จะมีวันนั้นไหม...วันที่เธอจะรักกัน

 

 

 

ฟาง: ขอบคุณนะค่ะ 

 

 

ป๊อบ: นอนพักเยอะๆนะจะได้หายไวๆ

 

 

ฟาง: ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฟางไม่อยากเป็นภาระของพี่นานหรอกค่ะ

 

 

ป๊อบ: เธอโกรธชั้น เรื่องนั้นใช่มั้ย

 

 

ฟาง: ฮ่าๆ ฟางจะโกรธทำไม ฟางไม่ได้จำมันเลยด้วยซ้ำ ไอเรื่องที่มันเกิดลืมๆมันไปเถอะ ไม่ต้องไปจำมันเลย จำไปก็รกสมองของพี่ป๊อบเปล่าๆ  ฟางว่า พี่ป๊อบไม่ต้องมาดูแลไรฟางแล้วล่ะ ไปหาพี่ฟ้าบ้างเถอะ ฟางอยากให้พี่ฟ้ากับพี่ป๊อบกลับมารักกันเหมือนเดิม ฟางจะช่วยพี่ป๊อบเอง 

 

 

 

ป๊อบ: พูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างมั้ย

 

 

ฟาง: รู้ซิ ฟางจะทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ในเมื่อเรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะฟาง ฟางก็จะแก้ไขมันเอง

 

 

 

ป๊อบ: .........

 

 

 

 

 

 

 

                        หลังจากที่ฟางอาการดีขึ้นฟางก็ไปทำงานกับป๊อบปี้ตามปกติ แต่พอถึงบ้านฟ้าฟางก็ให้ฟ้านั่งหน้าแล้วฟางก็ไปนั่งด้านหลัง ส่วนตอนเลิกงานฟางก็ขอกลับบ้านเอง ป๊อบปี้ดูเหมือนจะมีความสุขแต่ทำไมลึกๆของเค้ากลับไม่มีความสุขเอาซะเลย

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ช่วงนี้ฝนก็ตก ทำไมน้องไม่กลับมาพร้อมเราล้ะ

 

 

ป๊อบ: เค้าบอกอยากกลับเองอ่ะครับ

 

 

พ่อป๊อบ: แล้วหนูฟางไปไหนล้ะ ป่านี้แล้วยังไม่กลับมาอีก

 

 

เฟย์: พี่ฟางมาแล้วค่ะ

 

 

ฟาง: ฟางขอโทษนะค่ะที่ต้องให้ทุกคนรออีกแล้ว

 

 

พ่อป๊อบ: ไม่เป็นไรลูก 

 

 

ป๊อบ: ไปกินข้าวกันเถอะครับ ผมหิวแล้ว

 

 

 

 

 

                       เมื่อทานอาหารเสร็จทุกคนก็แยกย้ายป๊อบปี้เข้ามาในห้องพร้อมๆกับฟาง 

 

 

 

 

ฟาง: พี่ฟ้าดูมีความสุขเวลาอยู่กับพี่นะ

 

 

ป๊อบ: อืม

 

 

ฟาง: ฟางดีใจด้วยนะ

 

 

 

 

 

         เมื่อฟางพูดจบฟางก็เดินไปเข้าห้องน้ำไป พอออกมาก็ไปเปิดโน้ตบุ๊คนั่งทำงานต่อ ส่นป๊อบปี้เข้าไปอาบน้ำพออาบเสร็จก็ยังเห็นฟางพิมพ์งานอยู่ ป๊อบปี้ไปเอาหมอนกับผ้าห่มที่โซฟาไปไว้บนเตียง

 

 

 

ป๊อบ: คืนนี้ชั้นขอนอนบนเตียงนะ

 

 

ฟาง: คะ ตามสบายเดี๋ยวฟางนอนโซฟาเอง

 

 

 

 

 

 

              ป๊อบปี้เอาหนังสือมานอนอ่าน แต่สายตากลับมองไปที่คนที่นั่งทำงานอยู่ เค้าเองก็บอกตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม เค้าถึงละสายตาจากเธอไม่ได้เลย หลังจากเรื่องคืนนั้นทุกอย่ามันก็แปลกไป ความรู้สึกของเค้าก็ด้วยเช่นกัน

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: นอนนี่แหละ

 

 

           เมื่อเห็นฟางเดินมาหยิบหมอนก็พูดขึ้น

 

 

 

ฟาง: หะ

 

 

 

ป๊อบ: รังเกียจชั้นมากรึไง

 

 

 

ฟาง: ไม่เป็นไรฟางเกรงใจ 

 

 

 

 

         ป๊อบปี้ทนไม่ไหว ดึงมือฟางตัวฟางล้มลงมาบนเตียง ป๊อบปี้คร่อมทับอยู่ ฟางกับป๊อบปี้ จ้องตากันนานป๊อบปี้ค่อยๆ เลื่อนหน้าจะจูบฟางแต่ฟางหันไปทางอื่น

 

 

 

ป๊อบ: ขอโทษนะ

 

 

ฟาง: ฟางนอนโซฟาดีกว่า ฝันดีนะค่ะ

 

 

 

ป๊อบ: ทำไรลงไปว่ะ