ช้าไปไหม....เธอ

 

 

 

ป๊อบ: เฟย์...ฟางฟรัง

 

 

         ป๊อบปี้หันไปเห็นทั้งสามคนพอดี ป๊อบปี้กำลังจะอธิบายให้ฟังว่าคนตรงหน้าเป็นใคร แต่ฟางก็เดินไปก่อนเฟย์เลยเดินพาฟรังไป

 

 

 

 

ฟาง: ฟรังกินอันไหน

 

 

ฟรัง: เอาอันนี้ค่ะ

 

 

ฟาง: เอาแบบนี้ถ้วยนึงค่ะ

 

 

 

 

 

 

เกล: ใครเหรอค่ะ

 

 

ป๊อบ: เออ เพื่อนนะครับ

 

 

 

               โต๊ะในร้านมันเต็มและใกล้ๆกันทั้งนั้น ที่ๆาฟางนั่งมันไม่ห่างจากโต๊ะป๊อบปี้มาก สิ่งที่ป๊อบปี้พูดออกไป ฟางได้ยินเต็มๆ แต่ฟางก็ถอนหายใจเลิกคิดเพราะสิ่งที่เค้าพูดออกมาเป็นความจริง ในเมื่อเค้าและเธอไม่ได้เป็นอะไรกัน 

 

 

 

เกล: พี่ป๊อบชอบไอติมรสอะไรเหรอค่ะ

 

 

ป๊อบ: ช็อคโกแลตครับ

 

 

เกล: ชอบเหมือนเกลเลยค่ะ

 

 

 

 

เฟย์: ยัยนั้นนะ ยิ้มมีความสุขจังเล๊ยลูกเมียเค้านั่งอยู่ตรงนี้แท้ๆ

 

 

ฟรัง: น้าเฟย์พูดไรเหรอค่ะ

 

 

เฟย์: อ่อเปล่าจ้า 

 

 

 

พิชชี่: เฟย์

 

 

เฟย์: อ้าวพิช

 

 

พิชชี่: ว่าแล้วมองจากด้านหลังดูคุ้นๆ

 

 

เฟย์: เป็นไงมาไงเนี้ย

 

 

พิชชี่: ไม่คิดจะเชิญให้นั่งหน่อยอ่อ

 

 

เฟย์: อ่อโทษทีๆ นั่งดิ

 

 

 

 

              พิชชี่นั่งตรงข้ามกับฟาง พิชชี่ยิ้มให้ฟางแล้วพยักหน้านิดๆเชิงยินดีที่ได้รู้จัก ส่วนฟางก็ทำแบบนันเช่นกัน ป๊อบปี้หันไปมองตั้งแต่ที่พิชชี่เข้ามาทักเฟย์แล้ว ป๊อบปี้เห็นฟางกับพิชชี่ยิ้มให้กันก็รู้สึกแปลกๆในตัวพิชชี่

 

 

 

 

เฟย์: เอ่อลืมไป เนี้ยฟางนะ เพื่อนชั้น

 

 

พิชชี่: ยินดีที่ได้รู้จักนะฟาง

 

 

ฟาง: อืม (:

 

 

เฟย์: ส่วนคนนี้ น้องฟรัง ลูกของฟาง

 

 

พิชชี่: ลูกฟางเหรอ

 

 

 

ฟาง: อื้ม

 

 

พิชชี่: ดูฟางยังสาวอยู่เลยนะ น้องโตขนาดนี้แล้ว

 

 

เฟย์: ก็ไม่เห็นแปลกคนสมัยนี้มีลูกเร็วเยอะไป

 

 

พิชชี่: เออก็จริง ว่าแต่ไหนสามีฟางล่ะ

 

 

 

               ป๊อบปี้เอาแต่นั่งมองหน้าฟาง แล้วเมื่อได้ยินสิ่งที่พิชชี่พูด ก็ยิ่งจ้องหน้าฟางมากขึ้นไปอีก เฟย์หันไปดูป๊อบปี้ก็เห็นป๊อบปี้เอาแต่จ้องฟางส่วนฟางก็นิ่งพักนึงก่อนจะตอบ

 

 

 

ฟาง: อ่อ ตายไปนานแล้วอ่ะ

 

 

               ป๊อบปี้อยู่ๆก็ลุกขึ้นยืนแล้วหันไปจ้องหน้าฟาง ทำให้เกลมีอาการงงๆ ว่าจะยืนทำไม

 

 

 

ป๊อบ: เดี๋ยวพี่มานะเกล

 

 

 

               ป๊อบปี้เดินไปที่โต๊ะฟางจับมือฟางให้ลุกขึ้นไปกับเค้า ฟางสะบัดมืออก

 

 

ฟาง: ทำบ้าอะไร

 

 

ป๊อบ: ออกมาคุยกันหน่อย

 

 

ฟาง: ไม่คุย

 

 

ป๊อบ: ฟาง !!!

