ป่วนหัวใจนายซุปตาร์

 

 

4

 

 

 

 

 

วันครบรอบ 1 ปี วันตายของพ่อฟาง

 

 

 

 

"ขอบใจพ่อหนุ่มที่มาช่วยจัดของเซ่นไหว้พรชัยนะ ป่านนี้เด็กสองคนนั้นจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้" คุณยายข้างบ้านเอ่ยขอบคุณป๊อปปี้ที่มาช่วยต่างๆนานา

 

 

 

"วันนี้ครบรอบ1ปี ทำไมไม่กลับมาไหว้หลุมศพของพ่อตัวเองนะ ยัยบ๊อง"

 

 

 

"เพราะกลับมาไม่ได้ยังไงล่ะ กลับมาก็จะโดนพวกเจ้าหนี้หน้าเดิมมาทวง มาขู่ฆ่า" ป๊อปปี้มองไปที่รูปพ่อของฟาง หลังจากที่คุณยายพูดจบ

 

 

 

 

 

 

 

"ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ" ป๊อปปี้เดินกลับบ้าน ในหัวคิดแต่เรื่องของฟางไม่หยุด ก่อนจะกดเบอร์โทรศัพท์ของฟางแล้วโทรหา

 

 

 

(ฮัลโหล สวัสดีค่ะ)

 

 

 

"ฟาง!!"

 

 

 

(ฟางอีกแล้วหรอ เจ้าของเบอร์นี้เขาเปลี่ยนเบอร์ไปนานแล้ว ไม่ต้องโทรมาอีกนะ แค่นี้แหละ)

 

 

 

"เฮ้อ คงไม่เจอกันแล้ว" ป๊อปปี้มองโทรศัพท์ ก่อนจะเก็บลงไป แต่แล้วก็มีเบอร์หนึ่งโทรเข้ามาหาเขา

 

 

 

ตื้ด ตื้ดดดดดดด~

 

 

 

"ฮัลโหล"

 

 

 

(ป๊อปปี้ ฉันฟางนะ ขอบคุณที่มาช่วยในวันครบรอบวันตายพ่อฉัน.. ขอบคุณนะ)

 

 

 

"ฟาง.." ป๊อปปี้ยิ้มดีใจ แต่แล้วเธอก็กดวางสายไป แต่เขาก็ดีใจที่ได้ยินเสียงของฟาง "ทำไมฉันต้องมาคิดแต่เรื่องของเธอนะ" ป๊อปปี้ส่ายหัวนิดนึง แล้วเดินกลับบ้านไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ค.ศ.2013

 

 

 

 

 

"ปีหนึ่งแล้วนะเรา" ฟางจัดเนื้อจัดตัวให้น้องชายตัวเอง แล้วยิ้มอย่างภูมิใจ

 

 

 

"พี่ฟาง ทำไมผมต้องเรียนมหาลัย" โทโมะทำสีหน้าไม่ดีที่จริงเขาไม่อยากเรียนด้วยซ้ำเพราะกลัวพี่ตัวเองจะลำบาก

 

 

 

"เพราะพี่อยากให้แกก้าวหน้าไง รู้ไหมว่าพ่ออยากส่งแกเรียนมหาลัยขนาดไหน"

 

 

 

"แต่พี่ต้องมาลำบากเพราะผมน่ะหรอ" ฟางนิ่งไป ก่อนจะยิ้มให้โทโมะนิดๆ

 

 

 

"เพื่อแกพี่ก็ยอม ไปเรียนได้แล้ว พี่มีเรียนเหมือนกัน" ฟางเปลี่ยนเรื่องแล้วลากโทโมะออกจากบ้านเพื่อไปเรียน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"แกนะแก รู้ว่าไม่มีแต่ก็ยังจะทำเพื่อน้อง เป็นคนดีนักรึไงห้ะ" เฟย์ยืนบ่นให้ฟางฟังฉอดๆโดยที่อีกคนก็นั่งฟังไปกรอกตาไปมาไป

 

 

 

"นี่" ฟางยัดขนมเข้าปากเฟย์ "เลิกบ่นสักทีเหอะน่า ฉันต้องทำให้พ่อภูมิใจ ฉันก็เลี้ยงน้องได้นะ" ฟางพูดพลางหยิบขนมเข้าปาก

 

 

 

"ไม่รู้แหละ ฉันสงสารแกกับโทโมะจริงๆเลย ไปทำกรรมกับใครมา ตัวเองถึงได้ลำบากขนาดนี้" เฟย์พูดไปเคี้ยวขนมไป ฟางก็ได้เเต่ยิ้มแห้งๆให้เพื่อนรักสบายใจ

 

 

 

"คุยอะไรกันอยู่หืม" ชายคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาสาวๆที่นั่งคุยกันอยู่

 

 

 

"พี่เขื่อน" เฟย์ส่งยิ้มหวานทันทีที่เห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร "มาๆนั่งก่อนได้นะคะพี่เขื่อน"

 

 

 

"เย็นนี้ไปกินหมูกระทะกันไหม ฟางชวนโทโมะไปด้วยก็ได้นะ" เขื่อนเอ่ยปากชวนสาวๆ

 

