ฟ้าเคียงดาว

 
 
ในรถ ..หลั หลังจากคุยงานกับลูกค้าจนเสร็จเรียบร้อยค่ะ ทั้งคู่ก้ขับรถออกมาโดยที่อัทขอติดรถกลับมาด้วยเพราะยังติดใจเรื่องของเพื่อนสนิทอยู่
 
" ตกลงมึงจีบบางติดแล้วใช่ไหม " อัทซักต่อ
 
 
 
" ฮ้อยยยย ยังจีบไม่ติดโว้ยยย มึงจะถามอะไรนักหนาเนี่ย " เขาเริ่มสักสีหน้าแสดงอาการรำคาญใส่อีกคน
 
 
 
" เหอะ กุไม่เชื่อหรอกนะ ว่ามึงยังจีบไม่ติด มึงเล่นลากเค้ามาอยู่ร่วมห้องกับมึงด้วยเนี่ย มันเป็นไปไม่ได้เลยว่าจะไม่มาอะไรในก่อไผ่ " อัทพูดอย่างมั่นใจ
 
 
 
" เพื่อนกันก้อยู่ด้วยกันได้ป่าววะ " 
 
 
 
" มันจะได้ยังไงวะ มันอยู่ด้วยกันทุกวันทุกคืน ตื่นเช้ามาเห็นหน้ากัน ก่อนนอนก้เจอกัน มึงจะไม่รู้สึกอะไรเลยหรอวะ " อัทย้อนถาม
 
 
แต่มันก้จริงอย่างที่อัทพูด เขาเจอแก้วตลอดทั้งตื่นนอนและก่อนเขานอน เขาเห็นเธอในตอนเช้า ผมผ่าวเธอที่รุงรังกระเซ่อกระเซอเหมือนโดนขุ่ยออกมาจากเตียง เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งที่ถูกเทไปข้างใดข้างหนึ่งจนเห็นสายเสื้อใน เธอมักจะหรี่ตรงเข้ามาในครัวก่อนจะเสมอ และเริ่มทำอาหารเช้าสำหรับเขา เธอและฟาง จนตอนเย็นกลับมา เขาก้มักจะเห็นเธอในสภาพพอกหน้าตัวเองจนขาวโบ๊ะ เดินมาหยอกล้อกับเขา สภาพผมเปียกปอนของเธอที่ดูเหมือนจะเซ็กซี่ถ้าเธอไม่ทิ่มหัวลงไปนอนเสียก่อน...  
 
 
 
" นั่นไง เห็นมั้ยว่ามึงก้ตอบไม่ได้ กุว่ามึงคิดอะไรกับผู้หญิงในห้องแล้วหละ " อัทจับพิรุท
 
 
 
" ฮ้อยยย พูดมากหวะ มึงจะไปไหนเดี๊ยวกุไปส่ง " โทโมะปฏิเสธความคิดของอัทและยืนยันกับตัวเอง ว่าเขาชอบฟาง ไม่ได้ชอบแก้วแต่ชอบฟาง
 
 
 
" กุยังไม่อยากกลับบ้านหวะ  กุไปกับมึงด้วยดิ  " อัทอ้อน โทโมะไม่อยากรำคาญเลยลากอัทไปด้วย
 
 
ร้าน sweet  wedding 
 
 
 
" อ้าวโมะ " ฟางเอ่ยทักเมื่อเห็นโทโมะเดินเข้ามากับอัท อัทยิ้มกว้างในกับผู้หญิงร่างบางที่เดินเข้ามาต้อนรับเขาแล้วส่งยิ้มให้กับเขาอย่างเป็นมิตร
 
 
 
 
" สวัสดีครับ ผมชื่ออะทเป็นเพื่อนไอโมะครับ " อัมแนะนำตัวเองแล้วส่งยิ้มให้กับฟางอีกครั้ง ฟางเดินนำหนุ่มทั้งสองไปนั่งที่โซฟารับแขก
 
 
 
" ชื่อฟางนะคะ เชิญตามสบายเลย " ฟางยิ้ม แต่เหมือนบางคนกำลังมองหาอะไรอยู่ เหมือนเขามองไปรอบๆร้านจนทั่ว
 
 
 
