ฟ้าเคียงดาว

8.4

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 เวลา 14.03 น.

  49 ตอน
  431 วิจารณ์
  59.63K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 มีนาคม พ.ศ. 2560 02.02 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

20)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

ในรถ ..หลั หลังจากคุยงานกับลูกค้าจนเสร็จเรียบร้อยค่ะ ทั้งคู่ก้ขับรถออกมาโดยที่อัทขอติดรถกลับมาด้วยเพราะยังติดใจเรื่องของเพื่อนสนิทอยู่

 

" ตกลงมึงจีบบางติดแล้วใช่ไหม " อัทซักต่อ

 

 

 

" ฮ้อยยยย ยังจีบไม่ติดโว้ยยย มึงจะถามอะไรนักหนาเนี่ย " เขาเริ่มสักสีหน้าแสดงอาการรำคาญใส่อีกคน

 

 

 

" เหอะ กุไม่เชื่อหรอกนะ ว่ามึงยังจีบไม่ติด มึงเล่นลากเค้ามาอยู่ร่วมห้องกับมึงด้วยเนี่ย มันเป็นไปไม่ได้เลยว่าจะไม่มาอะไรในก่อไผ่ " อัทพูดอย่างมั่นใจ

 

 

 

" เพื่อนกันก้อยู่ด้วยกันได้ป่าววะ " 

 

 

 

" มันจะได้ยังไงวะ มันอยู่ด้วยกันทุกวันทุกคืน ตื่นเช้ามาเห็นหน้ากัน ก่อนนอนก้เจอกัน มึงจะไม่รู้สึกอะไรเลยหรอวะ " อัทย้อนถาม

 

 

แต่มันก้จริงอย่างที่อัทพูด เขาเจอแก้วตลอดทั้งตื่นนอนและก่อนเขานอน เขาเห็นเธอในตอนเช้า ผมผ่าวเธอที่รุงรังกระเซ่อกระเซอเหมือนโดนขุ่ยออกมาจากเตียง เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งที่ถูกเทไปข้างใดข้างหนึ่งจนเห็นสายเสื้อใน เธอมักจะหรี่ตรงเข้ามาในครัวก่อนจะเสมอ และเริ่มทำอาหารเช้าสำหรับเขา เธอและฟาง จนตอนเย็นกลับมา เขาก้มักจะเห็นเธอในสภาพพอกหน้าตัวเองจนขาวโบ๊ะ เดินมาหยอกล้อกับเขา สภาพผมเปียกปอนของเธอที่ดูเหมือนจะเซ็กซี่ถ้าเธอไม่ทิ่มหัวลงไปนอนเสียก่อน...  

 

 

 

" นั่นไง เห็นมั้ยว่ามึงก้ตอบไม่ได้ กุว่ามึงคิดอะไรกับผู้หญิงในห้องแล้วหละ " อัทจับพิรุท

 

 

 

" ฮ้อยยย พูดมากหวะ มึงจะไปไหนเดี๊ยวกุไปส่ง " โทโมะปฏิเสธความคิดของอัทและยืนยันกับตัวเอง ว่าเขาชอบฟาง ไม่ได้ชอบแก้วแต่ชอบฟาง

 

 

 

" กุยังไม่อยากกลับบ้านหวะ  กุไปกับมึงด้วยดิ  " อัทอ้อน โทโมะไม่อยากรำคาญเลยลากอัทไปด้วย

 

 

ร้าน sweet  wedding 

 

 

 

" อ้าวโมะ " ฟางเอ่ยทักเมื่อเห็นโทโมะเดินเข้ามากับอัท อัทยิ้มกว้างในกับผู้หญิงร่างบางที่เดินเข้ามาต้อนรับเขาแล้วส่งยิ้มให้กับเขาอย่างเป็นมิตร

 

 

 

 

" สวัสดีครับ ผมชื่ออะทเป็นเพื่อนไอโมะครับ " อัมแนะนำตัวเองแล้วส่งยิ้มให้กับฟางอีกครั้ง ฟางเดินนำหนุ่มทั้งสองไปนั่งที่โซฟารับแขก

 

 

 

" ชื่อฟางนะคะ เชิญตามสบายเลย " ฟางยิ้ม แต่เหมือนบางคนกำลังมองหาอะไรอยู่ เหมือนเขามองไปรอบๆร้านจนทั่ว

 

 

 

" กลิ่นอะไรหอมจังเลยครับ " อัทสูดดมเขาไปเต็มปอดก่อนจะถาม ฟางขำ คริ

 

 

 

" อ่อ  แก้วเค้าทำราดหน้าอยู่ในครัว ป่านนี้คงใกล้จะเสร็จแล้วหละคะ  ทานราดหน้าด้วยกันนะคะ " ฟางชวน แล้วลุกขึ้นไปเอาน้ำมาเสริฟ 

 

 

 

 

" ที่ร้านมีแม่ครัวด้วยหรอครับ " อัทถามต่อ

 

 

 

" ป่าวหรอกคะ แก้วเพื่อนของฟางเค้าเป็นคนทำคะ แก้วเค้าทำอาหารเก่ง อร่อยด้วย ถ้าคุณอัทได้ลองชิมแล้วจะติดใจ " ฟางโม้ฟุ้ง จนอัทเริ่มสนใจ โทโมะแอบเหลือบมองในครัวเป็นระยะๆ

 

 

 

 

" เสร็จแว้วววว " แก้วเดินออกมาพร้อมกันราดหน้า  เธอวางมันลงบนโต๊ะแล้วหันไปยิ้มให้กับสามคนก่อนจะเดินเข้าไปเอาจานช้อนออกมา

 

 

 

" ไปกินราดหน้ากัน " ฟางชวน ทั้งสามเดินไปที่โต๊ะอาหาร แก้วจัดแจงพร้อมทาน

 

 

 

 

" หื้มมมม อร่อยมากครับ อร่อยกว่าร้านใหญ่บางร้านเสียอีก " อัทชมพลางก้กินไปพลาง

 

 

 

 

" ยังโสดอยู่นะคะคุณอัท " ฟางแซว อัทมองแก้วตาเป็นประกาย

 

 

 

 

" พอดีเลยครับ ผมเองก้อยากทานอาหารอร่อยๆทุกวัน " อัทได้จังหวะหยอดใส่แก้วทันที

 

 

 

 

" โฮ ไม่ขนาดนั้นหรอกคะ แก้วก้หัดทำไปเรื่อยๆยังไม่อร่อยเท่าไหร่ " แก้วถ่อมตน

 

 

 

 

" รสชาดขนาดนี้ไม่เรียกว่าหัดทำแล้วครับ นี่มันระดับเชฟชัดๆ ใครได้ไปเป็นแฟนนี่โครตดีมากๆเลยครับ " 

 

 

 

 

" คุณอัทอยากโชคดีมั้ยหละคะ เดี๊ยวฟางช่วย " ฟางเองก็เล่นไม่เลิกจนลืมสักเกตุไปว่าคนข้างๆเริ่มอารมณ์ไม่ค่อยดีแล้ว

 

 

 

 

" ก็มีดีแค่ทำอาหารนั้นแหละ อยากอื่นไม่มีอะไรหรอก จืดชืด มึงชอบผู้หญิงมีรสชาดไม่ใช่หรอวะ ! " อยู่ๆเขาก้พูดออกมา จนทั้งสามคนนิ่งกริบหันไปมองหน้าแก้ว แก้วหน้าซีดเหลือสองนิ้ว เธอเงียบไปครู่นึงก่อนจะวางช้อนลง

 

 

 

" ฝากปิดร้านด้วยนะฟาง แก้วออกไปทำธุระก่อน " แล้วแก้วก้ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากร้านไปเลย

 

 

 

" โมะ ทำไมพูดแบบนี้ ไม่ดีเลยนะ " ฟางเอ็ด

 

 

 

 

" เออ มึงพูดแรงไปหรือเปล่าวะ " อัทพูด

 

 

 

 

" ... " เขาไม่ตอบอะไร ได้แต่มองตามหลังร่างบางที่เดินออกไปอย่างไว

 

 

 

 

เกือบเที่ยงคืนแล้ว ... แต่เธอยังไม่กลับมา 

 

 

 

เขาเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องและหันไปมองประตูเป็นระยะๆ แต่ก้ไร้สี่แววของเพื่อนร่วมห้องที่จะเดินเข้ามา จนเขาทนไม่ไหว กดโทรศัพท์ไปหา

