ฟ้าเคียงดาว

8.4

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 เวลา 14.03 น.

  49 ตอน
  431 วิจารณ์
  60.08K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 02.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

24)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

ชายหนุ่มในชุดนอนสบายๆนั่งอยู่บนเตียงในห้องส่วนตัวของตัวเองข้างๆมีแม่ของเขาที่วีดีโอคอลกับลูกสาวคนสนิทที่ยังอยู่ต่างประเทศ

 

 

 

( ปาล์มบอกแล้วแต่ทุกคนไม่เชื่อ เป้ไม่เคยมีอาการแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนเลยตั้งแต่เพียงฟ้าตายไป แต่พอมาเจอแก้วเหมือนเป้เริ่มเปลี่ยนไป ) ปาล์มพูด แม่ ป๊อปนิ่งคิด

 

 

" ว่าไปแก้วก็หน้าตาคล้ายๆหนูฟ้าเลยนะ นิสัยก้คล้ายๆกันอีก " แม่ขมวดคิ้วคิดหนัก ป๊อปปาล์มเห็นด้วย

 

 

" ป๊อปก้หวังว่าไอลิงมันขะช่วยให้เฮียกลับมาเป็นคนเดิมให้ได้เร็วๆ " 

 

 

" แล้วเราจะทำยังไงกันดีหละ ทำยังไงให้สองคนดีอยู่ด้วยกัน " แม่คิดหนัก ปาล์มทำหน้าคิดหนัก

 

 

 

" เห้ยย ใช่ !! ที่ร้านกำลังหาผู้ช่วยให้แก้วอยู่ เฮียเองก้ชอบถ่ายรูป นี่ถ้าป๊อปไปล่อ แล้วเฮียสนใจแก้วจริงๆ ป๊อปว่าเฮียต้องไปสมัครงานเป็นผู้ช่วยแก้วแน่ๆ " ป๊อปเสนอ

 

 

 

( เห้ย เอาดิวะ งั้นจัดการเลยนะไอป๊อป )  ปาล์มยิ้มดีใจ แม่เห็นด้วย

 

 

 

............

 

 

ที่บ้านย่าอ่อน

 

 

ย่าอ่อนกับแม่ของแก้วกำลังนั่งทานข้าวอยู่กับชายวัยไล่เลี่ยกันกับแก้วโดยแม่เกตุมีสีหน้าอึดอัดจนเห็นได้ชัด ผิดกับย่าอ่อนที่ดูพอใจกับชายคนนั้นพอสมควร

 

 

" ผมอย่างจะทำความรู้จักกับน้องให้มากขึ้น แต่ดูเหมือนน้องจะหนีหน้าผมตลอดเลยครับย่าอ่อน " นทีพูดเสียงเศร้า

 

 

 

" พ่อนทีก็ไปหานังแก้วมันที่ร้านสิ รู้จักร้านม้นหรือเปล่าหละ " ย่าอ่อนถาม นทีส่ายหน้า

 

 

" งั้นเดี๊ยวย่าเขียนแผนที่ให้นะ เผื่อพ่อนทีจะแวะไปหามัน " ย่าอ่อนพูด

 

 

 

" ขอบคุณมากครับย่าอ่อน ผมหนะจริงจังกับน้องแก้วจริงๆ ผมพร้อมแล้วนะครับพร้อมจะให้แม่มาสู่ขอน้องแก้วแล้ว แต่ผมอยากจะให้ความสัมพันธ์ของเรามันพัฒนามากขึ้นไปกว่านี้ก่อน เดี๊ยวน้องแก้วเค้าจะหาว่าเราไปบังคับเค้านะครับ " นทียิ้มพอใจ

 

 

 

" อื้อออ ดีแล้ววว ไอแก้วหนะมันเป็นเด็กหัวดื้อ ทำอะไรบู่มบ่ามไม่ได้หรอก เดี๊ยวมีปัญหาขึ้นมาแล้วมันจะยุ่ง " ย่าอ่อนว่า

 

 

 

" ครับ ผมจะทำให้น้องแก้วยอมรับในตัวผมให้ได้ครับ " นทีพูดอย่างมั่นใจแล้วยิ้มให้ย่าอ่อน การะเกตุยิ้มแหยๆไม่ค่อยถูกชะตาด้วยสักเท่าไหร่

 

 

 

 

 

จนเช้าวันต่อมา นทีก็ตามมาหาแก้วที่ร้านจริงๆ ยังโชคดีที่ในร้านมีทั้งฟาง ป๊อป โทโมะและอัท

 

 

" แก้วออกมาคุยกับพี่ข้างนอกได้มั้ยครับ พี่อยากจะคุยกับแก้วเป็นการส่วนตัว " นทีอึดอัดเมื่อทุกสายตาจับจ้องมายังเขาตลอดเวลาที่เขายืนคุยกับแก้วในร้าน

 

 

 

" คุยกันในร้านเนี่ยแหละคะ ข้างนอกมันร้อน " แก้วว่า 

 

 

 

" ไม่เป็นไรครับ งั้นตามพี่ไม่เอาของในรถก้ได้ครับ ของที่ย่าอ่อนฝากมาให้แก้ว " นทีออกอุบาย สีหน้าของแก้วดูเครียดขึ้นมาทันทีเพราะเธอไม่เคยไว้ใจนทีเลย แก้วหันไปมองคนข้างหนักที่มองเธออย่างเป็นห่วง ทุกคนส่ายหน้าห้ามไม่ให้แก้วไป

 

 

" ถ้าไม่ตามพี่มา พี่จะเอาของกลับไปให้ย่าอ่อนนะ " นทีพูด แก้วขัดใจ รำคาญจึงเดินตามออกไปเอาของจากนทีนอกร้าน

 

 

 

ทันทีที่ออกมานอกร้าน นทีเริ่มโวยวายใส่แก้วอย่างไม่เกรงใจ

 

 

" ทำไมแก้วต้องคอยหลบหน้าพี่ตลอด แก้วรังเกียจพี่หรอ ไหนแก้วพูดมาสิ !! " นทีขึ้นเสียงใส่

 

 

 

" ไหนพี่นทีบอกว่าจะเอาของให้แก้วคะ " แก้วพยายามข่มอารมณ์เอาไว้

 

 

 

" ตอบพี่มาก่อนสิ ! แก้ว พี่ไม่เข้าใจว่าแก้วจะเล่นตัวไปทำไม เพราะาสุดท้ายแก้วก้ต้องเปนของพี่อยู่แล้ว ย่าอ่อนยกแก้วให้กับพี่แล้ว แก้วรอแค่วันที่พี่พาผู้ใหญ่ไปขอแก้วเท่านั้นแหละ " นทีโกหก 

 

 

 

" แก้วไม่เชื่อหรอกว่าย่าอ่อนจะทำแบบนั้นกับแก้ว แล้วอย่าหวังว่าแก้วจะแต่งงานกับคนอย่างพี่ ! " แก้วเริ่มโกรธจนคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่

 

 

" หึ อย่างแก้ว ถ้าพี่ไม่เอาก้ไม่รู้ว่าใครจะเอาแล้วหละ อย่าเล่นตัวให้มันมากนักเลย เดี๊ยวก็ได้เหี่ยวเฉาไปจนตายหรอก หึหึ " นทีใช้สายตาเหยียดแก้ว มองแก้วตั้งแต่หัวจรดเท้า จนทำให้ไฟร้อนของเธอมันระอุขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

 

 

เพลี๊ยะ ! แก้วตั้งใจบรรจงจบนทีอย่างเต็มมือจนอีกฝ่ายหน้าหันไปตามแรงตบ

 

 

 

" โชคร้ายจังเลยนะคะ ที่พี่ต้องมาเจอก้บมุมมืดของแก้ว " แก้วยิ้มเหยียดใส่นทีก่อนจะคว้าไว้หน้าสามที่ตั้งอยู่ใกล้ๆมาถือเอาไว้

 

 

คนในร้านต่างตกใจวิ่งตามกันออกมาดูแก้ว โทโมะรีบเข้าไปหาแก้ว แล้วดึงไม้ออกจากมือแก้วก่อนจะดึงให้แก้วมาหลบหลังตน

 

 

 

" มึงกลับไปได้แล้วไป แล้วอย่ามาที่นี่อีก " โทโมะชี้หน้าด่า มืออีกข้างของเขายังคงจับมือแก้วไว้แน่น แก้วมองโทโมะแล้วอึ้งไป อัทเองก้เช่นกัน แล้วเขาก้เริ่มมั่นใจว่าโทโมะไม่ได้คิดกับแก้วแค่เพื่อนแน่นอน

 

 

 

นทีดูท่าไม่ค่อยดีจึงยอมกลับไปก่อน

 

 

 

" กล้ามากนะเราไปฟาดปากผู้ชายเอาแบบนั้น " ป๊อปแซว

 

 

 

" ช่วยไม่ได้ก้มันมาปากดีกับแก้วก่อน " แก้วแบะปากใส่

 

 

 

" โมะดูเป็นห่วงแก้วนะ สองคนนี้มีอะไรปิดบังฟางหรือเปล่า " ฟางชี้นิ้วจ้องมองคนทั้งคู่สลับกันไปมา แก้วโทโมะมองหน้ากัน ใจเต้นดุ้มดั่มๆเหมือนคนตกใจที่กำลังถูกจับผิด

 

 

 

" หื้ออ ไม่มีอะไรเลยยยฟาง โมะไม่ได้ชอบแก้ว แล้วก้ไม่มีวันชอบด้วย " เขาพูดโดยที่ไม่หันมามองหน้าแก้วเลย 

 

 

 

 

แก้วหน้าถอดสีไปทันทีที่ได้ยิน ใจเธอแป้วลง เหมือนคนอกหักยังไงยังงั้น

 

 

 

" ไม่ชอบนั้นแหละดีแล้ว ชั้ลจะได้เดอนหน้าจีบแก้วอย่างจริงจังสักที " อัทพูด 

 

 

 

 

" อยากจีบก็จีบไปดิวะ ไม่เห็นมีใครว่าอะไรเลย " โทโมะพูด แต่น้ำเสียงฟังดูเหวี่ยงๆ

 

 

 

" จีบได้คะ แก้วก็ไม่ได้มีใครอยู่แล้ว ถ้าเข้ากันได้ก้ค่อยมาคบก้นดูนะคะ " แก้วพูด อัทยิ้มร่ามีความสุข โทโมะมองหน้าแก้ว แต่แก้วเบือนหน้าหนี

 

 

 

" เอาแล้ววววว นี่ฟางต้องตัดชุดแต่งคู่บ่าวสาวรอเลยมั้ยคะเนี่ยย " ฟางแซว

 

 

 

" ตัดให้ตัวเองก่อนเถอะคะ " ป๊อปยีหัวฟางอย่างมั่นใจ โทโมะมองป๊อปตาเขียว แก้วมองโทโมะแววตาเศร้า 

 

 

 

" โอ๊ะ ... " อยู่ๆแก้วก็นิ่วหน้าตัวคู้เอามือจับท้องตัวเองขึ้นมากระทันหัน

 

 

 

" อีกแล้วหรอยัยแก้ว ! " ฟางเหมือนรู้ดีว่าเพื่อนเป็นอะไรเลยเขยิบเข้ามานั่งใกล้ๆแล้วดูอาการ

 

 

 

" ไม่ได้กินยาอีกแล้วใช่มั้ย ! " ฟางดุ แก้วนิ่มหน้าเหมือนจะร้องไห้

 

 

 

" ปวดดด " เธอบ่นแล้วเอามือกุมท้องตัวเองไว้แน่น

 

 

 

" แล้วเอายามาหรือเปล่า ยาอยู่ที่ไหนบอกฟางมา " ฟางดูร้อนรนเป็นห่วงเพื่อน

 

 

 

" ยาอยู่ที่คอนโด " แก้วพูดเสียงแผ่ว

 

 

 

" แก้วเป็นอะไรไหนบอกพี่ดื " ป๊อปเข้ามานั่งใกล้ๆแแก้ว เขาลูบผมแก้วมองแก้วด้วยสายตาที่เป็นห่วง

 

 

 

" งั้นเดียวฟางขับรถไปเอายามาให้นะ " ฟางพูด

 

 

 

" เห้ยไม่ต้อง เดี๊ยวโมะไปเอาเอง ฟางอยู่ดูแลแก้วที่นี่แหละ " โทโมะมองแก้วอย่างเป็นห่วง เขาดูรนๆจนเริ่มคุมสติไม่อยู่

 

 

 

" โมะจะไปได้ยังไง รู้หรอว่าแก้วอยู่ห้องไหน " ฟางซัก โทโมะ อัท แก้วหน้าเหวอไปเลยก่อนจะหันมองหน้ากันและกัน

 

 

 

" เอางี้ เดี๊ยวพี่ไปส่งแก้วที่คอนโด ให้แก้วนอนพักไปเลยแล้วกันแล้วเดี๊ยวพี่มาอยู่เป็นเพื่อนฟางเอง " ป๊อปเสนอ

 

 

 

" ไม่ต้อง ! ... เอ่อออ เดี๊ยวผมพาแก้วไปส่งเอง ผมต้องผ่านไปทางนั้นอยู่แล้ว " โทโมะตะคอกใส่ป๊อป พอทุกคนหันมามองก็พูดเสียงเบาลง

 

 

 

" ไอแก้วไหวมั้ย ให้ชั้ลไปอยู่ด้วยมั้ย " ฟางไม่อยากปล่อยให้แก้วอยู่คนเดียว

 

 

 

" ไม่เป็นไร ชั้ลไม่อยากให้แกปิดร้าน เดี๊ยวขาดทุน " แก้วพูดคิดตลกแล้วลุกขึ้นยืนโดยที่ตัวยังคุคู้และมือยังคงกุมหน้าท้องอยู่

 

 

 

" โธ่ไองก  " ฟางขำ 

 

 

 

" งั้นกูขอติดรถไปด้วยดิ " อัทพูด โทโมะหงุดหงิดอัทแต่ก้ยอมให้ไป

 

 

 

 

ระหว่างนั่งรถ

 

 

 

" ไหวมั้ยวะ เป็นอะไร ทำไมไม่ดูแลตัวเองเลยปล่อยให้เจ็บขนาดนี้ได้ยังไงวะ " โทโมะโมโห ร่อว่าแก้วเสียงดัง

 

 

 

" ด่าอยู่ได้ รีบขับรถให้มันเร็วๆสิจะได้รีบไปกินยา " แก้วเจ็บจนน้ำตาซึมโทโมะนิ่งไปแล้วขับรถเร็วขึ้นจนถึงงคอนโด  แก้วค่อยๆก้าวลงจากรถอย่างทุละกทุเลจนโทโมะขัดใจช้อนร่างเธอมาอุ้มแล้วรีบพาเดิน

 

 

 

" ทำอะไรเนี่ยยย ปล่อยนะ " แก้วพยายามจะข้ดแต่เจ็บจนแทบจะไม่มีแรง

 

 

" อยู่นิ่งๆได้มั้ยวะ คิดว่าตัวเบานักหรือไง " โทโมะบ่นใส่แล้วกระชับแก้วให้แน่นขึ้น อัทมองการกระทำของโทโมะก้หมดข้อสงสัยไปเลย

 

 

จนมาถึงห้องโทโมะค่อยๆวางแก้วลงบนเตียง

 

 

 

" ยาอยู่ไหน " เขาถามเสียงแข็ง

 

 

" อยู่ในลิ้นชักนู้นน " แก้วว่า   เขารีบไปเปิดลิ้นชักรื้อยาออกมาดู

 

 

 

" ต้องกินกี่เม็ด " เขาถามต่อ

 

 

" 2 "

 

 

เขารีบเดินออกไปเอาน้ำในครัวแล้วเดินเร็วกลับมาหาแก้วก่อนจะยื่นแก้วน้ำพร้อมกับยาให้ แก้วอึ้งๆ รับมาแก้วกินยา

 

 

 

" แล้วต้องทำอะไรอีกมั้ย หรือแค่นอนหละบรอยาออกฤทธิ์แล้วมันก้หายเอง " โทโมะถามต่อ

 

 

 

" อื้ออ ก็ประมาณนั้น " แก้วว่า

 

 

 

 

" แล้วตกลงเป็นอะไรวะ ทำไมต้องทำท่าเจ็บขนาดนี้ " เขาชักสีหน้าใส่ด้วยความหงุดหงิด

 

 

 

" ก็.... "

 

 

 

" ก็อะไร" 

 

 

 

 

" เป็นประจำเดือน แหะๆ แต่มันปวดท้องหนักกว่าคนอื่นเค้า ต้องกินยาแต่ลืมกิน " แก้วยิ้มแหยๆ 

 

 

 

" รู้อยู่แล้วว่าจะเจ็บ แล้วทำไมไม่กินยาวะ " 

 

 

 

" ก็มันลืมมมมมมมมม จะบ่นอะไรนักหนาเนี่ย " แก้วบ่น

 

 

 

" เออ งั้นก้นอน ! " เขาดีดตัวลุกจากเตียงแล้วออกมาจากห้อง อัทที่ยืนไร้ตัวตนอยู่นมนานเลยตามโทโมะออกไป

 

 

 

" ทำตัวเหมือนเด็ก ไม่รู้จักดูแลตัวเอง " โทโมะออกมานั่งบ่นต่อที่โซฟา

 

 

" มึงดูสติหลุดไปเลยนะ " อัททัก

 

 

 

" .... " โทโมะนิ่งคิด

 

 

 

" เป็นห่วงแก้วมากเลยเนาะมึงเนี่ย เหมือนจะรักเค้าเลย " อัทพูดต่อ

 

 

 

" กูก้บอกมึงแล้วว่ากุชอบฟาง ไม่ได้คิดอะไรกับแก้ว เพื่อนก้นมันเป็นห่วงกันไม่ได้หรอวะ " โทโมะย้อนถาม

 

 

 

" มันจำเป็นต้องมากขนาดนี้เลยหรอวะ " อัทพูด

 

 

 

" ... " เขาเองก้ตอบไม่ได้

 

 

 

" มึงลองชั่งใจตัวเองดูดีๆสิ ว่ามึงชอบใครกันแน่ ฟาง หรือแก้ว " พูดจบอัทก้เดินออกจากห้องกล้บบ้านไปเลย

 

 

 

แล้วเหตุการณ์ต่างๆของเขากับแก้วก็วกย้อนกลับมาในความคิดของเขา

 

 

ทำไมเขาชอบแอบมองตอนแก้วหลับ

 

 

ทำไมต้องติดกับข้าวฝีมือแก้ว

 

 

ทำไมต้องร้อนใจเวลาแก้วโกรธ ทำไมเขาต้องง้อจนเธอหายโกรธ

 

 

ทำไมต้องรู้สึกเป็นห่วงเวลาแก้วไม่สบาย

 

 

ทำไมถึงรู้สึกไม่พอใจเวลาแก้วอยู่กับคนอื่น

 

 

ความรู้สึกบ้าๆพวกนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่

 

 

 

" ชั้ลชอบฟาง ขั้ลไม่ได้ชอบแก " 

 

 

 

แล้วเหตุการณ์วัยเด็กก็ย้อนกลับมา....

 

เด็กผู้หญิงมอมแมมนิสัยห้าวหามเหมือนผู้ชายที่ดูสนิทสนมกับเด็กผู้ชายคนนึงที่หน้าตาน่ารัก ทั้งคู่สนิทกันมากถึงขนาดไปไหนมาไหนด้วยกัน กินข้างด้วยกัน เล่นด้วยกันกลับบ้านด้วยกัน จนเพื่อนๆต่างพากันล้อว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน เด็กผู้หญิงชอบใจกับคำหยอกล้อของพ่องเพื่อนผิดกับเด็กผู้ชายที่ดูไม่พอใจจนเกิดการทะเลาะวิวาทกัน

 

 

 

" ไอโมะมีแฟนเป็นทอม ไอโมะมีแฟนขี้เหร่ 5555" คำหยอกล้อของเพื่อนมันทำให้เด็กผู้ชายอับอายจนปลีกตัวออกจากเด็กผู้หญิงคนนั้น เมื่อต้องเห็นหน้า เขาก็มักจะหลบหน้า จนทำให้เด็กผู้หญิงคนนั้นเสียใจแอบไปนั่งร้องไห้  แต่ด้วยความอับอายเพื่อนมันมีมากเกินกว่าความสงสาร เขาเลยเลือกที่จะตัดความสัมพันธ์กับเด็กหญิงคนนั้นที่ชื่อว่าแก้ว.. ทั้งคู่ไม่ค่อยพูดจาไม่ค่อยเจอกันตั้งแต่นั้นมาจนแก้วเข้ามาหาลัยและย้ายไปเรียนต่อต่างประเทศ

 

 

 

" ชั้ลจะให้เพื่อนล้อเรื่องของเธออีกไม่ได้ ยัยลูกเป็ดขี้เหร่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา