ป่วนหัวใจนายซุปตาร์

 

 

2

 

 

 

 

 

 

 

"เฟย์เดี๋ยวฉันไปรับโทโมะก่อนนะ กลับบ้านก่อนเลย" ฟางบอกเฟย์ที่เดินมาด้วยกัน

 

 

 

"โอเคจ้า ไปดีๆกลับดีๆนะฟาง" ฟางพยักหน้าให้เฟย์ก่อนจะขึ้นรถเมล์เพื่อไปรับน้องของเธอ

 

 

 

"ขอนั่งด้วยคนนะคะ" ฟางเข้าไปนั่งข้างๆผู้หญิงคนหนึ่งก่อนจะหยิบหูฟังและโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเพื่อจะฟังเพลง แต่แล้วเธอก็หยุดนิ่งเมื่อเจอคนที่ไม่อยากเจอมากที่สุด กำลังเดินมาหาเธอ

 

 

 

"นี่คนสวย ย้ายไปนั่งข้างหลังได้ไหม พอดีฉันอยากนั่งกับแฟนฉันน่ะ ขอนะ ได้ไหม" ป๊อปปี้ยิ้มหวานให้ผู้หญิงคนนั้นที่นั่งข้างฟาง

 

 

 

"เอ่อไม่ต้องไปค่ะ เขาเป็นใครไม่รู้ ฉันไม่รู้จักเขา" ฟางพูดแล้วยิ้มแหยๆ

 

 

 

"ลุกเถอะนะ พอดีฉันทะเลาะกับเธอคนนี้น่ะ เธอก็เลยพูดว่าไม่รู้จักฉัน" ป๊อปปี้ยิ้มหวานอีก แล้วเหลือบตาไปมองฟางที่ขมวดคิ้วมุ่น

 

 

 

"เอ่อ ฉันลุกเองก็ได้ค่ะคุณไม่ต้องลุกหรอก" ฟางลุกขึ้น ป๊อปปี้จับแขนฟางไว้ ก่อนจะมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นต่อจนเธอลุกขึ้นอย่างเงียบๆแล้วเดินออกไปนั่งข้างหลังแทน

 

 

 

"นี่นาย" ป๊อปปี้ยกนิ้วชี้ขึ้นมาอยู่ระดับปากเพื่อบอกฟางให้เงียบ

 

 

 

"นั่งลงสิ" ป๊อปปี้บอกฟาง ก่อนที่เขาจะจับเธอนั่งลง แล้วนั่งมองฟาง

 

 

 

"นายต้องการอะไร"

 

 

 

"ต้องการให้เธอมาเป็นแฟนฉันไง"

 

 

 

"ฉันไม่เป็น ก็บอกไปแล้วไง"

 

 

 

"ฉันก็จะอ่อยเธออยู่แบบนี้แหละ จนกว่าเธอจะมาเป็นแฟนฉัน" ป๊อปปี้ขยิบตาข้างหนึ่งใส่ฟางพร้อมยิ้มหวานให้

 

 

 

"ฉันไม่ใช่ตัวตลกนะ!"

 

 

 

"ใครว่าเธอเป็นตัวตลกล่ะ เธอควรมาเป็นแฟนฉัน" ป๊อปปี้ยิ้มอ่อนให้ฟางจนเธอเอือมระอา

 

 

 

"เหอะๆ น้ำเน่าสุดๆ" ฟางส่ายหน้าช้าๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"วันนี้เรียนเป็นไงบ้างหืม" ป๊อปปี้เข้าไปลูบหัวโทโมะที่พึ่งเดินออกมาจากโรงเรียน

 

 

 

"พี่ป๊อปปี้ มาได้ไงครับเนี่ย" โทโมะตาโตตกใจปนกับดีใจที่ได้เจอป๊อปปี้

 

 

 

"ก็มากับพี่แกน่ะแหละ"

 

 

 

"แล้วพี่ฟางไปไหนล่ะครับ" โทโมะมองหาพี่สาวของเขา

 

 

 

"อืม นั่นสิ พี่ก็ไม่เห็นเหมือนกัน ตั้งแต่ลงมาจากรถเมล์ก็หายไปไหนก็ไม่รู้"