 

 

 

ไม่รับ ... โทรใหม่

 

 

 

 

ก็ยังไม่รับ ... โทรอีกก้ยังไม่รับ 

 

 

 

 

" หายไปไหนวะ ! " เธอกำลังทำให้เขาโมโห เขาดูโกรธดูกระวนกระวาย ดูเครียดกับการหายไปของใครบางคน ก้แค่เพื่อนทำไมต้องห่วงขนาดนี้นะ 

 

 

 

 

' ถ้ายังไม่รับสาย ชั้ลจะไปแจ้งความ ' จนเขาต้องส่งข้อความไปขู่ แล้วกดโทรออกอีกครั้ง

 

 

 

" อยู่ไหน ทำไมไม่กลับบห้องโทรไปทำไมไม่รับสาย " เขาถามทันทีที่รู้ว่าเธอรับสาย

 

 

 

( กล้บมาที่บ้าน ) เธอตอบสั้นๆ ไม่อยากจะคุยกับคนปลายสาย ทำไมคำพูดของเขามันถีงไป้ทำร้ายจิตใจเธอนักนะ

 

 

 

 

" กลับบ้าน? แล้วทำไมไม่โทรมาบอกวะ คราวหลังจะไปไหนมาไหนก้บอกก้นด้วยดิวะ " ใบหน้าที่เคยหวานของเขาตอนนี้คิ้วเรียวมันผูกโบว์เขาหากันจนดูไม่หน้ามอง

 

 

 

( ต้องบอกด้วยหรอ ) 

 

 

 

 

" นี่โกรธใช่มั้ย ที่พูดไปเมื่อตอนเย็นอะ " เขาถามออกไปตรงๆ แค่ฟังน้ำเสียงเย็นชาของเธอก็รู้แล้วว่าเธอนะโกรธเขา งอลเขา

 

 

 

( แค่นี้นะ จะนอน ) แก้วเลี่ยงไม่ตอบคำถาม

 

 

 

" พรุ่งนี้กลับมาเลยนะ กล้บมาคุยกับให้รู้เรื่อง แล้วถ้าไม่กล้บมา ... " เขายังพูดไม่จบเธอก็ดันตัดสายทิ้งไปซะงั้น

 

 

 

" ไอแก้ววววววว !!!! " เขาโมโหและโกรธคนปลายสายจนอยากจะจับเธอมาหักคอทิ้งซะ เธอเป็นใคร กล้าดียังไงมาตัดสายเขาทิ้ง 

 

 

 

 

เช้าวันต่อมา

 

 

 

" มาหาย่าวันเดียวก้จะกลับไปอีกแล้วหรอ  " ย่าอ่อนกอดแก้วไม่ยอมปล่อย

 

 

 

" ย่าาา เสร็จงานแล้วแก้วจะมาหาใหม่นะ หรือไม่ย่าก้ไปเยี่ยมแก้วก้ได้ " แก้วกอดปลอบ

 

 

 

" เอ็งสิต้องมาหาข้า " 

 

 

 

 

" งั้นย่าก้ต้องรอให้หนูเสร็จงานนะ ไม่ดื่อ ไม่งอแงนะ รักย่านะคะ รักแม่ด้วย ม๊วฟ " แก้วหอมแก้วย่าอ่อน และแม่ก่อนจะออกเดิทางไปถ่ายพรีให้ลูกค้า

 

 

 

 

 

บรรยากาศถ่ายแบบกลางทุ่งนาสีเหลืองอร่ามจนสุดสายตากับชุดเจ้าสาวสีขาวพ่องมันทำให้คนใส่ดูน่าอิจฉาชะมัด

 

 

 

" ชิดอีกนิดนึงคะ.... ดีคะ  ... เจ้าสาวเชืดหน้าอีกนิดคะ  สวยมากคะ " เธอกดถ่ายภาพไปก้อดอิจฉาคนทั้งคู่ไม่ได้ 

 

 

 

 

' เป็นตากล้องถ่ายภาพพรีมาตลอด เมื่อไหร่จะได้เป็นนางแบบบ้างนะ 'ได้แต่บ่นกับตัวเองไปวันๆ

 

 

 

เธอเปลี่ยนสถานที่ถ่ายภาพไปเรื่อยๆ และสถานที่ที่เธอคัดสรรและนำเสนอกับลูกค้านั้น สร้างความพอใจและประทับใจให้เธอเป็นอย่างมาก

 

 

 

 

 

ร้าน sweet  wedding 

 

 

 

" โมะ ไม่ได่ไปกับแล้วหรอ " ฟางตกใจเมื่อเห็นโทโมะเดินเข้ามาในร้าน

 

 

โทโมะเองก้ตกใจกับคำพูดของฟาง " แล้วแก้วไปไหน ? " 

 

 

 

 

" ก้มันไปถ่ายพรีให้ลูกค้าที่ต่างจังหวัด มันบอกจะชวนโมะไปเป็นเพื่อน นี่อย่าบอกนะ ว่านางลุยเดี่ยวไปคนเดียว " ฟางเริ่มเป็นห่วงแก้ว

 

 

 

" แล้วแก้วจะกลับมาเมื่อไหร่ " ป๊อปที่เดินออกมาจากอีกมุมของร้านซักขึ้น โทโมะมองป๊อปด้วยสายตาที่ไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่

 

 

 

" อยู่ด้วยกันหรอ " เขาถาม

 

 

 

ครับ ! ทำไมหรอ " ป๊อปย้อนถามกลับ

 

 

 

" แล้ววันนี้แก้วจะกลับมั้ย " โทโมะเลี่ยงตอบคำถามป๊อปแล้วกันไปคุยกับฟาง

 

 

 

" น่าจะค้างคืนนะ เห็นแก้วโทรมาบอกว่าลูกค้าจองห้องให้แล้ว " ฟางว่า โทโมะคิดหนัก ไม่อยากจะปล่อยให้ฟางอยู่กับป๊อปแค่สองคน แต่ทำไมใจมันห่วงแก้วก้ไม่รู้

 

 

 

 

 

งานเลี้ยงเล็กๆมื้อค่ำสำหรับช่างภาพแสนสวย

 

 

 

" ขอบคุณมากนะคะน้องแก้วที่มาเป็นส่วนหนึ่งของวันสำคัญของพี่กับพี่เจษ" เจ้าสาวยิ้มแป้น พอใจกับรูปที่แก้วถ่ายมากก

 

 

 

" ยินดีคะ ^^ ที่จริงพี่เกดก้สวยอยู่แล้วพี่เจษก็หล๊อหล่อ รูปก้เลยออกมาสวย " แก้วว่า

 

 

 

เกดเจษหันมามองหน้ากันแล้วยิ้มขำให้กับความน่าเอ็นดูของแก้ว

 

 

 

" แล้วเมื่อไหร่น้องแก้วจะมีข่าวดีหละคะ " โห๊ะ คำถามจี้จุดที่ทำให้คนตอบหน้าแห้งไปเลย

 

 

 

" ยังไม่รู้เลยคะ แหะๆ " แก้วยิ้มแห้งๆให้กับว่าที่คู่บ่าวสาวก่อนจะก้มลงทานสเต็กต่อ

 

 

 

หลังจากทานข้าวเสร็จ ก้แยกย้ายกันกลับเข้าห้อง

 

 

 

" เขามาเป็นคู่ เรามาคนเดียว เหอะๆ " เธอเยอะเย้ยให้กับความว้าเหว่ขอวตัวเองก่อนจะปิดไฟนอน แต่แล้วว

 

 

 

 

ครึ้งงครึ้งงง ครื่นนนนนนนน เสียงฟ้าร้องฟ้าแล๊บดังสลับกันไปมาจนหญิงสาวกระดุ้งโหยง

 

แสงสายฟ้าสอดส่องผ่านม่านเข้ามาในห้องของเธอ เธอพยายามหลับตาปี๊หลบใต้ผ้าห่มผืนหน้าและปิดหู แต่ร่างกายของเธอก็ยังสั่นอยู่ดี

 

 

 

 

เธอไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยยยย ร่างกายรวบผ้าห่มลุกจากเตียงแล้วไปนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่ชิดมุมห้อง  น้ำตาเธอไหลอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง ร่างกายเธอสั่นเทา

 

 

 

" แม่ แม่ ฮึก ย่า ช่วยแก้วหน่อย แก้วกลัว ฮึก แม่กอดแก้วหน่อย " 

 

 

 

 

ครื้นนนนน เสียงฟ้าคำรามดังอย่างต่อเนื่องฝนตกหนักจนกลบเสียงร้องของหญิงสาวจนมิด

 

 

 

 

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงเคาะประตูดังเข้ามาในห้องแข็งกันกับเสียงฟ้าร้อง เธอกอดผ้าห่มลุกขึ้นไปดู 

 

 

 

 

" โมะ  ฮือออ ฮืออ ฮือออ  แก้วกลัวววว " ร่างบางยืนร้องไห้ต้วสั่นกอดผ้าห่มอยู่ตรงหน้าของคนต้วสูง   ... เขาตัดสินใจถูกแล้วที่มาที่นี่ ไม่นั้นเธอคงแย่

 

 

 

" โอ้ๆ ไปๆ ไม่เป็นไรแล้วนะ เขาโอบย่าเธอแล้วดันร่างบางกล้บเขามาในห้องก่อนจะปิดประตู

 

 

 

" ฟ้าจะผ่าแก้วแล้ว ฮือออฮือออ " เธอร้องไห้โฮอยู่ตรงหน้าเขา เธอยังเป็นเด็กคนนั้น....

 

 

เด็กสาวตัวเด็กน่ารักในชุดดำที่นั่งกอดเข่าท่ามกลางสายฝนและเสียงฟ้าร้องอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ภายในวัด เธอร้องไห้โฮจนน่าสงสาร แต่เสียงร้องไห้ของเธอมันถูกกลบลงด้วยเสียงฟ้าคำราม ... ไม่มีใครได้ยินเสียงเธอ  นอกจากเขา

 

 

แลเะเด็กผู้ชายอีกคนที่อายุไล่เลี่ยกันกับเธอก็วิ่งเข้ามาหา เธอหรี่ตาเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า

 

 

 

" โมะ  แก้วกลัววว ฮือออ ฮือออ ฮือออ " เธอยังคงกอดเข่านั่งตัวเกร็งร้องไห้อยู่ตรงจุดเดิม เธอไม่กล้าที่จะลุกเดินไปไหน เขายื่นมือให้เธอ

 

 

 

" ไปกับโมะนะ เดี๊ยวโมะจะพาแก่วไปจากที่นี่ " เด็กผู้ชายพูด 

 

 

 

" แต่ฟ้าจะผ่าแก้วนะ " เธอกลัว กลัวว่าถ้าเดินไปแสงจากสายฟ้ามันจะถูกเข้าตีวเธอ

 

 

 

" แก้วไม่ต้องกลัว โมะมีเกราะกันแสง แก้วมากอดโมะสิ " ว่าแล้วเด็กผู้หญิงก้ลุกขึ้นมากอดเด็กผู้ชาย แล้วทั้งคู่ก้พากันเลยกลับเข้ามาในศาลาวัด

 

 

 

" ผ่าได้ยังไงเล๊า แก้วก้อยู่กับเกราะป้องกันสายฟ้าแล้วนิ  " เขานั่งลูบบ่าปลอบขวัญเธอบนเตียง

 

 

 

" ถ้าแกไม่มา ชั้ลแย่แน่เลย " เธออุ่นใจขึ้นเมื่อมีเขา หญิงสาวกลั้นสะอื้นแล้วปาดน้ำตา

 

 

 

" แก่จนปูนนี้แล้วยังจะกล้วอีกนะ " โทโมะขยี้ผมแก้ว

 

 

 

" ก้คนมันกลัวหนิ  .... แล้วนี่มาทำไม มาได้ยังไง " เธอเองก็เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ ว่าไอคนที่นั่งอยู่ข้างๆเนี่ยมันมานั่งข้างๆได้ย้งไง

 

 

 

" ง่วง ฮ้าววววว " 

 

 

ฟรึบ ! อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่ดันทิ้งตัวลงไปนอนบนเตียงของเธอ

 

 

 

" เห้ยลุก ! ลุกกกกก จะมานอนในห้องชั้ลไม่ได้นะ ลุกกกกกกกก " เธอพยายามดึงอีกคนให้ลุกขึ้นมา แต่ก้ไร้หมด... 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา