ช้าไปไหม....เธอ

 
 
 
         วันนี้ฟางลางาน เพราะรู้สึกไม่่ค่อยสบาย ส่วนฟรังก็อยู่บ้าน ป๊อบปี้เมื่อรู้ว่าที่อยู่ฟางก็รีบมาทันที เค้าเห็นเพียงแค่ด้านนอกของอาคาร ก็รู้สึกผิดจะแย่อยู่แล้วที่ปล่อยให้ฟางกับลูกต้องทนลำบาก ป๊อบปี้รีบลงจากรถแล้วไปตามห้องที่แก้วบอกมา 
 
 
 
 
 
 
 
ฟรัง: แม่ฟาง แม่ฟาง
 
 
ฟาง: ว่าไงลูก หนูจะเอาอะไรค่ะ
 
 
ฟรัง: ฟรังหิวๆ
 
 
 
ฟาง: หิว ? 
 
 
 
ฟาง: รอแม่แปปนึงนะ เดี๋ยวแม่ดูก่อนว่ามีอะไรที่ทำได้บ้าง
 
 
 
 
 
         
 
 
 
                          เมื่อเปิดตู้เย็นก็พบว่าของในตู้เย็นไม่เหลืออะไรแล้วฟางหันมองดูลูกก็นึกสงสารจับใจ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฟรังเดี๋ยวแม่ออกไปซื้อของข้างนอกก่อนนะ ลูกรอแม่ในห้องนะ อย่าไปไหนนะ ดูการ์ตูนนะลูกรอแม่แปปนึงนะ เดี๋ยวแม่รีบมา
 
 
 
 
ฟรัง: ค่ะแม่
 
 
 
           ฟางรีบไปอาบน้ำแล้วออกไปหาซื้ออาหารให้ลูกกิน แต่ทันทีที่เปิดประตูก็มีคนยืนที่หน้าประตู เหมือนลมหายใจของฟางหยุดนิ่งไป สายตาของทั้งคู่มองกันอยู่นาน 
 
 
 
ป๊อบ: ฟะ......ฟางๆๆๆ (ทันทีที่ป๊อบปี้พูดฟางก็รีบปิดประตูทันที)
 
 
 
 
 
 
 
ฟรัง: แม่ฟาง ไม่ไปแล้วเหรอ
 
 
ฟาง: ฟรัง (รีบคว้าลูกมากอด)
 
 
ฟรัง: โอ๋ๆแม่ฟาง แม่ร้องทำไม ไม่ร้องน้า
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟางๆๆ เปิดประตูหน่อยฟาง 
 
 
ฟาง: ฟรังเรารีบเก็บของแล้วไปจากที่นี่กันนะลูก
 
 
ฟรัง: ไปไหนค่ะ 
 
 
ฟาง: รีบไปเก็บของเถอะลูก ไป
 
 
 
 
 
ฟาง: ฮโหลแก้ว แก้วเค้า เค้าอยู่ที่นี่แล้วอ่ะ
 
 
แก้ว: เอ่อฟาง คือว่า 
 
 
 
ฟาง: แก้วจะทำไงดี
 
 
แก้ว: ฟางเผชิญหน้าเถอะนะ
 
 
ฟาง: แก้วทำไมพูดแบบนี้อ่ะ อย่าบอกนะวาเค้ารู้ว่าชั้นอยู่ที่นี่แกเป็นคนบอก
 
 
 
แก้ว: ฟางแก ชั้นขอโทษ
 
 
ฟาง: แก้ว.......
 
 
แก้ว: ฟางๆๆๆ
 
 
 
 
 
 
         ป๊อบปี้รีบลงไปด้านล่างติดต่อเจ้าของห้องเช่าแล้วรีบขอกุญแจห้อง แต่เจ้าของกลับมีท่าทีเยอะเพราะอยากได้เงินแลกกับกุญแจ ป๊อบปี้รีบควักเงินออกมา หลายพันแล้วยื่นให้จากนั้นก็ได้กุญแจมา เค้ารีบขึ้นมาทันทีแล้วไขเข้าไปก็เห็นฟางกำลังรีบเก็บของอยู่
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง....
 
 
 
ฟาง: ....... !!! (รีบหันหลังมาดู)
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง ฟางจะไปไหน
 
 
 
 
ฟาง: เข้ามาได้ยังไง
 
 
ป๊อบ: ฟาง (กำลังจะเดินเข้าไปหาฟาง)
 
 
ฟาง: หยุด หยุดอย่าเข้ามานะ
 
 
   
 
 
             ฟางรีบดึงฟรังมาไว้ด้านหลัง
 
 
 
 
ฟาง: คุณต้องการอะไร
 
 
 
ป๊อบ: ฟางกับลูก
 
 
 
ฟาง: ทำแบบนี้ทำไม
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟางป๊อบขอโทษ ขอโทษ
 
 
 
ฟาง: ออกไป อย่ามาที่นี่อีก อย่ายุ่งกับชั้นอีกได้ไหม ชั้นขอร้อง ลืมไปแล้วเหรอว่าคุณเองที่ไม่การเราสองคน แล้วจะมาทวงเอาอะไร จะมาทำไมห้ะ !!!!
 
 
 
ฟรัง: ฮือๆๆๆๆ แม่ฟาง ฮือออๆๆๆ
 
 
 
ฟาง: ฟรังแม่ขอโทษไม่ร้องนะ ไม่ร้องนะคนเก่ง
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง 
 
 
ฟาง: ออกไปได้แล้ว ลูกชั้นกลัวหมดแล้ว ออกไปสิ ออกไปๆๆๆๆ 
 
 
 
ป๊อบ: ไม่ยังไงป๊อบก็ไม่ไป ไม่ไปไหนทั้งนั้น
 
 
ฟาง: ก็บอกให้ออกไปไง ออกไปให้พ้น
 
 
        ฟางผลักป๊อบปี้ออกแต่จู่ๆก็หน้ามืดขึ้นมา
 
 
ป๊อบ: ฟางๆๆๆ อย่าเป็นไรนะฟาง
 
 
           แก้วและเฟย์ที่รีบมาก็รีบเข้าไปด้านในก็เห็นฟางนอนอยู่ในอ้อมกอดของป๊อบปี้
 
 
 
เฟย์: เกิดอะไรขึ้นป๊อบทำไม
 
 
 
ป๊อบ: ฟางเป็นลมอ่ะ
 
 
แก้ว: รีบพาฟางไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ 
 
 
 
ป๊อบ: โอเค ฝากทางนี้ด้วยนะ
 
 
 
เฟย์: อืมรีบไปเถอะ
 
 
 
 
ฟรัง: ฮือออๆๆ น้าเฟย์น้าแก้ว แม่ฟางไปไหน ฮืออๆๆ
 
 
 
เฟย์: น้องฟรังแม่ฟางไปหาหมอนะลูกไม่เป็นไรนะ อยู่กับน้านะ
 
 
 
ฟรัง: ฮือออๆๆ
 
 
 
แก้ว: ไม่ต้องร้องนะคนเก่ง
 
 
 
ฟรัง: ฮืออ น้าแก้ว ฟรังหิว อึก แม่บอกจะไปหาข้าวให้ฟรังกินแล้ว อยู่ๆก็มีผู้ชายคนเมื่อกี้เข้ามา แล้วแม่ฟางก็เสียงดังด้วย ฟรังกลัวค่ะ อึก อึก
 
 
 
 
 
เฟย์: เอางี้ เราไปกินข้าวกันนะค่ะ
 
 
ฟรัง: อึก อึก ค่ะ