ช้าไปไหม....เธอ

 

 

 

ป๊อบ: ถึงแล้ว ลงมา

 

 

ฟาง: ไม่ลง พาชั้นกับลูกของชั้น กลับเดี๋ยวนี้เลยนะ 

 

 

ป๊อบ: ไม่ อยากกลับก็กลับไปคนเดียว ยังไงฟรังก็ต้องอยู่ที่นี่

 

 

 

ฟาง: เป็นบ้าไปแล้วอ่อ จะมาทำแบบนี้ทำไมอ่ะ 

 

 

 

แม่ป๊อบ: เสียงอะไรป๊อบ ดังไปถึงในบ้านเลย 

 

 

 

ป๊อบ: แม่ คือว่า ผมจะให้ลูกกับเมียผมมาอยู่ที่นี้กับเราครับ

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ห้ะ !! ลูก เมีย อะไรกัน เราพูดอะไรของเราเนี้ย  

 

 

 

ป๊อบ: ผมจะเล่าให้ฟังนะครับ แต่ตอนนี้ผมขอพาลูกไปนอนก่อน 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ พาชั้นกลับบ้านเดี๋ยวนี้

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ จะต้องให้ตอบอีกกี่รอบ คำตอบก็คือ ไม่ พรุ่งนี้ จะพาไปเก็บของ แล้วก็จัดการเรื่องที่เรียนของลูก ให้เรียบร้อย ตอนนี้ พาลูกไปนอนกันได้แล้ว 

 

 

 

ฟาง: ไม่ เลิกทำแบบนี้ได้ไหม 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: เลิกเถียงกันก่อน พาเด็กไปนอนก่อน 

 

 

 

           ป๊อบปี้อุ้มฟรังมานอนในห้องเขา ห่มผ้า แล้วก้มลงหอมหน้าผากฟรัง ฟางทำได้แค่ยืนมอง ป๊อบปี้ เดินมาที่ฟาง 

 

 

 

ป๊อบ: ส่วนคุณแม่ก็นอนห้องนี้นะ 

 

 

 

ฟาง: ชั้นไม่อยากนอนที่นี่ 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่อยากนอนก็ต้องนอน 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ป๊อบ มาคุยกันหน่อย เธอด้วยนะ คุณพ่อรอเราอยู่ 

 

 

 

ป๊อบ: ไป (จับมือฟางเดินออกไป) 

 

 

 

 

 

 

 

พ่อป๊อบ: ไหนอธิบายมาซิ 

 

 

ป๊อบ: คือ เรื่องนี้ผมไม่เคยบอกพ่อกับแม่เลย ผมกับฟางเรา คบกันตอนสมัยที่ผมเรียนมหาลัยนะครับ แล้วช่วงเรียนปีสุดท้าย ผมทำฟางท้อง แต่ผม ผมทำสิ่งที่ผิดต่อฟางกับลูก 

 

 

ฟาง: พอเถอะ เลิกพูดถึงอดีตสักที หนูขอโทษนะค่ะ ที่เสียมารยาท ขัดขึ้นมา เลิกทำแบบนี้สักที จะต้องให้บอกอีกกี่ครั้ง ชั้นกับลูกอยู่ได้ โดยไม่มีคุณ เราอยู่กันได้มาตั้งหลายปี แล้วอยู่ๆจะมาพรากลูกไปจากชั้น มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: แต่ถึงยังไง ในเมื่อเด็กคนนั้นเป็นลูกของตาป๊อบ ก็ถือว่าเป็นหลานของเราสองคนนะ หนูจะให้เด็กไม่มีพ่อเหรอ 

 

 

 

ฟาง: ไม่ใช่ว่าหนูไม่อยากให้เค้าไม่มีพ่อนะค่ะ หนูอยากให้เค้ามีตั้งแต่ที่อยู่ในท้องแล้ว แต่เค้าก็ไม่มี แล้วอยู่ๆวันหนึ่ง เค้าก็กลับเข้ามาในชีวิต ลูกกับหนู หนูบอกตรงๆนะค่ะ หนูทำใจยอมรับ ตอนนี้ไม่ได้จริงๆ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ต้องทำยังไงอ่ะฟาง ฟางถึงจะยอม 

 

 

 

พ่อป๊อบ: เอาล่ะ หนูขึ้นไปดูลูกก่อนนะ พรุ่งนี้ ค่อยว่ากันอีกทีนะ 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ 

 

 

 

 

 

พ่อป๊อบ: ทำไมไม่คิดจะบอกพ่อกับแม่ 

 

 

 

ป๊อบ: ผมยอมรับนะครับ ว่าตอนนั้นผมมันเลวเอง ผิดเอง 

 

 

 

แม่ป๊อบ: แต่เค้าไม่ยอมแล้วจะทำไงล่ะ 

 

 

 

ป๊อบ: ยังไงผมก็เอาฟางกับลูกกลับคืนมาให้ได้ครับ 

 

 

 

พ่อป๊อบ: เฮ้อ ทำอะไรไม่คิดไงล่ะ คราวนี้