" กลิ่นอะไรหอมจังเลยครับ " อัทสูดดมเขาไปเต็มปอดก่อนจะถาม ฟางขำ คริ
 
 
 
" อ่อ  แก้วเค้าทำราดหน้าอยู่ในครัว ป่านนี้คงใกล้จะเสร็จแล้วหละคะ  ทานราดหน้าด้วยกันนะคะ " ฟางชวน แล้วลุกขึ้นไปเอาน้ำมาเสริฟ 
 
 
 
 
" ที่ร้านมีแม่ครัวด้วยหรอครับ " อัทถามต่อ
 
 
 
" ป่าวหรอกคะ แก้วเพื่อนของฟางเค้าเป็นคนทำคะ แก้วเค้าทำอาหารเก่ง อร่อยด้วย ถ้าคุณอัทได้ลองชิมแล้วจะติดใจ " ฟางโม้ฟุ้ง จนอัทเริ่มสนใจ โทโมะแอบเหลือบมองในครัวเป็นระยะๆ
 
 
 
 
" เสร็จแว้วววว " แก้วเดินออกมาพร้อมกันราดหน้า  เธอวางมันลงบนโต๊ะแล้วหันไปยิ้มให้กับสามคนก่อนจะเดินเข้าไปเอาจานช้อนออกมา
 
 
 
" ไปกินราดหน้ากัน " ฟางชวน ทั้งสามเดินไปที่โต๊ะอาหาร แก้วจัดแจงพร้อมทาน
 
 
 
 
" หื้มมมม อร่อยมากครับ อร่อยกว่าร้านใหญ่บางร้านเสียอีก " อัทชมพลางก้กินไปพลาง
 
 
 
 
" ยังโสดอยู่นะคะคุณอัท " ฟางแซว อัทมองแก้วตาเป็นประกาย
 
 
 
 
" พอดีเลยครับ ผมเองก้อยากทานอาหารอร่อยๆทุกวัน " อัทได้จังหวะหยอดใส่แก้วทันที
 
 
 
 
" โฮ ไม่ขนาดนั้นหรอกคะ แก้วก้หัดทำไปเรื่อยๆยังไม่อร่อยเท่าไหร่ " แก้วถ่อมตน
 
 
 
 
" รสชาดขนาดนี้ไม่เรียกว่าหัดทำแล้วครับ นี่มันระดับเชฟชัดๆ ใครได้ไปเป็นแฟนนี่โครตดีมากๆเลยครับ " 
 
 
 
 
" คุณอัทอยากโชคดีมั้ยหละคะ เดี๊ยวฟางช่วย " ฟางเองก็เล่นไม่เลิกจนลืมสักเกตุไปว่าคนข้างๆเริ่มอารมณ์ไม่ค่อยดีแล้ว
 
 
 
 
" ก็มีดีแค่ทำอาหารนั้นแหละ อยากอื่นไม่มีอะไรหรอก จืดชืด มึงชอบผู้หญิงมีรสชาดไม่ใช่หรอวะ ! " อยู่ๆเขาก้พูดออกมา จนทั้งสามคนนิ่งกริบหันไปมองหน้าแก้ว แก้วหน้าซีดเหลือสองนิ้ว เธอเงียบไปครู่นึงก่อนจะวางช้อนลง
 
 
 
" ฝากปิดร้านด้วยนะฟาง แก้วออกไปทำธุระก่อน " แล้วแก้วก้ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากร้านไปเลย
 
 
 
" โมะ ทำไมพูดแบบนี้ ไม่ดีเลยนะ " ฟางเอ็ด
 
 
 
 
" เออ มึงพูดแรงไปหรือเปล่าวะ " อัทพูด
 
 
 
 
" ... " เขาไม่ตอบอะไร ได้แต่มองตามหลังร่างบางที่เดินออกไปอย่างไว
 
 
 
 
เกือบเที่ยงคืนแล้ว ... แต่เธอยังไม่กลับมา 
 
 
 
เขาเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องและหันไปมองประตูเป็นระยะๆ แต่ก้ไร้สี่แววของเพื่อนร่วมห้องที่จะเดินเข้ามา จนเขาทนไม่ไหว กดโทรศัพท์ไปหา
 
 
 
ไม่รับ ... โทรใหม่
 
 
 
 
ก็ยังไม่รับ ... โทรอีกก้ยังไม่รับ 
 
 
 
 
" หายไปไหนวะ ! " เธอกำลังทำให้เขาโมโห เขาดูโกรธดูกระวนกระวาย ดูเครียดกับการหายไปของใครบางคน ก้แค่เพื่อนทำไมต้องห่วงขนาดนี้นะ 
 
 
 
 
' ถ้ายังไม่รับสาย ชั้ลจะไปแจ้งความ ' จนเขาต้องส่งข้อความไปขู่ แล้วกดโทรออกอีกครั้ง
 
 
 
" อยู่ไหน ทำไมไม่กลับบห้องโทรไปทำไมไม่รับสาย " เขาถามทันทีที่รู้ว่าเธอรับสาย
 
 
 
( กล้บมาที่บ้าน ) เธอตอบสั้นๆ ไม่อยากจะคุยกับคนปลายสาย ทำไมคำพูดของเขามันถีงไป้ทำร้ายจิตใจเธอนักนะ
 
 
 
 
" กลับบ้าน? แล้วทำไมไม่โทรมาบอกวะ คราวหลังจะไปไหนมาไหนก้บอกก้นด้วยดิวะ " ใบหน้าที่เคยหวานของเขาตอนนี้คิ้วเรียวมันผูกโบว์เขาหากันจนดูไม่หน้ามอง
 
 
 
( ต้องบอกด้วยหรอ ) 
 
 
 
 
" นี่โกรธใช่มั้ย ที่พูดไปเมื่อตอนเย็นอะ " เขาถามออกไปตรงๆ แค่ฟังน้ำเสียงเย็นชาของเธอก็รู้แล้วว่าเธอนะโกรธเขา งอลเขา
 
 
 
( แค่นี้นะ จะนอน ) แก้วเลี่ยงไม่ตอบคำถาม
 
 
 
" พรุ่งนี้กลับมาเลยนะ กล้บมาคุยกับให้รู้เรื่อง แล้วถ้าไม่กล้บมา ... " เขายังพูดไม่จบเธอก็ดันตัดสายทิ้งไปซะงั้น
 
 
 
" ไอแก้ววววววว !!!! " เขาโมโหและโกรธคนปลายสายจนอยากจะจับเธอมาหักคอทิ้งซะ เธอเป็นใคร กล้าดียังไงมาตัดสายเขาทิ้ง 
 
 
 
 
เช้าวันต่อมา
 
 
 
" มาหาย่าวันเดียวก้จะกลับไปอีกแล้วหรอ  " ย่าอ่อนกอดแก้วไม่ยอมปล่อย
 
 
 
" ย่าาา เสร็จงานแล้วแก้วจะมาหาใหม่นะ หรือไม่ย่าก้ไปเยี่ยมแก้วก้ได้ " แก้วกอดปลอบ
 
 
 
" เอ็งสิต้องมาหาข้า " 
 
 
 
 
" งั้นย่าก้ต้องรอให้หนูเสร็จงานนะ ไม่ดื่อ ไม่งอแงนะ รักย่านะคะ รักแม่ด้วย ม๊วฟ " แก้วหอมแก้วย่าอ่อน และแม่ก่อนจะออกเดิทางไปถ่ายพรีให้ลูกค้า
 
 
 
 
 
บรรยากาศถ่ายแบบกลางทุ่งนาสีเหลืองอร่ามจนสุดสายตากับชุดเจ้าสาวสีขาวพ่องมันทำให้คนใส่ดูน่าอิจฉาชะมัด
 
 
 
" ชิดอีกนิดนึงคะ.... ดีคะ  ... เจ้าสาวเชืดหน้าอีกนิดคะ  สวยมากคะ " เธอกดถ่ายภาพไปก้อดอิจฉาคนทั้งคู่ไม่ได้ 
 
 
 
 
' เป็นตากล้องถ่ายภาพพรีมาตลอด เมื่อไหร่จะได้เป็นนางแบบบ้างนะ 'ได้แต่บ่นกับตัวเองไปวันๆ
 
 
 
