ฟ้าเคียงดาว

 
 
 
 
ชายหนุ่มในชุดนอนสบายๆนั่งอยู่บนเตียงในห้องส่วนตัวของตัวเองข้างๆมีแม่ของเขาที่วีดีโอคอลกับลูกสาวคนสนิทที่ยังอยู่ต่างประเทศ
 
 
 
( ปาล์มบอกแล้วแต่ทุกคนไม่เชื่อ เป้ไม่เคยมีอาการแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนเลยตั้งแต่เพียงฟ้าตายไป แต่พอมาเจอแก้วเหมือนเป้เริ่มเปลี่ยนไป ) ปาล์มพูด แม่ ป๊อปนิ่งคิด
 
 
" ว่าไปแก้วก็หน้าตาคล้ายๆหนูฟ้าเลยนะ นิสัยก้คล้ายๆกันอีก " แม่ขมวดคิ้วคิดหนัก ป๊อปปาล์มเห็นด้วย
 
 
" ป๊อปก้หวังว่าไอลิงมันขะช่วยให้เฮียกลับมาเป็นคนเดิมให้ได้เร็วๆ " 
 
 
" แล้วเราจะทำยังไงกันดีหละ ทำยังไงให้สองคนดีอยู่ด้วยกัน " แม่คิดหนัก ปาล์มทำหน้าคิดหนัก
 
 
 
" เห้ยย ใช่ !! ที่ร้านกำลังหาผู้ช่วยให้แก้วอยู่ เฮียเองก้ชอบถ่ายรูป นี่ถ้าป๊อปไปล่อ แล้วเฮียสนใจแก้วจริงๆ ป๊อปว่าเฮียต้องไปสมัครงานเป็นผู้ช่วยแก้วแน่ๆ " ป๊อปเสนอ
 
 
 
( เห้ย เอาดิวะ งั้นจัดการเลยนะไอป๊อป )  ปาล์มยิ้มดีใจ แม่เห็นด้วย
 
 
 
............
 
 
ที่บ้านย่าอ่อน
 
 
ย่าอ่อนกับแม่ของแก้วกำลังนั่งทานข้าวอยู่กับชายวัยไล่เลี่ยกันกับแก้วโดยแม่เกตุมีสีหน้าอึดอัดจนเห็นได้ชัด ผิดกับย่าอ่อนที่ดูพอใจกับชายคนนั้นพอสมควร
 
 
" ผมอย่างจะทำความรู้จักกับน้องให้มากขึ้น แต่ดูเหมือนน้องจะหนีหน้าผมตลอดเลยครับย่าอ่อน " นทีพูดเสียงเศร้า
 
 
 
" พ่อนทีก็ไปหานังแก้วมันที่ร้านสิ รู้จักร้านม้นหรือเปล่าหละ " ย่าอ่อนถาม นทีส่ายหน้า
 
 
" งั้นเดี๊ยวย่าเขียนแผนที่ให้นะ เผื่อพ่อนทีจะแวะไปหามัน " ย่าอ่อนพูด
 
 
 
" ขอบคุณมากครับย่าอ่อน ผมหนะจริงจังกับน้องแก้วจริงๆ ผมพร้อมแล้วนะครับพร้อมจะให้แม่มาสู่ขอน้องแก้วแล้ว แต่ผมอยากจะให้ความสัมพันธ์ของเรามันพัฒนามากขึ้นไปกว่านี้ก่อน เดี๊ยวน้องแก้วเค้าจะหาว่าเราไปบังคับเค้านะครับ " นทียิ้มพอใจ
 
 
 
" อื้อออ ดีแล้ววว ไอแก้วหนะมันเป็นเด็กหัวดื้อ ทำอะไรบู่มบ่ามไม่ได้หรอก เดี๊ยวมีปัญหาขึ้นมาแล้วมันจะยุ่ง " ย่าอ่อนว่า
 
 
 
" ครับ ผมจะทำให้น้องแก้วยอมรับในตัวผมให้ได้ครับ " นทีพูดอย่างมั่นใจแล้วยิ้มให้ย่าอ่อน การะเกตุยิ้มแหยๆไม่ค่อยถูกชะตาด้วยสักเท่าไหร่
 
 
 
 
 
