จะมีวันนั้นไหม...วันที่เธอจะรักกัน

 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: หนูฟางเป็นไงบ้างลูก 
 
 
 
ฟาง: ก็นิดหน่อยค่ะ 
 
 
 
เขื่อน: ไม่นิดละมั้งพี่ฟาง ใส่เฝือกขนาดนี้ ทั้งแขนทั้งขา รถเข็นก็มานะ  
 
 
 
เฟย์: นี่เขื่อน! พูดมาก ! 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: แล้วไปโดนชนตอนไหนเนี้ยลูก
 
 
 
ฟาง: คือฟาง
 
 
 
แม่ป๊อบ: แล้วพี่เค้าล่ะ ไปไหน 
 
 
 
ฟาง: คือฟางซุ่มซ่ามเองค่ะ ฟางลงกลางสีแยกไฟแดงกระทันหัน แล้วไม่ได้ดูรถ ก็เลย โดนรถเฉี่ยวค่ะ 
 
 
 
ป๊อบ: แล้วป๊อบปี้ล่ะ พี่เค้าไปไหน
 
 
 
ฟาง: คือ พี่ป๊อบพาฟางไปโรงพยาบาลแล้วค่ะ แต่ฟางบอกให้รีบไปบริษัทเพราะว่า เค้ามีประชุม ฟางไม่อยากให้เค้าเสียงานนะค่ะ ฟางก็เลยโทรหาเฟย์ 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: แต่ถึงจะมีประชุม มีงานมากขนาดไหน เมียเจ็บขนาดนี้ก็ไม่ควรจะไป กลับมานะจะจัดการให้น่าดูเลย 
 
 
 
 
ฟาง: อย่าเลยค่ะ ฟางไม่เป็นไรจริงๆ ที่จริงพี่ป๊อบก็ไม่ได้อยากไปนะค่ะ ฟางบอกให้ไปเอง คุณป้า...เอ่อคุณแม่อย่าไปว่าอะไรพี่ป๊อบเลยนะค่ะฟางขอร้อง
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: โธ่หนูฟาง เพิ่งจะแต่งงานวันแรกๆแท้ๆ ดันมีอุบัติเหตุ ขวัญเอ้ยขวัญมานะลูกนะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
               ตกเย็นเมื่อป๊อบปี้กลับมาถึงบ้านฝนก็เริ่มตกหนักป๊อบปี้วิ่งเข้ามาในบ้านก็เจอคนเป็นแม่ดักรออยู่ ป๊อบปี้ถอนหายใจยาว เพราะรู้ว่ามีอยู่เรื่องเดียวเท่านั้น
 
 
 
 
ป๊อบ: เชิญเลยครับ ด่ามาเลย ผมพร้อมแล้ว 
 
 
 
แม่ป๊อบ: ทำไมแกทำแบบนั้น 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมทำอะไรอีกล่ะครับแม่ 
 
 
 
แม่ป๊อบ: ทำไมไม่พาหนูฟางกลับบ้าน แล้วมาดูแลน้อง ไปทำงานได้ยังไง น้องเจ็บขนาดนี้ 
 
 
 
 
ป๊อบ: เฮ้อๆๆๆๆๆ ก็เค้าบอกให้ผมไป ผมก็ไปซิครับแม่ 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: แต่เมีบเจ็บหนักขนาดนั้นนะ แกก็ควรคิดบ้างซิ 
 
 
 
 
ป๊อบ: แล้วแม่จะให้ผมทำไงล่ะครับ ย้อนเวลา ทะลุมิติ กลับไปใหม่มั้ย 
 
 
 
แม่ป๊อบ: นี่แน่ะ! (ตีทีแขนป๊อบปี้) พูดจา ! 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมเจ็บนะ ! ตีผมทำไมเนี้ย 
 
 
 
แม่ป๊อบ: เราต้องรับผิดชอบ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น 
 
 
 
 
ป๊อบ: รับผิดชอบ ! รับผิดไงอีกล่ะครับ 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: วันนี้วันศุกร์ พรุ่งนี้วันเสาร์ วันมะรืนก็วันอาทิตย์ ไม่เข้าบริษัท ดังนั้น เวลาทุกนาที ทุกวินาที ของเราต้องอยู่กับหนูฟางตลอด 24 ชั่วโมง โอเคตกลงตามนี้ นี่คือคำสั่ง แม่ไปล่ะ.....อ่อๆลืมไปเลยน้องใส่เฝือกทั้งเท้า ทั้งแขน ดูแลน้องอย่างใกล้ชิดนะ หาข้าวให้น้องด้วยน้องอยู่บนห้องตั้งแต่กลับมา ช่วงเย็นยังไม่ได้ทานอะไรเลย จัดการด้วยล่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
       ป๊อบปี้ยืนฟังถึงกับอ้าปากค้าง เพราะเป็นหมายสารที่ยาวมากๆๆๆ ป๊อบปี้ขึ้นมาด้านบนก็เห็นฟางนอนหลับที่โซฟา พร้อมกับหนังสือ ป๊อบปี้เอาหนังสืออกจากมือข้างที่ไม่ใส่เฝือก แล้วก็ค่อยๆอุ้มฟางไปนอนบนเตียง ห่มผ้าให้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: แล้วทำไมเราต้องทำนะ เฮ้อ....  
 
 
 
 
 
 
 
                     
 
               จากนั้นก็ไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนชุดนอนออกมาก็เห็นฟางยังหลับอยุ่เลยลงไปในครัวแล้วทำโจ๊กให้ฟาง ตอนที่ป๊อบปี้ทำอยู่นั้นเป็นเวลาค่ำแล้ว ทุกคนทานข้าวกันหมดแล้ว แต่เขื่อนกับเฟย์ลงมาก็แอบยืนมอง ว่าป๊อบปี้ทำอะไร ทั้งคู่ยืนมองไปยิ้มไปเพราะรู้ว่าป๊อบปี้ต้องทำไปให้ฟางแน่ๆ 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ตื่นแล้วแล้ว 
 
 
 
ฟาง: อืออ 
 
 
 
ป๊อบ: ลุกมากินข้าว จะได้กินยา 
 
 
 
ฟาง: พี่ป๊อบ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้ว 
 
 
 
ป๊อบ: อย่าถามมาก กินข้าว 
 
 
 
ฟาง: ไม่เป็นไรฟางไม่
 
 
 
ป๊อบ: ไม่หิว ถ้าพูดคำนี้อีกนะ ชั้นจับโจ๊กร้อนๆยัดใส่ปากเธอแน่ 
 
 
 
ฟาง: ก็ได้ 
 
 
 
ป๊อบ: อ่ะ อ้าปาก 
 
 
ฟาง: ฟางกินเองก็ได้ไม่ต้องป้อนหรอก
 
 
 
ป๊อบ: เธอถนัดซ้ายอ่อ แขนขวาก็ใส่เฝือก จะกินไง 
 
 
 
ฟาง: แต่ 
 
 
 
 
ป๊อบ: เป็นโรคชอบพูดคำว่า แต่รึไง พูดแต่ แต่ แต่ แต่ ห้ะ! กินได้แล้ว 
 
 
 
 
             ป๊อบปี้ป้อนฟางจนหมด แล้วก็เอายาเอาน้ำให้ฟางทาน เรียบร้อย จู่ๆ เห็นฟางจะลุกจากเตียงก็หันไปถาม 
 
 
 
 
ป๊อบ: จะไปไหน
 
 
 
ฟาง: จะไปอาบน้ำ 
 
 
 
ป๊อบ: อาบน้ำ ? เธอจะอาบยังไง 
 
 
 
ฟาง: เออแล้วเราจะอาบไงเนี้ย 
 
 
ป๊อบ: ไม่ต้องอาบหรอก นอนไปเถอะ 
 
 
 
ฟาง: ไม่เอาอ่ะ ตั้งแต่เช้าแล้ว มันแปลกๆอ่ะ เอ่อ...ช่วยหยิบไม้เท้าให้ฟางหน่อยได้มั้ย 
 
 
 
 
ป๊อบ: อืม (เอาไม้เท้าให้ฟาง) 
 
 
 
          ฟางจับไม่เท้ากับมือซ้ายซึ่งมันไม่ถนัด ทำให้ตอนพยายามลุกขึ้นจะเดินกลับล้ม แต่ป๊อบปี้ประคองได้ทัน ป๊อบปี้ใช้จังหวะนั้นอุ้มฟางไปห้องน้ำแล้ววางบนขอบอ่าง.....