 

 

 

"จะเกิดอะไรขึ้นกับพี่ฟางไหม พี่คนนี้ยิ่งซุ่มซ่ามอยู่เรื่อย ป่านนี้ไม่หกล้มที่ไหนสักที่แล้วหรอครับ" โทโมะพยายามมองหาฟาง มองแล้วมองอีกก็ไม่เจอสักที

 

 

 

"นี่แหนะ นินทาพี่หรอ" ฟางเดินมาดีดหน้าผากโทโมะทีนึงด้วยความหมั่นไส้น้องตัวเอง

 

 

 

"เอ้า นี่เธอจะไปทำน้องทำไม เป็นพี่ที่แย่จริงๆ" ป๊อปปี้จับแขนฟางไว้

 

 

 

"ยุ่ง" ฟางสะบัดแขนออกจากป๊อปปี้ "ป้ะ กลับบ้านกันเถอะโมะ พี่ซื้อของไปทำกับข้าวด้วยแหละ" ฟางชูถุงที่มีแต่ของที่เอาไว้ทำกับข้าวอยู่เต็มถุง

 

 

 

"งั้นเราก็รีบไปเถอะครับ พี่ป๊อปไปกินข้าวที่บ้านผมได้นะครับ" โทโมะชวนป๊อปปี้ไปกินข้าว ฟางหันมาจ้องโทโมะ เพื่อจะบอกเป็นนัยๆว่าไม่ต้องชวนมา ป๊อปปี้จ้องมองไปที่ฟางก่อนจะยิ้มนิดนึง

 

 

 

"ไปสิ กำลังหิวเลยตอนนี้" ป๊อปปี้กอดคอโทโมะแล้วเดินนำหน้าฟางไป ปล่อยให้ฟางยืนกรอกตาไปมาอยู่ตรงนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"มาส่งถึงที่ก็กลับบ้านนายได้ละ เห็นแล้วเกะกะตาจริงๆเลย" ฟางเอ่ยปากไล่ป๊อปปี้ทันที่ที่มาถึงบ้าน

 

 

 

"โห่วพี่ฟาง ไหนๆพี่เค้าก็มาส่งแล้ว พี่ก็ให้เขาอยู่กินข้าวด้วยกันไม่ได้หรอ"

 

 

 

"พี่ซื้อมามันสำหรับสามคน ฉัน แกแล้วก็พ่อ แกเข้าไปอาบน้ำได้แล้วโมะ ห้ามเถียงพี่ด้วย เข้าไปซะ"

 

 

 

"พี่ฟางก็เป็นแบบนี้ตลอด" โทโมะหน้าบึ้งเดินเข้าบ้านไป ฟางมองตามหลังพร้อมถอนหายใจ

 

 

 

"เธอจะมาเป็นแฟนฉันได้รึยัง" ป๊อปปี้เอามือล้วงกระเป๋าแล้วมองหน้าฟางที่ทำหน้าเหวอ

 

 

 

"ไม่มีวันนั้น"

 

 

 

"แต่ฉันอยากเป็นแฟนกับเธอ"

 

 

 

"ออกไปให้พ้นหน้าฉัน" ฟางเดินเข้าบ้านแต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งตะโกนออกมา

 

 

 

"ฉันไม่ถอดใจง่ายๆหรอกนะ ยังไงฉันจะต้องเอาเธอมาเป็นแฟนฉันให้ได้ กู๊ดไนท์" ป๊อปปี้เดินไปทันทีที่พูดจบ ฟางยืนนิ่งไปพลางคิดในใจว่าเขาคนนี้ต้องหาเรื่องมาแกล้งเธออีกแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

วันสำเร็จการศึกษา

 

 

 

"ยัยเฟย์ตัดใจจากป๊อปปี้ได้รึยัง" แคทถามถึงเฟย์ที่ถูกหนุ่มป๊อปปูล่าร์อย่างป๊อปปี้บอกเลิกไปเมื่อหลายเดือนก่อน

 

 

 

"ไม่หรอก ก็ยังเพ้อถึงแต่ก็ไม่หนักเหมือนช่วงแรกๆแล้ว" ฟางยิ้มอ่อน เพื่อนของเธอยังไงก็เป็นเพื่อนอยู่วันยังค่ำแหละน่า

 

 

 

"แล้วแกจะไปเรียนอะไรต่อล่ะ"

 

 

 

"ไม่รู้สิ ฉันอยากจะดรอปเรียนแล้วหาเงินส่งน้องเรียนก่อนน่ะ แกล่ะ"

 

 

 

"ฉันว่าจะไปเรียนหมอ" แคทพูดยิ้มๆ

 

 

 

"หูว สู้ๆนะ หมอยากมากเลยนะ"

 

 

 

"ป่าว ฉันจะไปเจอป๊อปปี้ เพราะป๊อปปี้เรียนหมอ" แคทกระโดดโลดเต้นดีใจ ก็ไม่แปลกใจที่แคทจะชอบป๊อปปี้ เพราะเขาเป็นป๊อปปูล่าร์ของโรงเรียนนี่นา

 

 

 

"สมองแบบนั้นเรียนหมอได้ด้วยหรอ" ฟางเบ้ปากให้

 

 

 

"แกอย่าว่าป๊อปปี้ของฉันนะ แต่ฉันก็แค่ปลื้มๆ หมอนั่นหล่อดี ตอนคบกับเฟย์ฉันว่าก็เหมาะกันดีนะ" แคทพูดถึงคู่เฟย์และป๊อปปี้ เพราะทั้งคู่ป๊อปเหมือนกันสาวๆหนุ่มๆชอบเป็นธรรมดา

 

 

 

"หล่อตรงไหน หน้าตาก็แย่นิสัยก็แย่" ฟางกรอกตาไปมาใส่แคทที่พูดถึงป๊อปปี้ว่าดีแบบนั้นแบบนี้

 

 

 

"เห้ยๆ นั่นป๊อปปี้รึเปล่าน่ะ ถือตุ๊กตามาด้วย มาง้อเฟย์รึเปล่านะ" แคทหันไปเห็นป๊อปปี้ที่ยืนถือตุ๊กตาอยู่ตรงประตูทางออกและมองมาที่เธอและฟาง

 

 

 

"ช่างเถอะ เรากลับบ้านดีกว่า ฉันเหนื่อยจะแย่" ฟางพยายามเดินเลี่ยงเพื่อหลบคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุด แต่แล้วเขากลับจับแขนเธอไว้ สร้างความสงสัยและงงกันทั้งหมด ทุกสายตาจับจ้องมาที่เขาและเธอ

 

 

 

"สุขสันต์วันครบรอบ100วันนะฟาง ฉันรักเธอนะ" ป๊อปปี้ยื่นตุ๊กตาให้ฟาง ก่อนจะยีหัวฟางเบาๆ "ตกใจที่ฉันมาเซอร์ไพรส์ใช่ไหมล่ะ ยัยน่ารัก" ป๊อปปี้บีบจมูกฟางเบาๆ ฟางมองป๊อปปี้แบบเหวอๆและตกใจในเวลาเดียวกัน

 

 

 

"อะไรของนาย เอาคืนไป" ฟางยื่นตุ๊กตาคืนป๊อปปี้ แต่เขากลับเข้ามากอดไหล่เธอแน่น และหันไปหาทุกคน

 

 

 

"ทุกคนฉันกับฟาง เราคบกันมา100วันแล้ว คงคิดไม่ถึงใช่ไหมล่ะที่ฉันกับยัยนี่จะคบกัน จริงๆแล้วเรารักกันมาก.." ทุกคนต่างตกใจกับสิ่งที่ป๊อปปี้กำลังทำ ฟางดิ้นไปมาในอ้อมแขนของเขา "ฉันคงไม่กลับไปหาเธอแล้วล่ะเฟย์ ขอโทษด้วยนะ" ป๊อปปี้มองไปที่เฟย์ตอนนี้เธอทรุดลงกับพื้นพร้อมมองจ้องเขม่นไปที่ฟาง

 

 

 

"ปล่อยฉันนะ" ฟางดิ้นและหันไปพูดกับป๊อปปี้

 

 

 

"อยู่เฉยๆ" ป๊อปปี้จับฟางไว้แน่น "ทุกคนรู้กันแล้วนะ ฉันเป็นแฟนฟาง" ป๊อปปี้ยิ้มอย่างสะใจ โดยที่ฟางไม่ได้รู้สึกแบบนั้นด้วยเลยสักนิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฮ่าๆๆๆๆๆ" ป๊อปปี้นั่งกินข้าวไปด้วยหัวเราะไปด้วยอย่างสะใจ

 

 

 

"ขำอะไรของแก" ลุงพงษ์เดินมาหาป๊อปปี้ที่นั่งขำจนน้ำตาเล็ด โดยปกติป๊อปปี้ไม่ใช่คนอย่างนี้นะ วันนี้ไปกินอะไรผิดมา

 

 

 

"วันนี้ผมอารมณ์ดีมากเลยครับ ฮ่าๆๆๆๆๆ" ป๊อปปี้นั่งขำแล้วขำอีกก็ยิ่งสร้างความแปลกใจให้ลุงพงษ์

 

 

 

"ไปแกล้งคนมาใช่ไหม" ลุงพงษ์กอดอกมองป๊อปปี้ที่นั่งขำ

 

 

 

"ลุงรู้ใจผมนี่ครับ" ป๊อปปี้ยังนั่งขำไม่หยุด ขำไปกินไปอย่างมีความสุข

 

 

 

"หมอที่ไหนเขาแกล้งคนอื่น" ดวงใจเดินออกมาจากในครัวแล้วนำของหวานมาให้ป๊อปปี้

 

 

 

"โธ่แม่ คนจะเป็นหมอก็ต้องผ่อนคลายสิครับ เครียดมากก็แย่นะครับ" ป๊อปปี้ยักคิ้วให้แม่ เขาสอบติดหมอที่มหาลัยชื่อดัง นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่แม่ของเขาภูมิใจในตัวเขามากที่สุด เพราะเธออยากให้เขาเป็นหมอเหมือนพ่อเขาที่ทิ้งเขาไปตั้งแต่เขายังไม่เกิด วันนี้เธอจะทำให้พ่อที่ทิ้งเขาไปเห็นว่า ลูกชายที่เธอรักก็เก่งและดีได้โดยที่ไม่มีพ่อของเขา

 

 

 

"ทำไมชอบไปแกล้งผู้หญิงนัก แกเป็นผู้ชายรึเปล่า เพื่อนคนนั้นเขาจะรู้สึกยังไง" ดวงใจดุลูกที่ดื้อรั้นชอบแกล้งคนอื่น

 

 

 

"ก็ยัยนั้นทำตัวให้แกล้งทำไม แบบนั้นก็ดีแล้วครับ จะได้ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผมอีก ฮ่าๆๆๆๆ" ป๊อปปี้นั่งขำเรื่องวันนี้ที่เขาแกล้งฟาง โดยที่ลุงพงษ์และดวงใจได้แต่ส่ายหน้าให้ป๊อปปี้อย่างเอือมๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไอ้สารเลว เลวที่สุด" ฟางเดินกลับบ้านอย่างหงุดหงิดกับเรื่องวันนี้ที่ป๊อปปี้ทำกับเธอ "ป่านนี้เพื่อนคงจะคิดว่าฉันไปแย่งแฟนเพื่อน หักหลังเพื่อนตัวเองสินะ เฮ้อ" ฟางถอนหายใจอย่างเซ็งๆ

 

 

 

ตื้ด ตื้ดดดดดด~

 

 

 

"ฮัลโหล"

 

 

 

(พี่ฟาง เกิดเรื่องใหญ่แล้ว)

 

 

 

"มีอะไร"

 

 

 

(พ่อ.. พ่อ)

 

 

 

"เกิดอะไรขึ้น โมะ บอกพี่สิว่าเกิดอะไรขึ้น"

 

 

 

(พ่อสลบอยู่ในห้องครัว ผมเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ฟื้นเลยพี่!!)

 

 

 

"แกพาพ่อไปโรงพยาบาล พี่จะไปที่นั่น"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

TBC