ป่วนหัวใจนายซุปตาร์

 

 

 

 

1

 

 

 

 

 

ค.ศ.2007

 

 

 

 

"ฮื่อ ฉันเสียใจ ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ เห็นฉันเป็นตัวอะไร ฮึก..ฮื่อ" เสียงสะอื้นไห้ของเฟย์ดังลั่นโรงอาหารจนคนมองมาที่เธอกันทุกสายตา

 

 

 

"นี่อย่าร้องไห้สิ คนมองหมดแล้ว เดี๋ยวจะไม่สวยเอานะ" ฟางยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาให้เพื่อนตัวเอง พลางถอนหายใจอย่างหน่ายๆ เพราะคนที่ทำเฟย์ร้องไห้เป็นตายก็มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ

 

 

 

"ฮื่อ ฉันไม่ดีตรงไหนอ่ะฟาง ทำไมป๊อปปี้ถึงทิ้งฉันไป ฮื่อ แง ฉันเสียใจ" เฟย์สะอื้นหนักกว่าเดิม เมื่อนึกถึงวันเวลาดีๆของเธอกับป๊อปปี้ก็อดร้องไห้ไม่ได้

 

 

 

"เธออ่ะดีทุกอย่าง แต่หมอนั่นอ่ะไม่ดีเอง" ฟางพยายามปลอบใจเพื่อนของเธอ นึกแล้วเธอก็อยากจะไปอัดหน้าผู้ชายคนนั้นหลายๆทีให้มันหลาบจำกับสิ่งที่ทำกับเพื่อนเธอไปเลย

 

 

 

"ฮึก..ฮื่อออออออ แง้งงงงง~" สิ้นเสียงสะอื้นเฟย์ก็เป็นลมล้มพับลงไปทันที

 

 

 

"เฟย์!!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฝากความรักมาให้ รักนะป๊อปปี้" สาวๆหลายคนเดินผ่านเขาที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุดพร้อมส่งจดหมายบอกรักมาให้เป็นแถว แต่เขากลับไม่เคยเปิดอ่านสักฉบับ และทิ้งจดหมายพวกนั้นลงถังขยะ

 

 

 

"นี่นาย" เสียงหนึ่งทำให้เขาหยุดอ่านหนังสือและเงยหน้ามองทันที

 

 

 

"ว่าไง"

 

 

 

"ฉันส่งจดหมายมาให้นายเป็นสิบฉบับ เปิดอ่านบ้างไหม"

 

 

 

"ทำไมฉันต้องอ่าน มันก็แค่จดหมายน้ำเน่าๆที่ส่งมาบอกรักฉัน เห็นแล้วจะอ้วก" ป๊อปปี้ส่ายหน้าช้าๆพร้อมเบะปาก

 

 

 

"อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย ฉันก็แค่มีเรื่องจะคุยกับนาย ไม่ได้มาบอกรักอะไรทั้งนั้น"

 

 

 

"เรื่อง?"

 

 

 

"นายกล้าดียังไงมาทิ้งเฟย์ของฉัน นายมันสารเลว รู้ไหมว่าเฟย์ร้องไห้จนตัวสั่น เป็นลมจนต้องเข้าโรงพยาบาล ข้าวปลาก็ไม่กิน"

 

 

 

"อ๋อ ที่มีเรื่องจะคุย คงเป็นเรื่องนี้สินะ ฉันคงไม่มีอะไรจะคุยกับเธอ" ว่าจบป๊อปปี้ก็เก็บของเดินหนีไปอย่างไม่สนใจฟาง

 

 

 

"นี่จะไปไหน ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ นายมันก็แค่คนนิสัยไม่ดี หลอกคนอื่นไปทั่ว" ฟางรีบเดินตามไปบ่นไป แต่ดูเหมือนป๊อปปี้จะไม่รู้สึกอะไรเลย และเร่งฝีเท้าเร็วกว่าเดิม

 

 

 

"..."

 

 

 

"นายมันไม่รู้สึกอะไรหรอก นายมันคนไร้หัวใจ ทำร้ายเพื่อนฉันได้ลงคอ คิดว่าฉันจะปล่อยนายไปง่ายๆหรอ โอ้ย" ฟางบ่นให้ป๊อปปี้ไปเรื่อยๆจนเขาหยุดเดิน เธอไม่ทันได้ดูก็ชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างเต็มๆ "นี่นาย!"