 

 

ฟาง: เฟย์ ชั้นพาฟรังกลับก่อนนะ นี้เงิน

 

 

 

เฟย์: ไม่ต้องเดี๋ยวจ่ายเอง 

 

 

 

ฟาง: งั้นไปก่อนนะ

 

 

 

ฟรัง: แม่ฟาง ยังไม่หมดเลย

 

 

 

ฟาง: เดี๋ยวค่อยกินวันหลังนะ กลับบ้านดีกว่า

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง พูดด้วยอยู่นะ

 

 

ฟาง: ไม่อยากคุยด้วยไง ไม่เข้าใจรึไง

 

 

 

 

          ฟางพาฟรังออกไป ป๊อบปี้วิ่งตามออกไป เกลเห็นแบบนั้นก็ งงไปกันใหญ่ ส่วนพิชชี่ก็ งง มากเช่นกัน ป๊อบปี้วิ่งมาดักหน้าฟาง

 

 

 

 

ป๊อบ: ไปพูดแบบนั้นได้ไง ทั้งๆที่ป๊อบนั่งอยู่อ่ะ

 

 

ฟาง: ก็มันเป็นความจริงนิ

 

 

ป๊อบ: มันไม่ใช่ความจริง !!

 

 

ฟาง: หลีกไป

 

 

ป๊อบ: ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยอ่ะ

 

 

ฟาง: ใครกันแน่ ที่ควรจะพูดประโยคนี้อ่ะ

 

 

ป๊อบ: ฟางเลิกดื้อสักทีได้มั้ย

 

 

 

ฟาง: เลิกยุ่งกับชั้นสักทีได้มั้ย

 

 

ป๊อบ: ทำไมดื้อแบบนี้นะ

 

 

 

ฟาง: ทำไมตื้อไม่เลิกแบบนี้นะ

 

 

 

ป๊อบ: เถียงจริงๆเลยนะ

 

 

 

ฟรัง: แม่ฟางๆ 

 

 

 

ฟาง: กลับบ้านกันนะไป

 

 

 

                  ป๊อบปี้ดึงมือฟรังแล้วอุ้มฟรังแล้วเดินออกไป ทำให้ฟางเดินตามหรังร้องไห้ออกมาไม่ยอมหยุด

 

 

 

ฟาง: หยุดนะ ทำอะไรอ่ะ !!

 

 

 

ป๊อบ: น้องฟรังหยุดร้องก่อนนะ พ่อจะพาไปกินไอติม

 

 

ฟรัง: อึก พ่อ ?

 

 

ป๊อบ: ใช่ พ่อเป็นพ่อของลูก

 

 

ฟรัง: หนูไม่เข้าใจ

 

 

ป๊อบ: เดี๋ยวพ่อจะเล่าให้หนูฟังนะ

 

 

 

ฟาง: บอกให้หยุดไง!! เป็นบ้าเหรอ พาลูกชั้นไปไหน

 

 

ป๊อบ: พ่อลูกจะอยู่ด้วยกัน

 

 

 

ฟาง: พ่อบ้าอะไร แล้วฟรังก็ไม่ใช่ลูกของงคุณด้วย

 

 

 

ป๊อบ: ไม่อายรึไง คนตั้งเยอะ จะเสียงดังเพื่อ?

 

 

 

 

ฟาง: ไอบ้า!! หยุดเลยนะ

 

 

 

 

                      ป๊อบปี้ฟาฟรังมาที่รถฟางมาดักจะเอาลูกลงจากรถแต่ป๊อบปี้ก็อุ้มฟางขึ้นรถไปด้วย

 

 

 

 

ฟาง: จะพาไปไหน

 

 

 

ป๊อบ: จะกลับบ้านไง

 

 

ฟาง: ปล่อยชั้นกับลูกลงเดี๋ยวนี้นะ

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ปล่อย