จะมีวันนั้นไหม...วันที่เธอจะรักกัน

 

 

           

 

             แม่ป๊อบปี้วานให้ฟางช่วยไปตามป๊อบปี้ที่ห้องทำงาน ฟางเลยขึ้นไปตามป๊อบปี้ ทั้งๆรู้ว่าป๊อบปี้ต้องเมินใส่เธอก็ตาม ระหว่างที่เดินไปก็คิดถึงเรื่องแต่งงาน ป๊อบปี้คงไม่มีวันแต่งงานกับเธอแน่นอนไม่ว่าจะยังไงเค้าก็คงไม่แต่ง ฟางถอนหายใจก่อนจะหยุดคิดแล้วเคาะประตู แต่ก็ไม่มีคนเปิด เลยลองเปิดเข้าไป (ห้องทำงานกับห้องนอนต่อกัน) ฟาง เห็นป๊อบปี้นอนหลับอยู่ตรงโซฟา ในมือก็เหมือนกับกำลังกอดอะไรอยู่ ฟางค่อย ยกมือป๊อบปี้ออกแล้วยกของออกมา แล้วค่อยๆวางมือกลับที่เดิม 

 

 

 

 

ฟาง: พี่ฟ้า (ฟางหน้าเศร้าลงทันที) 

 

 

 

ป๊อบ: ทำอะไรอ่ะ !!!! (ดึงกรอบรูปที่อยู่ในมือฟางออก) 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางขอโทษค่ะ ฟางเสียมารยาท 

 

 

 

 

ป๊อบ: รู้ด้วยเหรอ ว่าเสียมารยาท แล้วทำทำไม 

 

 

 

 

 

ฟาง: ก็ฟางเห็นพี่ป๊อบหลับอยู่ เลย... 

 

 

 

 

ป๊อบ: แล้วเธอเข้ามาทำไม มาทางไหนออกไปทางนั้นเลย 

 

 

 

 

ฟาง: คือฟาง...

 

 

 

ป๊อบ: ออกไป ! ออกไปสิ อย่ามายุ่งกับชั้นได้มั้ย ออกไป !! 

 

 

 

 

          ฟางรีบวิ่งออกไปนอกห้อง แล้วจู่ๆก็ร้องไห้ออกมา เค้าจะโกรธจะเกลียดอะไรเธอนัก ฟางรีบปาดน้ำตาแล้ว ลงไป

 

 

 

 

 

เขื่อน: พี่ป๊อบล่ะครับ 

 

 

 

ฟาง: เอ่อ..พี่ป๊อบหลับอยู่อ่ะ ก็เลยไม่อยากปลุก 

 

 

 

เขื่อน: อ่อ 

 

 

 

 

ฟาง: แม่ค่ะพอดีนึกขึ้นได้อ่ะค่ะว่านัดแก้วไว้ งั้นฟางขอตัวก่อนนะค่ะ ฟางลานะค่ะคุณป้า 

 

 

 

 

       พูดจบก็รีบเดินออกไป ป๊อบปี้ลงมาด้านล่างพอดีเห็นฟางเดินออกไป นอกบ้าน ก็สงสัย แต่ก็หยุดคิดเพราะไม่อยากเอามาใส่ใจ แล้วเดินไปที่โต๊ะอาหาร

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: มาก็ดีล่ะ รีบตามหนูฟาฃไปหน่อย ไปส่งน้องหน่อย เร็วๆ

 

 

 

ป๊อบ: ห้ะ ! แม่!

 

 

 

แม่ป๊อบ: ไป เร็วๆ (เอากุญแจรถใส่มือป๊อบปี้)

 

 

 

แม่ฟาง: ไม่ต้องหรอก

 

 

 

แม่ป๊อบ: ไม่ได้ ตาป๊อบ ไปเดี๋ยวนี้เลย

 

 

 

 

 

 

             

 

 

 

        ระหว่างทางเดินออกไปนอกถนนใหญ่ ฟางเดินไปร้องไห้ไป ทำยังไงก็ไม่อยากนึกถึง แต่ก็ยังนึกถึง ป๊อบปี้ นึกถึงเรื่องราวเก่าๆที่ผ่านมา ป๊อบปี้เกลียดเค้า เพราะเค้าเป็นต้นเหตุทำให้ ฟ้ากับป๊อบปี้ต้องเลิกกัน ทั้งๆที่ความจริง เค้าไม่เคยจะทำแบบนั้นเลย จู่ๆก็มีรถมาบีบแตรใส่ด้านหลัง ฟางรีบหันไปมอง 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: จะไปไหน 

 

 

 

ฟาง: ... (ไม่ตอบแล้วเดินไป) 

 

 

 

ป๊อบ: เป็นใบ้รึไง ถามไม่ตอบ 

 

 

 

ฟาง: .....(เดินไปเรื่อยๆ) 

 

 

 

 

         ป๊อบปี้ทนไม่ไหว ลงจากรถแล้วกระชากแขนฟาง เพื่อให้ฟางมาคุยให้รู้เรื่อง 

 

 

 

ป๊อบ: นี่ !!!! ทำตัวเป็นนางเอกรึไง ห้ะ เรียกร้องความสนใจอ่อ ห้ะ!!! 

 

 

 

ฟาง: ใช่มั้งค่ะ 

 

 

 

ป๊อบ: นี่กวนเหรอ 

 

 

 

 

ฟาง: ปล่อย เจ็บ 

 

 

 

ป๊อบ: ขึ้นรถ 

 

 

 

ฟาง: ไม่อ่ะ แล้วพี่มาทำไม 

 

 

 

ป๊อบ: ยังจะมีหน้ามาถามอีกนะ เพราะเธอไง ทำให้ชั้นต้องมาอ่ะ เสียเวลา น่าเบื่อ น่ารำคาญ ทำตัวเป็นภาระ หัดโตเป็นผู้ใหญ่สักทีได้มั้ย ทำตัวอ่อนแออยู่ได้ 

 

 

 

 

ฟาง: ใช่ฟางมันไม่ดี ไม่เก่ง อ่อนแอ อะไรๆก็ไม่ดีสักอย่าง แล้วจะมายุ่งกับฟางทำไม กลับไปสิ ไม่ต้องมาสนใจ ไม่ต้องมาห่วงอ่ะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ขอโทษนะ ชั้น ไม่ เคย ห่วง เธอ  เธอเองก็น่าจะรู้นะ ว่าทำไมชั้นถึงต้องตามเธอมา 

 

 

 

 

ฟาง: งั้นก็กลับไปเถอะค่ะ กลับไปบอกคุณป้าว่าพาฟางไปส่งแล้ว ขอตัวนะค่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เออ ตามใจอยากเดินก็เดินไป ! 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อึก อึก ฮือออออ. อือออ.