ฟ้าเคียงดาว

 
 
 
 
                    คอนโดแก้ว โทโมะจับข้อมือเล็กไว้แน่นแล้วลากพาขึ้นไปบนห้อง เขาเปิดประตูแล้วเหวี่ยงร่างบางเข้าไปก่อนที่ตัวเองจะเข้าตามมาอย่างเร็วแล้วปิดประตูล็อคกรแ่นหนา
 
 
 
" พาชั้ลมาที่นี่ทำไม " เธอจ้องมองเขาตาเขม่งแล้วเอ่ยถามเสียงกร้าว 
 
 
" ก็นี่มันห้องของเรา " เขาว่า 
 
 
 
" ชั้ลจะย้ายออกไปอยู่ที่อื่น " เธอว่า แล้วจ้องเขาตาไม่กระพริบ 
 
 
 
" นี่แกยังไม่หายโกรธชั้ลใช่มั้ย ชั้ลต้องทำยังไงให้ทุกอย่างมันกลับมาเหมือนเดิม " เขาก้าวเท้าเข้ามาหาเธอหนึ่งก้าว และเธอก้าวเท้าหนีเขาหนึ่งก้าว 
 
 
 
" ไม่ต้องทำยังไงหรอก เพราะมันไม่เหมือนเดิมแล้ว ตั้งแต่วันนั้นมันก็จะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ! " เธอขึ้นเสียงใส่ 
 
 
" แก้ว .. ชั้ลไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้น ชั้ลไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนั้น " เขาบอกเธอ สายตาเขารู้สึกผิดและต้องการโอกาสจากเธออีกสักครั้ง 
 
 
 
" แต่แกตั้งใจทิ้งชั้ลไว้ตรงนั้น แกทำแบบนั้นทำไม ชั้ลรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีค่าอะไรเลย หรือแกคิดว่าชั้ลไม่มีค่าแกถึงได้ทิ้งๆขว้างๆชั้ลยังไงก็ได้ " เธอพูดด้วยความน้อยใจ ตาเธอเริ่มแดงๆน้ำตาเอ่อๆเต็มดวงตาทั้งสองข้าง 
 
 
 
" คือชั้ล... " ชายหนุ่มก้มหน้าลงไม่รู้จะอธิบายยังไง 
 
 
 
" ถ้ามันเป็นแบบนั้นก็ไม้ต้องมายุ่งกันอีก ! " เธอรู้สึกผิดหวังและเสียใจที่เขาไม่ยอมแก้ตัวอะไรเลย ร่างกายก้าวหน้าจะเดินออกจากห้อง
 
 
 
" ก็ชั้ลไม่ชอบที่แกไปยุ่งกับไอ้เป้ ! " เขาตะโกนเสียงดังในขณะที่ยืนหันหลังให้กับเธอ 
 
 
 
O_O หญิงสาวหยุดกึกก่อนจะค่อยๆหันกลับมามองอีกคนที่ยังคงยืนหันหลังให้กับเธอ 
 
 
 
" แกไปต่างจังหวัด ไปอยู่กับมัน แทนที่แกจะบอกชั้ล แต่ทำไมต้องเป็นมัน ทำไมต้องสนิทสนมกันขนาดนั้นด้วยวะ ! " เขาลืมตัวหลุดพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาให้เธอฟัง 
 
 
 
" ก็แกเองไม้่ใช่หรอที่อยากให้ชั้ลออกไปจากชีวิตแก แล้วจะให้ชั้ลหน้าด้านไปช่วยแกงั้นหรอ " แก้วพูด 
 
 
 
" ... " เขาได้แต่นิ่งเงียบ เพราะมันเป็นอย่างที่พูดจริงๆ 
 
 
 
