ช้าไปไหม....เธอ

 
 
 
หมอ: เดี๋ยวรอให้น้ำเกลือหมดก็กลับบ้านได้แล้วนะครับ
 
 
ป๊อบ: ขอบคุณครับ
 
 
 
 
ฟาง: อืออ
 
 
ป๊อบ: ฟาง 
 
 
ฟาง: (ทำท่าจะลุกขึ้นแต่ก็เวียนๆหัว)
 
 
 
ป๊อบ: อย่าดื้อได้ไหม นอนก่อน ให้น้ำเกลือหมดก่อน
 
 
ฟาง: (ดึงมือป๊อบปี้ที่จับตัวออก)
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง นอนพักก่อนเถอะนะ
 
 
 
ฟาง: ถามจริงๆนะ จะทำไปเพื่ออะไร 
 
 
       ฟางนั่งตรงขอบเตียงก็ถามป๊อบปี้ที่นั่งตรงเก้าอี้ตรงหน้าสีหน้าของฟางทั้งนิ่งเฉยชาและจริงจัง ต่างกับป๊อบปี้ที่มีสีหน้าเศร้า
 
 
 
ป๊อบ: ป๊อบขอโทษ 
 
 
 
ฟาง: ไม่ต้องขอโทษ เพราะคุณไม่ได้ผิดอะไร ขอร้องละ อย่ามายุ่งกับชั้นอีกเลยนะ
 
 
ป๊อบ: ป๊อบทำไม่ได้ฟาง ป๊อบทำมันไม่ได้ 
 
 
ฟาง: ทำได้สิ ทำให้เหมือนก่อนไง 
 
 
 
        ป๊อบปี้นึกถึงตอนที่ไม่ต้องการลูก
 
 
 
ฟาง: ขอร้องละต่างคนต่างอยู่ ชั้นกับลูกกันเองได้ 
 
 
 
ป๊อบ: ได้แต่มันไม่ดีพอนะฟาง
 
 
 
ฟาง: ชั้นเลี้ยงเค้ามาตั้งหลายปี โดยไม่มีคุณ ทำไมจะเลี้ยงคนเดียวต่อไปไม่ได้
 
 
 
ป๊อบ: แต่ป๊อบไม่ยอมให้ฟางกับลูกต้องลำบากอีกแล้ว 
 
 
 
ฟาง: ยิ่งคุณเข้ามาในชีวิตพวกเรา นั้นแหละมันยิ่งลำบาก 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง อย่าทำแบบนี้เลยนะ ไม่สงสารลูกเหรอ
 
 
 
 
ฟาง: สงสาร หึ สงสารนะซิ ถ้าวันนั้นชั้นไม่สงสาร ชั้นไม่นึกถึงชีวิตของเด็กคนนึง ตอนนี้เวลานี้เค้าก็คงไม่มีตัวตนอยู่ในโลกนี้หรอก   
 
 
 
ป๊อบ: (น้ำตาป๊อบปี้ไหลออกมา)
 
 
 
 
ฟาง: ในเมื่อคุณไม่ได้ต้องการเค้าตั้งแต่แรก ก็อย่ามาทำแบบนี้เลยนะ
 
 
 
 
       พูดจบก็ลุกขึ้นแล้วออกไป ฟางเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน ฟางร้องไห้ออกมา ป๊อบปี้รีบวิ่งออกมาดักหน้าฟาง 
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง 
 
 
ฟาง: พูดไม่รู้เรื่องรึไง
 
 
ป๊อบ: ใช่ และป๊อบก็จะไม่ยอมแพ้ด้วย
 
 
 
ฟาง: เรื่องของคุณ 
 
 
 
 
แก้ว: ฟาง 
 
 
 
ฟาง: แก้ว เฟย์ ฟรัง
 
 
 
           ฟางเห็นแก้วและเฟย์ เดินมาพร้อมฟรัง ฟางรีบเข้าไปกอดฟรังไว้แน่น 
 
 
 
ฟรัง: แม่ฟาง 
 
 
ฟาง: ฟรังกินอะไรรึยัง
 
 
ฟรัง: กินแล้วค่ะ น้าเฟย์กับน้าแก้วพาไปกินแล้ว
 
 
ฟาง: ขอบใจมากนะแก้วเฟย์
 
 
เฟย์: คือว่า ฟาง แก
 
 
ฟาง: ช่วยพาเราสองคนกลับบ้านหน่อยได้มั้ย
 
 
 
         เฟย์กับแก้วเฟย์มองหน้ากันสลับกับมองหน้าป๊อบปี้ 
 
 
 
แก้ว: งั้นไปเถอะ
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง ถึงยังไงป๊อบก็ไม่ยอมอีกแล้ว