนักศึกษาแพทย์ภาณุ" ศรัณย์ยิ้มให้ป๊อปปี้นิดนึง แล้วรับยาอมของป๊อปปี้
"อาจารย์พักบ้างนะครับ อย่าทำงานหักโหมเกิน"
"ไม่ได้หรอก เพื่อการรักษาที่ดีและเป็นหมอที่ดีที่สุดก็ต้องทำงานหนักสิ"
"ผมไม่อยากเห็นอาจารย์เหนื่อยมากนี่ครับ"
"ฉันขอบใจที่เธอเป็นห่วงฉันนะ คอยช่วยเหลือฉันตลอด ฉันรู้สึกเอ็นดูเธอจริงๆ" ศรัณย์พูดจบป๊อปปี้จึงชะงักไป "ฉันอยากให้ลูกชายกับลูกสาวของฉันขยันแบบนี้บ้าง รายนั้นเล่นแต่โซเชียลไม่อ่านหนังสือกันบ้างเลย" ป๊อปปี้ได้แต่ยิ้มบางๆให้ศรัณย์
"เอ่อ ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ สวัสดีครับ" ป๊อปปี้ยกมือไหว้ศรัณย์แล้วเดินออกไป แต่ก่อนจะออกไปนั้นเสียงของศรัณย์ก็ตามหลังมา
"ฉันเชื่อนะว่านายจะต้องเติบโตเป็นหมอที่เก่งและดีเยี่ยม ฉันจะรอต้อนรับนายแพทย์ภาณุนะ"
"ผมจะทำให้ได้ครับพ่อ" ป๊อปปี้หวนนึกถึงวันที่เขาเข้าไปจัดห้องทำงานให้ศรัณย์ แม้เขาจะอยากให้ศรัณย์รู้ว่าลึกๆแล้วเขาคิดถึงผู้เป็นพ่อมากแค่ไหนก็ตาม แต่ทำได้เพียงช่วยเหลืออยู่ห่างๆเพรยงเท่านั้น
ใช่..เขาเป็นลูกของศรัณย์และดวงใจแม่ของเขา แต่ก่อนที่เขาจะเกิดดวงใจได้หนีไปจากศรัณย์เพราะคิดว่าตนต่ำต้อยจึงตัดสินใจออกมาโดยที่ศรัณย์ไม่เคยรู้เลยว่าเขานั้นมีลูกกับดวงใจ
"ฮัลโหล ใช่เบอร์สำนักงานข่าวรึเปล่าคะ ฉันชื่อธนันต์ธรณ์ค่ะ" ป๊อปปี้ที่หลบอยู่หลังกำแพงหน้าบ้านฟางก็เอียงหูฟังร่างบางที่กำยูเอสบีแน่นเหมือนมีเรื่องอะไรบางอย่าง
"ใช่ค่ะฉันมีหลักฐานเป็นคลิปเสียงที่คุณหมอศรัณย์ผ่าตัดพ่อฉันผิดพลาดและปิดคดีเงียบเมื่อสี่ปีที่แล้ว ฉันจะมาขอให้คุณช่วยร้องทุกข์ให้ฉันค่ะ" ป๊อปปี้ตาโตตกใจทันทีที่ฟางพูดจบ ก่อนจะชะงักและค่อยๆทรุดลงไปกับพื้นอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
"ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ" ฟางเดินออกจากบ้านด้วยท่าทางมั่นใจแล้วเก็บยูเอสบีนั้นใส่กระเป๋า ป๊อปปี้มองตามหลังร่างบางก่อนจะรีบตามไป
"จอดด้วยค่า" ฟางโบกรถแท๊กซี่ที่กำลังมาแต่กลับมีคนมาจับแขนเธอไว้
"เธอจะไปไหน" ป๊อปปี้ตามไปจับแขนฟางแน่น
"นายมาทำไม" ฟางเหวอเล็กน้อย
"เธอจะไปไหน" ป๊อปปี้ถามคำถามเดิม
"ฉันจะไปทำธุระ" ฟางพูดก่อนจะสะบัดแขนออกจากป๊อปปี้
"ฉันไม่ให้เธอไป" ป๊อปปี้ดึงกระเป๋าฟางมาไว้กับตัวเอง
"นี่นาย เอาคืนมานะ" ฟางพยายามแย่งกระเป๋าของเธอจากป๊อปปี้
"ไม่" ป๊อปปี้โยนกระเป๋าของฟางออกไปกลางถนน
"นี่นายทำบ้าอะไร!" ฟางมองตามกระเป๋าที่ถูกโยนไปอยู่กลางถนนด้วยแววตาตกใจและโกรธในเวลาเดียวกัน
"ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น"
"ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน ไม่ต้องมายุ่ง" ฟางผลักป๊อปปี้ออกก่อนจะวิ่งไปหยิบกระเป๋ากลางถนน แต่ในตอนนั้นเอง..
เอี๊ยดดดดดด..! โครม!!!!
"ฟาง!!"
ค.ศ.2016 ปัจจุบัน..
"ท่านประธานมีอะไรรึเปล่าคะถึงเรียกฟางมา" ร่างบางเดินมาอยู่ที่หน้าโต๊ะของท่านประธานบริษัทก่อนจะกลืนน้ำลายดังเอือกทันทีที่เขาจ้องเขม้นมาที่เธอ
"ต่อไปนี้เธอไม่ต้องมาทำงานที่นี่อีกแล้ว" คำพูดเรียบง่ายที่แสนนิ่งเฉยทำเอาฟางหน้าเหวอไปทันที
"เอ่อ ท่านประธานพูดผิดรึเปล่าคะ ช่วยพูดใหม่อีกรอบได้ไหมคะ" ฟางยิ้มแหยแล้วมองหน้าท่านประธานที่ทำสีหน้าค่อนข้างไม่พอใจใส่เธอ
"เธอได้ยินถูกแล้วล่ะ ฉันไล่เธอออก"
"เอ่อ ท่านประธานมีอะไรก็บอกฟางได้นะคะ ผิดตรงไหนฟางก็จะปรับปรุง.."
"นี่ฟาง เธอรู้ตัวไหมว่าเธอทำอะไรผิด" ฟางรีบส่ายหน้าทันทีที่ท่านประธานพูดจบ
"โปรดิวเซอร์ที่ดี มีที่ไหนไปรับสินบนของคนอื่น เธอทำบริษัทของเราเสียหายมากเลยนะ"
"เอ่อท่านประธานคะ คือฟางไม่ได้รับมาทั้งหมด ฟางรับมาแค่บางส่วน..เอ่อ"
"เธอไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฉันไล่เธอออกและเธอต้องเอาเงินทั้งหมดไปคืน"
"แต่.."
"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ออกไปซะ!"
"ฮื่ออออออออออออ ช้านทำไรผิด แค่รับสินบนจากบริษัทหญ่ายยยยยเองน้าาา ทำมายยยยต้องล้ายยยยช้านนนนนออกกก" ฟางที่นั่งดื่มตั้งแต่หัววันก็ดื่มไปบ่นไป
"พอแล้วจะกินอะไรเยอะแยะ" ชายหนุ่มดึงขวดเหล้าออกมาจากฟาง
"พี่เขื่อนนนนม่ายยยยต้องมายุ่งกับช้านนนนเลยยยยยยยยยยย อาววววเหล้าช้านนนนคืนมาาาาา" ฟางพูดไปหลับตาไป ในตอนนี้เธอก็เริ่มเมาเต็มที่แล้ว ก่อนที่จะค่อยๆผงกหัวเหมือนจะหลับ
"ใครสั่งให้ไปรับสินบนคนอื่นละ สมน้ำหน้า" เขื่อนนั่งมองคนตรงหน้าที่กำลังเมาเป็นลูกหมา
"ม่ายยยยต้องมายุ่งงงงงง โอ้ยยยยอาวเหล้าช้านมาาาาา" ฟางตะคอกใส่เขื่อนก่อนจะดึงขวดเหล้าจากมือเขื่อนมา
"ถ้ายังไม่หยุดกินพี่จะกลับบ้านแล้วนะฟาง" เขื่อนลุกขึ้นมองฟางที่ดื้อดึงและยังคงรินเหล้าใส่แก้ว
"ไปหนายยยยก็ปายยยยย พี่ม่ายยยด้ายยยตกงานนนน พี่ม่ายยยยเข้าจายยหรอก"
"งั้นก็กินอยู่นี่ต่อไปแล้วกันถ้าพูดไม่ฟังอย่างนี้ กลับบ้านเองเลยนะ ไม่ต้องมาชวนพี่อีกแล้ว" เขื่อนมองฟางก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้ฟางโวกเวกโวยวายอยู่อย่างนั้น
"ปายยยยยหนายยยยก็ปายยยยย ไอ้คนบ้าาาาาา" พูดไปกระดกเหล้าเข้าปากไปอย่างเสียใจ
"ป๊อปปี้ทำตัวแบบนี้เขาสมควรเป็นดาราหรอ คิดว่าเป็นดาราดังรวยล้นฟ้าแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นสิ" เสียงคนกลุ่มหนึ่งพูดซุบซิบนินทากันอยู่ ฟางหันไปมองก่อนจะเอียงหูฟัง
"ผมจะไม่ปงไม่เป็นโปรดิวเซอร์ให้ไอ้นั่นอีกแล้ว ผมจะลาออก คนอะไรขี้โวยวายเป็นบ้า ผู้จัดการทีเจทนเป็นผู้จัดการส่วนตัวไปได้ไง"
"นี่ช่วยฉันหน่อยเถอะ ถ้าไม่มีนายก็ไม่มีคนอื่นมาเป็นแล้วนา เดี๋ยวฉันบอกท่านประธานอัพเงินขึ้นให้แกดีไหม"
"โอ้ย ไม่เป็นมันแล้ว ทำไรก็ทำไปเลย ผมไม่ยุ่งแล้ว หมอนี่มันเอาแต่ใจตัวเอง แม่มันไม่สั่งสอนรึไง" ชายคนนั้นตะโกนโวยวาย ผู้จัดการทีเจจึงรีบปิดปากแล้วลากเขาออกไปจากร้าน ฟางจึงรีบตามไปทันที
"จะไม่ช่วยฉันจริงๆหรอ" ผู้จัดการทีเจพูดกับชายคนนั้นอีก
"ไม่ ผมไปละนะครับ" ชายคนนั้นเดินหนีไปทันทีที่พูดจบและปล่อยทีเจอยู่อย่างนั้น ฟางจึงรีบเข้าไปหา
"นี่คุณ" ฟางเข้าไปสะกิดทีเจ เขาหันมาพร้อมทำหน้าตางงๆ "กำลังหาโปรดิวเซอร์อยู่ใช่ไหม"
"ใช่"
"ให้ฉันรับงานแทนนายนั่นได้ไหม"
"เธอเนี่ยนะ" ทีเจมองแบบไม่เชื่อ ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ "แบบเธอเป็นไม่ได้หรอก ป๊อปปี้เข้มงวดอย่างกับอะไร เธอจะทนได้เรอะ และฉันก็ไม่ไว้ใจเธอด้วยเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ นั่งกินเหล้าเมามาหลอกกันรึเปล่าเนี่ย" ทีเจพูดจบก็เดินหนีไป
"นี่เดี๋ยวก่อนสิ แล้วถ้าฉันเกลี้ยกล่อมป๊อปปี้ได้ล่ะ" ฟางรีบเข้าไปจับเเขนทีเจไว้
"เพ้อเจ้อแล้วเธอน่ะ กลับบ้านไปนอนไป" ทีเจไล่ฟางก่อนจะเดินหนีไปจากตรงนั้น ฟางมองตามหลังพลางคิดในใจถ้าเธอเกลี้ยกล่อมป๊อปปี้สำเร็จจะเอามาอวดเลย โดยมีเขื่อนที่ยืนมองฟางอยู่ไกลๆ
"ฮัลโหล สวัสดีครับทนายวิน"
(คุณป๊อป โทรมามีอะไรหรอครับ)
"ก็เรื่องที่ผมให้คุณไปสืบถึงไหนแล้วหรอครับ"
(ตอนนี้ผมรู้แค่ที่อยู่ แล้วก็ที่ทำงานครับ ตอนนี้เห็นว่าเธอโดนไล่ออกแล้ว)
"ผมขอให้คุณไปหาเพิ่ม เธอมีสามีรึยัง ถ้ามีแล้วสามีชื่ออะไร มีลูกไหม แล้วก็ตกงานแล้วหางานทำได้รึเปล่า"
(แหม ผู้หญิงคนนี้เคยเป็นคนพิเศษของคุณป๊อปหรอครับ)
"ฮ่าๆ ผมขอตัวก่อนดีกว่า อย่าลืมที่ผมให้คุณไปสืบนะครับ" ป๊อปปี้กดวางสายก่อนจะเดินตรงไปที่เตียงนอน เขาเปิดลิ้นชักหัวเตียงแล้วหยิบรูปหนึ่งขึ้นมา
"นานแล้วนะที่ไม่ได้เจอกัน" ป๊อปปี้มองรูปนั้นที่เป็นรูปเขาและฟางพลันนึกถึงสามปีที่แล้ว
"ถ้าพี่ฟางเป็นอะไรไป พี่ไม่ตายดีแน่" โทโมะกำมือแน่นพลางมองป๊อปปี้ที่นั่งก้มหน้าลง เป็นเขาเองที่ทำให้ฟางถูกรถชน เป็นเขาเองที่แกล้งเธอสารพัด
"ฉันขอโทษ"
"เอ่อ ขอโทษนะครับ ตอนนี้คนไข้เสียเลือดมาก ต้องการเลือดด่วนครับ" หมอที่ทำการรักษาฟางก็เดินออกมาจากห้องผ่าตัด
"ผมเลือดกรุ๊ปเดียวกับเธอครับ"ป๊อปปี้พูดขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปกับหมอ โดยมีโทโมะที่มองตามเพราะเขาเลือดคนละกรุ๊ปกับพี่สาวจึงทำอะไรไม่ได้
'ผมจะเลิกเป็นหมอ เพราะสิ่งที่พ่อผมทำไม่สามารถทำให้ผมเป็นหมอได้'
ป๊อปปี้หวนนึกถึงเรื่องราวในตอนนั้นก็เสียใจอยู่ไม่น้อยกับสิ่งที่พ่อของเขาทำกับครอบครัวของฟาง เขาจึงตัดสินใจหายไปจากชีวิตของเธอ
"เราคงได้เจอกันอีก คงไม่ช้าหรือไม่เร็ว" ป๊อปปี้พูดจบก็เก็บรูปนั้นใส่ลิ้นชักบนหัวเตียงที่เดิม
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
