ฟ้าเคียงดาว

 

 

 

 

 

" จะเอายังไงหละทีนี้ งานหมั้นก็ถูกยกเลิกไปแล้ว " ย่าอ่อนนั่งกุมขมับอยู่ในสวนข้างบ้าน หญิงแก่บ่นงุมงัมกับตัวเองก่อนจะหันไปมองทางบ้านของโทโมะ " เพราะไอเด็กเวรนั่นแท้ๆเลย " ย่ออ่อนส่งสายตาดุ

 

 

 

" แม่ เรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้วนะ ลืมๆมันไปเถอะ ถ้าแก้วรักกันกับโทโมะ ก็ปล่อยเด็กมันไปเถอะนะ " การะเกตุพยายามพูดหว่านล้อมให้ย่าอ่อนยอมใจอ่อน 

 

 

 

" ไม่ ! ข้าไม่มีวันปล่อยให้ไอแก้วไปอยู่กินกับมันเด็ดขาด " ย่าอ่อนพูดเสียงเด็ดขาด ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากตรงนั้นทันที การะเกตุส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเงยขึ้นไปมองยังห้องนอนของแก้ว ที่ถูกล็อคปิดอยู่เกือบ 3 วันแล้ว 

 

 

 

 

บ้านโทโมะ 

 

 

 

" แม่ ถ้าย่าอ่อนยังใจแข็งอยู่แบบนี้ แก้วจะแย่นะครับ " โทโมะเครียดจัด เมื่อได้รับข่าวร้ายจากแม่ ว่ายังไงย่าอ่อนก็ยังจะ say no กับโทโมะอยู่ " หรือผมจะพาแก้วหนีไป " โทโมะนึก

 

 

 

 

" ไม่ได้เลยนะ ทำแบบนั้นไม่ได้ ถ้าแกฝืนทำมีหวังได้ไปนอนในคุกแน่ " แม่โทโมะว่า 

 

 

" แล้วผมต้องทำยังไงครับ จะให้ผมรออยู่แบบนี้ ผมทนไม่ไหวหรอกนะแม่ " โทโมะเครียดจนแทบจะบ้า 

 

 

 

" รอดูไปก่อนก็แล้วกัน แม่ว่าย่าอ่อนก็คงทนเห็นแก้วอยู่ในสภาพแบบนั้นไม่ได้หรอก " แม่พูด โทโมะถอนหายใจก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้อง 

 

 

 

 

ในห้องนอนแก้ว หญิงสาวเอาแต่นอนร้องไห้ ไม่ยอมกินข้าวกินปลา ตั้งแต่ย่าอ่อนยื่นคำขาดให้เลิกกับโทโมะ 

 

 

 

 

" แก้ว มากินข้าว " และเป็นอีกหนึ่งมื้อที่ย่าอ่อนมาเคาะประตูเรียกแก้ว แต่แล้วก็ไร้่ซึ่งเสียงตอบรับจากคนในห้อง " เอ็งอย่ามาทำแบบนี้กับข้านะ อย่าให้ข้าต้องโกรธเอ็งไปมากกว่านี้นะนังแก้ว " จนย่าอ่อนเริ่มโมโหขึ้นมาอีกครั้ง แต่คนในห้องก็ยังคงเงียบสนิท ย่าอ่อนทั้งเป็นห่วง ทั้งหงุดหงิดที่แก้วขัดคำสั่งของตน

 

 

 

จนตกกลางคืน โทโมะจนความคิดถึงของตัวเองไม่ไหว จนต้องปีนขึ้นมาในห้องของแก้ว 

 

 

 

 

" โมะ ฮึก ฮึก ฮืออ " แก้วเดินโซเซเหมือนคนไร้เรี่ยวแรงโผล่เข้ากอดอีกคนที่ยืนอยู่ในมุมห้องข้างหน้าต่าง 

 

 

 

" แก้วว " โทโมะเหมือนจะขาดใจที่เห็นสภาพของอีกคนที่สซูบโทรมจนดูไม่ได้ " อย่าเอาแต่ร้องไห้สิ ยังไงเราก็ต้องอยู่ด้วยกันนะ " เขากอดปลอบเธอแล้วลูบหัวเธออย่างเอ็นดู 

