ดินแดน ของหัวใจ

               ~คลื่กกกกก===~ เสียงเลื่อนประตูห้องเรียน
"ฮานะ!! ทำไมเทอถึงมาสาย แล้วนั้น..หัวเข่าเทอไปโดนอะไรมา หืมมม" เสียงคุณครูของฉันเอง
"เอ่อออ! คือว่า..หนูหกล้มค่ะ เลยมาช้า ขอโทดน่ะค่ะ T//T" 
"โซซุเกะคุง!! พาเพื่อนของเทอไปห้องพยาบาลหน่อย "
"เอ๋..!! ทะ..ทำไม// หนูไม่เป็นอะไรมากน่ะค่ะ แค่เข่าถลอกเองค่ะ 'v' "ทำไมวันนี้คุณครูมาแปลกจังน่ะ ปกติต้องกัดกับฉันตลอดเวลาเจอหน้ากัน แปลกจิงๆ?o?
"คะ..คะ ครับ" โซซุเกะคุงเปนห้องน่าห้องของฉันเอง ออกจะกวนประสาทนิดหน่อย แต่เรียนเก่งมากเรยน่ะ ถึงจะกวนประสาท แต่เปนหัวห้องที่มีความรับผิดชอบมากๆ          
 
  ห้องพยาบาล
"~โอ้ยยยยย... ทำฉันเบาๆหน่อยเส้ นายจะฆ่าฉันอีกคนหรือไง o;o"
"เน้...เทอเก่งหนักก้ทำเองเส้ ถลอกแค่นี้ไม่ถึงตายหรอกหน่าาา ยัยตัวยุ่งเอ้ยยย น่าหงุดหงิดชะมัด"
"นิ่นายยย..อ๊าาาาอ๊ากกกกก. เบาๆหน่อยเส้ " เปนเรื่องปกติของฉันที่ฉันกับนายมือยักษ์จะกัดกัน แต่ฉันกับโซซุเกะคุงเปนเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาลแล้ว ยังกวนประสาทไม่เลิกเรยจิงๆ
"อ่ะ!! เสดสะที วุ่นวายเปนบ้าเลย ป่ะ!เข้าห้องเรียนเทอะ " โซซุเกะมือยักษ์ พูกจบก้ลุกขึ้น พร้อมกับเลื่อนประตูเปิดรอ เพื่อหัยฉันออกไป
"อูยยย..จิตใจจะไม่ประคองฉันเรยหรือไงกันน่ะ ซี้ดดด.."
"อะอะ..ก็ได้ เทอนิ่มันยัยตัวยุ่งจิงๆเล้ย" 555สะใจสะเหลือเกิน^v^ ตาฉันเอาคืนบ้างร่ะ
~คลื่กกกก~เสียงเลื่อนประตูห้องเรียน
พอเปิดประตูห้องเรียน สายตาที่จองกระดาน กลายเปนมาอยุ่ที่ฉัน จ้องมองฉันด้วยความสงสัย ไม่ให้มองได้ไงล่ะ ก็โซซุเกะคุง ทั้งหล่อทั้งดูดี แต่ติดที่กวนประสาท กำลังประคองฉันอย่างไกล้ชิดสะขนาดจะกอดฉันน่ะ สายตาบางกลุ่มก้มองด้วยความสงสัย
บางกลุ่มมองด้วยความอิจฉาที่ฉันไกล้โซซุเกะคุงเกินไป มองเหมือนจะเขมือบฉันยังไงยังงั้น แล้วโซซุเกะก้ประคองฉันไปนั่งที่โต๊ะเรียนของฉัน ซึ่งโต๊ะฉันอยุ่ติดกับโต๊ะของโซซุเกะคุง โซซุเกะค่อยๆ วางฉันลงบนเก้าอี้
"เปนไงบ้างร่ะ ฮานะ ?" คุณครูถามฉันด้วยน้ำเสียงที่คุ้นเคย
"ไม่เปนอะไรแล้วค่ะอาจารย์ ขอบคุณน่ะค่ะที่เปนห่วง ^[]^" ฉันพูดจากวนประสาทเหมือนทุกวัน "อืมมม.ไม่เปนอะไรมากก็ดีแล้วล่ะ  งั้นครูขอตัวน่ะทุกคนอย่าลืมทำการบ้านที่สั่งไว้น่ะ"
"เมื่อกี้ยังร้องจะตายอยุ่นิ่หน่าา " คำพูดกวนประสาทอย่างนี้คงเปนใครไปไม่ได้
"นิ่...นายมือยักษ์ เลิกกวนประสาทฉันสะทีเทอะ"
"เฮ้...ยัยตัวยุ่งเทอว่าใครมือยักษ์ ห่ะ" เค้าโวยวาย
"โซซุเกะคุง!! อย่าไปเถียงกะยัยสำออย เอ้ย!! ฮานะเลยน่ะ วันนี้เดินกลับบ้านด้วยกันกับฉันน่ะ ฉันไม่มีเพื่อนกลับอะ ฮารุ จีน่า มาซ่า ต้องไปทำธุระกัน ใช่มั้ยพวกเทอ"
"ช่ายยยยย ^o^" ประสานเสียงอย่างพร้อมเพียง
"ฉันขอกลับด้วยคนนร้าาาา" เสียงออดอ๊อนของยัยมิกิจัง
"ไม่ละ! วันนี้ฉันเดินกลับกับฮานะ หน่ะ" ฉันสะดุ้งหนักมาก
"!เอ๋...!o! นายจะมาเดินกลับกับฉันทำไม??"
"ก็ฉันเห้นเทอขาเจ็บ ฉันเปนหัวหน้าห้องฉันก้ต้องดูแลเทอสิ่ ยัยบื้อ" ฉันงงหนักมากอีกรอบ