 
" จริงๆแกก็ไม่น่าจะต้องมาโกรธชั้ลนะ เพราะแกเองก็ไม่ได้ชอบชั้ลอยู่แล้วหนิ ไม่น่าจะมีวันชอบซะด้วยซิ แล้วมันแปลกอะไร ถ้าชั้ลจะไปมีความสุขกับคนอื่นที่เค้ารู้สึกดีกับชั้ล " แก้วว่า 
 
 
 
 
" หึ เปลี่ยนใจง่ายจังเลยนะ เมื่อวันก่อนยังชอบชั้ลอยู่เลย ไหงวันนี้ถึงได้เปลี่ยนเป็นไอเป้ไปแล้วหละ " แววตาคมเหมือนน้อยใจอีกคนที่ทำเหมือนไม่แคร์อะไรเขาเลย 
 
 
 
" ก็ความรู้สึกที่ชั้ลมีให้แก มันทำให้แกอึดอัด มันทำให้แกรังเกียจชั้ล ชั้ลก็ควรจะหยุดมันไว้ มันไม่ถูกหรือไง " เธอพูดเสียงสั่นเหมือนกำลังจะร้องไห้ 
 
 
 
" ชั้ลบอกแกหรอแก้ว ว่าชั้ลรังเกียจ " เขาก้าวเท้าเข้าไปยืนตรงหน้าเธอ หญิงสาวเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
 
 
 
" แกไม่ได้บอกหรอกโทโมะ แต่แกแสดงให้ชั้ลเห็นแบบนั้น แกรู้มั้ยว่าวันนั้นชั้ลกลัวมาก มันมืด ฝนก็ตก ฟ้าก็ร้อง แถมยังมีคนมาทำร้ายชั้ลอีก เพราะแกทิ้งชั้ลเอาไว้ ฮือ ฮือ แกมันใจร้าย ชั้ลไม่อยากอยู่กับแก ไม่อยากเห็นหน้า " แก้วกักกันน้ำตาตัวเองไว้ไม่อยู่ เธอร้องไห้ฟูมฟายอยู่ตรงหน้าของเขา จนโทโมะต้องดึงร่างบางเขามากอดเอาไว้
 
 
 
" ขอโทษนะ ขอโทษ " ชายหนุ่มกอดปลอบ เขาใจหายวาบเมื่อเมื่อสัมผัสได้ถึงความกลัวของอีกคนที่ร้องไห้ตัวสั่นอยู่ในกอดของเขา 
 
 
 
" ฮึก " เธอผละกอดออกจากเขาแล้วเช็ดน้ำตา " ชั้ลรู้แล้วว่าแกคงจะไม่มีวันรักชั้ล ชั้ลจะตัดใจ เราจะเป็นแค่เพื่อนกัน แล้วแกก็ไม่ต้องมารู้สึกผิดอะไรอีก ชั้ลจะให้อภัยแก แต่ชั้ลจะไม่กลับมาอยู่ที่นี่อีก " เธอพูด 
 
 
 
 
" แก ต้อง อยู่ กับ ชั้ล ที่ นี่ " เขาต้องเธอตาเขม่งเหมือนกำลังโกรธอยู่ เขาพูดย้ำให้เธอหังทุกคำ หญิงสาวนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร เธอหันหลังจะเดินออกจากห้อง 
 
 
 
" ถ้าไม่กลับมาอยู่ด้วยกัน ชั้ลจะเอาเรื่องที่เราอยู่ด้วยกันไปฟ้องย่าอ่อน !" ร่างสูงตะโกนไล่ตามหลังเธอไป 
 
 
 
 
" ก็เรื่องของแก แกจะพูดจะไปบอกอะไรก็แล้วแต่แกเลยก็แล้วกัน " แก้วพูดเหมือนไม่ไยดี เธอเอื้อมมือจะเปิดประตู แล้วถูกอีกคนเข้ามาขวางไว้ 
 
 
 
 
" ยังไงชั้ลก็ไม่ให้ไป ชั้ลไม่มีวันให้แกไปเสวยสุขอยู่กับไอ้เป้เด็ดขาด " เขาพูด แล้วยืนขวางประตูเอาไว้ หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างงงงวย ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาทำ 
 
 
 
 
" แกจะมาขวางชั้ลไว้ทำไม ชั้ลจะไปไหนมาไหน จะไปอยู่ที่ไหน ไปเสวยสุขอยู่กับใครมันก็เรื่องของชั้ล แกไม่มีสิทธิ์มาห้าม " เธอพูดเสียงกร้าว 
 
 
 
" ชั้ลมีสิทธิ์ " เขาพูด
 
 
 
 
" สิทธิ์อะไร ? "
 
 
 
" ก็แกชอบชั้ล ! " 
 
 
 
" ถ้าแต้ก่อนหนะใช่ แต่ตอนนี้ชั้ลไม่ได้คิดอะไรกับแกแล้ว ไม่ ได้ ชอบ แก แล้ว ได้ยินชัดมั้ย ว่า ไม่ ได้ ชอ..... อื้อ " เธอพูดไม่ทันจบประโยค แต่อีกคนทนฟังไม่ได้จริงๆ มือหนารวบต้นคอขาวเข้าไปใกล้ก่อนจะกดปากหนาลงลนริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ เขาดันร่างบางจนชิดฝาแล้วบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างเร้าร้อนก่อนจะขมปากอิ่มเบาๆเหมือนเป็นการลงโทษที่เธอพูดไม่เข้าหูเขา 
 
 
 
 
เขาถอนจูบออกช้าๆเมื่ออีกคนเริ่มหายใจไม่ออก " ไหนบอกไม่ได้ชอบแล้วไง " เขายิ้มเจ้าเล่ห์ เมื่อรู้สึกว่าหญิงสาวเองก็ไม่ได้ต้อต้านจูบของเขาเลย 
 
 
 
" ก็ไม่ได้ชอบ... " เธอยังดื้อด้านที่จะตอบ จนอีกคนต้องกดปากทับรอยเดิมไปอีกครั้ง 
 
 
 
 
ก่อนจะถอนพูดออกช้าๆ " อย่ามาพูดอะไรไม่เข้าหูอีกนะ ไม่งั้นชั้ลจะ " ใบหน้าหล่อยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเหมือนจะจูบหญิงสา่วอีกครั้งจนเธอต้องเบือนหน้าหนี น้ำตาเธอไหลเปราะจนอีกคนตกใจยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระ 
 
 
 
 
" ร้องไห้ทำไม " เขาถามเสียงแผ่วด้วยความตกใจ เมื่อเห็นอีกคนสะหื่นไห้ไม่หยุด 
 
 
 
 
" จะมาทำแบบนี้ทำไม ทำเหมือนคิดอะไร ทั้งๆที่ไม่ได้คิดอะไรกับชั้ล มาจูบทำไม มาตามชั้ลกลับมาทำไม ถ้าไม่ได้คิดอะไร ก็อย่ามาทำแบบนี้ได้มั้ย " เธอพูดทั้งน้ำตา 
 
 
 
 
" ดูไม่ออกเลยหรือไงว่าชั้ลคิดอะไรอยู่ ! ทำไมไม่ถามสักคำว่าชั้ลรู้ได้ยังไงว่าแกไปไหนมาไหนกับไอหมอนั่น ไม่รู้อะไรเลยหรือไงวะแก้ว "
 
 
 
 
" ก็ไม่รู้อะไรเลยไงถึงได้ถาม ก็เพราะแกบอกว่าแกไม่มีวันจะชอบผู้หญิงอย่างชั้ลไง ชั้ลเลยไม่กล้าคิดอะไรเลย แล้วมาทำแบบนี้มันคืออะไรวะ " เธอโวยวายทั้งน้ำตา 
 
 
 
 
"  ก็ถ้าไม่คิดอะไรเลยจะตามไปถึงนู้นทำไม จะโกรธทำไมที่เห็นแกสนิทสนมยืนแนบชิดกับมัน ไม่รู้ใช่มั้ยว่าชั้ลโมโหเวลาที่แกดูมีความสุขเวลาอยู่กับมัน ทำกับข้าวไปให้มันกินทุกวัน ไม่รู้อะไรเลยใช่มั้ย ! " 
 
 
 
" แล้วจะไปรู้ได้ยังไง ก็แกไม่เคยบอก "
 
 
 
 
" เอออ ! ชั้ลโกรธจนหน้ามืดแกล้งพาแกไปทิ้งไว้ข้างถนนจนมันเกิดเรื่องบ้าๆนี่ขึ้นมา ก็เพราะว่าชั้ลหึงแกกับมัน !! ตอนนี้รู้แล้วใช่มั้ยว่าชั้ลคิดบ้าอะไรอยู่ " โทโมะตะคอกใส่หน้าแก้วด้วยความโมโห 
 
 
 
 
" เอ่อ ... " เธอนิ่งเงียบไป ใจเธอเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ อกเธอแทบจะระเบิดออกมาเมื่อสายตาคมจ้องมองตาเธอไม่กระพริบ 
 
 
 
 
" รู้แบบนี้แล้วยังจะไปอีกมั้ย " เขานิ่งลง แล้วถามเธออย่างมีความหวัง 
 
 
 
" เอ่อ.. " แก้วไม่รู้จะตอบยังไง ตอนนี้ใจเธอเต้นแรงจนแทบจะคุมไม่อยู่ ถ้านี้เป็นการสารภาพรัก มันคงเป็นการสารภาพรักที่ดิบเถื่อนสำหรับเธอมากจริงๆ 
 
 
 
 
" กะแกชอบชั้ลหรอ หรือยังไง " แก้วช็อคจนมึนงง แยกอะไรไม่ออก 
 
 
 
" หื้ออ " เขาถอนหายใจยาว คนปากเก่งอย่างเธอกลายเป็นเด็กโง่ในเรื่องแบบนี้ไปได้ยังไง  ร่างสูงสาวเท้าเข้าหาอีกคนเรื่อยๆ หญิงสาวก้าวถอยหนีด้วยความเขิลอาย เธอเบือนหน้าหนีไม่กล้าสบตาเขา จนหลังเธอชนขวา แก้วเหล่ตามองไปทางขวาแล้วกำลังจะก้าวเท้าเดินก็ถูกมือของเขากั้นขวางเอาไว้เธอเลยเปลี่ยนใจจะเดินไปทางซ้ายก็โดนเขากันเอาไว้อีก 
 
 
 
 
" อื้อ ชั้ลชอบ ชั้ลพึ่งจะรู้ตัวตอนที่แกไปอี๊อ๋อกับไอ้เป้ พึงจะรู้ตัวตอนนี้แกหายตัวไป แล้วยิ่งวันนี้ " โทโมะต้องมองอีกคนเหมือนเขาโกรธเธอมาก " แกทำให้ชั้ล ' หึง ' " ชายหนุ่มโน้มหน้าไปกระซิบข้างหูของเธอ เล่นเอาหญิงสาวขนลุกฟูไปทั้งตัว
 
 
 
" ระหรอ ตะตอนไหน ไม่เห็นรู้เรื่องเลย " ใจเธอเต้นแรง พูดไม่เป็นถ้อยเป็นคำ 
 
 
 
 
" ตอนไหนหรอ ก็ทั้งวัน ! " เขาขึ้นเสียงใส่จนอีกคนสะดุ้ง " ให้มันกอด ให้มันเอาหน้ามาใกล้ๆ ให้มันนั่งข้างๆ ให้มันเอาหัวมาซบไหล่ " เขาพูดเสียงเย็นเฉียบจนดูหน้ากลัว หญิงสาวก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาเขา " ชั้ล ไม่ ชอบ " เขาพูดชัดทุกคำ 
 