 

 

 

" ย่าใจร้ายย อย่าไม่รักแก้วแล้วโมะ " เธอสะอื่นไห้อยู่ในกอดของอีกคนอย่างคนอ่อนแอ 

 

 

 

" เราค่อยๆคุยกับย่าอ่อนก็ได้นะ โมะจะขอร้องย่าอ่อน จะทำทุกอย่างจนเราได้อยู่ด้วยกัน " โทโมะพูด เขาเช็ดน้ำตาให้กับแก้ว แต่แก้วยังคงร้องไห้ไม่หยุดแล้วเอาแต่ซุกอกแกร่งร้องไห้ตลอดเวลา 

 

 

 

 

" แก้วร้องไห้แบบนี้ โมะใจคอไม่ดีเลยนะ " น้ำตาของเธอ ทำไมถึงได้ทำร้ายใจเขาได้ขนาดนี้ ทำไมเขาเจ็บปวดทรมานขนาดนี้นะ 

 

 

 

" ... " เธอร้องไห้จนเผลอหลับไปในกอดของเขา ร่างสูงโอบหญิงสาวให้นอนในท่าสบายบนเตียงนุ่ม 

 

 

 

" ผู้หญิงปากร้าย นิสัยอย่างกับผู้ชาย บทจะขี้แยก็ขี้แยเอาสะเหลือเกินนะ " เขาปัดปอยผมของเธออย่างเบามือก่อนจะจูบหน้าผากเธอเบาๆแล้วห่มผ้าห่มให้กับร่างบางที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ก่อนที่เขาจะปีนลงจากห้องของแก้ว

 

 

 

 

" ชั้ลว่าแล้ว ว่าแกต้องปีนขึ้นบนห้องหลานสาวชั้ล เลวไม่ต่างจากตาของแกจริงๆ " ย่าอ่อนมองโทโมะอย่างเหยียบหยาม " ไสหัวของแกออกไปจากบ้านของชั้ล แล้วอย่าหวังว่าชั้นจะยกไอแก้วให้กับแก ออกไป๊ " ย่าอ่อนขึ้นเสียงใส่ โทโมะขมกรามแน่นอย่างแค้นใจ แต่ก็ยอมเดินออกไปจากบ้านของแก้วอย่างว่าง่าย 

 

 

 

การที่โทโมะแอบเข้ามาในบ้านและปีนขึ้นห้องของแก้ว มันสร้างความโกรธแค้นให้กับย่าอ่อนเป็นอย่างมาก บวกกับเรื่องในอดีตที่ตาของโทโมะได้ทำเอาไว้กับเธอ จึงทำให้ย่าอ่อนตัดสินใจผิดพลาดในครั้งใหญ่ 

 

 

 

ที่บ้านนที 

 

 

 

" ใช่คะ อิชั้นก็แก่มากแล้ว อยากให้หลานเป็นฝั่งเป็นฝาสักที จะได้นอนตายตาหลับ แก้วเองมันก็ไม่ได้มีใครที่ไหน ถ้าพ่อนทีเอ็นดูน้อง ย่าเองก็ไม่ได้ติดขัดอะไรเลย " ย่าอ่อนแอบมาคุยกับพ่อแม่และนทีที่บ้านของนที 

 

 

 

 

" ผมเองก็ชอบน้องแก้วเขามากนะครับ ถ้าย่าอ่อนไฟเขียว ผมก็พร้อมจะลุยเต็มที่ ฮิฮิ " นทีหัวเราะสมใจ เพราะตนเองก็แอบชอบแก้วมานานแล้ว ผิดกับแก้วที่มีทีท่ารังเกียจตนอย่างกับอะไรดี 

 

 

 

" จริงๆทั้งคู่ก็โตๆกันแล้วนะคะ ถ้าจะดูใจก็คงจะเสียเวลา หรือเราจะให้พวกเขาหมั้นกันไว้ก่อนดีคะ " แม่นทีออกความเห็น 

 

 

 

 