เธอเปลี่ยนสถานที่ถ่ายภาพไปเรื่อยๆ และสถานที่ที่เธอคัดสรรและนำเสนอกับลูกค้านั้น สร้างความพอใจและประทับใจให้เธอเป็นอย่างมาก
 
 
 
 
 
ร้าน sweet  wedding 
 
 
 
" โมะ ไม่ได่ไปกับแล้วหรอ " ฟางตกใจเมื่อเห็นโทโมะเดินเข้ามาในร้าน
 
 
โทโมะเองก้ตกใจกับคำพูดของฟาง " แล้วแก้วไปไหน ? " 
 
 
 
 
" ก้มันไปถ่ายพรีให้ลูกค้าที่ต่างจังหวัด มันบอกจะชวนโมะไปเป็นเพื่อน นี่อย่าบอกนะ ว่านางลุยเดี่ยวไปคนเดียว " ฟางเริ่มเป็นห่วงแก้ว
 
 
 
" แล้วแก้วจะกลับมาเมื่อไหร่ " ป๊อปที่เดินออกมาจากอีกมุมของร้านซักขึ้น โทโมะมองป๊อปด้วยสายตาที่ไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่
 
 
 
" อยู่ด้วยกันหรอ " เขาถาม
 
 
 
" ครับ ! ทำไมหรอ " ป๊อปย้อนถามกลับ
 
 
 
" แล้ววันนี้แก้วจะกลับมั้ย " โทโมะเลี่ยงตอบคำถามป๊อปแล้วกันไปคุยกับฟาง
 
 
 
" น่าจะค้างคืนนะ เห็นแก้วโทรมาบอกว่าลูกค้าจองห้องให้แล้ว " ฟางว่า โทโมะคิดหนัก ไม่อยากจะปล่อยให้ฟางอยู่กับป๊อปแค่สองคน แต่ทำไมใจมันห่วงแก้วก้ไม่รู้
 
 
 
 
 
งานเลี้ยงเล็กๆมื้อค่ำสำหรับช่างภาพแสนสวย
 
 
 
" ขอบคุณมากนะคะน้องแก้วที่มาเป็นส่วนหนึ่งของวันสำคัญของพี่กับพี่เจษ" เจ้าสาวยิ้มแป้น พอใจกับรูปที่แก้วถ่ายมากก
 
 
 
" ยินดีคะ ^^ ที่จริงพี่เกดก้สวยอยู่แล้วพี่เจษก็หล๊อหล่อ รูปก้เลยออกมาสวย " แก้วว่า
 
 
 
เกดเจษหันมามองหน้ากันแล้วยิ้มขำให้กับความน่าเอ็นดูของแก้ว
 
 
 
" แล้วเมื่อไหร่น้องแก้วจะมีข่าวดีหละคะ " โห๊ะ คำถามจี้จุดที่ทำให้คนตอบหน้าแห้งไปเลย
 
 
 
" ยังไม่รู้เลยคะ แหะๆ " แก้วยิ้มแห้งๆให้กับว่าที่คู่บ่าวสาวก่อนจะก้มลงทานสเต็กต่อ
 
 
 
หลังจากทานข้าวเสร็จ ก้แยกย้ายกันกลับเข้าห้อง
 
 
 
" เขามาเป็นคู่ เรามาคนเดียว เหอะๆ " เธอเยอะเย้ยให้กับความว้าเหว่ขอวตัวเองก่อนจะปิดไฟนอน แต่แล้วว
 
 
 
 
ครึ้งงครึ้งงง ครื่นนนนนนนน เสียงฟ้าร้องฟ้าแล๊บดังสลับกันไปมาจนหญิงสาวกระดุ้งโหยง
 
แสงสายฟ้าสอดส่องผ่านม่านเข้ามาในห้องของเธอ เธอพยายามหลับตาปี๊หลบใต้ผ้าห่มผืนหน้าและปิดหู แต่ร่างกายของเธอก็ยังสั่นอยู่ดี
 
 
 
 
เธอไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยยยย ร่างกายรวบผ้าห่มลุกจากเตียงแล้วไปนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่ชิดมุมห้อง  น้ำตาเธอไหลอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง ร่างกายเธอสั่นเทา
 
 
 
" แม่ แม่ ฮึก ย่า ช่วยแก้วหน่อย แก้วกลัว ฮึก แม่กอดแก้วหน่อย " 
 