 

 

"ไปค่ะ/ไม่ค่ะ" เฟย์หันไปหาฟางที่ตอบปฏิเสธเขื่อนพร้อมทำหน้าให้ฟางตอบตกลงเขื่อน

 

 

 

"ยัยฟาง" เฟย์มองเพื่อนรักที่ตอบปฏิเสธไปเมื่อกี้

 

 

 

"ฟางต้องรีบกลับไปทำงาน ยังไงพี่เขื่อนก็พายัยเฟย์ไปเถอะนะคะ ขอบคุณที่ชวนค่ะ" ฟางยิ้มนิดๆ ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นโดยเขื่อนและเฟย์มองตามอย่างเป็นห่วง

 

 

 

 

 

 

 

 

"เฮ้อ เมื่อยโว้ย" ฟางบิดตัวไปมา พร้อมเดินกลับบ้าน ในเวลานี้ก็สองทุ่มแล้วป่านนี้โทโมะคงเป็นห่วงแย่

 

 

 

ปึ้ก!

 

 

 

"อ้ะ โอ้ย" ฟางเดินชนเข้ากับใครคนหนึ่งจนเธอล้มลงไป ฟางปัดเนื้อปัดตัวก่อนจะลุกขึ้นมา แต่แล้วเมื่อเธอหันไปก็เจอเข้ากับคนที่คุ้นเคย

 

 

 

"ขอโทษครับ เป็น.." ชายคนนั้นเมื่อเงยหน้ามาสบตากับฟางก็อึ้งไม่ต่างกับอีกคนที่ตาโตตกใจยิ่งกว่าเขา "ไม่เจอกันนานเลยนะ"

 

 

 

"..." ฟางยืนเหวออ้าปากค้างไม่พูดอะไร ได้แต่ตกใจกับคนตรงหน้า

 

 

 

"ตกใจขนาดนั้นเลยหรอไง" เขาพูดขึ้นอีก ฟางก็ยังยืนเหวออ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น "ยัยบ๊อง" เขาโบกมือให้ฟาง ก่อนที่เธอจะรู้สึกตัวแล้วรีบเดินหนี

 

 

 

"เดี๋ยวก่อนดิ อย่าพึ่งไป" เขาเดินไปจับแขนฟาง

 

 

 

"ฉันรีบ ไว้ค่อยเจอกันใหม่" ฟางพยายามหลีกเลี่ยงที่จะเจอคนที่จับเธอไว้

 

 

 

"เธอติดหนี้ฉันอยู่นะ" เขาพูดพร้อมยิ้มแบบเจ้าเล่ห์

 

 

 

"หนี้อะไรของนาย" ฟางถามพร้อมทำสีหน้าขมวดคิ้วสงสัย คนๆนี้คือคนที่ชอบแกล้งเธอเมื่อสี่ปีก่อน ป๊อปปี้คนเดิมเพิ่มคือตอนนี้เขาใส่แว่น เป็นอะไรที่แปลกตาเป็นบ้า

 

 

 

"ก็หนี้ที่เธอดูถูกฉันว่าฉันสอบติดหมอไม่ได้หรอก ตอนนี้ฉันสอบติดหมอแล้วและตอนนี้ฉันอยู่ปีสี่แล้วนะ เธอจำไม่ได้หรอ" ป๊อปปี้พูดจบทำให้ฟางนึกย้อนไปตอนสี่ปีที่แล้ว

 

 

 

 

 

"ฮ่าๆๆๆๆ ดูหน้าเธอสิ ตลกเป็นบ้าตอนที่ฉันเข้าไปกอด" ป๊อปปี้เปิดรูปในเว็บเพจโรงเรียนที่ลงรูปเขาและฟางเต็มไปหมดพร้อมพาดหัวข่าว 'ดาวโรงเรียนไม่โสดอีกต่อไป' แล้วยื่นให้ฟางดู

 

 

 

"นายสนุกมากใช่ไหม"

 

 

 

"ใช่ สนุกแล้วก็ตลกเป็นบ้า ฮ่าๆๆๆๆๆ" ป๊อปปี้นั่งขำจนท้องแข็ง

 

 

 

"ว่างมากก็ไปอ่านหนังสือ อยากเป็นหมอไม่ใช่หรอ คนแบบนายมหาลัยจะสอบติดรึเปล่า อ่านหนังสือไปก็เท่านั้น เหอะๆ เอาเวลาที่แกล้งคนอื่นไปทำตัวให้มีประโยชน์เหอะนะ" ฟางทำสีหน้าไม่พอใจใส่ป๊อปปี้ ในตอนนี้เธอโกรธแสนโกรธคนที่นั่งข้างเธอเป็นที่สุด ก่อนจะเดินหนีออกมาแต่เสียงหนึ่งก็ดังไล่หลังมา

 

 

 

"ถ้าฉันสอบติดหมอเมื่อไหร่ เธอจะทำตามที่ฉันขอไหมล่ะ"

 

 

 

"ได้ฉันจะทำตามที่นายขอ แต่ทำให้ได้ก่อนเหอะ แล้วค่อยมาพูด" ฟางหันหลังไปบอกป๊อปปี้แล้วเบะปากใส่

 

 

 

"งั้นเธอก็คอยดู ฉันจะสอบติดหมอแล้วเอามาอวดให้ดูเลย หวังว่าจะทำตามสัญญา"

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่เห็นจะจำได้ ฉันไปละ ฉันรีบ" ฟางรีบเดินหนีป๊อปปี้ทันที

 

 

 

ปึ้ก!

 

 

 

"โอ้ย!" ฟางจับหัวตัวเองที่โดนป๊อปปี้โยนรองเท้าใส่หัว ก่อนจะหันไปพร้อมกับสีหน้าไม่พอใจ "นี่ว่างมากนักก็ไปไหนก็ไป อย่ามายุ่งกับฉัน ไอ้สารเลว" ฟางตะโกนใส่ป๊อปปี้ที่กระโดดขาเดียวมาเก็บรองเท้า พร้อมยกมือมาปิดปากฟาง

 

 

 

"เบาๆดิ อยู่ใกล้กันแค่นี้ทำไมต้องตะโกน" ป๊อปปี้ปิดปากฟางพร้อมพูดกระซิบข้างหู

 

 

 

"อื้อ อ่อยอั๊น" ฟางดิ้นไปมาพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้

 

 

 

"เธอพูดว่าไงนะ" ป๊อปปี้เอียงหูฟัง แต่มือยังปิดปากฟางอยู่

 

 

 

"อ่อยอั๊น อั๊นอะอับอ้าน"

 

 

 

"อะไรนะ" ป๊อปปี้ยิ้มขำที่เขาแกล้งฟาง

 

 

 

"โอ้ย เท้านายได้ล้างบ้างรึเปล่าห้ะ เหม็นก็เหม็น ไปไหนก็ไปไม่ต้องมายุ่งกับฉัน" ฟางดิ้นออกจากป๊อปปี้แล้วเดินหนีไปอีก แต่ป๊อปปี้รั้งแขนเธอไว้

 

 

 

"หัดเป็นคนผิดสัญญาตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะครับ ธนันต์ธรณ์" ป๊อปปี้ทำหน้าทะเล้นใส่ฟางจนเธอจิ๊ปากใส่ป๊อปปี้ "ทำไมอ่ะ ผิดสัญญาแล้วยังจะหนีอีก" ป๊อปปี้ยิ้มให้ฟาง

 

 

 

"โอ้ย นายนี่มันน่ารำคาญจริงๆเลยนะ จะเอาไงว่ามา" ฟางเท้าเอวมองป๊อปปี้แบบขัดใจ คนอะไรจุ้นจ้านชะมัด

 

 

 

"เธอต้องมาเป็นแฟนฉัน 10 ครั้ง"

 

 

 

"อะไรนะ! ไม่ ฉันไม่เป็นอะไรทั้งนั้น"

 

 

 

"ว้า ธนันต์ธรณ์เป็นคนแบบนี้หรอครับ" ป๊อปปี้เอามือล้วงกระเป๋าแล้วมองซ้ายมองขวา

 

 

 

"นายนี่มันเป็นคนสารเลวมากๆ ถามจริงๆ เรียนหมอไม่ได้ทำให้นิสัยดีขึ้นมาหน่อยหรอ" ฟางจิ้มหน้าผากป๊อปปี้

 

 

 

"แล้วเธอเรียนมหาลัยไม่ได้ทำให้เลิกเป็นคนขี้บ่นหรอ" ป๊อปปี้จับแขนฟางที่มาจิ้มแขนเขาเมื่อกี้แล้วฟางก็สะบัดออก "นี่ไหนบอกว่าจะทำตามที่ฉันขอไง แค่นี้ทำไม่ได้หรอ" ป๊อปปี้เข้าไปออดอ้อนอีกคน

 

 

 

"แล้วทำไมฉันต้องมาเป็นแฟนนายด้วย"

 

 

 

"ก็ฉันเจอผู้หญิงคนหนึ่งชอบตื๊อฉันชะมัด ฉันบอกไปแล้วว่าฉันไม่ชอบก็ยังตื๊อฉันไม่หยุด น่ารำคาญเป็นบ้าเลย" ป๊อปปี้กรอกตาไปมา พูดแล้วนึกถึงเกลขึ้นมาทันใด

 

 

 

"ฉันล่ะอยากจะรู้จริงว่านายมันหล่อตรงไหน นิสัยก็ไม่ดี มีคนมาชอบไปได้ไง" ฟางเบ้ปากใส่

 

 

 

"แต่อย่างน้อยก็มีแมวมองมาติดต่อฉันหลายคนแล้วนะ ไม่ใช่ขี้ๆนะครับ" ป๊อปปี้พูดโดยที่ฟางเอาแต่กรอกตาไปมาให้เขา "ฉันขอแค่10ครั้ง แล้วเธอจะจำไปจนตายเลยครั้งหนึ่งเคยได้เป็นแฟนกับป๊อปปี้สุดหล่อคนนี้"

 

 

 

"เหอะๆ" ฟางกรอกตาไปมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

TBC