ขอบคุณความบังเอิญ2

          ออกโรงพยาบาลได้ไม่กี่วันจะให้นั่งๆนอนๆอยู่เฉยๆมันก็เบื่อวันนี้ผมรากสังขารตัวเองมาที่มหาลัยเพื่อไปตามเก็บงานที่ค้างให้เสร็จๆ 

"อ้าวเรวัตออกจากโรงบาลแล้วหรอ" เสียงอาจารย์ภาควิชาที่เดินเข้ามาในห้องที่ผมกำลังนั่งทำงานอยู่ก็เดินเข้ามาทัก

"สวัสดีครัอาจารย์"

"เป็นไงบ้างล่ะหายดีแล้วหรอ"

"ครับก็ดีขึ้นแล้ว"
"แล้วนี้คุณมาทำไมเนี้ย ไม่พักผ่อนอยู่บ้าน"

"พอดีผมเบื่อๆครับเลยมาทำงาน แล้วนี้อาจารย์มาเอาอะไรครับ"

"อ๋อ พอดีท้อน้ำที่บนดาดฟ้าตึกนิเทศมันแตกรึไงนี้แหล่ะอาจารย์คณะนั้นเขาให้ผมไปช่วยดูให้หน่อย"

"ครับ แล้วมีอะไรให้ผมช่วยไหม" ตรูดดดดดดดด

"เดี๋ยวๆ  ผมรับสายแปบฝากกล่องเครื่องมือหน่อยแล้วกัน" ผมรับกล่องเครื่องมือจากอาจารย์มาวางก่อนจะหันไปนั่งทำงานของผมต่อ ซักพักอาจารย์ก็กลับเข้ามา

"เออเรวัตคุณว่างใช่ไหม"

"ก็ว่างครับ"

"พอดีผมต้องไปตรวจรับของที่จะมาส่ง ผมวานคุณไปดูท่อน้ำที่ตึกนิเทศแทนผมทีได้ไหม"

"ได้ครับ"

"ขอบคุณมากงั้นผมไปก่อนน่ะฝากด้วย" ผมเก็บของก่อนจะเดินออกจากห้องตรงไปที่คณะนิเทศทันที ถ้าเป็นวันธรรมดาผมก็คงไม่อยากจะมาที่ตึกนี้เท่าไร กลัวที่จะต้องมาเจอกับใครบางคนที่ผมยังไม่พร้อมจะเจอหน้ามันในตอนนี้ แต่ว่าวันนี้เป็นวันหยุดก็คงไม่เจอมันหรอก ผมเดินไปกดลิฟล์เลือกขึ้นไปชั้นบนสุดที่ต้องเดินบันไดขึ้นไปที่ดาดฟ้า อากาศบนนี้ในตอนบ่ายๆถึงแดดจะแรงแต่ก็มีลมที่ช่วยพัดทำให้ไม่ร้อนจนเกินไป ผมหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อก่อนจะจุดสูปแล้วมองไปที่วิวด้านนอก ครั้งแรกเลยที่ผมพึ่งเคยขึ้นมาที่นี้จากมุมนี้สามารถมองไปที่ตึกคณของผมได้ชัดเจนเหมือนกัน 

          "มาเผาปอดหรอว่ะ" คนถูกทักหันกลับมามองที่ผมที่เดินเข้าประตูดาดฟ้าตามหลังมา ความจริงผมเห็นไอ้แบงค์ตั้งแต่มันกดลิฟล์เข้ามาแล้ว ทีแรกก็ว่าจะไม่ตามขึ้นมาแต่อยู่ๆทำไมตอนนี้ผมมาอยู่ตรงนี้ก็ไม่รู้ 

"ไอ้ซัน มึงขึ้นมาที่นี้ได้ไงว่ะ"

"กูหรอ ตอนแรกว่าจะมาสูดอากาศดีๆ แต่ตอนนี้มีใครบางคนมาพ่นควันพิษแล้วว่ะ"

"กวนน่ะมึง เอาจริงๆมึงมาทำไม"

"กูตามมึงมา ก็กูเห็นมึงตั้งแต่เข้าคณะกูมาแล้ว ว่าแต่มึงเถอะขึ้นมาทำไมบนดาดฟ้าคณะกูว่ะ"

"ก็ท่อน้ำเสียอาจารย์เลยให้กูมาซ่อมให้"

"ออ แล้วมีอะไรให้กูช่วยไหม"

"มึงทำเป็นหรอครับไอ้ประธานคณะนิเทศ"

