จะมีวันนั้นไหม...วันที่เธอจะรักกัน

 

 

 

เฟย์: พี่ฟาง 

 

 

ฟาง: ว่าไงเฟย์ 

 

 

เฟย์: พี่ป๊อบมาแล้ว

 

 

ฟาง: ห้ะ พี่ป๊อบมาแล้ว

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: สวัสดีครับคุณน้า

 

 

แม่ฟาง: จ้า นั่งก่อนสิป๊อบ

 

 

ป๊อบ: คือ แม่บอกให้ผมมารับคุณน้ากับฟางแล้วก็เฟย์ไปที่บ้านครับ

 

 

แม่ฟาง: อ่อแม่เราโทรมาบอกน้าแล้วล่ะ ว่าแต่รบกวนเรารึเปล่า

 

 

ป๊อบ: ไม่ครับ วันนี้ผมว่างครับ

 

 

 

 

เฟย์: มาแล้วคร๊าาา

 

 

ฟาง: หวัดดีค่ะพี่ป๊อบ

 

 

ป๊อบ: อื้ม

 

 

เฟย์: เขื่อนไม่มาเหรอค่ะ

 

 

ป๊อบ: อ่อเขื่อนยังไม่ตื่นเลย พี่เลยมาคนเดียวอ่ะ

 

 

 

         เฟย์กับเขื่อนเป็นแฟนกัน เฟย์คิดในใจแทนที่จะมาด้วยกลับยังนอนไม่ตื่น ถ้าเจอจะจัดการให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย  ส่วนป๊อบปี้ก็ไม่ได้อยากจะมาแต่เพราะคนเป็นแม่บังคับให้มาก็เลยจำเป็นต้องมา เพราะที่ป๊อบปี้ไม่อยากมาเพราะเค้ารู้ว่าแม่จะต้องให้มาเจอฟาง ซึ่งเป็นการจับคู่ให้เค้า ทั้ๆที่เค้าไม่ต้องการ

 

 

 

 

เฟย์: พี่ฟางนั่งหน้าเป็นเพื่อนพี่ป๊อบนะ เฟย์นั่งหลังกับแม่เอง

 

 

ฟาง: แต่ว่า.... (หันไปมองป๊อบปี้แบบกล้าๆกลัวๆ)

 

 

เฟย์: ขึ้นๆไปเถอะ

 

 

 

 

 

 

 

          ระหว่างทางเฟย์ขอแวะเข้าห้องน้ำ ทำให้ในรถมีแค่ป๊อบปี้กับฟาง 2 คน ภายใต้ความเงียบทำให้ฟางเองรู้สึกแปลกๆ ก็เลยชวนป๊อบปี้คุย 

 

 

 

ฟาง: พี่ป๊อบค่ะ

 

 

ป๊อบ: ทำไม

 

 

ฟาง: เปล่าค่ะ ฟางแค่เห็นว่ามันเงียบๆ

 

 

ป๊อบ: นั่งเงียบๆอ่ะดีล่ะ

 

 

         แค่คำพูดเพียงสั้นๆทำให้คนฟังต้องสะอึก ป๊อบปี้ไม่ได้ชอบฟางสักเท่าไหร่เพราะเหตุผลบางอย่าง ส่วนฟางเองก็รู้ว่าลึกๆแล้วป๊อบปี้ไม่ได้ชอบเธอสักเท่าไหร่ และมันมีเหตุผลสำคัญมากกว่านั้นที่ทำให้ป๊อบปี้เกลียดเธอ

 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: มากันแล้ว 

 

 

 

แม่ฟาง: มีอะไรเหรอถึงให้ป๊อบไปรับมาที่บ้านเนี้ย

 

 

 

แม่ป๊อบ: วันนี้เป็นวันดีที่สำคัญนะ ชั้นไปดูฤกษ์มาแล้วก็เลยอยากปรึกษากับเธอ เรื่องของเด็กๆนะ

 

 

 

แม่ฟาง: จะดีเหรอ มันเร็วไปรึเปล่า

 

 

 

แม่ป๊อบ: ไม่เร็วหรอก ป่ะๆ เข้าในบ้านกันดีกว่าหนูฟางหนูเฟย์เข้าบ้านลูก

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมขอตัวนะครับ พอดีนึกได้มีงานต้องรีบไปทำ

 

 

 

แม่ป๊อบ: หยุด !!!

 

 

 

 

เขื่อน: เฟย์ 

 

 

 

เฟย์: ทำไมห้ะ เพิ่งตื่นเหรอเนี้ยห้ะ 

 

 

 

เขื่อน: ก็....แม่กับพี่ป๊อบเป็นไรไปเนี้ย

 

 

 

แม่ป๊อบ: ไปลากพี่ชายแกมา

 

 

 

เขื่อน: เอ้า

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ต้อง โอเคครับผมไม่ไปแล้ว เชิญครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

                     เมื่อเข้ามาในบ้าน ป๊อบปี้แยกตัวไปอยู่ในห้องทำงาน คนเป็นแม่เหลืออด จะตามไปแต่แม่ฟางห้ามไว้ ฟางมองตามป๊อบปี้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: หนูฟาง หนูเฟย์ เอาล่ะ ป้าว่ามัถึงเวลาแล้วล่ะ

 

 

เฟย์: อะไรเหรอค่ะ

 

 

แม่ป๊อบ: ก็ให้หนูทั้งสองคนมาเป็นลูกสะใภ้ป้าไงจ้ะ

 

 

ฟาง: ลูกสะใภ้

 

 

 

เขื่อน: ผมจะได้แต่งงานกับเฟย์แล้วใช่มั้ยฮะ เย้ๆๆๆๆๆ

 

 

 

แม่ป๊อบ: น้อยๆหน่อยๆ เกรงใจแม่หนูเฟย์บ้างนะแกนะ

 

 

 

เขื่อน: อุ้ย ขอโทษครับคุณน้า

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: หนูสองคนโอเครึเปล่าลูก

 

 

 

เขื่อน: ไม่มีปัญหาเลยครับ

 

 

 

แม่ป๊อบ: แม่ถามหนูเฟย์กับฟางไม่ใช่แก

 

 

 

เฟย์: เฟย์ยินดีค่ะ (หันมายิ้มกับเขื่อน)

 

 

 

แม่ป๊อบ: แล้วหนูฟางล่ะลูก 

 

 

 

ฟาง: คือว่าฟาง

 

 

 

เขื่อน: ผมว่าเรื่องนี้คงยาวหน่อยนะครับผม

 

 

 

แม่ป๊อบ: หนูฟางกังวลเรื่องพี่เค้าใช่มั้ยลูก

 

 

 

ฟาง: คือ....

 

 

 

แม่ฟาง: ชั้นว่าเรื่องของฟางเนี้ยไว้ก่อนดีกว่านะ เรื่องเฟย์กับเขื่อนก่อนดีกว่า (หันมองหน้าฟางก็เข้าใจ เพราะลึกๆรู้ว่าป๊อบปี้เองก็ไม่ได้รักฟาง)

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: แต่ชั้นอยากให้หนูฟางกับหนูเฟย์แต่งงานพร้อมๆกันเลยนะ เอางี้วันนี้เริ่มเครียดล่ะ เดี๋ยวเรามาทานขนมกันดีกว่านะ