ฟ้าเคียงดาว

 

 

 

 

แสงอาทิตย์สดส่องผ่านม่านบางเข้ามาประทะกับดวงตาหวานที่ยังปิดอยู่จนเธอต้องพลิกตัวหลบหนีแสงส้มนั่น ผ่านไปเกือบชั่วโมงที่เธอเผลอหลับไปอีกครั่งจนเพื่อนร่วมห้องต้องเข้ามาตามถึงในห้อง

 

 

หลังจากที่เคาะประตูห้องอยู่นานแต่ยัยขี้เมาก้ยังไม่ตื่นจนเขาถือวิสาสะเปิดประตูเดินเข้ามายืนอยู่ข้างเตียง

 

 

" ไอแก้วว ตื่นได้แล้วนี่จะแปดโมงแล้วนะ " เขาสะกิดแขนเลฺก แต่เธอดันเขยิบตัวหนีแล้วซุกหน้านอนต่อ

 

 

" ทำไมเป็นคนแบบนี้วะ เมื่อคืนก็เมาเหมือนหมาจนปล่อยให้ไออัทมันเข้ามาในห้อง ตอนนี้ก้ย้งนอนไม่ตื่นอีก รู้มั้ยว่าไออัทมันรู้เรื่องเราแล้วเนี่ย " ร่างสูงบ่นใส่พลางดึงข้อมือร่างบางให้ลุกนั่ง

 

 

พลีบ !!

 

 

O_O 

 

 

" อัทเข้ามาในห้องได้ยังไง ??? " เธอทำหน้ามึนปนตกใจแล้วหันไปจ้องหน้าเขาอย่างรอคำพูด

 

 

" แล้วใครหละเปิดประตูให้มันเข้ามา " เขาย้อนถาม หญิงสาวนิ่งคิดอยู่นานจนลำดับเหตุการณ์เมื่อคืนประติดประต่อกันจนได้เรื่อง

 

 

 

" ไม่น่าเลยยยย แล้วอัทว่าไงบ้าง เค้าคงไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครใช่มั้ย " เธอพูดเสียงแผ่นเหมือนกล้วความลับจะรั่วเข้าหูย่าอ่อน

 

 

 

ตาคมเหล่มองดูเชิงก่อนจะละสายตาไปทางอื่นแล้วยืนกอดอกหาเรื่อง " ก็ไม่แน่ ไออัทยิ่งตาสว่างอยู่ " เขาว่า ... คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างจังแสดงอาการขัดใจ " ไปปิดปากเพื่อนแกไว้เลยนะไอโมะ " เธอสั่ง

 

 

 

เหตุการณ์ในห้องยังไม่คลี่คลาย อีกคนก็ดันมาเคาะประตูเรียกอยู่หน้าห้อง

 

 

หญิงสาวเกาะอยู่ด้านหลังโทโมะแอบมองอัทที่เดินเข้ามาพร้อมกับอาหารมื้อเช้าเต็มไม้เต็มมือ

 

 

 

" อรุณสวัสดิ์ครับแก้ว ^^ " อัทยิ้มหวานให้แก้ว แล้วเดินผ่านคนทั้งคู่เข้าไปวางของบนโต๊ะอาหาร แก้วยิ้มแหยๆแล้วดันโทโมะให้เดินตามอัทไปส่วนตัวเองคอยเกาะอยู่ด้านหลังโทโมะ

 

 

 

" ผมซื้อโจ๊กมาฝากฮะ เจ้านี้อร่อยมากเลยนะ อยากให้แก้วลองดู " อัทนำเสนอ

 

 

 

" คร้าาา ขอบคุณมากนะคะ " แก้วฝืนยิ้ม ก่อนจะมากระซิบกับโมะ " ไอบ้าโมะ แกปล่อยให้เพื่อนแกเข้ามายุ่มย่ามในห้องได้ยังไงห่ะ " แก้วดุเสียงเบา

 

 

 

" ใครจะไปรู้เล๊าว่ามันจะบุกมาถีงนี้ " โมะพูดเสียงเบา

 

 

 

" มาทานได้เลยคร้บ ผมเตรียมไว้ให้แล้ว ส่วนไอโมะ มึงแกะเอาเองนะ  " อัทเดินเขามาแล้วดึงแก้วให้เดินตามเขาไป  แก้วหันไปมองโทโมะอย่างหงุดหงิด แล้วกวักมือให้ตามมาด้วย โทโมะแบะปากใส่แล้วแกล้งเดินกลับเข้าไปในห้องตัวเองปล่อยให้แก้วอยู่กับอัมสองคน

 

 

 

" อร่อยมั้ยครับ " อัทถาม แห้วพยักหน้าแล้วทานต่อเงียบๆจนหมด 

 

 

 

เธอถอนหายใจด้วยความหนักใจก่อนจะเริ่มเปิดประเด็น  " เอ่อออ คุณอัทคะ คือ... " แก้วไม่กล้าพูด

 

 

 

" แก้วมีอะไรก็พูดมาเถอะครับ " อัทว่า

 

 

 

" คือแก้วต้องการให้เรื่องของแก้วกับโมะเป็นความลับคะ " แก้วตัดสินใจพูดออกไป

 

 

" ครับ ผมจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร " 

 

 

 

" อีกอย่างนะคะ แก้วเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ถ้าแก้วจะขอให้เราเจอก้นแค่ที่ร้านจะได้มั้ยคะ " แก้วว่า โทโมะที่แอบฟังอยู่ถึงกับต้องเอามือปิดปากกลั้นขำ

 

 

- - ! อัทหน้าเหวอไปเลย

 

 

 

" เอ่อ คือ แก้ว แก้วขอโทษนะคะที่ต้องพูดไปตรงๆ  คือ แก้วคิดว่ามันจะดีกว่า แก้ว.. " แก้วยังพูดไม่จบ

 

 

" โอเคครับ ผมจะไปหาแก้วที่ร้านนะ แล้วผมก็อยากจะบอกว่าผมชอบคุณ " 

 

 

 

O_O  แก้วอึ้ง สตั้นไป 10 วิ  โทโมะที่แอบฟังอยู่หน้าชาไปเลย

 

 

" เอ่อ ผมชอบที่คุณพูดตรงๆหนะครับ ^^ " อัทแก้ตัว แก้วยิ่มแหยๆ โล่งอก

 

 

 

" กินกันเสร็จแล้วยัง จะได้ไปทำงาน " โทโมะเดินเข้ามาหา แก้วรีบตอบ " เสร็จละ แกไปก่อนเลย เดี๊ยววันนี้ชั้ลไปเอง " 

 

 

 

" ไปไออัทไปทำงานได้แล้วเดี๊ยวจะสาย " โทโมะดึงอัทที่พยายามจะเก็บถ้วยที่ใช้แล้วไปล้างให้ออกมาจากห้อง

 

 

 

 

" กูยังไม่ได้ล้างถ้วยเลยนะ " อัทว่า

 

 

 

" ไม่ต้องหรอก แก้วมันจัดการเองแหละ " โทโมะว่าแล้วเกอนนำไปกดลิฟต์

 

 

 

" มึงดูไม่พอในนะที่กูมาหาแก้ว " อัทสังเกตุโทโมะปั้นหน้านิ่ง

 

 

 

" อารายยย แก้วก้บอกแล้วหนิว่ามันโลกส่วนตัวสูง " เขาแก้ตัว

 

 

 

 

" เอ๊ะ !!! นี่มึงแอบฟังกูคุยกับแก้วหรอ " อัทจับผิด

 

 

" แอบอะไรวะ มึงคุยกันกุก้ได้ยินแล้วปะ ไม่เหนต้องแอบฟัง " โทโมะยังแก้ตัวไปเรื่อย

 

 

 

" งั้นกุไปหาแก้วที่ร้านก้ได้ " อัทว่าต่อ โทโมะเหล่ตามอง แต่ไม่ได้พูดอะไร

 

 

 

 

ร้าน sweet wedding  

 

 

 

" แหมเฮีย มาเฝ้าเช้าเฝ้าเย็นเลยนะ หึ " ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในร้าน เมื่อเห็นว่าป๊อปนั่งดูข่าวอยู่ที่โต๊ะรับแขก แก้วก้แซวขึ้นมาทันที

 

 

 

" อะไรวะ เข้ามาก้แซวกันเลย " ป๊อปเขิล

 

 

 

" ไม่รู้จะมาทำไม เกะกะจะตาย " ฟางอมยิ้มน้อยๆแล้วพูดขึ้น

 

 

 

" แหนะๆ ทำเปนว่า พอเค้าไม่มาก้มองหาาา โธ่ววววว " แก้วรู้ทัน  

 

 

 

" เออ ช่วงบ่ายพี่เป้จะเข้ามาเอารูปนะ " ป๊อปพูด แก้วใจหวิวขึ้นมาทันทีที่ได้ยินชื่อเป้

 

 

 

" แล้วก้ช่วงบ่ายชั้ลต้องไปวัดตัวกับลูกค้า ฝากแกเฝ้าร้านด้วยนะ " ฟางบอก แก้วพยักหน้าน้อยๆแล้วเดินไปนั่งหน้าคอม

 

 

 

 

ตอนบ่าย หลังจากที่ป๊อปมารับฟางออกไปได้ไม่นาน พี่เป้ก้เดินเข้ามาในร้าน 

 

 

 

สายตาของแก้วจ้องมองไปยังผู้ชายหน้าคม ร่างสูงโปร่งที่เดินเชิดฉายเข้ามาหาเธอ ตอนนี้เขาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองเขาให้เต็มตา

 

 

 

" มองอะไร " เขาพูดเบาๆ แต่เธอสะดุ้งหนัก นี่เธอตกเข้าไปอยู่ในพวังเสน่หาของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

 

 

 

" เอ่อ พี่ พี่เป้มาเอารูป เอ่ออ เดี๊ยวแก้วหยิบให้นะคะ " เธอดูประหม่า ดูไม่มั่นใจ ดูเก่ๆกังๆจนเห็นได้ชัด เธอเดินวนไปวนมาเหมือนลืมว่าตั้งรูปเอาไว้ตรงไหนหาอยู่สักพักกว่าจะนึกออก

 

 

 

" ได้แล้วคะ " เธอยื่นมันให้กับเขา ชายหนุ่มรับมันไว้แล้ววางลงก่อนจะนั่งลงที่โซฟา  อก้วเริดคิ้วมองคนตัวสูงอย่างไม่เข้าใจ สายตาของเธอที่มองเขาเหมือนกำลังตั้งคำถาม... จนเขาเหลือบมองมาที่เธออีกครั้งเทื่อรู้สึกถึงการโดนจ้องมอง

 

 

 

" ขอนั่งรอป๊อปที่นี่.....ได้มั้ย " เขาถามเสียงนิ่ง แก้วมึนงงแต่ก็พยักหน้าตอบรับอย่างว่าง่าย

 

 

 

เธอค่อยๆถอยหลังเดินกลับเข้าไปในคร้วแล้วหันกลับมามองเป้เป็นระยะ ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับน้ำมะตูมและขนม

 

 

 

 

" น้ำมะตูมกับคุ้กกี้คะ " แก้วเสริฟแล้วนั่งลงทิ้งระยะห่างจากเป้เล็กน้อย

 

 

 

" .... " เขานั่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไร แต่ยังหยิบขนมขึ้นมากินเรื่อยๆ แก้วเองก้นั่งมองอีกใ่ายจนเพลินตา

 

 

 

" พี่ปาล์มกลับไปต่างประเทศแล้วหรอคะ " แก้วรู้สึกเงียบจนเกินไปจนบรรยากาศมันตึกเครียดซึ่งเธอไม่ชอบเอาเสีย้ลย เธอจึงกลายเป็นหน่วยกล้าตายยอมปริปากถามคำถามเป้ออกไป

 

 

 

" อื้ม กลับไปรับฮาเวิร์ด  " เป้ตอบแล้วหันมามองหน้าแก้ว รอบนี้เขามองแบบจ้องเธอจนเธอต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาจากเขาก่อน

 

 

 

" ค่ะ " เธอตอบสั่นๆ

 

 

 

" หิว ที่นี่มีอะไรให้กินมั้ย " แล้วเป้ก็กลายมาเป็นฝ่ายถามบ้าง

 

 

เมื่อได้ยินคำถามจากเป้ แก้วดูสนใจ ดูกระตืรือร้น ดูตื่นเต้นขึ้นมาทันที  " พี่เป้อยากกินอะไรคะ เดี๊ยวแก้วทำให้ " แก้วบอก  แววตาเธอเป็นประกายเหมือนเธอกำลังดีใจ...

 

 

 

" อยากกินราดหน้า ทำให้ได้มั้ย  " เขาว่า สายตาเหนี่ยวเศร้าหมองเหมือนอ้อนวอนจนทำให้อีกคนที่จ้องเขาอยู่แน่นิ่งไป

 

 

 

" ทำได้คะ แต่ต้องรอแปปนึงนะ " เธอว่าแล้วรีบลุกขึ้นเดินเข้าไปในครัว

 

 

 

แก้วลงมือบรรจงทำอาหารอย่างตั้งใจ ตั้งใจมากเป็นพิเศษจนอีกฝ่ายที่ยืนพิงฝามองดูอยู่อดอมยิ้มไม่ได้

 

 

 

" สงสัยจะชอบทำอาหารนะ ดูคล่องมือเชียว " เป้พูด

 

 

 

" ชอบคะ ทำแล้วมีความสุข " แก้วพูดพร้อมกับทำไปด้วย 

 

 

 

" ผิดกับพี่ พี่ไม่ชอบทำเลย แต่ชอบกิน เหอะๆ " เขาว่าแล้วขำในคอ 

 

 

 

" พี่เป้ชอบกินราดหน้าหรอ " แก้วถามต่อ

 

 

 

" อื้ม อีกอย่างก้กุ้งอบวุ้นเส้น " เป้ว่า

 

 

 

 

" เสร็จละ รอด้านหน้าได้เลย เดี๊ยวแก้วยกไปเสริฟ " แก้วว่า แล้วตักราดหน้าใส่จาดก่อนจะเดินตามหลังเป้ออกไป 

 

 

 

เป้จ้องตาแก้วแล้วรับอาหารมาวางตรงหน้า เขาละสายตาจากแก้วมาตักอาหารก่อนจะเหลือบตามองเธออีกครั้ง

 

 

" ลุ้นอยู่หรอ " เมื่อเห็นอีกฝ่ายจ้องมองเขาเขาก้อดแซวเธอไม่ได้

 

 

 

" แหะๆ อยากรู้ว่าจะถูกปากพี่เป้หรือป่าว " แก้วพูด เป้ยิ้มนิดนึงแล้วตักอาหารใส่ปาก เขาแกล้งทำหน้านิ่งเคี้ยวช้าๆแล้วกลืน แก้วจ้องมองเขาอย่างลุ้น รอคำตอบ  แต่เป้กลับไม่สนใจไม่เงยมองเขา เอาแต่ก้มลงกินอย่างเดียวจนอีกฝ่ายทนไม่ไหว

 

 

 

" จะไม่บอกแก้วหน่อยหรอว่ารสชาติอาหารของแก้วมันเป็นยังไงบ้าง " เธอว่า  เป้ยิ้มน้อยๆ

 

 

 

" อื่อ ก็.... อร่อยดี " เขาบอก อีกฝ่ายยิ้มร่าพอใจในคำตอบ " กินต่อได้แล้วใช่มั้ย " เขาพูดต่อ เธอหัวเราะชอบใจแล้วพยักหน้า 

 

 

 

 

เป้ทานราดหน้าเสร็จไปไม่นาน ป๊อป ฟางก็กลับเข้ามาในร้าน

 

 

 

" เฮีย " ป๊อปอึ้งไปเมื่อเห็นเป้นั่งอยู่ในร้าน เป้เงยหน้ามองป๊อปแล้วทำหน้านิ่งใส่

 

 

" ฝากเอารูปกล้บบ้านด้วยนะ " เป้พูดแล้วลุกขึ้นเอามือล้วงกระเป๋า

 

 

" แล้วเฮียจะไปไหน " ป๊อปไม่เข้าใจ เป้ไม่ตอบแล้วเดินออกจากร้านไปอย่างหน้าตาเฉย

 

 

 

" ลิง เฮียมานานยัง " ป๊อปยังงงไม่หาย หันไปถามหาคำตอบจากแก้ว

 

 

 

" เกือบสองชั่วโมงได้แล้ว  " แก้วบอก

 

 

 

" ทำไมมาตั้งสองชั่วโมงวะ มาทำอะไร " ป๊อปงงหนัก

 

 

 

" เห็นบอกว่ารอพี่ป๊อป " แก้วบอก

 

 

 

" ห๊ะ !!! แค่เนี๊ยยย แล้วเฮียก้รอตั้งสองชั่วโมงเนี่ยนะ " ป๊อปเหวอ

 

 

 

" อื้ม ทำไมหรอ มีอะไรหรือเปล่า " แก้วไม่เข้าใจ ป๊อปส่ายหน้าไปมา แล้วเดินออกจากร้านไป

 

 

 

" ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าคนนิ่งขรึมอย่างพี่เป้จะมานั่งอยู่ในนี้ตั้งเป็นสองชั่วโมง " ฟางเองก้ไม่อยากจะเชื่อ เพราะเท่าที่สัมผัสมาเป้จะไม่ยุ่งไม่สุงสิงกับใครเลย 

 

 

 

" ... " แก้วยิ่งไปไม่พูดอะไร เธอยังคงคิดถึงร้อยยิ้มแรกที่เป้มอบให้กับเธอในวันนี้ เขาและเธอเหมือนแลกความสุขให้แก่กัน มันเหมือนกับการเติมเต็มในส่วนที่ขาดหายไปนาน เธอรู้ว่าเขาเป็นอะไร และเธอก้ได้ร้บในสิ่งที่เธอต้องการจากเขา  

 

 

 

' แค่นี่ก็พอแล้ว มีความสุขมากแล้ว ' รอยยิ้มของเธอปรากฏขึ้นมาอีกครี่งเมื่อเธอนึกถึงรอยยิ้มของเป้