ฟ้าเคียงดาว

 
 
 
 
 
กลางทุ่งหญ้าเขียวชะอุ่มที่มีภูเขาโอบกอดล้อมรอบเอาไว้ มีหญิงสาวคนหนึ่งในชุดเจ้าสาวสีขาวนวลยืนยิ้มหวานอยู่ภายใต้อ้อมกอดของชายผู้เป็นคนรัก โดยมาตากล้องสาวห้าวกับผู้ช่วยหน้าคมมาคอยแชะภาพให้อยู่ไม่ไกล
 
 
 
 
" ต่ำลงหน่อย โอเคๆ ได้ละ " ใบหน้าคมโน้มหน้าลงมามองกล้องที่หญิงสาวกำลังจับภาพคู่รักที่ยืนโพสท่าอยู่เบื้องหน้า จนหน้าของทั้งคู่แนบชิดสนิทกัน
 
 
 
" ขอหน้าชิดกันอีกนิดนะครับ อะ อะ แบบนั้นเลยครับ " เป้เงยหน้าขึ้นไปพูดกับบ่าวสาว ก่อนจะก้มลงมาบอกอีกคนที่กำลังกดถ่ายภาพด้วยความมุ่งมั่นจริงจัง " โอเค นั่นแหละ เยี่ยมเลย " เป้ว่า ก่อนจะเดินไปหน้าบ่าวสาวแล้วเช็ดเหงื่อให้ แล้วเริ่มถ่ายเซ็ตต่อไป
 
 
 
" ร้อนมั้ยคะ " ดวงตาคมจ้องมองกล้องตลอดราวกับไม่สนใจเธอ หากแต่เขากลับถามไถ่เธอด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
" พูดกับแก้ว ทำไมไม่มองหน้าแก้วหละ " เธอเองก้จ้องมองกล้องแล้วกดแชะภาพไปเรื่อยๆโดยไม่ได้หันกลับไปมองอีกฝ่าย
 
 
" ไม่อยากมองอะ เหม็นขี้หน้า " เป้ว่า แล้วเบียดแล้วให้ห่างก่อนจะยกกล้องเดินเข้าไปถ่ายภาพใกล้
 
 
" ชิ๊ส์ " เธอแบะปากหมั่นไส้ก่อนจะเดินเข้าไปหาเขาช้าๆ
 
 
" ถ้าวิวแบบนี้ เราต้องถ่ายมุมเงย มันจะได้วิวด้านหลังด้วย แล้วก็ปรับแสงให้ดี " เขาว่าก่อนจะกดถ่ายภาพแล้วส่งให้อีกคนดู ก่อนจะส่งกล้องให้หญิงสาวถ่ายต่อ
 
 
 
คอนโดแก้ว
 
 
 
ร่างสูงยังคงนอนสลบเหมือบอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นจนเลยเวลาเข้างาน
 
 
 
ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูดังเข้ามาในห้องอย่างต่อเนื่อง แต่ก้ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ
 
 
ครื่นนนนน ครื่นนนน อัทเริ่มกระวนกระวายใจเป็นห่วงโทโมะ เมื่อเรียกเท่าไหร่อีกคนก้ไม่ยอมเปิดประตูออกมา หนำซ้ำโทรไปก้ไม่ยอมรับสายตนอีก 
 
 
 
เขาเริ่มเคาะประตูอีกครั้ง จนคนในห้องรู้สึกตัว
 
 
เอี๊ยดดดดด
 
 
 
" มาทำอะไรแต่เช้าวะ กุจะนอน " ใบหน้าหล่อหมองคล้ำจนดูไม่ได้ อัทมองหน้าเพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะดันร่างสูงให้พ้นทางแล้วเดินเข้ามาในห้อง
 
 
 
" โหยยย มึงดื่มขนาดนี้เลยหรอวะ กุไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเรียกตั้งนานมึงถึงไม่ตื่น " อัทถึงกับตาค้างเมื่อเห็นสภาพกองขวดเหล้าขวดโซดา ขวดเบียร์ที่กองรวมกันอยู่ที่พื้น
 
 
 
" เออ แล้วมึงมาทำไม " เขาเปลี่ยนเรื่อง
 
 
 