 

 

 

"มันไม่เกี่ยวกับเธอ จะเดือดร้อนไปทำไม" พูดจบป๊อปปี้ก็หันไปหาฟางที่ขมวดคิ้วจ้องมองเขาอยู่ พลางเอามือแตะหน้าผากอีกคน "อืม ตัวก็ไม่ร้อนนิ มีปัญหากระทบจิตใจรึเปล่า ถึงได้เป็นอย่างนี้"

 

 

 

"นี่นาย! นายมันก็แค่คนไร้หัวใจ สารเลวสุดๆ"

 

 

 

"ผู้หญิงด่า เขาว่าผู้หญิงรัก จริงๆแล้วเธอก็แอบชอบฉันใช่ไหม" ป๊อปปี้ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฟางจนฟางเขยิบออกจากเขา

 

 

 

"ไม่มีทาง นายไม่ใช่สไตล์ฉัน" ฟางเบะปากใส่ป๊อปปี้ที่กำลังจ้องเธออยู่

 

 

 

"คิดว่าเธอคือสไตล์ฉันหรือยังไงยัยตัวยุ่ง" ป๊อปปี้เอามือไปดันหัวฟางแรงๆ

 

 

 

"นี่นาย!"

 

 

 

"ฉันว่าฉันไปดีกว่า ไม่น่ามาเสียเวลาคุยกับเธอเลย จะสอบมิดเทอมอยู่แล้วเธอยังมีหน้าออกตัวแทนเพื่อนอยู่อีกหรอ ว่างมาก็ไปอ่านหนังสือซะ" ป๊อปปี้ส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่สนใจใยดีฟาง

 

 

 

"ไอ้คนสารเลว!!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฮึก ฮื่ออออออออ~" เฟย์กอดเข่าร้องไห้เสียใจยังไงก็ยังเป็นแบบนั้นอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล

 

 

 

"นี่เลิกร้องได้แล้วน่าเฟย์ แค่ผู้ชายคนเดียวเอง อ่ะ กินข้าวกินปลาก่อน" ฟางเข็นถาดอาหารมาให้เฟย์

 

 

 

"ฉันไม่กิน ถ้าป๊อปปี้ไม่มา ฉันก็จะไม่กิน"

 

 

 

"ตั้งสติหน่อยสิเฟย์ หมอนั่นมันก็แค่คนสารเลวที่ชอบทำร้ายจิตใจคนอื่น" ฟางเบ้ปากพลางกัดขนมปังคำโตแล้วเคี้ยวตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อย

 

 

 

"ฮึก ฉันอิจฉาเธอจังที่ป๊อปปี้ไม่ใช่สไตล์ของเธอ" เฟย์พูดไปสะอื้นไป ฟางชะงักไปเล็กน้อย

 

 

 

"คนอย่างหมอนั่นไม่สมควรได้รับความรักจากเธอเลยนะเฟย์ เลิกร้องได้แล้วน่า" ฟางยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้เพื่อนรักอย่างสงสาร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เฮ้ออออ~" ฟางถอนหายใจพร้อมเดินไปตามทางเพื่อจะกลับบ้าน หลังจากที่กล่อมให้เฟย์นอนหลับไปแล้ว เธอมองไปรอบๆสองข้างทาง ในหัวพลันนึกถึงเรื่องหนึ่งในตอนมัธยมต้นขึ้นมาทันใด

 

 

 

 

 

"วันนี้ฉันมีอะไรจะบอก ป๊อปปี้ฉันชอบนายมานานแล้ว ฉันก็หวังให้นายมาชอบฉันเหมือนกัน เราสองคนเหมาะสมกันสุดๆเลยนะ" ฟางซักซ้อมคำพูดบางอย่าง เธออยากจะสารภาพกับใครคนหนึ่งที่แอบชอบมานาน

 

 

"เติมปากสักหน่อยดีกว่า" พูดพลางหยิบลิปสติกขึ้นมาแตะปากเล็กน้อยก่อนจะเม้มปาก "สวยแล้วล่ะ" ฟางพูดไปยิ้มไปแล้วเดินไปยังที่ที่คิดว่าเขาจะอยู่ตรงนั้น

 

 

"ป๊อปปี้ ฉันชอบนาย" ฟางเงยหน้าขึ้น หลังจากที่ได้ยินเสียงหนึ่งกำลังพูดในสิ่งที่เธอกำลังจะพูดเหมือนกัน ฟางชะงักเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ก่อนจะเดินไปหลบหลังกำแพงที่อยู่แถวนั้น

 

 

"..."

 

 

"นายอย่าเงียบสิป๊อปปี้ ฉันชอบนายมากๆ เรามาเป็นแฟนกันนะ" ฟางมองคนสองคนที่ยืนพูดกันอยู่ตรงนั้นโดยมีเธอเป็นคนแอบดูอยู่ นั่นเฟย์เพื่อนสนิทที่เธอรักมากที่สุดและป๊อปปี้คนที่เธอแอบชอบมานานแสนนาน

 

 

"อืม เป็นก็เป็นสิ" ป๊อปปี้ยิ้มนิดๆ ก่อนจะดึงเฟย์เข้าไปกอดแน่น ฟางมองคนสองคนที่อยู่ตรงนั้น น้ำตาเจ้ากรรมค่อยๆไหลออกมาช้าๆ

 

 

 

 

 

"มันคงช้าไปสำหรับฉันสินะ" ฟางนึกถึงในวันนั้นก็รู้สึกเจ็บแปลบๆในหัวใจ มันคงผิดที่เธอที่ไม่เคยบอกใครเลยว่าชอบเขามากเพียงใด

 

 

 

ปึ้ก!

 

 

 

"โอ้ย!!" ฟางลูบหัวตัวเองเบาๆ เมื่อมีอะไรบางอย่างถูกโยนมาโดนหัวเธอ

 

 

 

"แม่นดีจัง" ป๊อปปี้กระโดดขาเดียวมาหยิบรองเท้าที่เขาปาโดนหัวฟางไปเมื่อกี้ ก่อนจะยักคิ้วใส่ฟางที่หันมามองหน้าเขาอย่างเดือดจัด

 

 

 

"ไอ้คนสารเลว!" ฟางขมวดคิ้วอย่างโกรธจัดแล้วตะคอกใส่ป๊อปปี้อย่างแรง ก่อนจะเดินหนีเร็วไว

 

 

 

"เดี๋ยวก่อนจะรีบไปไหน" ป๊อปปี้จับแขนฟางไว้

 

 

 

"รีบไปให้พ้นๆคนอย่างนายไง ฉันล่ะเกลียดนายจริงๆเลย คนอะไรจะเลวได้ขนาดนี้" ฟางพูดพร้อมจ้องหน้าป๊อปปี้แบบเขม้น

 

 

 

"ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ"

 

 

 

"แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย ออกไป!" ฟางสะบัดแขนออกจากป๊อปปี้ แล้วเดินหนีไป ป๊อปปี้รีบวิ่งเข้าไปตัดหน้าฟาง

 

 

 

"อย่าพึ่งไป เป็นแฟนกันไหมฟาง" ฟางหยุดเดินแล้วมองป๊อปปี้ที่กำลังมองหน้าเธออยู่ "สักสิบวันเป็นไง" ป๊อปปี้พูดต่อ

 

 

 

"ฉันไม่เป็นอะไรทั้งนั้น เพราะรู้จักกับนายถือเป็นความโชคร้ายของฉัน" ฟางเดินหนีไปอีก ป๊อปปี้ดึงฟางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด "นี่นาย ปล่อยฉัน" ฟางดิ้นออกจากป๊อปปี้

 

 

 

"ไหนๆฉันกับเธอก็ไม่ใช่สไตล์ของกันและกันก็มาแกล้งเป็นแฟนกันเถอะ" ป๊อปปี้ยิ้มเล็กน้อย

 

 

 

"นายทำแบบนี้เพื่ออะไร"

 

 

 

"ฉันเบื่อพวกสาวๆที่มาคอยตื๊อฉันตลอด น่าเบื่อเนอะ และฉันก็เบื่อเพื่อนเธอด้วยที่มาร้องไห้ขอคืนดีเนี่ย น่าเบื่อสุดๆ" ป๊อปปี้ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ

 

 

 

"มาทำเพื่อนฉันเสียใจแล้วยังจะมาทำแบบนี้อีกหรอ ฉันไม่ทำอะไรทั้งนั้น หลบไป" ฟางเดินหนีป๊อปปี้ไปอย่างไม่ใยดี

 

 

 

"เดี๋ยวก่อนดิฟาง.."

 

 

 

"อย่ามายุ่งกับฉัน อ้อ ถ้านายว่างมากก็ไปอ่านสือซะสิ จะสอบมิดเทอมอยู่ละนะ" ฟางยักไหล่เบ้ปากนิด ก่อนจะเดินหนีไป ป๊อปปี้เห็นแล้วเลยเอาขาไปขัดขาฟาง

 

 

 

ปึ้ก!

 

 

 

"โอ้ย!!" ฟางล้มไปกองอยู่กับพื้น แล้วเงยหน้าไปมองป๊อปปี้ที่กำลังกลั้นขำอยู่ ฟางมองป๊อปปี้อย่างโกรธจัด น้ำตาเริ่มคลอนิดๆ ก่อนที่เธอจะปัดเนื้อปัดตัวแล้วลุกขึ้นมา "ไอ้คนสารเลว เพราะนายเป็นแบบนี้ไง แม่นายเลยร้องไห้ทุกวันเพราะเสียใจที่มีลูกแบบนาย" ฟางพูดเสียงสั่นๆ แล้วเดินกะเผลกออกไป ปล่อยให้ป๊อปปี้ยืนเงียบ และเปลี่ยนสีหน้าทันที่ที่ฟางพูดจบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เปิดเรื่องใหม่เรื่อยๆ เรื่องเก่ายังไม่จบ เรื่องใหม่มาแล้ว555555 จะทำให้จบทั้งสามเรื่องเลย สัญญาเลย ^____^