จนเช้าวันต่อมา นทีก็ตามมาหาแก้วที่ร้านจริงๆ ยังโชคดีที่ในร้านมีทั้งฟาง ป๊อป โทโมะและอัท
 
 
" แก้วออกมาคุยกับพี่ข้างนอกได้มั้ยครับ พี่อยากจะคุยกับแก้วเป็นการส่วนตัว " นทีอึดอัดเมื่อทุกสายตาจับจ้องมายังเขาตลอดเวลาที่เขายืนคุยกับแก้วในร้าน
 
 
 
" คุยกันในร้านเนี่ยแหละคะ ข้างนอกมันร้อน " แก้วว่า 
 
 
 
" ไม่เป็นไรครับ งั้นตามพี่ไม่เอาของในรถก้ได้ครับ ของที่ย่าอ่อนฝากมาให้แก้ว " นทีออกอุบาย สีหน้าของแก้วดูเครียดขึ้นมาทันทีเพราะเธอไม่เคยไว้ใจนทีเลย แก้วหันไปมองคนข้างหนักที่มองเธออย่างเป็นห่วง ทุกคนส่ายหน้าห้ามไม่ให้แก้วไป
 
 
" ถ้าไม่ตามพี่มา พี่จะเอาของกลับไปให้ย่าอ่อนนะ " นทีพูด แก้วขัดใจ รำคาญจึงเดินตามออกไปเอาของจากนทีนอกร้าน
 
 
 
ทันทีที่ออกมานอกร้าน นทีเริ่มโวยวายใส่แก้วอย่างไม่เกรงใจ
 
 
" ทำไมแก้วต้องคอยหลบหน้าพี่ตลอด แก้วรังเกียจพี่หรอ ไหนแก้วพูดมาสิ !! " นทีขึ้นเสียงใส่
 
 
 
" ไหนพี่นทีบอกว่าจะเอาของให้แก้วคะ " แก้วพยายามข่มอารมณ์เอาไว้
 
 
 
" ตอบพี่มาก่อนสิ ! แก้ว พี่ไม่เข้าใจว่าแก้วจะเล่นตัวไปทำไม เพราะาสุดท้ายแก้วก้ต้องเปนของพี่อยู่แล้ว ย่าอ่อนยกแก้วให้กับพี่แล้ว แก้วรอแค่วันที่พี่พาผู้ใหญ่ไปขอแก้วเท่านั้นแหละ " นทีโกหก 
 
 
 
" แก้วไม่เชื่อหรอกว่าย่าอ่อนจะทำแบบนั้นกับแก้ว แล้วอย่าหวังว่าแก้วจะแต่งงานกับคนอย่างพี่ ! " แก้วเริ่มโกรธจนคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่
 
 
" หึ อย่างแก้ว ถ้าพี่ไม่เอาก้ไม่รู้ว่าใครจะเอาแล้วหละ อย่าเล่นตัวให้มันมากนักเลย เดี๊ยวก็ได้เหี่ยวเฉาไปจนตายหรอก หึหึ " นทีใช้สายตาเหยียดแก้ว มองแก้วตั้งแต่หัวจรดเท้า จนทำให้ไฟร้อนของเธอมันระอุขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
 
 
เพลี๊ยะ ! แก้วตั้งใจบรรจงจบนทีอย่างเต็มมือจนอีกฝ่ายหน้าหันไปตามแรงตบ
 
 
 
" โชคร้ายจังเลยนะคะ ที่พี่ต้องมาเจอก้บมุมมืดของแก้ว " แก้วยิ้มเหยียดใส่นทีก่อนจะคว้าไว้หน้าสามที่ตั้งอยู่ใกล้ๆมาถือเอาไว้
 
 
คนในร้านต่างตกใจวิ่งตามกันออกมาดูแก้ว โทโมะรีบเข้าไปหาแก้ว แล้วดึงไม้ออกจากมือแก้วก่อนจะดึงให้แก้วมาหลบหลังตน
 
 
 
" มึงกลับไปได้แล้วไป แล้วอย่ามาที่นี่อีก " โทโมะชี้หน้าด่า มืออีกข้างของเขายังคงจับมือแก้วไว้แน่น แก้วมองโทโมะแล้วอึ้งไป อัทเองก้เช่นกัน แล้วเขาก้เริ่มมั่นใจว่าโทโมะไม่ได้คิดกับแก้วแค่เพื่อนแน่นอน
 
 
 
นทีดูท่าไม่ค่อยดีจึงยอมกลับไปก่อน
 
 
 
" กล้ามากนะเราไปฟาดปากผู้ชายเอาแบบนั้น " ป๊อปแซว
 
 
 
" ช่วยไม่ได้ก้มันมาปากดีกับแก้วก่อน " แก้วแบะปากใส่
 
 
 
" โมะดูเป็นห่วงแก้วนะ สองคนนี้มีอะไรปิดบังฟางหรือเปล่า " ฟางชี้นิ้วจ้องมองคนทั้งคู่สลับกันไปมา แก้วโทโมะมองหน้ากัน ใจเต้นดุ้มดั่มๆเหมือนคนตกใจที่กำลังถูกจับผิด
 
 
 
" หื้ออ ไม่มีอะไรเลยยยฟาง โมะไม่ได้ชอบแก้ว แล้วก้ไม่มีวันชอบด้วย " เขาพูดโดยที่ไม่หันมามองหน้าแก้วเลย 
 
 
 
 
แก้วหน้าถอดสีไปทันทีที่ได้ยิน ใจเธอแป้วลง เหมือนคนอกหักยังไงยังงั้น
 
 
 
" ไม่ชอบนั้นแหละดีแล้ว ชั้ลจะได้เดอนหน้าจีบแก้วอย่างจริงจังสักที " อัทพูด 
 
 
 
 
" อยากจีบก็จีบไปดิวะ ไม่เห็นมีใครว่าอะไรเลย " โทโมะพูด แต่น้ำเสียงฟังดูเหวี่ยงๆ
 
 
 
" จีบได้คะ แก้วก็ไม่ได้มีใครอยู่แล้ว ถ้าเข้ากันได้ก้ค่อยมาคบก้นดูนะคะ " แก้วพูด อัทยิ้มร่ามีความสุข โทโมะมองหน้าแก้ว แต่แก้วเบือนหน้าหนี
 
 
 
" เอาแล้ววววว นี่ฟางต้องตัดชุดแต่งคู่บ่าวสาวรอเลยมั้ยคะเนี่ยย " ฟางแซว
 
 
 
" ตัดให้ตัวเองก่อนเถอะคะ " ป๊อปยีหัวฟางอย่างมั่นใจ โทโมะมองป๊อปตาเขียว แก้วมองโทโมะแววตาเศร้า 
 
 
 
" โอ๊ะ ... " อยู่ๆแก้วก็นิ่วหน้าตัวคู้เอามือจับท้องตัวเองขึ้นมากระทันหัน
 
 
 
" อีกแล้วหรอยัยแก้ว ! " ฟางเหมือนรู้ดีว่าเพื่อนเป็นอะไรเลยเขยิบเข้ามานั่งใกล้ๆแล้วดูอาการ
 
 
 
" ไม่ได้กินยาอีกแล้วใช่มั้ย ! " ฟางดุ แก้วนิ่มหน้าเหมือนจะร้องไห้
 
 
 
" ปวดดด " เธอบ่นแล้วเอามือกุมท้องตัวเองไว้แน่น
 
 
 
" แล้วเอายามาหรือเปล่า ยาอยู่ที่ไหนบอกฟางมา " ฟางดูร้อนรนเป็นห่วงเพื่อน
 
 
 
" ยาอยู่ที่คอนโด " แก้วพูดเสียงแผ่ว
 
 
 
" แก้วเป็นอะไรไหนบอกพี่ดื " ป๊อปเข้ามานั่งใกล้ๆแแก้ว เขาลูบผมแก้วมองแก้วด้วยสายตาที่เป็นห่วง
 
 
 
" งั้นเดียวฟางขับรถไปเอายามาให้นะ " ฟางพูด
 
 
 
" เห้ยไม่ต้อง เดี๊ยวโมะไปเอาเอง ฟางอยู่ดูแลแก้วที่นี่แหละ " โทโมะมองแก้วอย่างเป็นห่วง เขาดูรนๆจนเริ่มคุมสติไม่อยู่
 
 
 
" โมะจะไปได้ยังไง รู้หรอว่าแก้วอยู่ห้องไหน " ฟางซัก โทโมะ อัท แก้วหน้าเหวอไปเลยก่อนจะหันมองหน้ากันและกัน
 
 
 
" เอางี้ เดี๊ยวพี่ไปส่งแก้วที่คอนโด ให้แก้วนอนพักไปเลยแล้วกันแล้วเดี๊ยวพี่มาอยู่เป็นเพื่อนฟางเอง " ป๊อปเสนอ
 
 
 
" ไม่ต้อง ! ... เอ่อออ เดี๊ยวผมพาแก้วไปส่งเอง ผมต้องผ่านไปทางนั้นอยู่แล้ว " โทโมะตะคอกใส่ป๊อป พอทุกคนหันมามองก็พูดเสียงเบาลง
 
 
 
" ไอแก้วไหวมั้ย ให้ชั้ลไปอยู่ด้วยมั้ย " ฟางไม่อยากปล่อยให้แก้วอยู่คนเดียว
 
 
 
" ไม่เป็นไร ชั้ลไม่อยากให้แกปิดร้าน เดี๊ยวขาดทุน " แก้วพูดคิดตลกแล้วลุกขึ้นยืนโดยที่ตัวยังคุคู้และมือยังคงกุมหน้าท้องอยู่
 
 
 
" โธ่ไองก  " ฟางขำ 
 
 
 
" งั้นกูขอติดรถไปด้วยดิ " อัทพูด โทโมะหงุดหงิดอัทแต่ก้ยอมให้ไป
 
 
 
 
ระหว่างนั่งรถ
 
 
 
" ไหวมั้ยวะ เป็นอะไร ทำไมไม่ดูแลตัวเองเลยปล่อยให้เจ็บขนาดนี้ได้ยังไงวะ " โทโมะโมโห ร่อว่าแก้วเสียงดัง
 
 
 
" ด่าอยู่ได้ รีบขับรถให้มันเร็วๆสิจะได้รีบไปกินยา " แก้วเจ็บจนน้ำตาซึมโทโมะนิ่งไปแล้วขับรถเร็วขึ้นจนถึงงคอนโด  แก้วค่อยๆก้าวลงจากรถอย่างทุละกทุเลจนโทโมะขัดใจช้อนร่างเธอมาอุ้มแล้วรีบพาเดิน
 
 
 
" ทำอะไรเนี่ยยย ปล่อยนะ " แก้วพยายามจะข้ดแต่เจ็บจนแทบจะไม่มีแรง
 
 
" อยู่นิ่งๆได้มั้ยวะ คิดว่าตัวเบานักหรือไง " โทโมะบ่นใส่แล้วกระชับแก้วให้แน่นขึ้น อัทมองการกระทำของโทโมะก้หมดข้อสงสัยไปเลย
 
 
จนมาถึงห้องโทโมะค่อยๆวางแก้วลงบนเตียง
 
 
 
" ยาอยู่ไหน " เขาถามเสียงแข็ง
 
 
" อยู่ในลิ้นชักนู้นน " แก้วว่า   เขารีบไปเปิดลิ้นชักรื้อยาออกมาดู
 
 
 
" ต้องกินกี่เม็ด " เขาถามต่อ
 
 
" 2 "
 
 
เขารีบเดินออกไปเอาน้ำในครัวแล้วเดินเร็วกลับมาหาแก้วก่อนจะยื่นแก้วน้ำพร้อมกับยาให้ แก้วอึ้งๆ รับมาแก้วกินยา
 
 
 
" แล้วต้องทำอะไรอีกมั้ย หรือแค่นอนหละบรอยาออกฤทธิ์แล้วมันก้หายเอง " โทโมะถามต่อ
 
 
 
" อื้ออ ก็ประมาณนั้น " แก้วว่า
 
 
 
 
" แล้วตกลงเป็นอะไรวะ ทำไมต้องทำท่าเจ็บขนาดนี้ " เขาชักสีหน้าใส่ด้วยความหงุดหงิด
 
 
 
" ก็.... "
 
 
 
" ก็อะไร" 
 
 
 
 
" เป็นประจำเดือน แหะๆ แต่มันปวดท้องหนักกว่าคนอื่นเค้า ต้องกินยาแต่ลืมกิน " แก้วยิ้มแหยๆ 
 
 
 
" รู้อยู่แล้วว่าจะเจ็บ แล้วทำไมไม่กินยาวะ " 
 
 
 
" ก็มันลืมมมมมมมมม จะบ่นอะไรนักหนาเนี่ย " แก้วบ่น
 
 
 
" เออ งั้นก้นอน ! " เขาดีดตัวลุกจากเตียงแล้วออกมาจากห้อง อัทที่ยืนไร้ตัวตนอยู่นมนานเลยตามโทโมะออกไป
 
 
 
" ทำตัวเหมือนเด็ก ไม่รู้จักดูแลตัวเอง " โทโมะออกมานั่งบ่นต่อที่โซฟา
 
 
" มึงดูสติหลุดไปเลยนะ " อัททัก
 
 
 
" .... " โทโมะนิ่งคิด
 
 
 
" เป็นห่วงแก้วมากเลยเนาะมึงเนี่ย เหมือนจะรักเค้าเลย " อัทพูดต่อ
 
 
 
" กูก้บอกมึงแล้วว่ากุชอบฟาง ไม่ได้คิดอะไรกับแก้ว เพื่อนก้นมันเป็นห่วงกันไม่ได้หรอวะ " โทโมะย้อนถาม
 
 
 
" มันจำเป็นต้องมากขนาดนี้เลยหรอวะ " อัทพูด
 
 
 
" ... " เขาเองก้ตอบไม่ได้
 
 
 
" มึงลองชั่งใจตัวเองดูดีๆสิ ว่ามึงชอบใครกันแน่ ฟาง หรือแก้ว " พูดจบอัทก้เดินออกจากห้องกล้บบ้านไปเลย
 
 
 
แล้วเหตุการณ์ต่างๆของเขากับแก้วก็วกย้อนกลับมาในความคิดของเขา
 
 
ทำไมเขาชอบแอบมองตอนแก้วหลับ
 
 
ทำไมต้องติดกับข้าวฝีมือแก้ว
 
 
ทำไมต้องร้อนใจเวลาแก้วโกรธ ทำไมเขาต้องง้อจนเธอหายโกรธ
 
 
ทำไมต้องรู้สึกเป็นห่วงเวลาแก้วไม่สบาย
 
 
ทำไมถึงรู้สึกไม่พอใจเวลาแก้วอยู่กับคนอื่น
 
 
ความรู้สึกบ้าๆพวกนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่
 
 
 
" ชั้ลชอบฟาง ขั้ลไม่ได้ชอบแก " 
 
 
 
แล้วเหตุการณ์วัยเด็กก็ย้อนกลับมา....
 
เด็กผู้หญิงมอมแมมนิสัยห้าวหามเหมือนผู้ชายที่ดูสนิทสนมกับเด็กผู้ชายคนนึงที่หน้าตาน่ารัก ทั้งคู่สนิทกันมากถึงขนาดไปไหนมาไหนด้วยกัน กินข้างด้วยกัน เล่นด้วยกันกลับบ้านด้วยกัน จนเพื่อนๆต่างพากันล้อว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน เด็กผู้หญิงชอบใจกับคำหยอกล้อของพ่องเพื่อนผิดกับเด็กผู้ชายที่ดูไม่พอใจจนเกิดการทะเลาะวิวาทกัน
 
 
 
" ไอโมะมีแฟนเป็นทอม ไอโมะมีแฟนขี้เหร่ 5555" คำหยอกล้อของเพื่อนมันทำให้เด็กผู้ชายอับอายจนปลีกตัวออกจากเด็กผู้หญิงคนนั้น เมื่อต้องเห็นหน้า เขาก็มักจะหลบหน้า จนทำให้เด็กผู้หญิงคนนั้นเสียใจแอบไปนั่งร้องไห้  แต่ด้วยความอับอายเพื่อนมันมีมากเกินกว่าความสงสาร เขาเลยเลือกที่จะตัดความสัมพันธ์กับเด็กหญิงคนนั้นที่ชื่อว่าแก้ว.. ทั้งคู่ไม่ค่อยพูดจาไม่ค่อยเจอกันตั้งแต่นั้นมาจนแก้วเข้ามาหาลัยและย้ายไปเรียนต่อต่างประเทศ
 
 
 
" ชั้ลจะให้เพื่อนล้อเรื่องของเธออีกไม่ได้ ยัยลูกเป็ดขี้เหร่