 
 
ตึกตักตึกตักตึกตัก ใจดวงน้อยเต้นแรงจนคุมไม่อยู่ 
' ทำไมเถื่อนขนาดนี้เนี่ย '
 
 
 
" แล้วเวลาชั้ลหึง ชั้ลมักจะคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยจะอยู่ " เขากระซิบข้างหูเธอ 
 
 
 
" กะแกจะทำอะไร " แกอีกคนกลัวจนตัวสั่น 
 
 
 
" วันนี้ไม่ทำ แต่ถ้ามันมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีก แกอาจจะโดนมากกว่าจูบก็ได้นะ " เขาว่า หญิงสาวนิ่งเงียบไม่พูดไม่จา ได้แต่ก้มหน้าลงไม่กล้ามองหน้าอีกคน 
 
 
 
" ตอนนี้แกก็รู้แล้วว่าชั้ลชอบแก แล้วชั้ลก็รู้ว่าแกน่าจะชอบชั้ลอยู่ เพราะฉะนั้น ตอนนี้แกก็เป็นผู้หญิงของชั้ล แกไม่ควรจะไปยุ่งวุ่นวายกับคนอื่นอีก แล้วก็กลับมาอยู่กับชั้ลด้วยกันที่นี่ ทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม หรือถ้าแกอยากทำมากกว่าเดิมชั้ลก็ไม่ขัดข้องอะไร โอเคมั้ย " โทโมะยื่นหน้าเข้าไปถาม 
 
 
 
" ขอเวลาชั้ลหน่อยได้มั้ย ชั้ลมึนไปหมดแล้ว มันตั้งตัวไม่ทัน เมื่อวานชั้ลยังโกรธแกอยู่ แต่เมื่อกี้แก เอ่อ  ชั้ลขอเวลาหน่อยนะ " แก้วพูด 
 
 
 
" จะอะไรอีก ก็แค่มาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม " เขาดันตัวเองออกมายืนห่างๆแก้วด้วยความหงุดหงิดไม่ได้ดั่งใจ 
 
 
 
" ถ้ามาบังคับกัน ชั้ลก็จะไม่กลับ " เธอยื่นคำขาด 
 
 
 
สายตาคมเหล่ตามามองอย่างขัดใจ " แล้วจะขอเวลากี่วัน 2 วันพอมั้ย " เขาถาม 
 
 
 
" ชั้ลยังตอบไม่ได้ " เธอว่า 
 
 
 
" ทำไมดื้อจังวะ ! " คิ้วหนาขมวดชนกันจนแน่น 
 
 
 
" นี่ ถึงยังไงชั้ลก็ยังไม่หายโกรธแกนะ อย่ามาเยอะ " แก้วว่า 
 
 
" 3 วันขาดตัว ไม่งั้นชั้ลจะจับเธอมาขังไว้ในห้องเนี่ยแหละคอยดู " โทโมะเองก็ยื่นคำขาด 
 
 
 
" ... " แก้วไม่ตอบ แล้วกำลังจะเดินออกจากห้อง 
 
 
" แล้วจะไปไหนอีก " โทโมะถามแล้วเดินเข้าไปขวางเอาไว้ 
 
 
 
" ก็กลับไปบ้านพี่ฉลามหนะสิ "
 
 
 
" ยืนนี้อยู่ด้วยกันก่อนได้มั้ย " เขาจับมือแก้วแล้วพูดอย่างอ้อนวอน แก้วยังนิ่ง " แกหายไปหลายวัน ชั้ลเหมือนคนจะขาดอากาศหายใจตายยังไงยังงั้น " เขาอ้อน 
 
 
 
" นะครับ " เขาพูดเสียงหวาน 
 
 
 
" นะ "
 
 
สายตาคมจ้องมองตาหวานอย่างอ้อนวอนจนเธอใจอ่อนยอมหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง