จะมีวันนั้นไหม...วันที่เธอจะรักกัน

 

 

 

 

แม่ฟาง: อ้าวทำไม ขนกระเป๋ามาเยอะแบบนี้ล่ะ 

 

 

 

ฟาง: หนูหย่ากับเค้าแล้ว

 

 

 

แม่ฟาง: หย่า ! 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ 

 

 

 

แม่ฟาง: ทำไมล่ะลูก ทำไมมันกระทันหันแบบนี้ 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางเหนื่อยคะ ฟางไม่อยากยื้อทุกอย่างไว้อีกแล้ว 

 

 

 

 

แม่ฟาง: โธ่ฟางลูกแม่ 

 

 

 

 

ฟาง: หนูขึ้นไปบนห้องก่อนนะคะ

 

 

 

แม่ฟาง: จ้าลูก 

 

 

 

 

 

               ป๊อบปี้ทำงานเสร็จก็กลับมาที่แล้วเข้าไปในห้องก็รู้สึกว่ามันมีอะไรขาดหายไปเค้าเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อจะเอาเสื้อมาเปลี่ยนแล้วอาบน้ำ เค้ามองไปด้าน ที่เคยมีเสื้อผ้าฟางอยู่ ก็ส่ายหัวไล่เรื่องของฟางออกไป ฟางเองก็รู้สึกว่ามีอะไรขาดหายไป ไม่ต่างจากป๊อบปี้ ฟางนั่งอยู่ในสวนหลังบ้าน ก็นึกถึงเรื่องราวระหว่างตัวเองและป๊อบปี้ และด้านป๊อบปี้เองจะทำอะไรภายในห้องก็นึกถึงแต่ฟาง แม้กระทั่งของในห้องน้ำก็นึกถึงของ ของฟางที่เคยตั้งอยู่ใกล้ๆกันๆ

 

 

 

 

 

ฟาง: แม่ทำถูกแล้วใช่มั้ยลูก (ฟางลูบท้องแล้วพูด) 

 

 

 

 

พ่อฟาง: คิดอะไรอยู่ลูก 

 

 

 

ฟาง: เปล่าคะ ไม่ได้คิดอะไรคะ 

 

 

 

พ่อฟาง: พ่อรู้เรื่องหมดแล้วนะฟางพ่อเองก็มีส่วนผิดที่ให้ลูกแต่งงานตั้งแต่แรก พ่อกับแม่ และทุกคน รู้ทั้งรู้ว่าป๊อบปี้เค้าไม่ได้คิดกับลูกแบบนั้น แต่ก็แอบนึกในใจนะว่าสักวันเค้าจะรักลูกของพ่อเหมือนที่พ่อกับแม่รักลูก แต่ในเมื่อทุกอย่างมันไม่เป็นอย่างนั้นพ่อก็อยากให้ลูก ออกมาจากที่ตรงนั้นลูกเหนื่อยมามากแล้ว ในเมื่อคนเราเกิดมาไม่ได้คู่กัน ยังไงๆมันก็เป็นไปไม่ได้ พ่อเชื่อนะว่าสักวันลูกต้องเจอคนที่รักลูกจริงๆ 

 

 

 

 

ฟาง: อึก ขอบคุณนะคะพ่อ อึก ฮือออ 

 

 

 

 

พ่อฟาง: ไปเราไปทานข้าวกันดีกว่า 

 

 

 

ฟาง: คะ 

 

 

 

 

 

             ระหว่างที่ทานอาหารฟางยังมีอาการแพ้ท้องฟางได้กลิ่นอาหารตรงหน้าก็ทนไม่ไหว รีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที ทำให้คนเป็นพ่อเป็นแม่ตกใจ และรีบตามไปดู

 

 

 

 

แม่ฟาง: ฟางเป็นไรลูก ไปหาหมอมั้ย 

 

 

 

ฟาง: ไม่เป็นไรคะแม่ หนู อืออ (รู้สึกเหมือนจะอาเจียนออกมาอีก) 

 

 

 

 

พ่อฟาง: พ่อว่าไปหาหมอดีกว่านะ หรือว่าให้อาหมอมาตรวจที่บ้านก็ได้นะ เดี๋ยวพ่อโทรหาอาหมอให้

 

 

 

ฟาง: ไม่ต้องหรอกคะ ฟางไปหาหมอมาแล้วคะ หมอบอกว่าฟางเป็นโรคกระเพาะคะ 

 

 

 

 

แม่ฟาง: โรคกระเพาะ ? 

 

 

 

ฟาง: คะ ฟางไม่ได้เป็นมากหรอกคะแม่ พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ 

 

 

 

 

พ่อฟาง: งั้นลูกขึ้นไปนอนพักนะ เดี๋ยวพ่อให้ในครัวเค้าทำโจ๊กร้อนๆให้

 

 

 

 

แม่ฟาง: ไปลูกแม่พาขึ้นไป

 

 

 

ฟาง: ไม่เป็นไรคะแม่ ฟางขึ้นไปเอง

 

 

 

แม่ฟาง: งั้นค่อยๆเดินนะลูก 

 

 

 

ฟาง: คะ 

 

 

 

 

 

 

                     พ่อกับแม่ฟางต่างมองหน้ากันเพราะทั้งคู่ต่างก็สงสัยในอาการของฟาง แม่ฟางจึงโทรไปหาเฟย์ เพื่อหาคำตอบ 

 

 

 

 

แม่ฟาง: เฟย์เรารู้มั้ยว่าพี่ฟางไม่สบาย 

 

 

 

เฟย์: รู้คะแม่ 

 

 

 

แม่ฟาง: แล้วรู้รึเปล่าว่าพี่ฟางเป็นอะไร แม่เห็นอาเจียนเยอะมากเลย 

 

 

 

เฟย์: เอ่อ...คือ...คือพี่ฟาง เฟย์ว่าแม่ถามพี่ฟางเองดีกว่านะ 

 

 

 

 

พ่อฟาง: พ่อขอคุยหน่อยแม่.....เฟย์พ่อนะ พี่ฟางเค้าเป็นอะไร

 

 

 

 

เฟย์: พี่ฟางเค้า....พี่ฟางเค้ากำลังท้องคะ 

 

 

 

 

พ่อฟาง: ท้อง ! 

 

 

 

แม่ฟาง: ยัยฟางท้อง ! 

 

 

 

 

เฟย์: พี่ฟางเป็นอะไรมากมั้ยคะ 

 

 

 

พ่อฟาง: ไม่หรอก แล้วมีใครรู้มั้ยว่าพี่เราท้อง 

 

 

 

เฟย์: ไม่มีคะ พี่ฟางไม่ให้บอกใคร เฟย์เองก็รู้เพราะเห็นยานะคะ พี่ฟางก็ไม่ได้บอกเฟย์ตรงๆหรอก

 

 

 

 

พ่อฟาง: อืม งั้นแค่นี้นะลูก 

 

 

 

เฟย์: คะ