"ไม่เป็นอ่ะ"

"เออ แล้วจะพูดทำไมว่ะ" ไอ้แบงค์ขยี้บุหรี่ทิ้งก่อนจะเดินไปถือกล่องเครื่องมือช่างมาที่แท่งน้ำด้านข้างของดาดฟ้า ผมมองไอ้แบงค์ที่ทำนู้นนี้กับท่อน้ำที่หน้าจะเป็นท่อส่งน้ำลงไปข้างล่างหรืออะไรซักอย่างนั้นแหล่ะ ยิ่งมองก็ยิ่งไม่เข้าใจ 

"ไอ้ซันช่วยไปหยิบผ้าแห้งๆตรงนั้นมาให้กูทีดิ"

"ออ เออๆ" ผมรีบเดินไปหยิบบเอาผ้าแห้งที่แขวนข้างๆมาให้ไอ้แบงค์ ก่อนที่อีกคนจะเอาผ้าแห้งเช็ดบริเวณท่อน้ำที่เปียกน้อำก่อนจะ หยิบกระป๋องอะไรไม่รู้ออกมาอีก 

"ไอ้แบงค์อันนั้นที่มึงถือเรียกว่าอะไรว่ะ"

"อันเนี้ยน่ะ ก็กาวต่อท่อไงไม่รู้จักหรอว่ะ" ผมส่ายหน้าก่อนจะมองคนตรงหน้าจัดการซ่อมท่อน้ำต่อ

"เฮ้ยยย !!~ เชี้ย แม่งไม่ได้แตกที่เดียวหรอว่ะ" อยู่ท่อน้ำที่ไอ้แบงค์ซ่อมเสร็จเมื่อกี้มันกับไม่ได้แตกแค่จุดเดียวไอ้แบงค์ รีบเอามือขึ้นไปกดปิดท่อก่อนจะหันมาหาผม

"ไอ้ซันมึงไปปิดวาน้ำให้กูทีเร็ว"

"วา? วาตรงไหนว่ะ"

"โถ่โว้ย งั้นมึงมานี้เลย มึงมาจับท่อตรงนี้เดี๋ยวกูไปปิดเอง" ผมมองแบงงๆก่อนจะเดินไปจับท่อตรงที่ไอ้แบงค์จับอยู่ตอนนี้สภาพเป็นแบบไหนไม่รู้แต่ที่แน่ๆผมกับไอ้แบงค์คงไม่ต่างจากลูกหมาตกน้ำแน่

          หลังจากซ่อมท่อน้ำกันอยู่นานสภาพผมกับไอ้ซันที่เปียกปอนจนไม่เหลือสภาพดีผมหันไปหัวเราะไอ้ซันที่นั่งหอบอยู่ข้างก็อดขำไม่ได้ ท่าทางก็ดูเป็นผู้ชายที่หน้าจะทำเรื่องง่ายๆเป็นกันกับไม่รู้เรื่องอะไร 

"ฮาๆๆๆ ไอ้ซันมึงนี้ไม่ได้เรื่องเลยว่ะ"

"อะไรว่ะ"

"ก็แค่ต่อท่อน้ำมึงไม่รู้จักหรอว่ะ ฮาๆๆๆ" 

"ก็กูไม่เคยทำนี้หว่า ดูดิเนี้ยเปียกหมดเลย"

"กูก็เปียกป่ะว่ะ เอานี้ป่ะผ้าแห้ง" ผมยื่นผ้าขี้ริ้วที่เอามาเช็ดท่อให้ไอ้ซันที่หันมามองหน้าผมก่อนจะตบลงมาที่หัวผมทันที

"ตบกูทำไมเนี้ย"

"ก็มึงกวนตีน เอาไปเช็ดหน้ามึงเลยไป" 

"เฮ้ออออ  ลมข้างบนนี้เย็นดีน่ะมึงว่าไหม"

"อือ"

"ไปกันเถอะเสร็จแล้ว" ผมรุกขึ้นยืนก่อนจะยื่นมือส่งให้ไอ้ซันที่นั่งมองตาม 

"ไปไหนว่ะ"

"ก็ลงไปข้างล่างดิว่ะ ลมเย็นก็จริงแต่แดดแรงแบบนี้กูจะไหม้แล้วเนี้ย" ไอ้ซันยกมือขึ้นมาจับมือผมก่อนจะลุกขึ้นยืน แต่พอผมจะก้าวเดินกับเป็นไอ้ซันที่อยู่ๆก็รั้งไม่เดินตามมา

"อะไรของมึงว่ะไม่ไปหรอ"

"ไอ้แบงค์ มึงหายดีแล้วใช่ป่ะ" ผมประมวลความคิดทั้งหมดก็พอจะเข้าใจว่าไอ้ซันคงจะถามเกี่ยวกับอาการที่ถูกวางยา

"ออ  เออกูดีขึ้นแล้ว"

"อือ ดีแล้ว"

"ไอ้ซัน กูขอโทษที่เข้าใจมึงผิด แล้วก็ขอบใจน่ะที่ช่วยกู" 

"ไม่เป็นไรกูเต็มใจ" ไม่รู้เพราะแดดหรืออะไรทำไมอยู่ๆผมกับรู้สึกร้อนหน้าขึ้นมาซ่ะอย่างนั้นคนที่อยู่ตรงหน้ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นอีกแล้ว ผมจำได้ว่าสายตาแบบนี้ผมพึ่งเห็นมันเมื่อไม่นานตอนที่ผมเข้าโรงพยาบาลนั้นเอง 

"ร้อนเนอะ เหอะๆ" ผมแกล้งพูดกลบเกลื่อนก่อนจะหลบสายตาไอ้วันที่มองมาที่ผม

"ไอ้แบงค์"

"ห่ะ?"

"กูไม่มีหวังจริงๆหรอว่ะ"

"มึงพูดเรื่องอะไร"

"กูรู้มึงเข้าใจคำถามของกู แต่ถ้ามึงไม่ชอบกูจริงๆบอกกูเลยได้เปล่าว่ะกูจะได้ตัดใจซักที" พูดจบไอ้ซันค่อยๆปล่อยมืออกจากมือผม ตอนนี้ผมกับรู้สึกชาไปทั้งตัวแทนที่ผมจะโล่งใจแต่ทำไมมันเหมือนบีบให้เจ็บแน่นไปทั้งหัวใจของผมก็ไม่รู้ ในเมื่อผมพยายามที่จะไม่คิดเรื่องไอ้ซันเพื่อไม่ให้อะไรมันเกินเลย แต่พอไอ้ซันพูดว่าจะตัดใจทำไมมันกับรู้สึกเจ็บแบบนี้

          เมื่อเห็นคนตรงหน้าไม่พูดอะไรต่อผมก็พอจะเข้าใจแล้ว นี้ซิน่ะคือคำตอของไอ้แบงค์ ผมคงไม่สามารถเข้าไปในชีวิตของมันได้จริงๆ เมื่อเห็นเช่นนั้นผมเลยเลือกที่จะเดินออกมาเองดีกว่า ผมเดินผ่านหน้าไอ้แบงค์ออกมาที่ประตู 

"เดี๋ยวก่อนดิว่ะ.." ไม่ทันที่มือของผมจะเปิดประตูออกแรงของอีกคนคว้าที่แขนของผมไว้ก่อนผมค่อยๆหันกลับไปตามแรงดึง 

"มึงมีอะไร"

"มึงจะไม่รอคำตอบก่อนหรอว่ะ"

"กูรู้มึงอึอัดที่จะพูด แต่ตอนนี้กูรู้แล้ว ว่ามึงไม่ ...อุ๊บบ" มือของคนตรงหน้ารั้งท้ายทอยผมเข้ามาประกบจูบไม่ทันที่ผมจะพูดจบ นี้มันคือ...

"ไอ้แบงค์.."

"ถ้าเข้าใจผิดก็เข้าใจใหม่ด้วยแล้วกัน" พูดจบไอ้แบงค์ก็วิ่งเปิดประตูหนีผมลงไปก่อนทันที ผมค่อยๆยกมือขึ้นแตะที่ริมฝีปาก ในใจที่เต้นรัวใบหน้าที่ร้อนไม่ต่างจากแดดบนดาดฟ้านี้ คำตอบของไอ้แบงค์คือ ตอนนี้ผมกับมัน... ผมวิ่งไปที่ด้านหน้าระเบียงของดาดฟ้าก่อนจะตะโกนไปทางตึกคณะวิศวะ 

"กูรู้แล้ว ขอบใจมากน่ะไอ้แบงค์" ลูกบอลที่ผมพยายามปาออกไปหลายต่อหลายครั้งแม้มันจะสะท้อนกับมาแต่ในที่สุดครั้งนี้ลูกบอลที่ผมปาออกไปมันก็ถึงคนรับซักที