ขอบคุณความบังเอิญ2

          "พ่อครับแม่ครับสวัสวัสดีครับ" ผมเดินเข้ามาในบ้านของพัทธ์วันนี้เป็นวันหยุดทั้งพ่อและแม่เลยอยู่กันครบเหมือนเคย 

"หวัดดีจ่ะลูก มาหาพัทธ์หรอ" 

"ครับแม่ พัทธ์อยู่ไหมครับ"

"อยู่ๆ ปั่นผ้าอยู่หลังบ้านนู้นเลย ธัญกินไรมายังล่ะเดี๋ยวแม่จะทำให้กิน"

"ไม่เป็นไรครับแม่ งั้นผมขอตัวไปหาพัทธ์ก่อนน่ะครับ" ผมเดินเข้าไปหลังบ้านตามที่พ่อกับแม่บอกเมื่อเข้ามาถึงก็เห็นพัทธ์กำลังนั่งขัดอะไรอยู่ในกาละมังซักอย่าง 

"ไม่ปั่นเอาล่ะครับ" 

"อ้าวไอ้ธัญ"

"ทำไรอ่ะซักมือหรอ ไม่ปั่นเอา"

"อันนี้มันผ้าขาวปั่นแล้วสีมันหมองอีกอย่างไม่สะอาดด้วย"

"ออ เข้าใจแล้ว"

"ว่าแต่มาหากูมีไรเปล่าว่ะ วันนี้ไม่ไปดูพี่แบงค์หรอ"

"ก็คิดถึงไง ส่วนพี่แบงค์ออกจากโรงบาลกลับไปอยู่บ้านแล้ว"

"แล้วพี่แกเป็นไงบ้างว่ะ กูไม่ได้ไปเยี่ยมพี่แกเลยว่ะติดสอบแล้วก็ยุ่งๆด้วย"

"ตอนนี้ก็ดีขึ้นเยอะแล้ว เหลือแต่ช่วงนี้พี่แกดูซึมๆไปหน่อยว่ะ สงสัยเสียใจที่เพื่อนทำร้ายนั้นแหล่ะ"

"ก็จริง เพื่อนกันมาตั้งสามปีฝึกมวยมาด้วยกันอยู่ๆโดนหักหลังก็ต้องเจ็บเป็นธรรมดา"

"อือ เออพัทธ์เดี๋ยววันนี้เราไปดูหนังกันป่ะเรากับพัทธ์ไม่ได้ไปดูหนังกันนานแล้วน่ะ"

"เอาดิ ว่าแต่ช่วงนี้มีหนังใหม่หรอว่ะ"

"มีดิ ก็เรื่องที่มีกัปตันอเมริกากับไอรอนแมนไง"

"เฮ้ยจริงดิ นี้กูไม่ได้อัฟเดรสหนังนานจนลืมไปเลยน่ะเนี้ย เออๆเดี๋ยวกูเอาผ้าไปตากรอแปบน่ะโว้ย"

"มาๆเดี๋ยวเราตากให้พัทธ์ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเหอะ"

"เออ แต้งกิ้ว" พัทธ์ส่งตะกร้าผ้าให้ผมก่อนจะรีบล้างมือวิ่งขึ้นไปเปลี่ยนชุดทันที 

          ผมเช็ครอบหนังที่จะดูก่อนจะเดินไปซื้อตั๋วรอบที่กำลังจะถึงโชคดีจริงๆที่นั่งยังไม่เต็ม แถมแถวซีที่ปกติผมมักจะนั่งก็ยังมีที่เหลือว่างสองที่พอดี 

"เอาตรงไหนดีค่ะ"

"เอาแถวซีครับตรงที่เหลือสองที่พอดีเลย"

"เป็นแถวซีสิบเอ็ดสิบสองน่ะค่ะ" 

"ครับ" ผมยื่นเงินจ่ายก่อนจะรับบัตรดูหนังเดินกลับมาหาพี่นันที่ไปซื้อป๊อบคอนกับน้ำรออยู่ตรงทางเข้า

"ไปกันเถอะหนังจะฉายแล้ว" ผมกับพี่นันพากันเดินไปตรวจบัตรก่อนจะเข้าโรงหนังไปทันที ตอนแรกที่ชวนก็ลุ้นอยู่ว่าพี่นันจะยอมมาด้วยไหมแต่ก็ถือว่าหนังเขาดีจริงๆเลยทำให้พี่นันยอมมาด้วย

"ปรานต์ที่นั่งแถวไหนอ่ะ"

"ตรงนี้ครับพี่ แถวซีสิบเอ็ดสิบสอง"

"เคๆ อ่ะช่วยถือหน่อย" ผมรับแก้วน้ำก่อนจะเดินตามพี่นันเข้าไปนั่งที่เก้าอีของตัวเอง หนังจะฉายแล้วทำไมที่นั่งตรงนั้นยังไม่มีคนมา 

"ปรานต์ขอน้ำหน่อยดิ" 

"ครับๆ เออพี่ไอ้ที่นั่งข้างๆพี่ถ้าหนังฉายแล้วไม่มีคนมาพี่เอาของวางก็ได้น่ะ"

"จะบ้าหรอ เดี๋ยวเขาก็มาไปวางได้ไงเสียมารยาท"

"ครับบบบ" 

          ผมเดินรากไอ้ธัญที่เอาแต่เดินอืดอาดชักช้าจนตอนนี้หนังหน้าจะเริ่มฉายโฆษณาไปได้ซักพักแล้ว เพราะมันเอาแต่กินนั้นแหล่ะเลยทำให้ผมมาช้า ไม่รู้วันนี้มันไปอดอยากมาจากไหนปกตินี้เห็นทำอะไรไวแท้ๆ

"ค่อยๆเดินก็ได้พัทธ์"

"ก็มันช้าแบบนี้ไงเดี๋ยวก็ไม่ทันดูหรอกเร็วเลย"

"ครับๆ" ผมเดินเข้ามาในโรงหนังก่อนจะค่อยๆก้มขอโทษคนที่เดินผ่านเข้าไปที่เก้าอี้ 

"ขอโทษครับๆ" เสียงคนอื่นๆที่บ่นตามหลังเพราะเข้ามาช้า

"เฮ้ยย ขอโทษครับ" ผมเดินไปสะดุดคนที่นั่งใกล้กับเก้าอี้ของตัวเองก็จะหันไปขอโทษ 

"ไอ้พัทธ์ ไอ้ธัญ" 

"อ้าว ไอ้ปรานต์" 

"ไปนั่งก่อนไหมพัทธ์ ธัญ ข้างหลังเขาจะด่าเอา" พี่นันที่นั่งข้างๆเงยหน้าขึ้นมาบอกผมกับไอ้ธัญที่ยืนมองหน้าสองคนนี้ ผมรีบหันไปก้มหัวขอโทษก่อนจะพากันนั่งที่เก้าอี้ของตัวเอง

"นี้พี่มากันได้ไงอ่ะ" เสียงไอ้ธัญที่นั่งข้างๆพี่นันหันไปถาม

"ก็มาดูหนังดิว่ะ เงียบๆไว้หนังจบค่อยคุยคนอื่นเขามองมากันเต็มแล้ว"

"ขอโทษครับพี่" 

          มันเวรกรรมอะไรของผมเนี้ยเดตกับใครทีไรเป็นต้องมาเจอไอ้สองคนนี้ทุกที แล้วดูหน้าไอ้ธัญมันมองผมซิถึงแม้มันไม่พูดเพราะเดี๋ยวจะโดนพี่นันว่าแต่มันก็ยังมองมาทำหน้ากวนตีนใส่ผมเหมือนเคย 

"พี่นันเอาน้ำไหม"

"อือ เออปรานต์เอาป๊อบคอนไปกินทีดิอิ่มแล้ว" ผมรับกล่องป๊อบคอนจากพี่นันก่อนจะส่งแก้วน้ำไปให้แทน

"พี่มือเปื้อนเดี๋ยวผมเช็ดให้น่ะ" ผมจับมือพี่นันที่เปื้อป๊อบคอนมาเช็ดให้เบาๆก่อนจะหันไปยิ้มให้คนที่นั่งข้างๆ ที่พอมองผ่านไปกับเป็นสายตากวนประสาทจากไอ้ธัญที่ทำท่าทางล้อเลียนเหมือนเดิม 

"พี่นันไอ้ปรานต์นี้ดูแลพี่ดีป่ะ" เสียงไอ้ธัญกระซิบถามพี่นัน

"อือ เงียบก่อนเลยกูจะดูหนังไปสนใจแฟนมึงนู้น" ผมยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะเพราะไอ้ธัญโดนพี่นันไล่ให้ออกไปห่างๆ ปกติถ้าเป็นคนอื่นๆไอ้ธัญคงกวนไม่ยอมเลิกแน่แต่คราวนี้เป็นพี่นันไอ้ธัญเลยจ๋อยไปเลย ผมพูดแบบไม่มีเสียงใส่ไอ้ธัญที่มองมา ...สมน้ำหน้า... 

          "พี่นันหนังสนุกเนอะผมชอบฉากนั้นมากเลยที่กัปตันอเมริกาสู้กับไอรอนอ่ะ เห็นแล้วเศร้าเหมือนกันเนอะสงสารไอรอนมากเลย" เสียงพัทธ์กับพี่นันเดินคุยเรื่องหนังกันไปสองคนปล่อยให้ผมกับไอ้ปรานต์เดินตามหลังมา ตอนนี้อยู่ๆผมกับรู้สึกเหมือนดูหนังม้วนเดิมยังไงก็ไม่รู้ 

"ไอ้ปรานต์"

"อะไร"

"มึงว่าฉากนี้คุ้นๆไหมว่ะ"

"ฉากไหนที่ไอรอนแมกับกัปตันอเมริกาสู้กันอ่ะหรอ"

"เปล่า กูหมายถึงฉากที่กูกัมึงต้องมาเจอกันที่โรงหนังเนี้ย" เหมือนไอ้ปรานต์จะนึกขึ้นมาได้ว่าครั้งหนึ่งผมกับมันก็เคยมาบังเอิญเจอกันในโรงหนังนี้แหล่ะ แต่ตอนนั้นผมไม่ได้มากับพี่นั้นแต่เป็นไอ้ดรัน 

"เออว่ะ โรงเดิม ที่เดิม เวลาเดิม"

"ใช่ไหม นี้มันเรื่องบังเอิญเปล่าว่ะ"

"ไม่รู้ดิ"

"แต่กูว่าน่ะ เรื่องังเอิญ ที่เดิม เพิ่มเติมคือมึงมีพี่นันไง" 

"ไอ้สึ...กวนตีนน่ะมึงเดินไปเลยไป" ผมหันไปทำหน้าล้อเลียนไอ้ปรานต์ก่อนจะวิ่งเดินไปกระโดดกอดคอพัทธืที่เดินไปกัพี่นันข้างหน้าปล่อยให้ไอ้ปรานต์เดินตามมาทีหลัง

          ผมนั่งเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อจะเขียนทหนังสั้นเพื่อถ่ายเป็นส่งงานอาจารย์แต่เหมือนกับมือของผมไม่ได้้กดพิมพ์อะไรลงไปบนหน้ากระดาษแม้แต่ตัวเดียว แทบหน้าจอที่กระพริบอยู่กัที่ เพลงที่เปิดเาๆกับไม่รู้สึกเข้ามาในหัวของผมเลยซักนิด วันนี้ผมกับเพื่อนในกลุ่มนัดกันมาทำงานที่คณะเหมือนกับทุกครั้งที่ต้องส่งงานกลุ่มไม่จะไม่ค่อยไปนัดกับเพื่อนที่ไหนเพราะส่วนใหญ่ก็นัดที่มหาลัยนี้แหล่ะนอกากจะใช้ไฟฟรีก็ยังมีห้องสมุดให้หาข้อมูลเพิ่มเติมได้ 

"ไอ้ซัน มึงเป็นไรว่ะทำไมไม่เขียนซักทีบทมึงเนี้ย"

"ห่ะ? เออๆโทษทีว่ะ"

"แล้วนี้มึงเป็นไรเนี้ยใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว"

"เปล่าๆ เออไอ้บอสมึงเขียนบทได้เปล่าว่ะเดี๋ยวกูไปหาข้อมูลที่ห้องสมุดเพิ่มเอง"

"อะไรของมึงเนี้ย มึงก็รู้ว่ากูเขียนบทเป็นที่ไหน แล้วนี้มึงเป็นอะไรว่ะ"

"กูไม่มีสมาธิว่ะ ว่าแต่ไอ้ชลกับไอ้เวฟไปไหนกัน"

"พวกมันไปซื้อของเดี๋ยวก็มา"

"ออ อือ"

"ไอ้ซันกูว่าพักนี้มึงแปลกๆน่ะตั้งแต่หลังกีฬาคณะมา มึงดูใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยว่ะ"

"หรอว่ะ"

"กูถามมึงจริงๆน่ะ มึงจะตอบกูหรือไม่ตอบก็ได้แต่อย่างน้อยๆกูว่ามึงระบายอะไรออกมาบ้างก็ดีน่ะมึงเป็นแบบนี้กูไม่โอเคว่ะ"

"อือ แล้วมึงจะถามอะไรกู"

"มึงกับไอ้แบงค์ตอนนี้ยังไงกันว่ะ วันที่ต่อยมวยกูเห็นมึงงดูเป็นห่วงมันมากเลยมึงรู้ตัวป่ะ"

"เออกูรู้ เอาจริงๆกูสารภาพว่ากูชอบไอ้แบงค์ตอนแรกกูแค่ไม่แน่ใจแต่ตอนนี้กูว่ากูชอบมันจริงๆ"

"แล้วมึง ได้บอกมันเปล่าว่ะ"

"กูบอกกับมันไปแล้ว"

"แล้วไอ้แบงค์มันว่าไง"

"ไม่รู้ดิมันไม่ตอบอะไร แล้วกูก้ไม่กล้าสู้หน้ามันด้วย"

"อะไรของมึงว่ะ กล้าสารภาพแล้วทำไมไม่ลุยเลยว่ะกลัวอะไร"

"กลัวคำตอบมันไง แค่นี้กูก็รู้สึกว่ามันรังเกียจกูจะแย่แล้วกูไม่กล้าไปถามมันต่อหรอก"

"เออกูเข้าใจ อย่างน้อยๆมึงก็ได้บอกความรู้สึกไปแล้ว อย่าคิดมาก"

"ขอบใจมึงน่ะ มาๆทำงานกันต่อเถอะ