จะมีวันนั้นไหม...วันที่เธอจะรักกัน

 

 

 

 

          ช่วงเช้าหมอเข้ามาตรวจอาการหมอคุยกับป๊อบปี้ว่า อาการฟางภายนอกโอเคแล้วแต่ฟางยังซึมไม่ยอมพูดหรือตอบอะไรเลย ป๊อบปี้กลัวฟางจะเป็นโรคซึมเศร้าป๊อบปี้พาฟางนั่งรถเข็นออกมาสูดอากาศด้านนอกห้อง ฟางเองก็ยอมออกมาแต่ก็ยังซึมไม่พูดจาอะไรกับใครเหมือนเดิม ป๊อบปี้พาฟางมาที่สวนหย่อมในโรงพยาบาลแล้วมาคุยกับฟางที่ด้านหน้า

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: รู้สึกดีขึ้นรึเปล่า อากาศข้างนอกดีกว่าในห้องเยอะเลยใช่มั้ย พี่จะพาฟางมาทุกวันจนกว่าจะออกจากโรงพยาบาลเลยดีมั้ย

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ...... 

 

 

 

 

 

          จู่ๆก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งโยนลูกบอลมาแถวๆที่ฟางนั่งอยู่ ฟางก้มลงไปมองลูกบอลแล้วหยิบขึ้นมามองป๊อบปี้เห็นว่าฟางเหมือนจะตอบสนองกับการกระทำบ้างแล้ว เด็กผู้ชายคนนั้นวิ่งมาที่ฟางแล้วขอลูกบอลคืน

 

 

 

 

 

.....: พี่คร้าบผมขอลูกบอลคืนหน่อยคร้าบ 

 

 

 

          ฟางหันมองแล้วร้องไห้ออกมาก่อนจะยื่นลูกบอลให้

 

 

 

 

....: อย่าร้องนะคร้าบ เป็นผู้ใหญ่ต้องไม่ร้องไห้นะคร้าบ 

 

 

 

 

....: ขอโทษนะครับ ลูกผมมาซนอะไรรึเปล่าครับ

 

 

 

 

ป๊อบ: เปล่าครับ แกไม่ได้มาซนอะไรครับ 

 

 

 

....: ไปลูก วันหลังอย่ามากวนพี่เค้าอีกนะ ไปลูกแม่รออยู่

 

 

 

 

....: แล้วน้องล่ะคร้าบ น้องมารึยัง

 

 

 

 

....: แม่ให้นมน้องอยู่ ไปลูก ขอตัวนะครับ

 

 

 

 

 

 

                ยิ่งได้ยินสิ่งที่พ่อลูกเค้าพูดกันฟางยิ่งร้องไห้หนักขึ้น ป๊อบปี้ดึงฟางมากอดไว้แน่น ฟางร้องไห้ในอ้อมกอดของป๊อบปี้ไม่หยุด 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ต้องร้องนะ ไม่ต้องร้องนะ

 

 

 

 

ฟาง: อึก อึก อื้อออออออออออ อื้อออออออ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางต้องเข้มแข็งนะ 

 

 

 

 

ฟาง: อึก อึก ลูก ลูก อึก อื้อออออ 

 

 

 

 

 

 

 

 

              หลังจากพาฟางขึ้นมาบนห้องพาก็ยังซึมๆอยู่ ทุกคนพยายามชวนคุยแต่ฟางก็ไม่พูดจากับใคร สักพักมีพยาบาลเข้ามาหาฟาง

 

 

 

 

 

 

พยาบาล: ขอโทษนะคะ คือคุณธนันต์ธรญ์เคยสมัคคอร์สคุณแม่มือตั้งครรภ์ไว้นะค่ะ จะยกเลิกเลยรึเปล่าค่ะเพราะว่าอีก30นาทีก็จะเริ่มอบรมแล้วค่ะ

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เอ่อ....

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ค่ะ ไม่ยกเลิกค่ะ

 

 

 

 

 

 

 

                 ทุกคนพากันหันไปมองที่ฟาง

 

 

 

 

 

 

พยาบาล: งั้นเตรียมตัวได้เลยนะคะ

 

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: ฟางลูกไม่ต้องไปหรอกนะ 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: อย่าไปเลยนะหนูฟาง 

 

 

 

 

เฟย์: อย่าไปเลยพี่ฟาง อย่าไปเลย 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางอยากไป ให้ฟางไปนะคะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมจะพาฟางไปเองครับ ไปเถอะพี่พาไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

           ป๊อบปี้พาฟางนั่งรถเข็นมาที่แผนกสูติก็เห็นห้องกระจกที่มีเด็กเล็กๆอยู่เต็มไปหมด ฟางมองอยู่นานจนป๊อบปี้สังเกตเห็นก็เลยจอดรถเข็นให้ฟางมอง ฟางหันหน้ากลับมาป๊อบปี้จึงเข็นไปที่ห้องอบรมต่อ