ช้าไปไหม....เธอ

 

 

 

         วันนี้ฟางลางาน เพราะรู้สึกไม่่ค่อยสบาย ส่วนฟรังก็อยู่บ้าน ป๊อบปี้เมื่อรู้ว่าที่อยู่ฟางก็รีบมาทันที เค้าเห็นเพียงแค่ด้านนอกของอาคาร ก็รู้สึกผิดจะแย่อยู่แล้วที่ปล่อยให้ฟางกับลูกต้องทนลำบาก ป๊อบปี้รีบลงจากรถแล้วไปตามห้องที่แก้วบอกมา 

 

 

 

 

 

 

 

ฟรัง: แม่ฟาง แม่ฟาง

 

 

ฟาง: ว่าไงลูก หนูจะเอาอะไรค่ะ

 

 

ฟรัง: ฟรังหิวๆ

 

 

 

ฟาง: หิว ? 

 

 

 

ฟาง: รอแม่แปปนึงนะ เดี๋ยวแม่ดูก่อนว่ามีอะไรที่ทำได้บ้าง

 

 

 

 

 

         

 

 

 

                          เมื่อเปิดตู้เย็นก็พบว่าของในตู้เย็นไม่เหลืออะไรแล้วฟางหันมองดูลูกก็นึกสงสารจับใจ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ฟรังเดี๋ยวแม่ออกไปซื้อของข้างนอกก่อนนะ ลูกรอแม่ในห้องนะ อย่าไปไหนนะ ดูการ์ตูนนะลูกรอแม่แปปนึงนะ เดี๋ยวแม่รีบมา

 

 

 

 

ฟรัง: ค่ะแม่

 

 

 

           ฟางรีบไปอาบน้ำแล้วออกไปหาซื้ออาหารให้ลูกกิน แต่ทันทีที่เปิดประตูก็มีคนยืนที่หน้าประตู เหมือนลมหายใจของฟางหยุดนิ่งไป สายตาของทั้งคู่มองกันอยู่นาน 

 

 

 

ป๊อบ: ฟะ......ฟางๆๆๆ (ทันทีที่ป๊อบปี้พูดฟางก็รีบปิดประตูทันที)

 

 

 

 

 

 

 

ฟรัง: แม่ฟาง ไม่ไปแล้วเหรอ

 

 

ฟาง: ฟรัง (รีบคว้าลูกมากอด)

 

 

ฟรัง: โอ๋ๆแม่ฟาง แม่ร้องทำไม ไม่ร้องน้า

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางๆๆ เปิดประตูหน่อยฟาง 

 

 

ฟาง: ฟรังเรารีบเก็บของแล้วไปจากที่นี่กันนะลูก

 

 

ฟรัง: ไปไหนค่ะ 

 

 

ฟาง: รีบไปเก็บของเถอะลูก ไป

 

 

 

 

 

ฟาง: ฮโหลแก้ว แก้วเค้า เค้าอยู่ที่นี่แล้วอ่ะ

 

 

แก้ว: เอ่อฟาง คือว่า 

 

 

 

ฟาง: แก้วจะทำไงดี

 

 

แก้ว: ฟางเผชิญหน้าเถอะนะ

 

 

ฟาง: แก้วทำไมพูดแบบนี้อ่ะ อย่าบอกนะวาเค้ารู้ว่าชั้นอยู่ที่นี่แกเป็นคนบอก

 

 

 

แก้ว: ฟางแก ชั้นขอโทษ

 

 

ฟาง: แก้ว.......

 

 

แก้ว: ฟางๆๆๆ

 

 

 

 

 

 

         ป๊อบปี้รีบลงไปด้านล่างติดต่อเจ้าของห้องเช่าแล้วรีบขอกุญแจห้อง แต่เจ้าของกลับมีท่าทีเยอะเพราะอยากได้เงินแลกกับกุญแจ ป๊อบปี้รีบควักเงินออกมา หลายพันแล้วยื่นให้จากนั้นก็ได้กุญแจมา เค้ารีบขึ้นมาทันทีแล้วไขเข้าไปก็เห็นฟางกำลังรีบเก็บของอยู่

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง....

 

 

 

ฟาง: ....... !!! (รีบหันหลังมาดู)

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง ฟางจะไปไหน

 

 

 

 

ฟาง: เข้ามาได้ยังไง

 

 

ป๊อบ: ฟาง (กำลังจะเดินเข้าไปหาฟาง)

 

 

ฟาง: หยุด หยุดอย่าเข้ามานะ

 

 

   

 

 

             ฟางรีบดึงฟรังมาไว้ด้านหลัง

 

 

 

 

ฟาง: คุณต้องการอะไร

 

 

 

ป๊อบ: ฟางกับลูก

 

 

 

ฟาง: ทำแบบนี้ทำไม

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางป๊อบขอโทษ ขอโทษ

 

 

 

ฟาง: ออกไป อย่ามาที่นี่อีก อย่ายุ่งกับชั้นอีกได้ไหม ชั้นขอร้อง ลืมไปแล้วเหรอว่าคุณเองที่ไม่การเราสองคน แล้วจะมาทวงเอาอะไร จะมาทำไมห้ะ !!!!

 

 

 

ฟรัง: ฮือๆๆๆๆ แม่ฟาง ฮือออๆๆๆ

 

 

 

ฟาง: ฟรังแม่ขอโทษไม่ร้องนะ ไม่ร้องนะคนเก่ง

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง 

 

 

ฟาง: ออกไปได้แล้ว ลูกชั้นกลัวหมดแล้ว ออกไปสิ ออกไปๆๆๆๆ 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ยังไงป๊อบก็ไม่ไป ไม่ไปไหนทั้งนั้น

 

 

ฟาง: ก็บอกให้ออกไปไง ออกไปให้พ้น

 

 

        ฟางผลักป๊อบปี้ออกแต่จู่ๆก็หน้ามืดขึ้นมา

 

 

ป๊อบ: ฟางๆๆๆ อย่าเป็นไรนะฟาง

 

 

           แก้วและเฟย์ที่รีบมาก็รีบเข้าไปด้านในก็เห็นฟางนอนอยู่ในอ้อมกอดของป๊อบปี้

 

 

 

เฟย์: เกิดอะไรขึ้นป๊อบทำไม

 

 

 

ป๊อบ: ฟางเป็นลมอ่ะ

 

 

แก้ว: รีบพาฟางไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ 

 

 

 

ป๊อบ: โอเค ฝากทางนี้ด้วยนะ

 

 

 

เฟย์: อืมรีบไปเถอะ

 

 

 

 

ฟรัง: ฮือออๆๆ น้าเฟย์น้าแก้ว แม่ฟางไปไหน ฮืออๆๆ

 

 

 

เฟย์: น้องฟรังแม่ฟางไปหาหมอนะลูกไม่เป็นไรนะ อยู่กับน้านะ

 

 

 

ฟรัง: ฮือออๆๆ

 

 

 

แก้ว: ไม่ต้องร้องนะคนเก่ง

 

 

 

ฟรัง: ฮืออ น้าแก้ว ฟรังหิว อึก แม่บอกจะไปหาข้าวให้ฟรังกินแล้ว อยู่ๆก็มีผู้ชายคนเมื่อกี้เข้ามา แล้วแม่ฟางก็เสียงดังด้วย ฟรังกลัวค่ะ อึก อึก

 

 

 

 

 

เฟย์: เอางี้ เราไปกินข้าวกันนะค่ะ

 

 

ฟรัง: อึก อึก ค่ะ