จะมีวันนั้นไหม...วันที่เธอจะรักกัน

 
 
 
เฟย์: พี่ฟาง 
 
 
ฟาง: ว่าไงเฟย์ 
 
 
เฟย์: พี่ป๊อบมาแล้ว
 
 
ฟาง: ห้ะ พี่ป๊อบมาแล้ว
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: สวัสดีครับคุณน้า
 
 
แม่ฟาง: จ้า นั่งก่อนสิป๊อบ
 
 
ป๊อบ: คือ แม่บอกให้ผมมารับคุณน้ากับฟางแล้วก็เฟย์ไปที่บ้านครับ
 
 
แม่ฟาง: อ่อแม่เราโทรมาบอกน้าแล้วล่ะ ว่าแต่รบกวนเรารึเปล่า
 
 
ป๊อบ: ไม่ครับ วันนี้ผมว่างครับ
 
 
 
 
เฟย์: มาแล้วคร๊าาา
 
 
ฟาง: หวัดดีค่ะพี่ป๊อบ
 
 
ป๊อบ: อื้ม
 
 
เฟย์: เขื่อนไม่มาเหรอค่ะ
 
 
ป๊อบ: อ่อเขื่อนยังไม่ตื่นเลย พี่เลยมาคนเดียวอ่ะ
 
 
 
         เฟย์กับเขื่อนเป็นแฟนกัน เฟย์คิดในใจแทนที่จะมาด้วยกลับยังนอนไม่ตื่น ถ้าเจอจะจัดการให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย  ส่วนป๊อบปี้ก็ไม่ได้อยากจะมาแต่เพราะคนเป็นแม่บังคับให้มาก็เลยจำเป็นต้องมา เพราะที่ป๊อบปี้ไม่อยากมาเพราะเค้ารู้ว่าแม่จะต้องให้มาเจอฟาง ซึ่งเป็นการจับคู่ให้เค้า ทั้ๆที่เค้าไม่ต้องการ
 
 
 
 
เฟย์: พี่ฟางนั่งหน้าเป็นเพื่อนพี่ป๊อบนะ เฟย์นั่งหลังกับแม่เอง
 
 
ฟาง: แต่ว่า.... (หันไปมองป๊อบปี้แบบกล้าๆกลัวๆ)
 
 
เฟย์: ขึ้นๆไปเถอะ
 
 
 
 
 
 
 
          ระหว่างทางเฟย์ขอแวะเข้าห้องน้ำ ทำให้ในรถมีแค่ป๊อบปี้กับฟาง 2 คน ภายใต้ความเงียบทำให้ฟางเองรู้สึกแปลกๆ ก็เลยชวนป๊อบปี้คุย 
 
 
 
ฟาง: พี่ป๊อบค่ะ
 
 
ป๊อบ: ทำไม
 
 
ฟาง: เปล่าค่ะ ฟางแค่เห็นว่ามันเงียบๆ
 
 
ป๊อบ: นั่งเงียบๆอ่ะดีล่ะ
 
 
         แค่คำพูดเพียงสั้นๆทำให้คนฟังต้องสะอึก ป๊อบปี้ไม่ได้ชอบฟางสักเท่าไหร่เพราะเหตุผลบางอย่าง ส่วนฟางเองก็รู้ว่าลึกๆแล้วป๊อบปี้ไม่ได้ชอบเธอสักเท่าไหร่ และมันมีเหตุผลสำคัญมากกว่านั้นที่ทำให้ป๊อบปี้เกลียดเธอ
 
 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: มากันแล้ว 
 
 
 
แม่ฟาง: มีอะไรเหรอถึงให้ป๊อบไปรับมาที่บ้านเนี้ย
 
 
 
แม่ป๊อบ: วันนี้เป็นวันดีที่สำคัญนะ ชั้นไปดูฤกษ์มาแล้วก็เลยอยากปรึกษากับเธอ เรื่องของเด็กๆนะ
 
 
 
แม่ฟาง: จะดีเหรอ มันเร็วไปรึเปล่า
 
 
 
แม่ป๊อบ: ไม่เร็วหรอก ป่ะๆ เข้าในบ้านกันดีกว่าหนูฟางหนูเฟย์เข้าบ้านลูก
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมขอตัวนะครับ พอดีนึกได้มีงานต้องรีบไปทำ
 
 
 
แม่ป๊อบ: หยุด !!!
 
 
 
 
เขื่อน: เฟย์ 
 
 
 
เฟย์: ทำไมห้ะ เพิ่งตื่นเหรอเนี้ยห้ะ 
 
 
 
เขื่อน: ก็....แม่กับพี่ป๊อบเป็นไรไปเนี้ย
 
 
 
แม่ป๊อบ: ไปลากพี่ชายแกมา
 
 
 
เขื่อน: เอ้า
 
 
 
ป๊อบ: ไม่ต้อง โอเคครับผมไม่ไปแล้ว เชิญครับ
 
 
 
 
 
 
 
 
                     เมื่อเข้ามาในบ้าน ป๊อบปี้แยกตัวไปอยู่ในห้องทำงาน คนเป็นแม่เหลืออด จะตามไปแต่แม่ฟางห้ามไว้ ฟางมองตามป๊อบปี้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: หนูฟาง หนูเฟย์ เอาล่ะ ป้าว่ามัถึงเวลาแล้วล่ะ
 
 
เฟย์: อะไรเหรอค่ะ
 
 
แม่ป๊อบ: ก็ให้หนูทั้งสองคนมาเป็นลูกสะใภ้ป้าไงจ้ะ
 
 
ฟาง: ลูกสะใภ้
 
 
 
เขื่อน: ผมจะได้แต่งงานกับเฟย์แล้วใช่มั้ยฮะ เย้ๆๆๆๆๆ
 
 
 
แม่ป๊อบ: น้อยๆหน่อยๆ เกรงใจแม่หนูเฟย์บ้างนะแกนะ
 
 
 
เขื่อน: อุ้ย ขอโทษครับคุณน้า
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: หนูสองคนโอเครึเปล่าลูก
 
 
 
เขื่อน: ไม่มีปัญหาเลยครับ
 
 
 
แม่ป๊อบ: แม่ถามหนูเฟย์กับฟางไม่ใช่แก
 
 
 
เฟย์: เฟย์ยินดีค่ะ (หันมายิ้มกับเขื่อน)
 
 
 
แม่ป๊อบ: แล้วหนูฟางล่ะลูก 
 
 
 
ฟาง: คือว่าฟาง
 
 
 
เขื่อน: ผมว่าเรื่องนี้คงยาวหน่อยนะครับผม
 
 
 
แม่ป๊อบ: หนูฟางกังวลเรื่องพี่เค้าใช่มั้ยลูก
 
 
 
ฟาง: คือ....
 
 
 
แม่ฟาง: ชั้นว่าเรื่องของฟางเนี้ยไว้ก่อนดีกว่านะ เรื่องเฟย์กับเขื่อนก่อนดีกว่า (หันมองหน้าฟางก็เข้าใจ เพราะลึกๆรู้ว่าป๊อบปี้เองก็ไม่ได้รักฟาง)
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: แต่ชั้นอยากให้หนูฟางกับหนูเฟย์แต่งงานพร้อมๆกันเลยนะ เอางี้วันนี้เริ่มเครียดล่ะ เดี๋ยวเรามาทานขนมกันดีกว่านะ