" แก้วไปไหนเนี่ย ทำไมไม่ดูแลห้องเลย  ปกติห้องสะอาดกว่านี้ไม่ใช่หรอ " อัทบ่น แล้วเริ่มเก็บขวดเหล้าให้
 
 
 
" มึงอย่ายุ่งได้มั้ยวะ  ถ้าไม่มีธุระอะไรก้กล้บไปได้แล้ว " คิ้วหนาขมวดชนกันด้วยความรำคาญ ก่อนจะชักสีหน้าพูดจาห้าวหาญใส่เพื่อนสนิท
 
 
 
" อะไรของมึงวะไอโมะ เดี๊ยวนี้อารมณ์มึงแปลกๆนะ " อัทเริ่มสงสัย  อีกคนเลี่ยงตอบคำถาม เดินหนีเข้าห้องไปซะดื้อๆ
 
 
 
 
แก้ว - เป้ 
 
 
 
" ขอบคุณมากนะคะ " ว่าที่เจ้าสาวในชุดสบายพูดขอบคุณแก้ว เป้ 
 
 
 
" คร้าา ถ้ารูปเสร็จเมื่อไหร่แก้วจะส่งไปให้ทันทีเลยนะคะ " เธอยิ้มหวานให้ทั้งคู่  คู่รักบอกลาแล้วขึ้นรถกลับไป
 
 
 
" เห้อออ เสร็จไปอีก1 คู่  " แก้วถอนหายใจยาวอย่างโล่งใจ เป้มองอีกคนแล้วอดยิ้มให้กับความเป็นเด็กของเธอไม่ได้  
 
 
 
มือหนาเอิ่มไปลูบผมแก้วแล้วขยี้ผมเธอด้วยความหมั่นไส้ " ไปหาของกินดีกว่า เนาะ " เมื่อหญิงสาวมองตาขวางเขาจึงหยุดเล่นผมเธอ แล้วเดินนำไปที่รถทันที
 
 
 
 
' เอะอะก็ขยี้ผม เอะอะก็เล่นหัว เดี๊ยวเถอะ '  แก้วมองตามหลังคนตัวสูงด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะเดอนตามไปติดๆ
 
 
 
 
ในขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งกินของหวานอยู่ด้วยกัน เสียงโทรศัพท์ของแก้วก็ดังขึ้น
 
 
 
" แก้วจะรีบไปเดี๊ยวนี้ " เธอดูร้อนรนจนอีกคนสงสัย หญิงสาวหยิบกระเป๋าแล้วลุกขึ้นอย่างเร็ว
 
 
ขวับ ! แต่ไม่ทันที่เธอจะก้าวเดิน มือหนากลับคว้าข้อมือของเธอเอาไว้แน่น
 
 
 
" จะไปไหน " เขาถามเสียงเข้ม
 
 
 
" พี่เป้ ย่าแก้วไม่สบาย แก้วต้องไปหาย่า " เธอพูดเสียงสั่น น้ำตาคลอเบ้า
 
 
 
เป้นิ่งเงียบไม่พูดอะไร แต่กลับใช้มืออีกข้างล้วงเงินในกระเป๋าตั้งไว้บนโต๊ะ แล้วจูงมือเธอเดินไปที่รถ
 
 
 
" พี่จะไปด้วยหรอ " แก้วถาม
 
 
 
" ก้เออดิ พี่ไม่กล้าปล่อยให้เราไปคนเดียวหรอก ดูดิ เจอเรื่องแปปเดียว สติหลุดไปไหนต่อไหนแล้วก้ไม่รู้เนี้ย " เป้ว่า
 
 
 
" ก็แก้วเป็นห่วงย่า " เธอว่า แล้วน้ำตาเธอก็ไหลออกมา 
 
 
น้ำตาของคนข้างๆ ทำเอาหัวใจกระด่างของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ มือหนาเอื้อมไปสอดตรงท้ายทอยของอีกแล้วแล้วโอบศีรษะของเธอให้มาซบที่บ่าของเขา
 
 
 
" เวลาอยู่กับพี่ อย่าร้องไห้ " ชายหนุ่มพูดเสียงนิ่งจนอีกคนต้องเช็ดน้ำตา มือหนาลูบผมหญิงสาวอย่างเบามือ
 
 
 
บ้านย่าอ่อน
 
 
 
" ย่าาาาา แก้วมาแล้วนะ " เด็กสาววิ่งหน้าตาตื่นเข้าไปหาย่าอ่อนที่นอนพักอยู่ในห้อง
 
 
 
" นี่ถ้าข้าไม่สบายก็คงจะไม่ได้เห็นหน้าเอ็งแล้วสินะ " ย่าอ่อนสบถใส่
 
 
 
 
" โธ่วย่า นี่ขนาดไม่สบายยังไม่วายที่จะเหน็บแก้วอีกนะ " เธอโวยใส่
 
 
 
สายตาเหยี่ยวของหญิงชรา เหล่มองอีกคนที่ยืนตัวสูงอยู่ปลายเตียง
 
 
 
" ตะวันหรอลูก หายไปไหนซะนานเลย " ย่าอ่อนทักขึ้น แก้ว เป้ หันมองหน้ากัน ก่อนที่เป้จะเดินเข้ามานั่งข้างๆแก้ว
 
 
 
" ย่า พี่ตะวันเค้าไม่อยู่แล้วนะ นี่พี่เป้นะย่า " แก้วอธิบาย
 
 
 
ย่าอ่อนมองเป้อีกครั้งอย่างเต็มตา " ทำไมถึงได้เหมือนกันขนาดนี้นะ " ย่าอ่อนว่า
 
 
 
" แล้วใครหล่อกว่ากันครับ ผม หรือ ตะวัน " เป้ถาม
 
 
 
" ไอ้หนุ่มคนนี่นิ ดูมันพูดเข้าสิ " ย่าอ่อนแซวอย่างพอใจ เธอมองเป้ด้วยสายตาที่ถูกชโลกอย่างบอกไม่ถูก  " ย่าหิวข้าวแล้ว พาย่าลงไปกินข้าวหน่อยสิ  " ย่าว่า
 
 
 
" เดี๋ยวผมช่วยนะครับ " เป้ว่า แล้วเดินวนไปอีกฝั่งหนึ่งก่อนจะค่อยๆพยุงย่าอ่อนลุกลงจากเตียง  แล้วพยุงลงมาจนถึงโต๊ะกินข้าว
 
 
 
" ผมช่วยครับ " ชายหนุ่มหน้าคมเดินเข้าไปช่วยการะเกตุยกของในครัว
 
 
 
 
" ผัวเอ็งหรอ " ย่าอ่อนกระซิบถามแก้วที่เอาแต่มองเป้ไม่ละสายตา
 
 
 
" ย่าาาาา เราแค่ทำงานด้วยกัน " แก้วว่า
 
 
 
" โห่  ไม่จริงอะ ดูมันเอาอกเอาใจขนาดนั้น เอ็งยังจะมาบอกข้ามาเป็นเพื่อนร่วมงานกันอีกหรอ " ย่าอ่อนทำหน้าทำตาไม่เชื่อ
 
 
 
" เยอะจริงๆเลย ย่าอะ " แก้วแซว
 
 
 
" แก้วเอ้ยย ถ้าเจอคนดีๆเอ็งก้ควรจะรักษาเอาไว้นะ เด็กคนนี้มันนิสัยเหมือนตะวันเหลือเกิน  มองแล้วย่าคิดถึงตะวันจังเลยแก้วเอ้ย " ย่าอ่อนพูดเสียงเศร้า  แก้วหันไปมองเป้ ที่หลอกล้ออยู่กับแม่เกตุในครัวก็ทำให้หวนคิดถึงภาพเก่าๆที่ตะวันมักจะมาเล่นกับตนกับครอบครัวตนที่บ้านเสมอ
 
 
 
" เดี๊ยวผมตักข้าวให้ดีกว่า " เป้บรรจงยกหม้อจะตักข้าวให้กับย่าอ่อน
 
 
 
" สวัสดีครับทุกคนนน ทำอะไรกันอยู่เอ่ยยยย " นทีเดินหอบผลไม้เต็มไม้เต็มมือเข้ามาในบ้าน การะเกตุ ย่าอ่อนหันมองหน้ากัน แก้ว เป้ หันมามองหน้ากัน  
 
 
 
" อะเอ่อ พ่อนที จะเข้ามาไม่เห็นโทรมาบอกย่าเลย " ย่าอ่อนฝืนยิ้ม นทีถือวิสาสะ เอาถุงผลไม้เดินเข้าไปตั้งในครัว
 
 
 
" ผมอยากจะมาเซอไพร์นะครับ ไม่คิดว่าจะเจอน้องแก้วด้วย " นทีเดินไปหยุดอยู่ข้างๆแก้ว
 
 
 
" อ่อ  พอดีย่าไม่ค่อยสบายหนะ ก้เลยโทรให้แก้วมันกลับมาหาหน่อย " ย่าอ่อนว่า
 
 
 
" อ่อออ ที่จริงแก้วมากับพี่ก้ได้นะ คราวหลังโทรหาพี่ เดี๊ยวพี่จะไปรับไปส่งเอง " นทีว่า
 
 
 
" อ่อ ไม่เป็นไรคะ แก้... " แก้วยังพูดไม่จบ มือปลาหมึกก็เริ่มเลื่อยไปโอบไหล่แก้ว " โหยย  ไม่ต้องปฏิเสธหรอกน๊าาา พี่เต็มใจจ " นทีฉวยโอกาสลูบไล้ตามแผ่นหลังของแก้ว 
 
 
 
ดวงตาคมจ้องมองนทีอย่างเอาเรื่อง ก่อนที่เขาจะสาวเท้าเข้ามาใกล้ๆแล้วรวบเอวแก้วไปยืนชิดตนเอง
 
 
" ขอบคุณนะครับ แต่ไม่ต้อง เรื่องรับส่งแก้วมันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว และผม.... ก็ไม่ต้องการผู้ช่วย ! " เป้พูดเสียงเย็นเฉียบจนนทีหน้าเสีย  ย่าอ่อนมองเป้แล้วยิ้มมุมปากอย่างพอใจ 
 
 
' ปลอดภัยทุกครั้งที่อยู่กับพี่เป้ >< ' แก้วอมยิ้มน้อยๆ ในขณะที่เค้าหน่อยยังคงถูกกอดเอวเอาไว้อยู่
 
 
 
" ผมกลับก่อนดีกว่าครับ " นทีชักสีหน้าใส่เป้ แล้วยกมือไหว้ ย่าอ่อนและแม่เกตุก่อนจะเดินออกไปเลย
 
 
 
 
" ย่า  ตัดไอ้หมอนี้ออกไปจากบัญชีได้เลยนะ แก้วไม่โอเค " แก้วพูดเสียงดุ
 
 
 
" อือออออ  ข้ารู้แล้วน๊าาา " ย่าอ่อนว่า  ก่อนจะหันมายิ้มให้เป้  เป้ยิ้มตอบ 
 
 
 
" เอาๆ มากินข้าวกัน มาๆ " ย่าอ่อนออกปากเรียกทั้งหมดมากินข้าว
 
 
 
 
 
ร้าน sweet wedding  
 
 
 
" แก้วกลับพรุ่งนี้ เห็นบอกว่าย่าอ่อนไม่สบาย " ฟางเล่า
 
 
 
" อ้าว แล้วเฮียหละ " ป๊อปทำหน้างง ก่อนจะหันไปถามฟางอีกครั้ง
 
 
 
" นางค้างคืนที่บ้านย่าอ่อนนะคะ จะบอกให้ " ฟางเล่า 
 
 
 
" ห๊ะ !! เฮียเนี่ยนะ จะค้างที่นั่น " ป๊อปอึ้ง ตาค้าง ฟางเลยยื่นโทรศัพท์ให้ป๊อปอ่านแชทที่ตนคุยกับแก้วให้ดู
 
 
 
 
" เอออ เอาเข้าไปสิ  ไอตอนพี่ไป ย่าอ่อนไล่ออกมาอย่างกับหมูกับหมา ทำไมกับเฮียถีงให้นอนค้างที่บ้านเลยอะ " ป๊อปโวยย
 
 
 
" แหมม พี่ป๊อปก้ไม่หน้าถามเลย เครดิตคนละระดับกันขนาดนี้ เป็นฟาง ฟางก้ต้องเลือกปฏิบัติ " เธอแกล้ง
 
 
 
 
" ปากดีนะเรา  ฮึ ปากดีนะ " ป๊อปกระโดดขึ้นไปค่อมข้างบางที่นั่งไปทันตั้งตัวจนล้มทับกันบนโซฟา
 
 
 
" แบบนี้ต้องลงโทษ  " เขาว่าไม่ทันขาดคำก็ก้มหน้าลงไปหอมแก้มฟาง
 
 
 
 
" อ๊ายยย >< หยุดนะ ! ไอคนบ้า " ฟางดิ้นหนี แต่อีกคนกลับระดมหอมแก้มฟางไม่หยุด
 
 
 
 
Oh  my  honey  แล้วเสียงสัญญาณประตูก็ทำให้ทั้งคู่ผละออกจากกัน
 
 
 
โทโมะยืนมองป๊อปกับฟางสลับกันไปมาก้วยแววตาที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ก่อนจะเดินเข้ามาแล้วนั่งลงบนโซฟา
 
 
" แก้วไม่อยู่ร้านหรอฟาง " อัทชะเง้อมองหาแก้วอยู่พักใหญ่แล้ว แต่ไม่เจอ 
 
 
 
" อื้ออ ไปถ่ายงานให้ลูกค้าตั้งแต่เมื่อวานแล้ว " ฟางว่า
 
 
 
" แล้วกลับวันไหนหละ " อัทถามต่อ
 
 
 
" น่าจะพรุ่งนี้นู้นแหละ เห็นไลน์มาบอกว่าคืนนี้จะไปนอนกับย่าอ่อน " ฟางว่า แล้วเหล่ตามองโทโมะที่ทำท่าทางเหมือนไม่สนใจ
 
 
 
" เอ้า แล้วมึงไม่ไปด้วยหรอวะ ปกติเวลาแก้วไปถ่ายรูป ก้ไปกับมึงไม่ใช่หรอ " อัทถาม
 
 
 
" ไม่จำเป็นแล้วหละ เดี๊ยวนี้แก้วเค้ามีผู้ช่วยแล้ว " ป๊อปพูดแทรกขึ้นมา โทโมะเหลือกตามอง
 
 
 
" ผู้ช่วย ? ใครหรอครับ " อัทงง
 
 
 
" เอ่อ  พี่ชายของพี่ป๊อปหนะ ชื่อพี่เป้ มาขอเป็นผู้ช่วยตากล้องที่ร้าน " ฟางอธิบาย
 
 
 
" ... " อัทไม่พูดต่อ แต่กลับเหล่ตามองเพื่อนสนิทที่นั่งก้มหน้าก้มหน้าไม่พูดไม่จากับใคร
 
 
 
สถานการณ์เริ่มไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เมื่อวงสนมนาเริ่มมีแต่ความเงียบ
 
 
 
" อัลโหลเฮีย  ไม่กลับหรอ ได้ฮะ โอเคครับ " ป๊อปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุย ไม่ถึงนาทีก้วางสายไป
 
 
 
" พอดีพี่เป้โทรมาบอกว่าจะค้างที่บ้านย่าอ่อน สงสัยพี่คงต้องรอปิดร้านกับฟางแล้วหละ " ป๊อปกุเรื่องขึ้นมาพูดกับฟาง ฟางมองโทโมะด้วยสายตาที่จ้องจะจับผิด  อัทมองฟางสลับกับมองโทโมะอย่างรู้ทัน
 
 
 
" โห้วว ไม่น่าเชื่อเลย ว่าคนอย่างย่าอ่อนจะยอมให้ผู้ชายมานอนในบ้าน  สงสัยคงจะถูกใจพี่เป้เข้าแล้วหละ  " ฟางพูดต่อ
 
 
 
" ขอตัวก่อนนะ พอดีมีธุระต้องไปทำ " แล้วอยู่ๆโทโมะก็ลุกขึ้นพรวด แล้วหันมาพูดกับฟางก่อนจะเดินดูมๆออกจากร้านไปเลย
 
 
 
 
" อ้าวเห้ยไอโมะ รอด้วยดิวะ " อัทวิ่งตามออกไปแทบไม่ทัน