ขอบคุณความบังเอิญ2

          ฉันนั่งมองเพื่อนและกลุ่มรุ่นพี่ที่อยู่ในงานวันเกิดของพี่แงค์มีที่ทั้งฉันรู้จักและไม่รู้จัก หิวก็หิวแต่ฉันกัไม่กล้าที่จะเดินไปหยิบของมากินก็เพราะลุ๊คที่ถูกจับเปลี่ยนไปโดยเพื่อนสนิทอย่าพัทธ์และธัญนั้นแหล่ะ 
"พลอยทำไมไม่ไปหาอะไรกินล่ะ" เสียงพี่นันที่เดินถือแก้วเครื่องดื่มสีสวยเดิมมานั่งข้างๆฉัน
"หนูไม่ค่อยมั่นใจเลยค่ะพี่นัน"
"วันนี้พลอยสวยมาก ไปเดี๋ยวพี่พาไปตักอาหาร"
"ค่ะ ว่าแต่พี่นันก็สวยเหมือนกันน่ะค่ะวันนี้ดูลุ๊คหวานเชียว"
"จริงหรอ พี่ว่าขัดกับบุคลิกของพี่มากแต่ปรานต์มันเลือกให้ก็ใส่ๆไป"
"ตกลงพี่นันกับปรานต์เป็นแฟนกันแล้วหรอค่ะ"
"ไม่รู้ซิ เขาบอกแค่จะจีบพี่แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้เรัียกว่าแฟนได้หรือเปล่า"
"ค่ะ" ฉันเดินตามพี่นันไปที่โต๊ะที่จัดอาหารเรียงเต็มไปหมดก่อนจะเดินไปหยิบจานมาเลือกตัดอาหารตามที่อยาก 
"ขอโทษค่ะ" ทันทีที่เดินถอยหลังไปเหยียบใครางคนฉํนก็ก้มหน้าขอโทษอย่างไวเบื่อจริงๆกับความซุ่มซ่ามของตัวเองแบบนี้
"ไม่เป็นไรครับ" เสียงทุ่มคุ้นหูฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมอง
"พี่นัท!!"
"พลอย"
"อ้าวนัทมาแล้วหรอ" เสียงพี่นันที่เดินมาอีกด้านจากโต๊ะอาหารทักพี่นัทขึ้นเหมือนคนคุ้นเคย ฉันหันไปมองหน้าพี่นันสลับกับพี่นัทที่ยืนอยู่ข้างๆ
"นัทรู้จักกับพลอยด้วยหรอ"
"ครับ แล้วนี้พลอยมาได้ไง"
"ก็พลอยเป็นเพื่อนของน้องไอ้แบงค์น่ะรู้จักกันก็เลยชวนมา ว่าแต่นัทกับพลอยไปรู้จักกันตอนไหน"
"ผมกับพลอยเจอกันตอนกีฬาคณะครับ พอดีผมโยนบาสไปทำแว่นของพลอยแตก"
"อ๋อ... มิหน้าที่เห็นแว่นอันใหม่ของพลอยก็เพราะนัทหรอ"
"ครับพี่ ว่าแต่วันนี้พลอยสวยมากเลยรู้ตัวไหม" ฉันค่อยๆก้มหน้าหลบสายตาของพี่แบงค์ที่หันมายิ้มให้ก็จะไม่ให้เขินได้ไงปกติเคยแต่ตัวแบบนี้ซ่ะที่ไหนกัน
"ฝีมือพวกพี่เอง เป็นไงชอบไหม"
"ครับถึงพลอยไม่แต่งตัวแบบนี้ผมก็ชอบครับ"
"เอ๊ะๆๆ ยังไงๆจีบน้องอยู่หรือเปล่า"
"ครับ ตอนนี้ผมกับพลอยกำลังคบกันอยู่ แต่วันหน้าพลอยอย่าใส่ชุดแบบนี้อีกน่ะ" เหมือนกับโดนสาดน้ำเย็นๆมาที่หน้าทันทีที่พี่นัทพูดประโยคนี้ออกมานี้ฉันดูแย่ขนาดนั้นเลยหรอ
"พี่นัท คือพลอย..."
"อย่าทำหน้าเสียแบบนั้นซิครับ พี่แค่ไม่อยากให้ใครรู้ว่าพลอยน่ารักเอาไว้ให้พี่เห็นความน่ารักของพลอยคนเดียวพอ"
"โอ้ยตาย...งั้นพี่ไปก่อนดีกว่าพลอย นัท  ไม่ไหวรู้สึกตรงนี้จะหวานจนมดมาแล้ว" พูดจบพี่นันก็เดินเข้าไปที่โต๊ะของกลุ่มพี่แบงค์ทันที ฉันได้แต่ยืนบิดไปมาเพราะสายตาที่จ้องอยู่ตรงหน้าของพี่นัทนั้นเอง 
          "ไงเห็นไหมล่ะพี่แบงค์พลอยพอถอดรูปแล้วสวยมากกกกกกกกกกกกก"
"เออ...แล้วนี้ไอ้นัทว่าไงบ้างว่ะไอ้นัน" ผมหันไปถามไอ้นันเพื่อนรักที่วันนี้ก็แต่งสวยหวานจนผมเองก็ไม่กล้าไปกวนมันเลยทีเดียว
"จะว่าไงว่ะก็หยอดกันหวานจนกูต้องเดินมานี้ไง"
"โห่  ว่าแต่มึงเถอะแต่งตัวซ่ะสวยหวานยังจะพูดกูมึง เอางี้วันนี้กูจะพูดกับมึงเพราะๆเลยโอเคป่ะ"
"อย่าเลยไอ้แบงค์ขนกูจะลุก ว่าแต่ที่รักมึงไปไหนซ่ะล่ะเห็นมาจัดแจงทั้งวันแล้วนี้หายไปไหนของมันว่ะ"
"ไม่รู้ดิ.."
"งอนหรอพี่แบงค์" เสียงไอ้ธัญที่นั่งพลาดแขนไปที่เก้าอี้ของพัทธ์หันมาพูดกวนประสาทใส่ผม
"งอนอะไรของมึง กูจะไปงอนทำไม"
"แหม๋ๆๆ บอกไม่งอนแต่มองหาเขาตลอดเนี้ยน่ะพี่"
"กูเปล่าซ่ะหน่อย แดกๆไปเลยเนี้ย" ไม่พูดเปล่าผมจับของกินในจานยัดใส่ปากไอ้ธัญ บอกจะมีของขวัญให้แต่ป่านนี้ไม่มาน่ะไอ้ซันผมได้แต่หงุดหงิดก่อนจะยกแก้วเหล้ากระดกเข้าปากไปเรื่อยๆ
"เฮ้ยพี่แงค์ใจเย็นๆเดี๋ยวก็เมาหรอก"
"มาวอะไรแค่นี้เอง"
          "ไอ้ธัญกูว่าพี่แบงค์เมามากแล้วน่ะนั้น" พัทธ์หันไปมองพี่แงค์ที่นั่งกระดกแก้วเหล้าไม่สนใจอะไร างทีก็เบื่อจริงๆบอกว่าไม่รอเขาแต่พอเขาไม่มาก็ยกไม่หยุด 
"พี่นันค่ะ ธัญ ปรานต์ พัทธ์ เดี๋ยวเรากลับก่อนได้ไหมพอดีเดี๋ยวหอเราปิด"
"อ้าวพลอยจะกลับแล้วหรอแล้วไปไงอ่ะ"
"เดี๋ยวผมไปส่งเองครับ" พวกผมหันไปมองหน้าพี่นัทที่ยืนข้างๆก่อนจะพยักหน้าให้ ก่อนทั้งสองจะออกไป
"คนอื่นๆก็กลับหมดแล้วว่าแต่พี่แบงค์จะเอาไงว่ะ" พัทธ์พูดขึ้น
"แปบน่ะเดี๋ยวโทรหาพี่ซันก่อน"
"ไอ้ธัญนี้มึงรู้อะไรมาแล้วไม่บอกพวกพี่หรือเปล่า" พี่นันพูดพร้อมกับมองหน้าผม
"นั้นดิไอ้ธัญมึงปิดบังอะไรพวกกู" 
"คือพี่ซันเขาตั้งใจไม่มางานคืนนี้อ่ะพี่"
"อ้าว...แล้วแบบนี้ไอ้แบงค์ก็โกรธแย่ดิ"
"พี่ซันแกก็อยากให้เป็นแบบนั้นแหล่ะพี่พี่เขาอยากรู้ว่าพี่แบงค์คิดยังไงกับเขา"
"แผนบ้าอะไรของมันว่ะ แล้วตกลงจะเอาไงกับไอ้แบงค์"
"รอแปบพี่เดี๋ยวผมโทรหาพี่ซันแปบบบบ"
...ไงธัญ ไอ้แบงค์เป็นไงบ้าง....
"เมาแล้วเนี้ยพี่ตกลงพี่จะให้ผมเอาพี่แบงค์ไปส่งที่ไหน"
...ห้องมันแหล่ะเดี๋ยวพี่ไปรอที่นั้น....
"โอเคๆ อีกสิบนาทีเจอกันพี่"
          ไม่กี่นาทีผ่านมาผมก็เห็นรุ่นน้องอย่างไอ้ธัญและพัทธ์ที่พากันเดินพยุงไอ้แบงค์มาส่งที่ห้องสภาพเมาจนไม่รู้ว่าถ้าผมเซอร์ไพร์จะรู้เรื่องหรือเปล่าก็ไม่รู้
"ขอบใจมากพัทธ์ ธัญ"
"พี่เล่นอะไรของพี่เนี้ย"
"เออ ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่คนอื่นๆล่ะ"
"กลับกันหมดแล้ว งั้นผมกับพัทธ์กลับก่อนน่ะพี่"
"เออๆ ขอใจน่ะ ไว้เจอกันที่มหาลัย" ผมรับคนเมามาประคองไว้ก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องเจ้าของห้องที่เมาไปวางไว้ที่เตียง
"แบงค์ แบงค์" 
"อือออ...""ได้ยินกูไหมเนี้ย" คนถูกเรียกค่อยๆลืมตามามองหน้าผม
"ไอ้ซัน...มึงไปไหนมาไหนบอกว่าจะเอาของขวัญมาให้กูไง"
"ก็เอามาให้แล้วไง แต่มึงลุกมารับไหวหรือเปล่าเหอะ"
"มึงดูถูกกู...มึงรู้ไหมกูรอมึงแต่มึงไม่มาซักทีเนี้ย"
"ก็มาแล้วไง งอนกูหรอ"
"งอนเชี้ยไร กูไม่ใช่ผู้หญิง"
"งั้นลุกมานั่งดีๆเดี๋ยวกูมีของขวัญให้" ผมค่อยๆพยุงให้ไอ้แบงค์ขึ้นมานั่งพิงกับผนังที่หัวเตียงก่อนจะเดินลงไปหยิบแผ่นDVDที่ทำมาใส่ไปที่เครื่องเล่นแล้วเปิด ภาพที่ค่อยๆเลื่อนพร้อมกับเพลงที่ประกอบกับภาพในจอ ใช่แล้วมันเป็นภาพตั้งแต่ครั้งที่ผมเจอกับไอ้แบงค์ตอนเข้าปีหนึ่งใหม่ๆโดยที่มันไม่รู้ตัวซึ่งผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปเผลอถ่ายไว้ตอนไหน หลายๆรูปที่ค่อยๆเลื่อนไป ผมก็อดยิ้มไม่ได้ในบางภาพที่ไอ้แบงค์กำลังเล่นหรือทำอะไรแบบโก๊ะๆ 
"ไอ้เชี้ยซันรูปเมื่อกี้แม่งโคตรทุเรศมึงถ่ายมาทำไมเนี้ย" คนนั่งมองที่เตียงบ่นก่อนจะหันมาทำหน้าดุใส่ผม
"น่ารักดีออก"
"เฮ้ยยย นั้นมันรูปตอนกูโดนสั่งให้ลงไปในสระตอนรับน้องนี้หว่า"
"อือ ตอนนั้นมึงเหมือนลูกหมาเลย"
"ไอ้ซันนี้มึงเป็นโรคจิตหรอว่ะตามถ่ายรูปกูขนาดนี้อ่ะ" ผมหันไปมองหน้าไอ้แบงค์ก่อนจะรุกเดินไปนั่งข้างๆที่เตียง
"มึงมองอะไร" คนถูกมองหน้าถามผมขึ้น
"ก็มองมึงไง กูก็ไม่รู้ว่ะว่าถ่ายรูปมึงมาเยอะขนาดนี้ตอนไหน"
"บ้าป่ะเนี้ยถ่ายมาขนาดนี้กูนึกว่ามึงเป็นแฟนคลับกูเลยน่ะเนี้ย"
"เออว่ะ"
"แล้วมึงจะจ้องกูทำไม"
"ไม่รู้ดิแค่อยากมองอ่ะ"
"พอเลยมึงหันไปดูผลงานมึงนู้นเลย"
"ทำไมมึงเขินกูหรอ" ผมแกล้งกระซิบข้างๆหูไอ้แบงค์คนถูกแกล้งขยับตัวออกห่างก่อนจะหันไปมองที่ทีวีเหมือนเดิม
"ไอ้แบงค์นี้มึงเมาหรือเขินกู ที่หน้าแดงเนี้ย"
"มึงจะถามทำไมว่ะ"
"ก็กูอยากรู้ ว่าแต่มึงชอบป่ะ"
"ชอบอะไร? รูปนั้นอ่ะหรอ ก็น่ารักดี"
"กูหมายถึงกู ไม่ใช่อันนั้น" คนถูกถามยิ่งเพิ่มความแดงไปทั่วใบหน้าขึ้นอีก 
"ยังไง..ตกลงชอบกูป่ะ"
"ไม่..."
          ผมเห็นท่าทางอยากรู้ของไอ้ซันก็ขอแกล้งมันบ้างแล้วกันโทษฐานทำให้ผมนั่งรอที่งานวันเกิดจนงานเลิกก็ไม่มา 
"ยังไง..ตกลงมึงชอบกูป่ะ" ไอ้ซันยถามผมขึ้น
"ไม่" ผมหันไปตอบด้วยสายตาจริงจังจนคนที่รอคำตอบหน้าเสียลงไปก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้ผม
"กูขอโทษแล้วกันที่คิดว่ามึงจะชอบกู" นั้นไงทำงอนได้อีกน่ะ
"แล้วมึงคิดอะไรกับกูไอ้ซัน"
"กูก็เคยบอกมึงแล้วไงว่ากูชอบมึง แต่มึงก็ไม่ได้ชอบกู"
"ก็ใช่ไงตอนนี้กูไม่ได้ชอบมึง"
"แล้วมึงชอบใครว่ะไอ้แบงค์" เสียงคนที่หันหลังพูดอย่างตัดพ้อ
"กูก็ไม่ได้ชอบใคร แต่กูก็ไม่ได้ชอบมึง"
"อือ งั้นกูกลับก่อนแล้วกัน สุขสันต์วันเกิดน่ะมึง" คนพูดตัดพ้อตั้งท่าจะรุกเดินไปผมรีคว้าแขนไอ้ซันจนคนถูกคว้าหันกลับมามองหน้า 
"มีอะไร"
"ก็มึงยังไม่ได้ให้ของขวัญกููเลย จะกลับแล้วหรอ เค้กก็ไม่มีให้กูเป่า"
"ก็ที่กูทำให้มึงก็ไม่ชอบไม่ใช่หรอ" ไอ้ซันพูดพร้อมหันไปมองที่จอทีวี 
"ไม่เอากูอยากเป่าเค้ก"
"กูจะไปหาที่ไหนให้มึงล่ะตอนนี้" ผมค่อยๆล่วงไปหยิบไฟแชคในกระเป๋าขึ้นมายื่นให้ไอ้ซันที่รับไปอย่างงงๆ 
"จุดให้กูหน่อยดิ"
"ให้จุดกับอะไรว่ะ"
"ก็จุดแล้วก็ถือไว้ตรงนี้ไง" ผมจับมือไอ้ซันที่ถือไฟแชคมาไว้ตรงระหว่างหน้าของไอ้ซันแล้วให้มันจุดก่อนที่ผมจะยกมือขึ้นอธิฐานแล้วเป่าไปที่ไฟตรงหน้าไอ้ซันจนดับคนตรงหน้าได้แต่ทำหน้างงกับท่าทางของผม 
"อะไรของมึงเนี้ย"
"ก็เป่าเค้กไง เค้กหน้ามึงด้วย" คนได้ยินค่อยๆหน้าเริ่มแดงบ้าง ผมค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ๆก่อนจะจูบที่ริมฝีปากของไอ้ซันเบาๆ
"ไอ้แบงค์มึง"
"ชิมเค้กไง อร่อยน่ะหวานด้วย" 
"มึงไม่ชอบกูไม่ใช่หรอแล้วทำแบบนี้ทำไมว่ะ"
"ก็เออไงกูไม่ชอบมึง แต่กูรักมึงไง" 
"ไอ้แบงค์" ไอ้ซันค่อยๆยิ้มออกมาพร้อมกับใบหน้าที่แดงจัดหันหน้าหลบผมที่จ้องไปที่ใบหน้านั้นถามว่าผมเขินไหมตอนนี้ ตอบได้เลยว่ามากแต่เพราะผมเป็นคนที่แพ้ไม่เป็นไงจะให้หลบหน้าไอ้ซันผมก็แพ้ซิ ไหนๆก็ไหนๆ วันนี้ขอแล้วกันน่ะ 
"เขินกูหรอว่ะ"
"เปล่า..."
"เปล่าก็หันหน้ามาดิว่ะ ไม่อยากรู้หรอเมื่อกี้กูอธิฐานว่าอะไร" 
"ห่ะ?  อธิฐานตอนไหนว่ะ"
"ก็ก่อนเป่าเค้กหน้ามึงไง"
"มึงอธิฐานด้วยหรอ"
"เออ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้หรือเปล่า"
"มึงอธิฐานว่าอะไรอ่ะ"
"ก็แค่ขอให้มึงรักกูแล้วก็เป็นแฟนกูแค่นั้นแหล่ะไม่รู้จะยากไปไหน สงสัยกูคงจะได้ชิมแค่เค้กแล้วมั่ง" ผมแกล้งพูดพร้อมหันหน้าหลบไอ้ซันที่คว้าผมมากอดทันที
"มึงน่ะมึงทำกูหายใจไม่ทั่วท้อง ตกลงเราเป็นแฟนกันแล้วใช่ป่ะ" 
"เออ ว่าแต่มึงรักกูหรือแค่ชอบล่ะ"
"ตอนนี้มึงทำให้กูทั้งรักทั้งหลงแล้วไอ้แบงค์"  
"ฮาๆๆๆ ....ของขวัญกูนี้พิเศษจริงจริ๊งงงงง" ผมรั้งท้ายทอยของไอ้ซันลงมาประกบจูที่ริมฝีปากทันที