" ก็ได้นะคะ ถ้ามีฤกษ์งามยามดี จะหมั้นกันไว้ก่อนก็ได้คะ " ย่าอ่อนว่า นทียิ้มร่าอย่างชอบใจ 

 

 

 

" แม่ แม่ไปดูฤกษ์มาเลยนะครับ ดูฤกษ์แต่งมาด้วยเลยก็ได้ " นทีตื่นเต้นใหญ่ ย่าอ่อนยิ้มพอใจที่จะได้ตัดเสี่ยนหนามอย่างโทโมะออกไปได้สักที 

 

 

 

" งั้นเดี๋ยวผมจะไปส่งย่าอ่อนเองนะครับ จะได้ไปเจอน้องด้วย " นทีว่า ย่าอ่อนหน้าถอดสีไปเล็กน้อย เพราะรู้ดีว่าแก้วคงไม่มีอารมร์มาพบกับใคในเวลานี้ 

 

 

 

" เอาไว้ก่อนดีกว่านะจ๊ะ ตอนนี้น้องไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ " ย่าอ่อนว่า 

 

 

 

" ดีเลยครับ ผมจะได้พาน้องไปหาหมอไงครับ " นทียังดื้อด้านที่จะไป ย่าอ่อนกลืนไม่เข้าคลายไม่ออก จำใจให้นทีไปส่งที่บ้านตามความต้องการ 

 

 

 

 

บ้านแก้ว 

 

 

 

 

" น้องอยู่ไหนครับย่าอ่อน " นทีกวาดสายตามองหาแก้วจนทั่วบ้าน การะเกตุที่เพิ่งเดินออกมาจากในห้องครัว มองนทีกับย่าอ่อนด้วยความสงสัย 

 

 

 

"มีอะไรกันหรอแม่ " การะเกตุถาม 

 

 

 

 

" เอ่อ พอดีพ่อนทีเค้าอยากจะมาเยี่ยมแก้วหนะ ไปเรียกแก้วลงมาหน่อยสิ " ย่าอ่อนพูด การะเกตขมวดคิ้วไม่เข้าใจ 

 

 

 

" แม่..." การะเกตุเอ็ดอย่างไม่พอใจ 

 

 

 

" ไปสิ แม่เกตุ " ย่าอ่อนทำเสียงดุใส่ จนการะเกตุต้องขึ้นไปตามแก้วให้ลงมา 

 

 

 

" น้องแก้ววว โธ่ ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ครับ ไป ไปหาหมอกับพี่ดีกว่า " นทีทำท่าทางจะเดินเข้าไปประคองแก้ว แต่แก้วเบี่ยงหลบ

 

 

 

" อย่ามายุ่งกับชั้ล ออกไป ! " แก้วขมวดคิ้ว ขึ้นเสียงใส่นที 

 

 

 

" ยัยแก้ว ! พูดกับพี่เขาดีๆหน่อย พี่เขาอุส่าห์เป็นห่วง " ย่าอ่อนดุ

 

 

 

" อย่ามายุ่งกับแก้ว ไม่ต้องมาเป็นห่วง แล้วก็ไม่ต้องมาที่บ้านนี้ด้วย แก้วไม่ชอบ " แก้วพูดใส่หน้านที จนอีกคนแค้นใจ 

 

 

 

" จะไม่เป็นห่วงได้ยังไง อีกหน่อยเราก็ต้องแต่งงานอยู่ด้วยกันแล้วนะ " นทีพูดโผลงออกไป แก้วช็อค หันไปมองย่าอ่อน ที่ยืนหน้าซีดเผือดอยู่ข้างๆ 

 

 

 

" อีกไม่นาน เราก็จะหมั้นกัน แล้วก็แต่งงานกัน แล้วอย่ามาทำแบบนี้กับพี่เลยน๊าา " นทีพูดต่อ แก้วมองหน้าย่าอ่อนด้วยสายตาที่ผิดหวัง น้ำตาเธอไหลเปาะอาบแก้มทั้งสองข้าง 

 

 

 

" แก้วขอตัวนะแม่ " น้ำเสียงเธอสั่นคลอ เธอละสายตาจากย่าอ่อนแล้วเดินกลับขึ้นห้องไป การะเกตุเองก็สุดทน ไม่คิดว่าย่าอ่อนจะทำกับแก้วได้ขนาดนี้ 

 

 

 

" นทีกลับไปก่อนนะ " ย่าอ่อนน้ำตาคลอ นทีเห็นท่าไม่ค่อยดีเลยถอยกลับบ้านไปก่อน 

 

 

 

สายตาที่แก้วมองมาที่ย่าอ่อนเมื่อครู่ มันทำให้หญิงชราอย่างเธอก็เจ็บปวดหัวใจไม่น้อยเหมือนกัน ใช่ว่าเธอจะไม่เสียใจที่เลือกทำกับหลานสาวตัวเองด้วยวิธีนี้ แต่เธอกลัวเหลือเกิน กลัวว่าประวัติศาสตร์มันจะซ้ำรอยเดิม ถ้าแก้วจะมาเสียใจเหมือนที่เธอเสียใจ เธอคงรับไม่ได้ 

 

 

 

ในอดีตที่ผ่านมา ตาของโทโมะกับย่าอ่อนเลยเป็นคนรักกันจนถึงขั้นที่กำลังจะแต่งงานกัน แต่ตาของโทโมะกลับเบี้ยวงานแต่ง ทำให้เธอเป็นหม้ายขั้นหมากรอเก้ออยู่กลางงานแต่ง จนเป็นที่อับอายไปทั่วหมู่บ้าน เพียงเพราะตาของโทโมะไปพบผู้หญิงคนใหม่ที่ถูกใจกว่า ย่าอ่อนเสียใจมากไม่เป็นอันกินอันนอนกับสิ่งที่ถูกกระทำจนเธอประชดชีวิตของตัวเองด้วยการไปแต่งงานกับคนที่เธอไม่ได้รัก เพียงเผื่อที่จะตัดใจจากผู้ชายคนนั้น และความดีของผู้ชายอีกคนก็ทำให้หัวใจของย่าอ่อนกลับมาเต้นได้อีกครั้ง และเธอเองก็คิดว่าเรื่องทุกอย่างมันคงจะจบลงไป แต่แล้วรุ่นลูกของเธอกลับได้รับชะตาเดียวกันกับเธอ เมื่อลูกชายของตาโทโมะกลายมาเป็นคู่รักของการะเกตุ แต่สุดท้ายความรักของทั้งคู่ก็จบลงอย่างไม่สวยงามเพราะการนอกใจ จนทำให้การะเกตุต้องตกอยู่ในสภาพไม่ต่างกันกับย่าอ่อนเมื่อในอดีต 

 

 

 

" ข้าไม่อยากให้เอ็งต้องมาทรมานเหมือนข้า มันทรมานกว่าที่เอ็งเป็นตอนนี้เสียอีกนะแก้ว " ย่าอ่อนนั่งร้องไห้อยู่เพียงลำพัง เธอกลัวเหลือเกินว่าดวงใจของเธอจะถูกทำร้ายอย่างที่เคยเป็นมา เธอแค่ไมา่อยากเห็นภาพในอดีตมันเกิดขึ้นกับหลานสาวคนเดียวที่เธอรักมากก็แค่นั้นเอง 

 

 

 

ในห้องแก้ว 

 

 

 

" ทำไมย่าอ่อนทำแบบนี้ ทำไมทำแบบนี้แม่ ฮืออ ฮืออ ฮืออ " แก้วร้องไห้โฮอยู่ในกอดของการะเกตุ 

 

 

 

" แก้วว อย่าร้องไห้แบบนี้สิลูก เดี๋ยวแม่จะช่วยพูดกับย่าให้นะ " การะเหตุอดร้องไห้ตามไม่ได้ เมื่อเห็นลูกสาวตัวเองนั่งร้องไห้ทุรนทุรายอยู่ในกอด 

 

 

 

 

" แก้วจะแต่งงานกับเขาได้ยังไง แก้วไม่ได้รักเขา " แก้วพูดทั้งน้ำตา 

 

 

 

" แม่รู้ลูก แม่จะช่วยแก้วเองนะ อย่าร้องไห้นะคนดีของแม่ " การะเกตุกอดแก้วเอาไว้ไม่ห่างจนแก้วหลับไป 

 

 

 

เธอเลยเดินเข้าไปคุยกับย่าอ่อนในห้องเพียงลำพัง 

 

 

 

" แม่ อย่าทำแบบนี้กับแก้วเลยนะ อย่าบังคับให้แก้วต้องแต่งงานกับคนที่แก้วไม่ได้รักเลย " การะเกตุพูด 

 

 

 

" แล้วแกจะให้มันแต่งงานกับไอโทโมะหรอ แกลืมไปแล้วหรอว่า ไอพัทมันทำกับแกไว้ยังไงบ้าง " ย่าอ่อนตอบกลับ

 

 

 

" แม่ แต่มันก็ผ่านมานานมากแล้วนะ ตอนนี้ชั้ลก็อยู่สุขสบายดี พวกเราก็ต่างคนต่างอยู่ ทำไมแม่ต้องเอาเรื่องในอดีตมาทำร้ายแก้วด้วย " การะเกตุว่า

 

 

 

" แล้วถ้าแก้วมันตกอยู่ในสภาพเดียวกับแก กับชั้ลในอดีต แต่ทนเห็นมันในสภาพนั้นได้หรือเปล่า " ย่าอ่อนถาม 

 

 

 

" แล้วแม่ทนเห็นแก้วในสภาพที่มันเป็นอยู่ตอนนี้ได้หรือเปล่าหละ " การะเกตุว่า ย่าอ่อนนิ่งไป 

 

 

 

 

" ข้าแค่ไม่อยากให้มันต้องมาเจ็บปวดเหมือนกับข้า กับเอ็ง ข้าทนเห็นภาพนั้นไม่ได้หรอกนะ แม่เกตุ " ย่าอ่อนพูดทั้งน้ำตา 

 

 

 

" แม่ ถึงเกตุจะเจ็บ แต่เกตุก็เจ็บเพราะเกตุเลือกเองนะแม่ แต่ถ้าเราบังคับให้แก้วแต่งงานกับคนที่แก้วไม่ได้รัก เท่ากับว่าเรายัดเยียดความเจ็บปวดให้เค้าเลยนะ แม่ทนเห็นแก้วมันเจ็บปวดไปตลอดชีวิตได้หรอ " การะเกตุพูด 

 

 

 

" แต่ข้าไม่อยากให้มันรักกับไอโทโมะ ข้ากลัวว่าไอโทโมะมันจะทำให้แก้วเสียใจ เหมือนที่ตากับลุงมันเคยทำเอาไว้ " ย่าอ่อนพูดทั้งน้ำตา 

 

 

 

" แต่ยังไงเราก็เลือกให้ลูกไม่ได้นะแม่ เราต้องปล่อยให้เราเลือกเอง เราทำได้แค่ยืนดูอยู่ห่างๆคอยประคับประคองเขาแค่นั้นนะแม่ " การะเกตุว่า 

 

 

 

" ปล่อยให้เลือกเอง แล้วก็มานั่งดูมันร้องไห้ เหมือนที่ข้าต้องมาทนดูเอ็งร้องไห้นะหรอวะ ไอเกตุ" ย่าอ่อนว่า 

 

 

 

" เอาแบบนี้ดีมั้ย ถ้าแม่ยังไม่เชื่อใจโทโมะ เราอาจจะให้เค้าพิสูจน์ตัวเองไปก่อนก็ได้ ดูไปก่อน ถ้าแม่มั่นใจว่าโทโมะมันรักแก้วจริงๆ ก็ค่อยให้เค้าแต่งงานกัน " การะเกตุว่า ย่าอ่อนเงียบไป 

 

 

 

" เอ็งออกไปก่อนเถอะ ข้าเหนื่อย อยากจะพักผ่อน " ย่าอ่อนว่า แล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่นทันที เมื่อการะเกตุเดินออกไปจากห้อง ย่าอ่อนปล่อยโฮร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ดวงใจเขาสับสนไปหมด ใจหนึ่งก็สงสารแก้ว อีกใจหนึ่งก็กลัวว่าแก้วจะต้องเสียใจเหมือนกับเธอ