ฟ้าเคียงดาว

8.4

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 เวลา 14.03 น.

  49 ตอน
  431 วิจารณ์
  60.10K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 02.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

28)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

      หลังจากที่ปลอบแก้วจนหลับไปแล้ว ฟางลุกออกมาจากเต้นท์ แล้วเดินตรงมาหาโทโมะ

 

 

" โมะทะเลาะอะไรกับแก้ว แล้วกล้องมันลงไปอยู่ในน้ำได้ยังไง " ฟางถามเสียงเข้ม

 

 

" ทะเลาะกันนิดหน่อย แล้วก้แย่งกล้องกัน มันเลยตกน้ำ " เขาว่า

 

 

 

" โมะไม่ได้แอบฟังฟางกับพี่ป๊อปคุยกันใช่มั้ย " ฟางถาม เธอจ้องมองโทโมะด้วยสายตาที่เฝ้าจับผืดเขาอยู่ คนตรงหน้าก้มหน้าต่ำลงแล้วส่ายหน้าไปมา ฟางไม่อยากจะคุยอะไรต่อ จึงกลับเข้าไปนอนในเต้นท์กับแก้ว

 

 

 

 

 

เช้าของวันใหม่ ฟางรีบลุกขึ้นมาเพื่อดูอาการแก้ว มือเรียวจับต้องตามร่างกายของแก้วจนทั่ว

 

 

" เป็นไข้แน่ๆเลยพี่ป๊อป ตัวร้อนจี๊เลยเนี่ย" คิ้วเรียวขมวดชนกันเป็นโบว์ เธอหันไปบอกอีกคนที่นั่งดูอาการแก้วอยู่ข้างๆ

 

 

" ไหนดูดิ " ป๊อปขยับตัวเข้ามาใกล้แก้วมากขึ้นแล้วเอื่อมมือไปแตะหน้าผากแก้ว เลื่อนลงมาที่คอ และแขนของเธอ " เออหวะ รีบพาไปหาหมอดีกว่า " ป๊อปว่า ฟางพยักหน้าเห็นด้วย แล้วเดินนำออกจากเต้นท์ไป ป๊อปอุ้มแก้วตามออกมา

 

 

 

" โมะช่วยกันเก็บของเร็ว แก้วไม่สบาย " ฟางพูด เธอเร่งเก็บของอย่างเร็วสลับกับมองแก้วที่นอนหนุนตักป๊อปอยู่

 

 

 

" เป็นอะไร ไม่สบายหรอ " โทโมะถามฟางเสียงเบา ฟางพยักหน้าแล้วเก็บของต่อ 

 

 

 

ในระหว่างที่เดินไปที่รถ แก้วที่หลับอยู่บนหลังป๊อปก็เริ่มรู้สึกตัว

 

 

" อื้อ... จะพาไปไหน " เธอพูดเสียงแหบ แล้วงัวเงียจะลงจากหลังป๊อป ทั้งหมดหยุดเดิน ป๊อปปล่อยแก้วลง 

 

 

 

" ไปหาหมอ แกไม่สบาย " ฟางว่า คนไข้ส่ายหน้าไปมาทันที 

 

 

 

" ไม่ ! กลับคอนโดก้ได้ กินยาแล้วนอนพักก้หายแล้ว " เธอดื้อ

 

 

 

" จะกินยาได้ยังไง ให้ขี่หลังมาขนาดนี้แล้ว ยังไม่รู้สึกตัวเลย " ป๊อปพูดเสียงดุ

 

 

 

" ไม่ไป ! จะกลับคอนโด " แก้วดื้อ ขึ้นเสียงใส่ป๊อปทันที

 

 

 

" หื้ยย งั้นเดียววันนี้ชั้ลจะไปอยู่เป็นเพื่อนแก " ฟางว่า 

 

 

 

" ไม่เป็นไร ชั้ล มี หมอส่วนตัวอยู่แล้ว " แก้วยิ้มกริ่มๆ ภาพตรงหน้าเริ่มเกว่งๆเบลอ จนร่างเธอเริ่มเซไปมา

 

 

 

" หมอ หมอที่ไหนของแก " ฟางถามด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย

 

 

 

" อื้อ เอาน๊า กลับเถอะ เริ่มปวดหัวอีกแล้ว "แก้วเซจนป๊อปต้องรับตัวแก้วเอาไว้ แก้วดันเธอขึ้นให้ขี้หลังตนแล้วเดินต่อไปจนถึงรถ

 

 

 

" พี่หมอ วันนี้ขึ้นคอนโดหรือเปล่า " แก้วกดโทรศัพท์หาหมอการินในขณะที่เธอกึ่งหลับกึ่งตื่น

 

 

 

( ... )

 

 

 

" แก้วไม่สบาย กำลังกลับคอนโด พี่หมอดูแลแก้วหน่อยสิ  " เธอพูดเสียงสั่นเหมือนคนจะร้องไห้ แล้วเธอก้วางสายไป

 

 

 

" แก้วว เดี๊ยวชั้ลอยู่เป็นเพื่อน " ฟางโอบปลอบแก้ว เมื่ออีกคนนั่งเก็บเสียงร้องไห้อยู่ข้างๆ 

 

 

 

 

" ไม่เป็นไร แกกลับบ้านเถอะ แกก้เหมือนเดี๊ยวพรุ่งนี้ต้องไปแต่งหน้าตั้งแต่ตี 4 ไม่ใช่หรอ " แก้วพูด

 

 

" แต่ชั้ลอยู่กับแกได้นะ " ฟางกอดแก้วไว้แน่น

 

 

 

" ไม่เปนไรน๊าา ชั้ลอยู่ได้ ^^ " แก้วรีบเช็ดน้ำตา แก้วยิ้มให้กับฟาง ไม่อยากให้ฟางเป็นห่วง

 

 

 

รถวิ่งมาจอดอยูาหน้าคอนโด  ป๊อป รีบลงจากรถมาเปิดประตูให้แก้ว ฟางพยุงแก้วลงมา โทโมะขนกระเป๋าแก้วและของตัวเองลงจากรถ

 

 

" แก้ว " เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นจนทุกคนต้องหันไปมอง

 

 

 

" พี่หมอ.. " ฟางอึ้งไปเมื่อเห็นหมอการินยืนอยู่ตรงหน้า เธอจ้องมองหมอการินตาค้างแล้วหันมามองแก้วด้วยสายตาที่ตั้งคำถาม

 

 

 

" พี่หมอ แก้วไม่สบาย " เธอพูดเสียงอ้อนใส่หมอการิน แล้วจะเดินเข้าไปหาหมอ แต่ฟางดึงแขนเอาไว้ แล้วลากเธอไปคุยข้างรถ

 

 

 

 

" นี่มันอะไรกันวะ พี่หมอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง " ฟางถามเสียงเข้ม

 

 

 

 

" สนิทกันมาสักพักแล้ว แต่ก็ไม่มีอะไร " แก้วว่า

 

 

 

" มันจะไม่มีอะไรได้ยังไงวะ ถ้าไม่มีอะไร พี่หมอไม่แจ๋นมาหาแกถึงที่นี่หรอก " ฟางซักต่อ

 

 

 

" เออเดี๊ยวค่อยเล่าให้ฟัง  ตอนนี้มึนหัวมากเลย " แก้วบ่ายเบี่ยงเปลี่ยนเรื่องทันที

 

 

 

 

" ไอแก้ว ! อย่าให้ชั่ลรู้นะ ว่าแกปิดบังอะไรกับชั้ล ไม่งั้นแกเจอดีแน่ " ฟางชี้หน้าขู่แก้ว

 

 

 

 

" ขึ้นไปพักที่ห้องก่อนนะ " หมอการินเดินเข้ามาพยุงแก้ว แล้วถือกระเป๋าแก้วไปด้วย

 

 

 

" หมอนี่มันมาจากไหนเนี่ยฟาง " ป๊อปมองแก้วที่เดินไปกับหมอการินด้วยอาหารเดียวกันกับฟาง

 

 

 

 

" ฟางก้งงเหมือนกัน นี่เค้าไปสนิทกันตั้งแต่ตอนไหนน แก้วไม่เคยเล่าให้ฟางฟังเลย " ฟางว่า

 

 

 

 

" โมะขอตัวก่อนนะฟาง " โทโมะเริ่มไม่สบอารมณ์กับใคร หยิบกระเป๋าตัวเองแล้วเดินไปเข้าทางด้านหลังคอนโด  ฟาง ป๊อปขึ้นรถขับออกมา

 

 

 

 

 

 

" ไปทำอะไรมา ทำไมตัวร้อนขนาดนี้ ห่ะ " การินดุแก้วไปพลาง มือก้เช็ดตัวให้แก้วไปด้วย

 

 

 

 

" ไบรท์ เอาเสื้อของผมมาให้หน่อยครับ " การินตะโกนบอกอีกคนที่กำลังเตรียมอาหารให้แก้วอยู่

 

 

 

เพียงครู่เดียว ไบร์มก็เอาเสื้อของการินมาวางไว้ให้

 

 

 

" ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไป แล้วออกมากินข้างกินยา ถ้าอาการดีขึ้นก้ค่อยกลับห้อง " การินสั่ง แก้วพยักหน้ารับคำแล้วทำตาม

 

 

 

 

จนถึงหัวค่ำ เธอยังคงนอนหลับไหลอยู่บนเตียงของไบร์ท

 

 

 

 

" สงสัยจะหลับยาวแล้วหละมั้งเนี่ย " ไบร์ทหันไปมองหญิงสาวที่นอนกอดหมอนข้างซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างสบาย

 

 

 

 

" น่าจะถึงเช้าแล้วหละมั้ง  งั้นผมไปเข้าเวรก่อนนะ " การินในชุดทำงานหยอบกระเป๋าตัวเองแล้วบอกลาชายคนรัก อีกคนโน้มหน้าขึ้นไปจูบการินแล้วเดินไปส่ง

 

 

 

 

" ดูแลน้องด้วยนะ  " การินว่า ไบร์ทพยักหน้าเบาๆแล้วเดินเข้าไปดูอาการแก้ว เขาเอื้อมมือไปแตะหน้าผากเธอเบาๆก่อนจะหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

 

 

 

 

 

เคาร์เตอร์ชั้น 1 ของคอนโด

 

 

 

" หมอการิน สิทธิวิสุทธอยู่ห้องไหนครับ " โทโมะยืนตามพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ด้วยอาการร้อนรน

 

 

 

 

" ห้อง 5310 ครับ " พนักงานบอก เขารีบกล่าวขอบคุณแล้วรีบเดินไปกดลิฟต์ทันที

 

 

 

 

สายตาคมจับจ้องมองหาเลขห้องไปเรื่อยๆจนเจอห้อง 5310 มือหนารีบเคาะประตูห้องทันทีเมื่อถึงที่หมาย เคาะเท่าไหร่ประตูห้องก้ไม่ยอมเปิดออก กดอออดรัวๆแล้ว ก้ไม่มีใครออกมาสักที

 

 

 

 

" ทำบ้าอะไรกันอยู่วะ " สีหน้าเขาดูเหมือนคนร้อนใจ มือหนึ่งก้เคาะประตูมืออีกข้างก้คอยกดออด

 

 

 

 เอี๊ยดดดด

 

 

 

 

" นี่คุณ !!! เป็นบ้าอะไร " ไบร์ทที่เดินออกมาเปิดประตูด้วยความอารมณ์เสีย เมื่อเสียงออดมันดังสนั่นลั่นห้องจนเขาต้องหยุดอาบน้ำแล้วนุ่งผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียวออกมาเปิดประตู

 

 

 

 

" แก้วอยู่ไหน !! " ใจของใครบางคนเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เมื่อสภาพของไบร์ทมันทำให้เขาคิดไปต่างๆนานา

 

 

 

 

" ไม่สบาย นอนหลับอยู่บนเตียง " เขาว่าพลางเสยผมที่เปียกน้ำปกปิดใบหน้าออกเขาออก  ความล่ำสันของคนตรงหน้า ทำให้คนใจร้อนอย่างเขาไม่กล้าโวยวายมากนัก 

 

 

 

 

" ผมจะพาแก้วกลับไปที่ห้อง " เขาพูดเสียงเข้ม แก้วจ้องมองไบร์มด้วยสายตาที่พลานหาเรื่อง

 

 

 

 

ไบร์ทยิ้มมุมปาก หาเรื่องโทโมะ " น้องคงไม่อยากกลับ รอให้น้องตื่นก่อนแล้วกัน แล้วผมจะบอกว่าคุณมาหา " ไบร์ทกอดอกมองหน้าโทโมะอย่างท้าทาย

 

 

 

 

" ... " เขาไม่โต้ตอบอะไร แต่กลับเดินเข้าไปในห้องไบร์ทอย่างวิสาสะ สายตาคมที่เต็มไปด้วยความโกรธกวาดสายตามองหาแก้วจนทั่ว แล้วพบว่าเธอนอนหลับซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม

 

 

ใจเขาเต้นตุบๆ เหมือนสมองมันคิดไปไกลโพ้น

 

 

พลึบ ... มือหนารีบดึงผ้าห่มที่คลุมร่างบางออก เธอเอาชุดใครมาใส่

 

 

 

"  มึงทำอะไรแก้ว " เขาหันหน้ากลับไปต่อว่าอีกคนที่ยืนกอดอกดูการกระทำของเขาอยู่

 

 

 

 

 

" ไม่มาก ก็แค่... เช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า .. แล้วก็..." ไบร์ททำท่านึกคิด เขาตั้งใจยั่วโมโหใส่โทโมะ

 

 

 

ผลัก ... 

 

 

 

" มึงทำอะไรอีก... " คนใจร้านผลักร่างไบร์ทสุดแรง 

 

 

 

 

" เหอะๆๆ ไม่เอาสิ อย่าเสียงดังน๊าา เดี๋ยวน้องตื่นนะ " ไบร์ทหัวเราะเยาะ   โทโมะจนกรามแน่นจนขึ้นเป็นสันจ้องมองไบร์ทอย่างเอาเรื่อง 

 

 

 

 

" ตกลงยังไง จะพากลับไปมั้ย หรือจะให้น้องนอนต่อที่นี่ ตัดสินใจได้เมื่อไหร่ก้ตะโกนบอกด้วยนะ เดี๊ยวพี่ไปอาบน้ำต่อก่อน เหอะๆๆ " ไบร์ทเดินกระแทกบ่าโทโมะเข้าไปในห้องน้ำ 

 

 

 

 

" แก้ว แก้ว " เขาเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่นอนหลับอยู่แล้วกระซิบเรียก เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ เขาจึงช้อนร่างของเธอขึ้นแล้วอุ้มเธอกล้บห้องไป

 

 

 

 

 

 

เช้าของอีกวันกับร่างบางที่เริ่มขยับตัวบิดขี้เกียจ

 

 

 

" ห้าวววว " เธอห้าวปากกว้างก่อนจะขยี้ตาเบาไแล้วค่อยๆลุกนั่ง เมื่อดวงตาหวานเปิดเต็มตา เธอมองรอบๆห้อง  " นี่มันห้องชั้ลหนิ " 

 

 

 

 

" ก็ใช่หนะสิ ทำไม จำห้องตัวเองไม่ได้หรอ " เสียงห้าวของบางคนดังขึ้นมาข้างๆ หญิงสาวรีบหันขวับกล้บไปมองด้วยความตกใจ

 

 

 

 

" ออกไป ! " เธอดีดตัวเองลุกลงมาจากเตียงนั่น แบ้วต่อว่าเขาทันที

 

 

 

 

" ทีกับชั้ลแล้วออกปากไล่ ทำหน้าทำตาตกใจ กับไอหมอนั่นไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย " ร่างสูงเขยิบตัวลุกขึ้น แล้วทำหน้าเอือมใส่แก้ว

 

 

 

 

" ก็มันคนละคนกันความสัมพันธ์มันคนละระดับกัน " เธอพูดอย่างหน้าตาเฉย ผิดกับอีกคนที่จ้องเธอตาเป็นมัน

 

 

 

 

" ถึงไหนก้นแล้วหละ แต่ชั้ลว่าคงจะถึงสวรรค์แล้วหละมั้ง อีกคนนอนหมดแรงอยู่บนเตียง ส่วนอีกคนล้างตัวอยู่ในห้องน้ำ " โทโมะลุกจากเตียง เดอนเข้ามาประจันหน้ากับแก้ว

 

 

 

 

( ... ) เธองง

 

 

 

 

 

" ทำท่าทางเหมือนมีใจให้ชั้ล แต่ดันไปนอนกับคนอื่น นี่เธอมันผู้หญิงประเภทไหนก้นนะ " 

 

 

 

 

" จะประเภทไหนมันก้เรื่องของชี้ล  ไม่ต้องมายุ่ง " เธอว่า แล้วจะเดินเลี่ยงออกจากห้องไป แต่ถูกอีกฝ่ายกั้นขวางเอาไว้

 

 

 

" ไม่ยักรู้นะ  ว่าเธอก้เป็นผู้หญิงไวไฟเหมือนกัน แต่ก้ไม่แปลกหรอก เพราะอยู่ต่างแดนมานาน ชั้ลก้นึกเป็นห่วง กลัวว่าเธอเป็นอันตราย ที่ไหนได้หนีกันไปมีความสุขซะงั้น หึหึ " เขาต่อว่าเธอเสียๆหายๆ ทั้งๆที่เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย

 

 

 

 

" เออสิ แซ่บขนาดนั้นใครมันจะอดใจไหวหละ แล้วที่หลังก้ไม่ลงเสนอหน้าลงไปตามนะ  มันขัดจังหวะ เผลอๆเมื่อคืนชั้ลอาจจะได้ต่อรอบสองรอบสามกับพี่... " 

 

 

 

 

พรึบ ตุบ  " โอ้ยยย " เธอร้องเสียงหลง เมื่อตัวเองถูกจับโยนลงบนเตียง

 

 

 

 

" เป็นบ้าอะไรเนี่ยย ลุกออกไปนะ " ร่างบางสั่นเทาเมื่ออีกคนขึ้นค่อมอยู่บนร่างของเธอหนำซ้ำมือของเธอทั้งสองข้างยังถูกเขากักกันเอาไว้ด้วย

 

 

 

 

" ... " คนด้านบนจ้องมองลึกลงไปในดวงตาใสซื่อของอีกคนที่มองกลับมายังดวงตาของเขาด้วยความหวาดหวั่น

 

 

 

 

พรึบ เขาลุกขึ้นแล้วปล่อยเธอให้เป็นอิสระก่อนจะเดินออกไปห้องของเธอไปอย่างไว

 

 

 

 

 

" ทำบ้าอะไรของแกโทโมะ " จะทำอะไรคิดถึงใจกันบ้างสิ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา