ฟ้าเคียงดาว

 

 

 

      หลังจากที่ปลอบแก้วจนหลับไปแล้ว ฟางลุกออกมาจากเต้นท์ แล้วเดินตรงมาหาโทโมะ

 

 

" โมะทะเลาะอะไรกับแก้ว แล้วกล้องมันลงไปอยู่ในน้ำได้ยังไง " ฟางถามเสียงเข้ม

 

 

" ทะเลาะกันนิดหน่อย แล้วก้แย่งกล้องกัน มันเลยตกน้ำ " เขาว่า

 

 

 

" โมะไม่ได้แอบฟังฟางกับพี่ป๊อปคุยกันใช่มั้ย " ฟางถาม เธอจ้องมองโทโมะด้วยสายตาที่เฝ้าจับผืดเขาอยู่ คนตรงหน้าก้มหน้าต่ำลงแล้วส่ายหน้าไปมา ฟางไม่อยากจะคุยอะไรต่อ จึงกลับเข้าไปนอนในเต้นท์กับแก้ว

 

 

 

 

 

เช้าของวันใหม่ ฟางรีบลุกขึ้นมาเพื่อดูอาการแก้ว มือเรียวจับต้องตามร่างกายของแก้วจนทั่ว

 

 

" เป็นไข้แน่ๆเลยพี่ป๊อป ตัวร้อนจี๊เลยเนี่ย" คิ้วเรียวขมวดชนกันเป็นโบว์ เธอหันไปบอกอีกคนที่นั่งดูอาการแก้วอยู่ข้างๆ

 

 

" ไหนดูดิ " ป๊อปขยับตัวเข้ามาใกล้แก้วมากขึ้นแล้วเอื่อมมือไปแตะหน้าผากแก้ว เลื่อนลงมาที่คอ และแขนของเธอ " เออหวะ รีบพาไปหาหมอดีกว่า " ป๊อปว่า ฟางพยักหน้าเห็นด้วย แล้วเดินนำออกจากเต้นท์ไป ป๊อปอุ้มแก้วตามออกมา

 

 

 

" โมะช่วยกันเก็บของเร็ว แก้วไม่สบาย " ฟางพูด เธอเร่งเก็บของอย่างเร็วสลับกับมองแก้วที่นอนหนุนตักป๊อปอยู่

 

 

 

" เป็นอะไร ไม่สบายหรอ " โทโมะถามฟางเสียงเบา ฟางพยักหน้าแล้วเก็บของต่อ 

 

 

 

ในระหว่างที่เดินไปที่รถ แก้วที่หลับอยู่บนหลังป๊อปก็เริ่มรู้สึกตัว

 

 

" อื้อ... จะพาไปไหน " เธอพูดเสียงแหบ แล้วงัวเงียจะลงจากหลังป๊อป ทั้งหมดหยุดเดิน ป๊อปปล่อยแก้วลง 

 

 

 

" ไปหาหมอ แกไม่สบาย " ฟางว่า คนไข้ส่ายหน้าไปมาทันที 

 

 

 

" ไม่ ! กลับคอนโดก้ได้ กินยาแล้วนอนพักก้หายแล้ว " เธอดื้อ

 

 

 

" จะกินยาได้ยังไง ให้ขี่หลังมาขนาดนี้แล้ว ยังไม่รู้สึกตัวเลย " ป๊อปพูดเสียงดุ

 

 

 

" ไม่ไป ! จะกลับคอนโด " แก้วดื้อ ขึ้นเสียงใส่ป๊อปทันที

 

 

 

" หื้ยย งั้นเดียววันนี้ชั้ลจะไปอยู่เป็นเพื่อนแก " ฟางว่า 

 

 

 

" ไม่เป็นไร ชั้ล มี หมอส่วนตัวอยู่แล้ว " แก้วยิ้มกริ่มๆ ภาพตรงหน้าเริ่มเกว่งๆเบลอ จนร่างเธอเริ่มเซไปมา

 

 

 

" หมอ หมอที่ไหนของแก " ฟางถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย

 

 

 

" อื้อ เอาน๊า กลับเถอะ เริ่มปวดหัวอีกแล้ว "แก้วเซจนป๊อปต้องรับตัวแก้วเอาไว้ แก้วดันเธอขึ้นให้ขี้หลังตนแล้วเดินต่อไปจนถึงรถ

 

 

 

" พี่หมอ วันนี้ขึ้นคอนโดหรือเปล่า " แก้วกดโทรศัพท์หาหมอการินในขณะที่เธอกึ่งหลับกึ่งตื่น

 

 

 

( ... )

 

 

 

" แก้วไม่สบาย กำลังกลับคอนโด พี่หมอดูแลแก้วหน่อยสิ  " เธอพูดเสียงสั่นเหมือนคนจะร้องไห้ แล้วเธอก้วางสายไป

 

 

 

" แก้วว เดี๊ยวชั้ลอยู่เป็นเพื่อน " ฟางโอบปลอบแก้ว เมื่ออีกคนนั่งเก็บเสียงร้องไห้อยู่ข้างๆ 

 

 

 

 

" ไม่เป็นไร แกกลับบ้านเถอะ แกก้เหมือนเดี๊ยวพรุ่งนี้ต้องไปแต่งหน้าตั้งแต่ตี 4 ไม่ใช่หรอ " แก้วพูด

 

 

" แต่ชั้ลอยู่กับแกได้นะ " ฟางกอดแก้วไว้แน่น

 

 

 

" ไม่เปนไรน๊าา ชั้ลอยู่ได้ ^^ " แก้วรีบเช็ดน้ำตา แก้วยิ้มให้กับฟาง ไม่อยากให้ฟางเป็นห่วง

 

 

 

รถวิ่งมาจอดอยูาหน้าคอนโด  ป๊อป รีบลงจากรถมาเปิดประตูให้แก้ว ฟางพยุงแก้วลงมา โทโมะขนกระเป๋าแก้วและของตัวเองลงจากรถ

 

 

" แก้ว " เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นจนทุกคนต้องหันไปมอง

 

 

 

" พี่หมอ.. " ฟางอึ้งไปเมื่อเห็นหมอการินยืนอยู่ตรงหน้า เธอจ้องมองหมอการินตาค้างแล้วหันมามองแก้วด้วยสายตาที่ตั้งคำถาม

 

 

 

" พี่หมอ แก้วไม่สบาย " เธอพูดเสียงอ้อนใส่หมอการิน แล้วจะเดินเข้าไปหาหมอ แต่ฟางดึงแขนเอาไว้ แล้วลากเธอไปคุยข้างรถ

 

 

 

 

" นี่มันอะไรกันวะ พี่หมอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง " ฟางถามเสียงเข้ม

 

 

 

 

" สนิทกันมาสักพักแล้ว แต่ก็ไม่มีอะไร " แก้วว่า

 

 

 

" มันจะไม่มีอะไรได้ยังไงวะ ถ้าไม่มีอะไร พี่หมอไม่แจ๋นมาหาแกถึงที่นี่หรอก " ฟางซักต่อ

 

 

 

" เออเดี๊ยวค่อยเล่าให้ฟัง  ตอนนี้มึนหัวมากเลย " แก้วบ่ายเบี่ยงเปลี่ยนเรื่องทันที

 

 

 

 

" ไอแก้ว ! อย่าให้ชั่ลรู้นะ ว่าแกปิดบังอะไรกับชั้ล ไม่งั้นแกเจอดีแน่ " ฟางชี้หน้าขู่แก้ว

 

 

 

 

" ขึ้นไปพักที่ห้องก่อนนะ " หมอการินเดินเข้ามาพยุงแก้ว แล้วถือกระเป๋าแก้วไปด้วย

 

 

 

" หมอนี่มันมาจากไหนเนี่ยฟาง " ป๊อปมองแก้วที่เดินไปกับหมอการินด้วยอาหารเดียวกันกับฟาง

 

 

 

 

" ฟางก้งงเหมือนกัน นี่เค้าไปสนิทกันตั้งแต่ตอนไหนน แก้วไม่เคยเล่าให้ฟางฟังเลย " ฟางว่า

 

 

 

 

" โมะขอตัวก่อนนะฟาง " โทโมะเริ่มไม่สบอารมณ์กับใคร หยิบกระเป๋าตัวเองแล้วเดินไปเข้าทางด้านหลังคอนโด  ฟาง ป๊อปขึ้นรถขับออกมา

 

 

 

 

 

 

" ไปทำอะไรมา ทำไมตัวร้อนขนาดนี้ ห่ะ " การินดุแก้วไปพลาง มือก้เช็ดตัวให้แก้วไปด้วย

 

 

 

 

" ไบรท์ เอาเสื้อของผมมาให้หน่อยครับ " การินตะโกนบอกอีกคนที่กำลังเตรียมอาหารให้แก้วอยู่

 

 

 

เพียงครู่เดียว ไบร์มก็เอาเสื้อของการินมาวางไว้ให้

 

 

 

" ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไป แล้วออกมากินข้างกินยา ถ้าอาการดีขึ้นก้ค่อยกลับห้อง " การินสั่ง แก้วพยักหน้ารับคำแล้วทำตาม

 

 

 

 

จนถึงหัวค่ำ เธอยังคงนอนหลับไหลอยู่บนเตียงของไบร์ท

 

 

 

 

" สงสัยจะหลับยาวแล้วหละมั้งเนี่ย " ไบร์ทหันไปมองหญิงสาวที่นอนกอดหมอนข้างซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างสบาย

