ช้าไปไหม....เธอ

 
 
 
 
เฟย์: ฟางแก จะเอาไงต่อ
 
 
ฟาง: ทำไมแกต้องบอกเค้าด้วยแก้ว
 
 
แก้ว: เฮ้ยฟาง คือ ป๊อบเค้ารู้สึกผิดจริงๆนะ
 
 
ฟาง: ก็แค่รู้สึกผิด
 
 
เฟย์: แต่เค้าอยากดูแลแกกับลูกนะ
 
 
 
 
ฟาง: ชั้นไม่ต้องการ ชั้นไม่ต้องการมันไงเฟย์ 
 
 
 
แก้ว: แก แต่
 
 
 
ฟาง: ชั้นขอร้องนะ
 
 
แก้ว: ฟาง 
 
 
 
ฟาง: ชั้นไม่อยากให้เค้ามาวุ่นวายกับชีวิตชั้นอีก
 
 
 
 
 
 
 
 
          เฟย์ส่งฟางเส็จก็มาบ้านแก้วป๊อบปี้รออยู่ที่บ้านแก้ว 
 
 
 
ป๊อบ: ฟางเค้า
 
 
โทโมะ: ใจแข็งใช่มั้ยล่ะ
 
 
แก้ว: อืม ฟางไม่ยอมเลย
 
 
เฟย์: แล้วจะเอาไงต่อล้ะ
 
 
ป๊อบ: ถึงยังไง ชั้นก็ไม่มีวันทิ้งลูกกับฟางอีกแน่
 
 
 
เขื่อน: แล้วมึงจะทำไง 
 
 
 
ป๊อบ: ไม่รู้ว่ะ
 
 
โทโมะ แก้ว เฟย์ เขื่อน : เอ้า !!!!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟรัง: แม่ค่ะ หนูมีเรื่องอยากถาม
 
 
 
ฟาง: ....
 
 
ฟรัง: ผู้ชายคนนั้น ใครเหรอค่ะ 
 
 
 
ฟาง: ไม่รู้จักเหมือนกันลูก แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน 
 
 
 
 
 
 
                วันต่อมา
 
 
        ฟางกำลังจะพาฟรังไปส่งที่เนอสเซอรี่ ป๊อบปี้รอฟางอยู่ด้านล่างแล้ว เมื่อฟางเห็นก็รีบเดินไปไม่สนใจ ป๊อบปี้ก็รีบตามไป ทันที 
 
 
 
ฟาง: จะตามไปถึงไหน 
 
 
 
ป๊อบ: ก็ตามไปเรื่อยๆอะ 
 
 
 
ฟรัง: แม่ฟาง เค้ามาอีกแล้ว 
 
 
 
    ป๊อบปี้เอื้อมมือจะมาจับลูก แต่ลูกหลบไปอยู่หลังฟาง 
 
 
 
ป๊อบ: น้องฟรัง นี่พะ.. 
 
 
ฟาง: ไปเถอะลูก  (ฟางรู้ว่าป๊อบปี้จะพูดว่าอะไรก็รีบอุ้มฟรังไปท้นที) 
 
 
 
ป๊อบ: ฟางจะไปไหน แล้วจะเดินไปถึงไหนเนี้ย 
 
 
 
ฟาง: ...... 
 
 
 
      ฟางแวะที่ร้านขายของชำแถวๆเนอสเซอรี่ แวะซื้อ นมให้ลูกก่อนเข้าเนอสเซอรี่ 
 
 
 
 
ป๊อบ: ทำไมต้องมาที่แบบนี้ด้วย ทำไมไม่พาลูกเข้าโรงเรียน 
 
 
 
 
ฟาง: เมื่อไหร่จะเลิกพูดสักที
 
 
 
ป๊อบ: ก็ 
 
 
 
 
 
ครู: สวัสดีค่ะ น้องฟรัง 
 
 
ฟรัง: สวัสดีค่ะ ครู 
 
 
ฟาง: วันนี้ต้องเป็น 
 
 
ฟรัง: เด็กดี 
 
 
 
ฟาง: ขอหอมหน่อย 
 
 
 
ฟรัง: จุ๊ฟ 
 
 
 
ฟาง: แม่ไปก่อนนะ บ๊ายบาย 
 
 
 
 
ป๊อบ: ทิ้งลูกไว้ที่นี่เหรอ? 
 
 
 
ฟาง: จะอะไรนักหนาห้ะ ! 
 
 
 
ป๊อบ: ก็ไม่อะไรหรอก 
 
 
 
        ป๊อบปี้เข้าไปในเนอสเซอรี่แล้วคุยกับคุณครู ฟางมองแล้วส่ายหัว แล้วเข้าตามไป
 
 
 
 
ป๊อบ: คือผมจะ พาน้องฟรังไปเรียนที่โรงเรียนอ่ะครับ วันนี้เลย 
 
 
 
ครู: คะ คุณ เป็นใครคะ
 
 
 
ป๊อบ: ผมเป็นพ่อน้องฟรังครับ 
 
 
 
ฟาง: ไม่ใช่ค่ะครู อย่าไปฟังเค้าเลยค่ะ 
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง 
 
 
 
 
ฟาง: มานี่เลย 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟางที่เนอสเซอรี่มันมีไว้สำหรับเด็กเล็กนะ ลูกก็ 5ขวบแล้ว เข้าโรงเรียนได้แล้ว 
 
 
 
 
ฟาง: คุณจะเอาอะไร จะอะไรนักหนา ห้ะ 
 
 
 
ป๊อบ: ไม่ได้การล่ะ ป๊อบต้องรีบหาโรงเรียนที่ดีที่สุดให้ลูกล่ะ 
 
 
 
 
ฟาง: คุณจะมาวุ่นวายกับชีวิตลูกชั้นทำไม
 
 
 
ป๊อบ: ลูกฟางก็ลูกป๊อบอ่ะ 
 
 
 
ฟาง: ชั้นต้องทำไง คุณถึงจะเลิกวุ่นวายกับชั้นห้ะ !! 
 
 
 
ป๊อบ: ก็อยู่กันเป็นครอบครัวไง ฟางป๊อบ แล้วก็ลูก 
 
 
 
ฟาง: ไม่! คุณลืมทุกสิ่งทุกอย่างในอดีตไปแล้วรึไง คุณไม่ต้องเค้าตั้งแต่แรก แล้วตอนนี้ทำไมอ่ะ จะกลับมาทำแบบนี้ ทำไม รับผิดชอบทำไม ถ้าคิดจะรับผิดชอบ ก็น่าจะคิดได้ตั้งแต่ตอนนั้น แล้วอ่ะ ตอนนี้จะมาทำไปทำไม 
 
 
 
 
ป๊อบ: เมื่อก่อนป๊อบไม่พร้อมจริงๆ แต่ตอนนี้ป๊อบพร้อมแล้วนะฟาง 
 
 
 
ฟาง: ชั้นอยากให้คุณคิดให้ดีๆนะ คุณไม่ได้ต้องการเค้าตั้งแต่แรก คุณก็ควรคิดซะว่า เค้าไม่มีตัวตน ตายไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ชั้นขอล่ะ อย่ามายุ่งกับชั้นกับลูกอีกเลย ลูกอยู่ได้โดยไม่มีคุณ 
 
 
 
 
ป๊อบ: แต่ป๊อบอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฟางกับลูก