ขอบคุณความบังเอิญ2

          ผมกับไอ้ธัญเดินมาที่หน้าคณะนิเทศก็เห็นว่าไอ้ปรานต์นั่งหน้าหงอยอยู่ ท่าทางดูแปลกๆผิดปกติเป็นอะไรของมัน
"ไอ้ปรานต์มานั่งหงอยอะไรว่ะเนี้ย"
"เฮ้อออ"
"อ้าวไอ้นี่ถามก็ไม่ตอบ" ไอ้พัทธ์ว่าให้ไอ้ปรานต์ก่อนจะเดินไปนั่งตรงข้ามกับไอ้ปรานต์
"ตกลงมึงเป็นไรเนี้ย" ผมถามไอ้ปรานต์ที่ตอนนี้เงยหน้ามามองผมที่ยืนข้างๆ
"ก็เพื่อนมึงนั้นแหล่ะไอ้พัทธ์"
"เพื่อนกู?  ไอ้ดรันหรอน่ะหรอ"
"อือ คือ .. กูได้คุยกับมันแล้วน่ะ"
"ก็ดีแล้วนี้เห็นมึงบ่นหามันได้คุยแล้วทำไมยังหงอยอีกว่ะ" ไอ้ธัญพูดขึ้น
"ถ้าการที่กูได้คุยกับมันแล้วมันหายคิดถึงก็ดีอ่ะดิ นี้เมื่อคืนกูคุยกับมัน  มันบอกกูว่ามันมีแฟนแล้วว่ะแถมเมื่อคืนกูยังมาเห็นมันนกับแฟนอยู่ด้วยกันอีก เจ็บเชี้ยๆเลยว่ะ"
"ไม่เป็นไรน่ะมึง" ไอ้ธัญพูดกับไอ้ปรานต์ 
"นั้นดิ กูต้องไม่เป็นไรดิเนอะ ช่างเหอะเดี๋ยวกูก็ดีเองแหล่ะ"
"เออ" ผมตบบ่าไอ้ปรานต์ก่อนหันไปมองหน้าไอ้ธัญ 
"จริงด้วยไอ้ปรานต์คืนนี้งานเฟรชชี่มึงใส่ชุดอะไรมาว่ะ"
"อ้าวไอ้ธัญนี้งานเฟรชชี่คณะมึงคืนนี้หรอว่ะ"
"อือ พัทธ์มากับเราป่ะ"
"ไอ้ธัญ มึงชวนพัทธ์มาด้วยไม่กลัวไอ้พี่ซันจะมาแทะโลมหรอว่ะ"
"เออก็จริงของมึงว่ะ"
"พอเลยมึงทั้งคู่  กุไม่มาหรอกคืนนี้กูนัดพ่อกับแม่ไว้แล้วพอดีพี่เกมส์กลับมาจากญี่ปุ่นเลยจะมีปาร์ตี้ที่บ้าน"
"เฮ้ยยย จริงดิ อยากไปด้วยว่ะ"
"เสียใจ "
"ไว้กุตามไปหาที่บ้านน่ะ"
"พวกมึงสองคนอย่ามาสวีทกันได้ป่ะว่ะ เฮ้อออออ   กุไปดีกว่าโว้ย มดกัดกูทั่วตัวแล้วเนี้ย" ผมหันมองตามไอ้ปรานต์ที่เดินไป
 
          "นันนนน   มึงจะรากกูไปด้วยทำไมว่ะกูไม่อยากเจอไอ้เชี้ยซัน" ผมเดินบ่นไอ้นันเพื่อนรักที่รากผมให้มางานเฟรชชี่ของคณะนิเทศด้วย
"กูช่วยน้องมึงแล้วคราวนี้มึงก็ต้องมาช่วยกูดิว่ะขืนปล่อยให้กูมาคนเดียวน้องลูกแก้วได้ปล้ำกูพอดี"
"โห่ มึงก็คิดซ่ะว่าเปลี่ยนรสชาดไง"
"เชี้ยเหอะ รสชงรสชาดอะไรของมึง กูยังไม่เคยกินรสชาดไหนทั้งนั้นแหล่ะ"
"เออๆ กูก็ลืมว่ามึงมันใสๆ"
"กวนตีนแล้วเร็วๆ มึงเห็นไหมน่ะน้องลูกแก้วมันรออยู่ทางเข้าแล้วน่ะ" ผมหันมองตามที่ไอ้นันชี้ให้ดู "โอ้วววว  น้องลูกแก้วของมึงนี้ซ้อนรูปฉิบ "
"มึงมองอะไรของมึงเนี้ย"
"ชัดเจนขนาดนั้น" 
"พอเลยไอ้หื่น ไปเร็ว" ผมโดนไอ้นันรากแขนให้เดินตามมาจนถึงน้องลูกแก้วอกตูมใครเห็นไม่ตกใจก็แปลกแล้ว 
"พี่นันทำไมพึ่งมาค่ะลูกแก้วรอตั้งนานแล้ว"
"ขอโทษค่ะพอดีพี่พึ่งเลิกซ้อมมวย""อ้าว  พี่แบงค์ก็มาด้วยหรอค่ะ" ผมละเกลียดเวลายัยน้องลูกแก้วชอบมองว่าผมเป็นส่วนเกินจริงๆ
"ครับ พอดีถ้าพี่ไม่มาเพื่อนพี่มันจะแย่เอาน่ะครับ"
"ไม่หรอกค่ะ พี่นันอยู่กับลูกแก้วดีจะตาย จริงไหมค่ะพี่นัน" ไอ้นันหันไปยิ้มแห้งให้ก่อนจะพยักหน้าเบาๆผมเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้นี้ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้นันมันช่วยเรืื่องไอ้ธัญไว้ผมไม่มีทางมาแน่คณะนี้
"งั้นเราเข้างานกันเถอะค่ะพี่นัน" ไอ้นันหันมามองผมก่อนที่มันจะถูกควงกึ่งรากเข้างานไปโดยผมได้แต่เดินตามหลังเข้าไปเช่นกัน
 
          เมื่องานเลี้ยงที่ถูกจัดขึ้นดำเนินงานมาได้เวลาพอสมควรประธานคณะนิเทศก็ขึ้นไปบนเวทีเพื่อจะทำกิจกรรมต่อ นั้นก็คือ เรื่องสายรหัส 
"เอาละครับๆ ตอนนี้ทุกคนก็หน้าจะมากันพร้อมเพียงแล้ว เราก็จะมาดุกันว่าใครที่มีสายรหัสไม่ครบก็จะถูกทำโทษน่ะครับ" เมื่อพูดจบไอ้พี่ซันก็หันมามองที่ผมด้วยความที่คิดว่าตนเองชนะ
"ที่พี่ดูแล้วทุกคนทำได้ดีมากเลย แต่มีอยู่แค่คนเดียวที่รู้สึกว่ายังไม่ได้ส่งสายรหัสให้พี่ เชิญน้องธัญขึ้นมาข้างบนด้วยน่ะครับ" ผมหันไปมองหน้าพี่แบงค์กับพี่นันที่อยู่ไม่ไกลก่อนจะยิ้มที่มุมปากแล้วเดินขึ้นเวที
"น้องธัญช่วยทักทายเพื่อนๆหน่อยซิครับ"
"สวัสดีครับทุกคน"
"แค่นี้เองหรอ?  ไม่ขอโทษเพื่อนๆพี่ๆหรอที่น้องเป็นคนเดียวที่ไม่มีสายรหัส"
"ไม่ครับ เพราะผมมีสายรหัส"
"หืม??  น้องบอกว่ามีสายรหัสครบหรอ น้องๆครับเห็นไหมครับเพื่อนของน้องคนนี้ไม่น่ารักเลยไม่สนใจพี่ๆไม่สนใจเพื่อน แล้วยังไม่ขอโทษอีก" 
"นั้นซิน่ะครับ คนไม่มีสายรหัสเพราะไม่ทำตามกฏเนี้ยความจริงต้องขอโทษใช่ไหมครับ" ผมหันไปมองหน้าไอ้พี่ซันก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปากเบาๆ เพราะนอกจากเรื่องสายรหัสแล้วไอ้พี่ซันยังเป็นถึงประธานคณะอีกมันคงต้องอายมากกว่าผมแน่ๆ
"ถูกครับ น้องก็รู้กฏดีงั้นน้องจะทำยังไงดีล่ะ"
"นั้นซิผมก็คิดอยู่ว่าจะทำยังไงดี" 
"งั้นพี่คงต้องเชิญสายรหัสของน้องทุกคนขึ้นมาแล้วล่ะว่าจะทำโทษน้องยังไง"
"ครับ" ผมยิ้มให้ไอ้พี่ซันที่ยังคงคิดว่าตัวเองเป็นผู้ชนะอยู่โดยไม่ทันสังเกตว่าเพื่อนของตัวเองพยายามโบกมือส่งสัญญาณบางอย่างที่น่าจะรู้แล้วให้
"สวัสดีพี่ๆสายรหัสของน้องธัญด้วยน่ะครับ" หลังจากที่สายรหัสทั้งที่จบไปแล้วและยังอยู่เดินขึ้นมาผมก็ทำตัวนิ่งปล่อยให้ไอ้พี่ซันพูดต่อ 
"เออพี่ชื่อพี่โยน่ะค่ะ พี่ก็ขอเป็นตัวแทนสายรหัสทุกคนพูดอะไรกับน้องรหัสในครั้งนี้หน่อยน่ะค่ะ"
"เชิญครับ" ยังไม่รู้ชะตาตัวเองอีกน่ะไอ้พี่ซัน 
"ก่อนอื่นเลยพี่อยากจะขอชื่นชมน้องธัญมากเลยน่ะที่ตามหาสายรหัสทั้งที่ยังเรียนและจบไปแล้วกลับมาได้แทบจะทุกคนถ้าไม่ติดภารกิจอื่น พี่ชื่นชมน้องธัญจริงๆ"
"เดี๋ยวครับพี่โย อันนี้น้องเขาได้สายไม่ครบครับ" 
"ห่ะ?  ซันว่าอะไร นี้ซันไม่รู้หรอค่ะว่าน้องธัญเขาไปตามหาพวกพี่ๆที่มากันเกือบสิบคนเนี้ยถึงบ้านเลยน่ะ จะไม่ครบได้ไง"
"ทุกคน? แล้วผม"
"ออ ซันน่ะหรอพอดีพี่รู้เรื่องบางอย่างมาน่ะพวกพี่ทุกคนก็เลยคิดว่าคนที่ไม่มีสายรหัสควรจะขอโทษก็คือซันน่ะ"
"ผมหรอ? พี่หมายความว่าไง"
"ถ้าซันทำอะไรอยู่ในขอบเขตพวกพี่ก็ไม่ต้องมาแบบนี้หรอก ขอโทษน้องซ่ะไม่อย่างนั้นซันอาจจะเป็นคนแรกในประวัติศาสตร์ที่จะโดนสายรหัสแบนด์น่ะ"
"พี่โย "
"ไม่ขอโทษหรอ คิดดีๆน่ะนอกจากสายรหัสแบนด์แล้ว อย่าลืมซิตัวเองเป็นถึงประธานคณะมันจะไม่ดีน่ะ ถ้าให้เรื่องแค่นั้นทำให้ตัวเองโดนแบนด์" ผมหันไปมองหน้าไอ้พี่ซันที่ซีดก่อนจะหันมามองหน้าผมที่ยืนอยู่ข้างๆพี่โย 
"คือ พี่ขอโทษ"
"ขอโทษน้องๆเพื่อนๆพี่ๆด้วย" พี่โยนี้เด็ดขาดจริงๆ ผมนึกในใจ
"คือ พี่ขอโทษน้องธัญแล้วก็น้องๆทุกคน เพื่อนๆ แล้วก็พี่ๆ ด้วยครับที่เล่นเกินกว่าเหตุไปหน่อย"
"เอาล่ะค่ะน้องๆ นี้ก็เป็นการแสดงความรักและความยุติธรรมระหว่างพี่น้องในคณะน่ะค่ะอย่าตกใจกัน เพราะพี่อยากให้ทุกคนรู้ว่า คณะเราจะอยู่กันแบบครอบครัวน่ะค่ะ ยังไงตอนนี้กขอให้ทุกคนสนุกกันให้เต็มที่น่ะค่ะ" โห่พี่โยแกสุดยอดจริงๆสมแล้วเป็นที่หนึ่งในเรื่องการแสดง คนที่อยู่ในงานต่างเชืื่อกันหมดว่านั้นคือการแสดงแต่หารู้ไม่ว่าพอลงจากเวทีพี่ซันก็ถูกรุ่นพี่รากไปตักเตือนเรียบร้อย ผมที่เดินตามลงมาก่อนจะเดินไปหาพี่แบงค์กับพี่นันที่โดนพี่ลูกแก้วเกาะแน่น ข้างๆเวที
"สุดยอดว่ะไอ้ธัญ"
"ต้องขอบคุณพี่กับพี่นันมากเลยพี่ไม่ได้พี่สองคนผมก็แย่"
"เรื่องนี้มึงต้องขอบใจพี่นันล้วนๆมึงดูลงทุนเอาตัวเข้าแลกขนาดไหน" พี่แบงค์กระซิบที่หูผมเบาๆ แต่ไม่วายพี่นันหันมาทำตาเขียวใส่
"เออพี่แล้วเห็นไอ้ปรานต์ป่ะ"
"ตอนเข้ามาก็เห็นน่ะแต่ตอนนี้ไม่ว่ะ"
"เออน้องลูกแก้วเดี๋ยวพี่ขอไปคุยโทรศัพท์กับแม่ก่อนน่ะเดี่ยวพี่มา" พี่นันแกล้งโกหกเพื่อจะหลบพี่ลูกแก้วออกไปข้างนอก ก่อนที่ผมกับพี่แบงค์จะค่อยๆตามไปทีหลัง
 
          "คนบ้าอะไรว่ะเนี้ยฉีดน้ำหอมหรือมันอาบมาว่ะ" หลังจากหลุดจากน้องลูกแก้วออกมาได้ฉันก็รีบเดินออกมาทางประตูด้านหลังตามที่บอกไอ้แบงค์ไว้ก่อนแล้วว่าจะหนีน้องลูกแก้วกลับกัน 
"เฮ้ยย !! ตกใจหมดเลยไอ้ปรานต์ แล้วมาทำไรอยู่ตรงนี้ว่ะ"
"พี่นัน"
"เออ แล้วนี้เป็นไรเนี้ย"
"ผมอกหักว่ะพี่ "
"เอาน่ะไม่เป็นไรหรอก  ว่าแต่จะกลับบ้านเลยไหมพวกพี่จะกลับแล้วเนี้ย ไอ้ธัญกับไอ้แบงค์หน้าจะออกไปรอที่ลานจอดรถแล้ว"
"กลับเลยก็ได้ พี่เอารถมาป่ะผมขอกลับด้วยดิ"
"เออก็เอามาแหล่ะ แต่ต้องไปส่งไอ้แบงค์ก่อนน่ะ"
"ครับ" 
"ไปรุกขึ้นนั่งเป็นหมาหงอยไปได้" 
 
          มือเล็กเรียวยื่นมาให้ผมที่นั่งอยู่จับเพื่อลุกขึ้นยืน ผมยื่นมือกลับไปจับก่อนจะรุกเดินออกไปจากด้านหลังตรงไปที่ลานจอดรถ 
"อ้าวไอ้ปรานต์มึงไปอยู่ไหนมาเนี้ย"
"นั่งหงอยอยู่ด้านหลังนู้นแหล่ะพอดีเจอเลยชวนมันกลับด้วย"
"ออ เออว่าแต่มึงกลับไง" ไอ้ธัญถามผม
"กลับกับพี่นันแหล่ะบ้านกูกับพี่นันอยู่ใกล้ๆกัน"
"อ้าวแล้วพี่แบงค์ล่ะกลับไง"
"มึงก็ไปส่งกูดิว่ะไอ้ธัญ หรือมึงมีนัดที่ไหน"
"จะที่ไหนล่ะพี่ก็แฟนมันน่ะซิ  ได้ยินว่าวันนี้เป็นวัน family day ด้วยนี้" 
"เออๆงั้นกูกลับกับมึงน่ะนัน"
"งั้นผมไปก่อนน่ะพี่แบงค์พี่นัน ไอ้ปรานต์" 
"เออ ไว้เจอกัน"