จะมีวันนั้นไหม...วันที่เธอจะรักกัน

 

 

 

 

 

                      ร่างของฟางถูกนำมาที่ห้องพักป๊อบปี้นั่งกุมมือฟางตลอดไม่ยอมปล่อยมือออกจากฟางเลยฟางหลับไปสองวันเต็มๆ 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: เมื่อไหร่พี่ฟางจะตื่น

 

 

 

 

เขื่อน: เดี๋ยวก็ตื่น

 

 

 

 

 

 

 

                         ฟางค่อยๆขยับตัวแล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: หนูฟาง หนูรู้สึกตัวแล้ว

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง !! 

 

 

 

 

แม่ฟาง: เป็นไงมั่งลูก เจ็บตรงไหนรึเปล่า

 

 

 

 

 

พ่อฟาง: เดี๋ยวพ่อไปตามหมอให้นะ 

 

 

 

 

เขื่อน: เดี๋ยวผมไปเองครับพ่อ

 

 

 

 

 

                 หลังจากหมอเข้ามาตรวจดูอาการเรียบร้อยทุกคนก็เข้ามาในห้อง ฟางยังไม่แข็งแรงดีร่างกายก็ยังดูเหมือนไม่ค่อยมีแรง ป๊อบปี้มานั่งข้างๆฟางแล้วจับมือฟางก่อนจะบอกความจริงที่แสนเจ็บปวดให้ฟางรู้

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง 

 

 

 

           ฟางหันมามามองหน้าป๊อบปี้

 

 

 

 

ป๊อบ: ตอนนี้.....ตอนนี้...ละ...ลูก 

 

 

 

         ฟางก้มลงมองที่หน้าท้องแล้วหันไปถามป๊อบปี้

 

 

 

 

ฟาง: ทำไม ละ...ลูกทำไม 

 

 

 

 

ป๊อบ: ลูก ลูกไม่อยู่กับเราแล้ว

 

 

 

 

            ฟางนิ่งไปเพราะช็อคกับเรื่องที่ได้ยินเขื่อนกอดเฟย์ไว้แน่นเพราะเฟย์เอาแต่ร้องไห้ พ่อกับแม่ทั้งสองคู่ก็กอดปลอบกันเหมือนกัน น้ำตาป๊อบปี้หยดลงบนมือของฟาง น้ำตาของฟางค่อยๆไหลออกมา ป๊อบปี้ใช้มือเกลี่ยน้ำตาให้ฟางทั้งๆที่ตัวเองก็กำลังร้องไห้

 

 

 

 

 

ฟาง: อึก อึก ไม่จริง มันต้องไม่ใช่ความจริง 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางลูกไปสบายแล้วนะ อึกลูกไปสบายแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

                ตั้งแต่ที่ฟางรู้ว่าลูกไม่อยู่กับตัวแล้วฟางซึมไม่ยอมพูดไม่ยอมกินอะไรเลยทุกคนต่างก็เป็นห่วงเพราะกลัวฟางเป็นอะไรไปอีกคน ฟางนอนหันหน้าไปทางระเบียงแล้วนอนร้องไห้ออกมา ป๊อบปี้ก็นั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ตลอดเวลาไม่ไปไหน 

 

 

 

 

 

 

          

 

ป๊อบ: ผมอยู่เฝ้าฟางเองครับ ทุกคนกลับไปพักที่บ้านเถอะครับดึกแล้ว

 

 

 

 

 

แม่ฟาง: แต่ 

 

 

 

 

ป๊อบ: นะครับ ผมจะดูแลฟางเอง 

 

 

 

 

 

พ่อฟาง: ฝากด้วยนะ ไปเถอะ 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: พรุ่งนี้เฟย์จะมาใหม่นะพี่ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางหิวมั้ย 

 

 

 

ฟาง: .......

 

 

 

ป๊อบ: กินอะไรหน่อยนะ ตั้งแต่ตื่นมาฟางยังไม่ได้กินอะไรเลย

 

 

 

 

ฟาง: ........ 

 

 

 

 

 

               ป๊อบปี้เดินมาหาฟางด้านหน้านั่งย่อเข่าแล้วพูดกับฟางที่สายตาเหม่อลอยป๊อบปี้รู้สึกสงสารฟางมากที่ฟางเป็นแบบนี้ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พี่รู้นะว่าฟางเสียใจพี่เองก็เสียใจไปไม่น้อยกว่าฟางเลยที่เสียลูกไป ตอนที่หมอออกมาบอกว่าลูกไม่รอดแล้ว พี่หัวใจแทบสลาย แต่พอหมอบอกว่าแม่ปลอดภัยพี่ดีใจมากนะที่ฟางไม่เป็นอะไรไปอีกคน ฟางลูกเราจะมีใหม่อีกกี่คนก็ได้ แต่ฟางนี่สิจะมีใหม่ไม่ได้ มีแค่ฟางคนนี้คนเดียว ฟางอย่าทรมานตัวเองแบบนี้เลยนะ พี่จะดูแลจะอยู่ข้างๆไม่ไปไหน พี่จะไม่ทิ้งฟางอีกแล้ว พี่รักฟางนะ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: .......... (ฟางหลับตาลง) 

 

 

 

 

 

 

 

 

อาร์ม: ขอโทษนะครับ ฟางหลับแล้วเหรอ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ครับ 

 

 

 

 

 

อาร์ม: ผมเพิ่งรู้ข่าว ฟางเป็นไงบ้าง

 

 

 

 

 

ป๊อบ: สภาพร่างกายก็ไม่น่าเป็นห่วงแต่สภาพจิตใจน่าเป็นห่วงมาก

 

 

 

 

 

อาร์ม: การที่คนเป็นแม่เสียลูกไปมันทำใจลำบากให้เวลาฟางหน่อยนะครับ ยังไงฟางก็จะกลับมาเข้มแข็งเหมือนเดิม 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ขอบคุณคุณมากนะ 

 

 

 

 

 

อาร์ม: ไว้พรุ่งนี้ผมมาใหม่นะครับ