จะมีวันนั้นไหม...วันที่เธอจะรักกัน

 
 
 
     เมื่อมาถึงบ้านป๊อบปี้ก็ไม่ได้ไปทำงานเพราะยังไม่หายดี ป๊อบปี้ล้มตัวลงนอนอย่างคนหมดแรง นึกถึงเหตุการณ์ต่างๆคำพูดต่างๆที่เค้าเคยพูดกับฟาง
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: รู้ด้วยเหรอว่าเสียมารยาท แล้วทำ ทำไม
 
ฟาง: ก็ฟางเห็นพี่ป๊อบหลับอยู่ เลย....
 
ป๊อบ: แล้วเธอเข้ามาทำไม มาทางไหนออกไปทางนั้นเลย
 

 
                   ป๊อบปี้ลงจากรถมากระชากแขนฟาง
 
ป๊อบ: ทำตัวเป็นนางเอกรึไง เรียกร้องความสนใจอ่อ 
 
 

 
 
ป๊อบ: ยังมีหน้ามาถามอีกนะ เพราะเธอไงทำให้ชั้นต้องมาอะ เสียเวลา น่าเบื่อ น่ารำคาญ ทำตัวเป็นภาระ หัดโตเป็นผู้ใหญ่สักทีได้มั้ย ทำตัวอ่อนแออยู่ได้ 
 

 
 
ป๊อบ: ขอโทษนะชั้นไม่เคยห่วงเธอ เธอเองก็น่าจะรู้
 

 
 
 
 
                ป๊อบปี้นึกถึงหลายๆเรื่องทั้งเรื่องสวนสนุก เรื่องที่โรงพยาบาล เรื่องที่บริษัท เรื่องตอนวันงานแต่ง และเรื่องที่บ้าน เค้าพูดไม่ดี ทำไม่ดีกับฟางตั้งหลาย มันก็สมควรแล้วที่ฟางจะเกลียดเค้า น้ำตาลูกผู้ชายค่อยๆไหลออกมา ป๊อบปี้กระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่น้ำตาออกไป
 
 
 
ป๊อบ: อึก....มันสมควรแล้วที่ฟางจะเกลียดคนอย่างพี่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
               หมอนัดฟางมาตรวจที่โรงพยาบาล แม่ฟางจะมาเป็นเพื่อนแต่ฟางยืนยันว่าจะมาเอง ตั้งแต่ตื่นมาฟางนึกถึงสิ่งที่ป๊อบปี้พูดตลอดเวลา ระหว่างที่รอหมอตรวจฟ้าที่บังเอิญเห็นฟาง ก็เข้ามาหา
 
 
 
 
ฟ้า: ฟาง
 
 
ฟาง: พี่ฟ้า
 
 
ฟ้า: มาทำอะไร
 
 
ฟาง: ฟางมา ฟางมาตรวจสุขภาพนะคะ
 
 
ฟ้า: ตรวจสุขภาพแผนกนี้นะเหรอ
 
 
 
ฟาง: ........
 
 
ฟ้า: เรื่องวันนั้นที่บริษัท พี่กับป๊อบปี้เราไม่ได้มีอะไรกันนะ
 
 
ฟาง: พี่ พี่ฟ้ามาบอกฟางทำไม ฟางกับพี่ป๊อบไม่ได้รักกันซะหน่อย พี่ฟ้าไม่เห็นต้องอธิบายอะไรเลย ตอนนี้ฟางก็หย่าแล้ว พี่ฟ้ากับพี่ป๊อบน่าจะ
 
 
 
ฟ้า: พอเถอะ ฟางทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดแล้วนะ ป๊อบปี้เค้าไม่ได้รักพี่อีกแล้ว
 
 
 
ฟาง: เอ่อ ฟางขอตัวก่อนนะคะ หมอเรียกตรวจแล้ว 
 
 
 
 
ฟ้า: เธอสองคนรักกันจริงๆแล้วรู้ตัวรึเปล่า 
 
 
 
 
ฟาง: .......
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                   ป๊อบปี้ลงมานั่งที่หลังบ้านมองดูฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก แม่ป๊อบเป็นห่วงตั้งแต่กลับมาก็ซึมๆ จู่ๆป๊อบปี้ก็ลุกขึ้น 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: จะไปไหน 
 
 
 
ป๊อบ: ผมจะไปซื้อของข้างนอกครับ 
 
 
 
แม่ป๊อบ: แม่ไปเป็นเพื่อนมั้ย 
 
 
 
ป๊อบ: ไม่ต้องหรอกครับ ผมไปไม่นาน
 
 
 
แม่ป๊อบ: ฝนตกๆขับรถดีๆล่ะ 
 
 
 
ป๊อบ: ครับ 
 
 
 
 
 
 
             ฟางออกจากโรงพยาบาลมาห้าง ฟางพยายามไล่ความคิดเรื่องป๊อบปี้ออกจากหัว ฟางถอนหายใจยาวก่อนจะเดินเข้าไปในร้านหนังสือ เดินไปดูแผนกคู่มือของคุณแม่ ก็เดินดูไปเรื่อยๆ
ป๊อบปี้เองก็มาห้างเดียวกันกับฟาง ป๊อบปี้เดินเข้ามาในร้านหนังสือร้านเดียวกับฟาง ป๊อบปี้ตรงมาที่มุมของหนังสือคู่มือคุณแม่ ฟางกับป๊อบปี้หันมาสบตากันพอดี ฟางที่กำลังจับหนังสืออยู่ก็หยุดชะงัก 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: บังเอิญจังเลยนะ 
 
 
 
ฟาง: ....... (ฟางไม่พูดอะไร แล้วจะเดินออกไป) 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไม่ต้องไปไหนหรอก ดูต่อเถอะ พี่ไปเอง 
 
 
 
 
              ฟางมองป๊อบปี้ที่เดินออกไปฟางรู้สึกว่าป๊อบปี้ดูเศร้าๆเค้ารู้สึกเป็นห่วงป๊อบปี้เหลือเกินแต่จะทำไงได้ในเมื่อทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ไปแล้ว 
 
 
 
 
 
                ป๊อบปี้เดินขึ้นมาดูพวกของใช้เสื้อผ้าเด็กฟางที่ออกจากร้านหนังสือกะว่าจะมาดูเสื้อผ้าเด็กก็หันไปเห็นป๊อบปี้กำลังดูเสื้อผ้าเด็กอยู่พอดี ฟางแอบยืนมองป๊อบปี้อยู่พักนึง ป๊อบปี้หยิบเสื้อผ้าหลายๆแบบไปจ่ายเงิน เค้าหันมาเห็นฟางยืนมองอยู่เค้าตัดสินใจเดินมาหาฟาง
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่ไม่รู้ว่าลูกเป็นผู้หญิง หรือว่าผู้ชายอะ ก็เลยหยิบมาหมดเลย พี่ไปนะ 
 
 
 
 
               ป๊อบปี้วนกลับมาที่ร้านหนังสือเพื่อหาหนังสือเกี่ยวกับเด็กมาอ่านเมื่อได้หนังสือแล้วป๊อบปี้ก็เดินกลับไปที่รถเห็นฟางเข็นรถเข็นอยู่ก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที
 
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่ช่วยนะ 
 
 
ฟาง: ไม่ต้อง
 
 
ป๊อบ: ของตั้งเยอะ ฟางกำลังท้องอยู่นะ ออกแรงมากๆมันไม่ดีหรอกนะ พี่เข็นให้ ฟางนำไปเลย
 
 
 
 
         ฟางเดินนำมาจนถึงรถ ป๊อบปี้ก็ช่วยขนของใส่ไว้ในรถจนหมด 
 
 
 
 
ป๊อบ: เสื้อผ้าพวกนี้พี่ให้ฟางเลยละกันนะ ขับรถดีๆนะ ช่วงนี้ฝนตก ดูแลตัวเองกับลูกดีๆ พี่ไม่กวนละ พี่ไปนะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
              ป๊อบปี้รอให้ฟางขับรถออกไปก่อน เค้าจึงค่อยๆขับตามไปส่งจนถึงหน้าฟางก็รู้ว่าป๊อบปี้ขับรถตามมาตลอด จากนั้นป๊อบปี้ก็ขับรถกลับบ้าน
 
 
 
                ฟางขนของขึ้นข้างบนห้องมองดูเสื้อผ้าเด็กที่ป๊อบปี้ให้มาฟางหยิบขึ้นมาดูแล้วก็วางมันลงบนเตียง
 
 
 
 
ฟาง: พ่อเค้าก็รสนิยมดีเหมือนกันนะ