 

 

 

 

" น่าจะถึงเช้าแล้วหละมั้ง  งั้นผมไปเข้าเวรก่อนนะ " การินในชุดทำงานหยอบกระเป๋าตัวเองแล้วบอกลาชายคนรัก อีกคนโน้มหน้าขึ้นไปจูบการินแล้วเดินไปส่ง

 

 

 

 

" ดูแลน้องด้วยนะ  " การินว่า ไบร์ทพยักหน้าเบาๆแล้วเดินเข้าไปดูอาการแก้ว เขาเอื้อมมือไปแตะหน้าผากเธอเบาๆก่อนจะหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

 

 

 

 

 

เคาร์เตอร์ชั้น 1 ของคอนโด

 

 

 

" หมอการิน สิทธิวิสุทธอยู่ห้องไหนครับ " โทโมะยืนตามพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ด้วยอาการร้อนรน

 

 

 

 

" ห้อง 5310 ครับ " พนักงานบอก เขารีบกล่าวขอบคุณแล้วรีบเดินไปกดลิฟต์ทันที

 

 

 

 

สายตาคมจับจ้องมองหาเลขห้องไปเรื่อยๆจนเจอห้อง 5310 มือหนารีบเคาะประตูห้องทันทีเมื่อถึงที่หมาย เคาะเท่าไหร่ประตูห้องก้ไม่ยอมเปิดออก กดอออดรัวๆแล้ว ก้ไม่มีใครออกมาสักที

 

 

 

 

" ทำบ้าอะไรกันอยู่วะ " สีหน้าเขาดูเหมือนคนร้อนใจ มือหนึ่งก้เคาะประตูมืออีกข้างก้คอยกดออด

 

 

 

 เอี๊ยดดดด

 

 

 

 

" นี่คุณ !!! เป็นบ้าอะไร " ไบร์ทที่เดินออกมาเปิดประตูด้วยความอารมณ์เสีย เมื่อเสียงออดมันดังสนั่นลั่นห้องจนเขาต้องหยุดอาบน้ำแล้วนุ่งผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียวออกมาเปิดประตู

 

 

 

 

" แก้วอยู่ไหน !! " ใจของใครบางคนเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เมื่อสภาพของไบร์ทมันทำให้เขาคิดไปต่างๆนานา

 

 

 

 

" ไม่สบาย นอนหลับอยู่บนเตียง " เขาว่าพลางเสยผมที่เปียกน้ำปกปิดใบหน้าออกเขาออก  ความล่ำสันของคนตรงหน้า ทำให้คนใจร้อนอย่างเขาไม่กล้าโวยวายมากนัก 

 

 

 

 

" ผมจะพาแก้วกลับไปที่ห้อง " เขาพูดเสียงเข้ม แก้วจ้องมองไบร์มด้วยสายตาที่พลานหาเรื่อง

 

 

 

 

ไบร์ทยิ้มมุมปาก หาเรื่องโทโมะ " น้องคงไม่อยากกลับ รอให้น้องตื่นก่อนแล้วกัน แล้วผมจะบอกว่าคุณมาหา " ไบร์ทกอดอกมองหน้าโทโมะอย่างท้าทาย

 

 

 

 

" ... " เขาไม่โต้ตอบอะไร แต่กลับเดินเข้าไปในห้องไบร์ทอย่างวิสาสะ สายตาคมที่เต็มไปด้วยความโกรธกวาดสายตามองหาแก้วจนทั่ว แล้วพบว่าเธอนอนหลับซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม

 

 

ใจเขาเต้นตุบๆ เหมือนสมองมันคิดไปไกลโพ้น

 

 

พลึบ ... มือหนารีบดึงผ้าห่มที่คลุมร่างบางออก เธอเอาชุดใครมาใส่

 

 

 

"  มึงทำอะไรแก้ว " เขาหันหน้ากลับไปต่อว่าอีกคนที่ยืนกอดอกดูการกระทำของเขาอยู่

 

 

 

 

 

" ไม่มาก ก็แค่... เช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า .. แล้วก็..." ไบร์ททำท่านึกคิด เขาตั้งใจยั่วโมโหใส่โทโมะ

 

 

 

ผลัก ... 

 

 

 

" มึงทำอะไรอีก... " คนใจร้านผลักร่างไบร์ทสุดแรง 

 

 

 

 

" เหอะๆๆ ไม่เอาสิ อย่าเสียงดังน๊าา เดี๋ยวน้องตื่นนะ " ไบร์ทหัวเราะเยาะ   โทโมะจนกรามแน่นจนขึ้นเป็นสันจ้องมองไบร์ทอย่างเอาเรื่อง 

 

 

 

 

" ตกลงยังไง จะพากลับไปมั้ย หรือจะให้น้องนอนต่อที่นี่ ตัดสินใจได้เมื่อไหร่ก้ตะโกนบอกด้วยนะ เดี๊ยวพี่ไปอาบน้ำต่อก่อน เหอะๆๆ " ไบร์ทเดินกระแทกบ่าโทโมะเข้าไปในห้องน้ำ 

 

 

 

 

" แก้ว แก้ว " เขาเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่นอนหลับอยู่แล้วกระซิบเรียก เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ เขาจึงช้อนร่างของเธอขึ้นแล้วอุ้มเธอกล้บห้องไป

 

 

 

 

 

 

เช้าของอีกวันกับร่างบางที่เริ่มขยับตัวบิดขี้เกียจ

 

 

 

" ห้าวววว " เธอห้าวปากกว้างก่อนจะขยี้ตาเบาไแล้วค่อยๆลุกนั่ง เมื่อดวงตาหวานเปิดเต็มตา เธอมองรอบๆห้อง  " นี่มันห้องชั้ลหนิ " 

 

 

 

 

" ก็ใช่หนะสิ ทำไม จำห้องตัวเองไม่ได้หรอ " เสียงห้าวของบางคนดังขึ้นมาข้างๆ หญิงสาวรีบหันขวับกล้บไปมองด้วยความตกใจ

 

 

 

 

" ออกไป ! " เธอดีดตัวเองลุกลงมาจากเตียงนั่น แบ้วต่อว่าเขาทันที

 

 

 

 

" ทีกับชั้ลแล้วออกปากไล่ ทำหน้าทำตาตกใจ กับไอหมอนั่นไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย " ร่างสูงเขยิบตัวลุกขึ้น แล้วทำหน้าเอือมใส่แก้ว

 

 

 

 

" ก็มันคนละคนกันความสัมพันธ์มันคนละระดับกัน " เธอพูดอย่างหน้าตาเฉย ผิดกับอีกคนที่จ้องเธอตาเป็นมัน

 

 

 

 

" ถึงไหนก้นแล้วหละ แต่ชั้ลว่าคงจะถึงสวรรค์แล้วหละมั้ง อีกคนนอนหมดแรงอยู่บนเตียง ส่วนอีกคนล้างตัวอยู่ในห้องน้ำ " โทโมะลุกจากเตียง เดอนเข้ามาประจันหน้ากับแก้ว

 

 

 

 

( ... ) เธองง

 

 

 

 

 

" ทำท่าทางเหมือนมีใจให้ชั้ล แต่ดันไปนอนกับคนอื่น นี่เธอมันผู้หญิงประเภทไหนก้นนะ " 

 

 

 

 

" จะประเภทไหนมันก้เรื่องของชี้ล  ไม่ต้องมายุ่ง " เธอว่า แล้วจะเดินเลี่ยงออกจากห้องไป แต่ถูกอีกฝ่ายกั้นขวางเอาไว้

 

 

 

" ไม่ยักรู้นะ  ว่าเธอก้เป็นผู้หญิงไวไฟเหมือนกัน แต่ก้ไม่แปลกหรอก เพราะอยู่ต่างแดนมานาน ชั้ลก้นึกเป็นห่วง กลัวว่าเธอเป็นอันตราย ที่ไหนได้หนีกันไปมีความสุขซะงั้น หึหึ " เขาต่อว่าเธอเสียๆหายๆ ทั้งๆที่เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย

 

 

 

 

" เออสิ แซ่บขนาดนั้นใครมันจะอดใจไหวหละ แล้วที่หลังก้ไม่ลงเสนอหน้าลงไปตามนะ  มันขัดจังหวะ เผลอๆเมื่อคืนชั้ลอาจจะได้ต่อรอบสองรอบสามกับพี่... " 

 

 

 

 

พรึบ ตุบ  " โอ้ยยย " เธอร้องเสียงหลง เมื่อตัวเองถูกจับโยนลงบนเตียง

 

 

 

 

" เป็นบ้าอะไรเนี่ยย ลุกออกไปนะ " ร่างบางสั่นเทาเมื่ออีกคนขึ้นค่อมอยู่บนร่างของเธอหนำซ้ำมือของเธอทั้งสองข้างยังถูกเขากักกันเอาไว้ด้วย

 

 

 

 

" ... " คนด้านบนจ้องมองลึกลงไปในดวงตาใสซื่อของอีกคนที่มองกลับมายังดวงตาของเขาด้วยความหวาดหวั่น

 

 

 

 

พรึบ เขาลุกขึ้นแล้วปล่อยเธอให้เป็นอิสระก่อนจะเดินออกไปห้องของเธอไปอย่างไว

 

 

 

 

 

" ทำบ้าอะไรของแกโทโมะ " จะทำอะไรคิดถึงใจกันบ้างสิ