 
 
 
ครื้นนนนน เสียงฟ้าคำรามดังอย่างต่อเนื่องฝนตกหนักจนกลบเสียงร้องของหญิงสาวจนมิด
 
 
 
 
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงเคาะประตูดังเข้ามาในห้องแข็งกันกับเสียงฟ้าร้อง เธอกอดผ้าห่มลุกขึ้นไปดู 
 
 
 
 
" โมะ  ฮือออ ฮืออ ฮือออ  แก้วกลัวววว " ร่างบางยืนร้องไห้ต้วสั่นกอดผ้าห่มอยู่ตรงหน้าของคนต้วสูง   ... เขาตัดสินใจถูกแล้วที่มาที่นี่ ไม่นั้นเธอคงแย่
 
 
 
" โอ้ๆ ไปๆ ไม่เป็นไรแล้วนะ เขาโอบย่าเธอแล้วดันร่างบางกล้บเขามาในห้องก่อนจะปิดประตู
 
 
 
" ฟ้าจะผ่าแก้วแล้ว ฮือออฮือออ " เธอร้องไห้โฮอยู่ตรงหน้าเขา เธอยังเป็นเด็กคนนั้น....
 
 
เด็กสาวตัวเด็กน่ารักในชุดดำที่นั่งกอดเข่าท่ามกลางสายฝนและเสียงฟ้าร้องอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ภายในวัด เธอร้องไห้โฮจนน่าสงสาร แต่เสียงร้องไห้ของเธอมันถูกกลบลงด้วยเสียงฟ้าคำราม ... ไม่มีใครได้ยินเสียงเธอ  นอกจากเขา
 
 
แลเะเด็กผู้ชายอีกคนที่อายุไล่เลี่ยกันกับเธอก็วิ่งเข้ามาหา เธอหรี่ตาเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า
 
 
 
" โมะ  แก้วกลัววว ฮือออ ฮือออ ฮือออ " เธอยังคงกอดเข่านั่งตัวเกร็งร้องไห้อยู่ตรงจุดเดิม เธอไม่กล้าที่จะลุกเดินไปไหน เขายื่นมือให้เธอ
 
 
 
" ไปกับโมะนะ เดี๊ยวโมะจะพาแก่วไปจากที่นี่ " เด็กผู้ชายพูด 
 
 
 
" แต่ฟ้าจะผ่าแก้วนะ " เธอกลัว กลัวว่าถ้าเดินไปแสงจากสายฟ้ามันจะถูกเข้าตีวเธอ
 
 
 
" แก้วไม่ต้องกลัว โมะมีเกราะกันแสง แก้วมากอดโมะสิ " ว่าแล้วเด็กผู้หญิงก้ลุกขึ้นมากอดเด็กผู้ชาย แล้วทั้งคู่ก้พากันเลยกลับเข้ามาในศาลาวัด
 
 
 
" ผ่าได้ยังไงเล๊า แก้วก้อยู่กับเกราะป้องกันสายฟ้าแล้วนิ  " เขานั่งลูบบ่าปลอบขวัญเธอบนเตียง
 
 
 
" ถ้าแกไม่มา ชั้ลแย่แน่เลย " เธออุ่นใจขึ้นเมื่อมีเขา หญิงสาวกลั้นสะอื้นแล้วปาดน้ำตา
 
 
 
" แก่จนปูนนี้แล้วยังจะกล้วอีกนะ " โทโมะขยี้ผมแก้ว
 
 
 
" ก้คนมันกลัวหนิ  .... แล้วนี่มาทำไม มาได้ยังไง " เธอเองก็เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ ว่าไอคนที่นั่งอยู่ข้างๆเนี่ยมันมานั่งข้างๆได้ย้งไง
 
 
 
" ง่วง ฮ้าววววว " 
 
 
ฟรึบ ! อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่ดันทิ้งตัวลงไปนอนบนเตียงของเธอ
 
 
 
" เห้ยลุก ! ลุกกกกก จะมานอนในห้องชั้ลไม่ได้นะ ลุกกกกกกกก " เธอพยายามดึงอีกคนให้ลุกขึ้นมา แต่ก้ไร้หมด...