ขอบคุณความบังเอิญ2

"ทุกอย่างโอเคแล้วพี่งานนี้คณะเราชนะชัวร์"  ขวดน้ำสำหรับนักมวยที่เตรียมไว้ถูกใครบางคนสลับเอาขวดใหม่ขึ้นมาวางโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็นเหตุการณ์นั้น

          "เอาแล้วน่ะครับวันนี้มวยของเราคู่นี้ถือว่าเป็นคู่เอกเลยก็ว่าได้ เมื่อประธานคณะวิศวะที่เป็นถึงนักกีฬาของมหาวัทยาลัย โคจรมาเจอกัประธานคณะนิเทศที่เป็นถึงดาวมหาลัยเช่นกัน งานนี้ไม่รู้ว่าเรื่องฝีมือและความหล่อนั้นจะทำให้ใครเป็นผู้ชนะ ขอเชิญนักมวยจากคณะวิศวะ นายเรวัตหรือว่าพี่แบงค์ ส่วนอีกฝ่ายขอเชิญ นายสุริยา หรือพี่ซันของเรานั้นเอง เชิญเลยครับ" เสียงกรี๊ดเชียร์ดังไปทั่วทั้งโรงยิมทันที่ที่ผมและไอ้แบงค์ปรากฏตัวขึ้นบนเวทีมวย ผมสองคนขึ้นไปยืนตรงกลางเพื่อทำความเคารพทั้งสองฝ่ายและกรรมการก่อนจะกลับไปมุมใครมุมมัน ผมนั่งมองไอ้แบงค์ที่มีรุ่นน้องมาคอยนวดน้ำมัน และยกน้ำให้มัน 

"ไอ้ซันมึงไหวน่ะ" ไอ้บอสเอาน้ำยกให้ผมดื่มบ้าง

"เออ กูไม่เป็นไร" เสียงระฆังดังผมกับไอ้แบงค์ก็เดินไปชมมือกันก่อนเริ่มชกขึ้น ผมยอมรับเลยว่าตัวเองไม่มีทางชนะไอ้แบงค์ได้แน่ แต่การที่ไปรับปากใครไว้ก็ต้องเคลียให้จบแม้ผลจะเป็นไงก็ตาม คนปล่อยมัดมองมาที่ผมอย่างแน่วแน่ ผมทำได้แต่เพียงตั้งกาดและหลมัดขวาของไอ้แบงค์ให้ไวที่สุดเท่านั้นเพราะใครๆก็รู้ดีว่าไอ้แบงค์เป็นมวยขวาขืนโดนไปไม่ใช่แค่แพ้แต่มีหวังน๊อคแน่ 

"ไม่ต่อยกูล่ะ" ไอ้แบงค์พูดออกมาระหว่างที่มันพยายามปล่อยมัดมาที่ผม

"กูรอจังหวะ" 

"รอมากระวังไม่ได้ทำอะไรกูล่ะ อยากชนะกูไม่ใช่หรอว่ะ"

"ใช่"

"งั้นก็ต่อยมาดิ"พูดจบไอ้แบงค์ก็รุกผมหนักขึ้นจนผมเองก็แทบจะตั้งตัวไม่ทันโชคดีที่ระฆังอกหมดยกไว้เสียก่อนไม่งั้นมีหวังแย่เหมือนกัน

          "พี่แบงค์เป็นไงบ้างพี่" เสียงรุ่นน้องผมที่ยกเก้าอี้และน้ำขึ้นมาให้พร้อมกับนวด ผมหันไปมองหน้ามันเป็นอันให้รู้ว่าอย่างไอ้ซันไม่มีทางทำอะไรผมได้แน่ 

"เดี๋ยวกูจะน๊อคมันในยกสามมึงคอยดู"

"เอาเลยพี่ ท่าทางแบบนั้นพี่เอามันล่วงสบาย" พูดจบรุ่นน้องของผมยกน้ำให้กินก่อนจะเก็บอุปกรณ์ลงทันทีที่ได้ยินเสียงระฆังเริ่มยกที่สอง เมื่อเดินหน้าเข้าไปหาไอ้ซันผมค่อยๆปล่อยมัดไปได้ไม่นานก็รู้สึกเหมือนอยู่ๆร่างกายของผม ....

          ผมมองท่าทางที่เปลี่ยนไปของคู่ต่อสู้ที่ต่างไปจากเมื่อกี้ มันเกิดอะไรขึ้นทำไมอยู่ๆไอ้แบงค์มันเหมือนไม่มีแรง 

"ไอ้แบงค์ มึงเป็นอะไรว่ะ" 

"...." ไม่มีคำตอกลับมามีเพียงแต่ไอ้แบงค์ที่อยู่ค่อยๆทรุดตัวลงไปนั่งกับเวที ผมรีบหยุดก่อนจะเดินเข้าไปดูไอ้แบงค์

"แบงค์ ไอ้แบงค์"  ผมถอดนวมมวยออกโยนลงไปข้างเวทีก่อนจะพยุงไอ้แบงค์ที่หมดสติลงเวทีไปทันทีท่ามกลางสายตาหลายๆคู่ที่ต่างพากันตกใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ปกติไอ้แบงค์ไม่เคยเป็นแบบนี้ทำไมครั้งนี้ถึงได้ทรุดลงไปได้ 

"ไอ้ซันมึงจะไปไหนว่ะ" 

"กูจะพาไอ้แบงค์ไปโรงพยาบาลมึงจัดการที่เหลือต่อแล้วกัน ส่วนมวยกูไม่แข่งแล้ว"

"เออๆ ยังไงก็โทรหากูด้วยแล้วกัน"

"ไอ้บอสกูวานมึงไปเอาพวกขวดน้ำของใช้อะไรของไอ้แบงค์ที่มันใช้ตอนขึ้นต่อยมาให้กูด้วย"

"ทำไมว่ะ"

"กูว่าท่าทางแบบนี้ไอ้แบงค์โดนวางยาแน่"  พูดจบผมรีบพาคนที่สลบไปโรงพยาบาลของมหาลัยทันที

"ใจดีๆไว้น่ะมึง"

          ผมค่อยๆกระพริบตาขึ้นมาก่อนจะมองไปรอบๆบริเวณ นี้ไม่ใช่ห้องของผมแล้ว ไอ้ซันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง พอผมพยายามจะรุกขึ้นนั่งก็รู้สึกเหมือนที่มือซ้ายมีอะไรติดอยู่

"น้ำเกลือ? กูเป็นอะไรว่ะเนี้ย" อย่าบอกน่ะที่นี้คือโรงพยาบาล เมื่อรวบรวมความคิดทั้งหมดที่พอจะจำได้ ผมกำลังชกมวยกับไอ้ซัน แล้วก็อยู่ๆผมเหมือนไม่มีแรง แล้ว จำไม่ได้แล้ว ว่าแต่ผมมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้ไง หรือว่าผมโดนไอ้ซันน๊อคหรอ

"ฟื้นแล้วหรอเป็นไงบ้างว่ะ" คนที่หลับอยู่ข้างเตียงค่อยๆขยี้ตามองมาที่ผม

"กูมาอยู่ที่นี้ได้ไงว่ะ อย่าบอกน่ะว่ามึงน๊อคกูได้"

"หึหึ มึงจะบ้าหรอคิดได้ไงว่ากูจะไปน๊อคนักมวยมหาลัยอย่างมึงได้"

"งั้น กูมานอนที่นี้ได้ไง"

"มึงโดนวางยา" เมื่อได้ยินคำนั้นความโกรธผมก็พุ่งขึ้นสุดวางยางั้นหรอ นี้ไอ้ซันมันเล่นลอบกัดผมอีกแล้วหรอแค่ต้องการชนะมันต้องทำขนาดนี้เลยใช่ไหม

"ไอ้ซัน นี้มึงอยากชนะกูขนาดนั้นเลยหรอว่ะ"

"เดี๋ยวๆมึงพูดอะไรว่ะ"

"มึงวางยากูใช่ไหม นี้แค่อยากชนะกูต้องทำกูขนาดนี้เลยว่ะ"

"เฮ้ยมึงใจเย็นก่อนดิว่ะ เดี่ยวน้ำเกลือหลุด"

"ช่างมันมึงไม่ต้องมาทำทีเป็นห่วงกู เล่นวางยากูขนาดนี้มึงไม่ฆ่ากูให้ตายเลยว่ะ"

          ผมพยายามจับคนที่กำลังอาระวาดเพราะตอนนี้ไอ้แบงค์มันไม่ยอมฟังอะไร เอาแต่โวยวายใส่ผมท่าเดียว

"ไอ้แบงค์ อย่าดิ้นเดี๋ยวเข็มหักน่ะโว้ย"

"ปล่อยกูเลย คนอย่างมึงนี้ไม่เคยไว้ใจได้เลยซักครั้ง ในหัวมีแต่ต้องการชนะจนเล่นสกปรกกับกู"

"เฮ้ยยย พี่แบงค์ทำอะไรอ่ะ"

"ไอ้ธัญ มาช่วยพี่จับไอ้แบงค์ที" ผมหันไปบอกไอ้ธัญที่เดินเข้ามาพอดีให้รีมาช่วยจับไอ้แบงค์ที่ดิ้นจะถอดสายน้ำเกลือออก

"เกิดอะไรขึ้นอ่ะพี่ซัน"

"ไอ้ธัญปล่อยพี่ พี่จะต่อยไอ้ชั่วนี้ให้มันน๊อคตรงนี้แหล่ะ ไอ้เลว เล่นสกปรก"

"พี่แบงค์ใจเย็นดิพี่"

"มึงจะให้กูใจเย็นได้ไงไอ้ซันมันวางยากู" ค้านจะแก้ตัวผมปล่อยมือที่จับไอ้แบงค์ออกก่อนจะมองหน้าคนที่โกรธจัดจนไม่ยอมแม้แต่จะฟังอะไรจากผมเลยซักอย่าง

"ธัญปล่อยมัน เอาเลยไอ้แบงค์ถ้ามึงอยากต่อยกูก็เอาเลย"

"มึงอย่าท้ากูน่ะ"

"กูไม่ได้ท้า"

"พี่ซัน พี่พูดแบบนั้นทำไมว่ะ"

"ก็ในเมื่อกูไม่มีสิทธิ์จะพูดจะอธิบายอะไรก็ให้มันต่อยกูเลย เอาที่มึงพอใจเลยในเมื่อกูแม่งเหี้ยในสายตามึงขนาดนั้น"

"พี่ซัน!!"

"ไอ้ธัญมึงไม่ต้องไปเชื่อมัน คนอย่างไอ้ซันมันไม่ใช่คนดีอะไรหรอก"

"พี่แบงค์พี่เข้าใจผิดแล้ว พี่ซันไม่ใช่คนทำ อีกอย่างพี่ซันเป็นคนพาพี่มาโรงพยาบาล ส่วนคนที่วางยาพี่คือไอ้นักมวยมหาลัยที่อยู่คณะวิทย์นู้น"

"คนวางยา? อยู่คณะวิทย์? อย่าบอกน่ะว่า..."

"ใช่...ไอ้โต้งเพื่อนนักมวยของมึงไง" ผมหันไปพูดใส่ไอ้แบงค์ก่อนจะเดินออกจากห้องพักมาทันที

          ผมค่อยๆนั่งลงกับเตียงโดยมีไอ้ธัญมาช่วยจัดนู้นนี้ให้ ตอนนี้ในหัวผมรู้สึกเบลอไปหมด มันเหมือนสมองว่างเปล่า ไอ้โต้งที่เป็นเพื่อนนักมวยด้วยกันงั้นหรอที่เป็นคนทำร้ายผม แล้วทำไมมันต้องทำแบบนั้น แล้วไอ้ซันที่เดินออกไปแบบไม่พูดอะไรอีก นี้มันเรื่องบ้าอะไรกันว่ะ

"พี่แบงค์ พี่ซันเขาห่วงพี่มากน่ะ ตอนที่พี่ล้มลงกลางเวทีพี่ซันมันยอมถอดนวมทิ้งแล้วอุ้มพี่ลงมาจากเวที แถมพี่แกยังเป็นคนบอกให้พวกผมไปดูขวดน้ำของใช้ของพี่เพราะพี่ซันมันสงสัยว่าพี่โดนวางยา แล้วพอหมอตรวจว่าในน้ำที่พี่กินเข้าไปมียาจริง พี่ซันมันก็เป็นคนไปจัดการตามหาคนที่ทำเรื่องทั้งหมดด้วย"

"จริงหรอว่ะ"

"อือ พี่ซันมันตามหาคนวางยาเจอแล้วก็รีบกลับมาเฝ้าพี่ต่อไม่ได้พักเลยน่ะ"

"กู กูจะทำยังไงดีว่ะธัญ"

"พี่พักให้หายดีก่อนแล้วกันตอนนี้ ส่วนพี่ซันพี่ก็แค่ไปขอโทษเขา" 

"แต่กู ว่ามันไปเยอะเลยน่ะกูไม่กล้าสู้หน้ามันว่ะ"

"พี่แบงค์ ผมกับพัทธ์แล้วก็พี่ซันเราเคลียกันแล้วน่ะ ตอนนี้ผมกับพี่ซันก็ไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว ผมก็อยากให้พี่ไปเคลียกับพี่ซัน อย่างน้อยไปขอโทษเขาก็ยังดีน่ะพี่" 

"เออ ขอบใจน่ะไอ้ธัญ มึงกลับบ้านไปเหอะกูง่วงแล้ว" พูดจบผมก็ทิ้งตัวลงนอนตะแคงข้างหันหลังให้ไอ้ธัญที่อยู่อีกด้านทันที  

          ผมนั่งมองเวลาที่ผนังหน้าห้องตรวจตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มยี่สินาที ป่านนี้ไอ้แบงค์คงหลับไปแล้ว ผมเดินไปกดลิฟล์เพื่อไปดูอาการของคนที่นอนพักในห้องผู้ป่วยที่ชั้นสี่ เมื่อมาถึงหน้าห้องผมยังคงลังเลที่จะเปิดเข้าไป กลัวว่าถ้าไอ้แบงค์ยังไม่หลับก็จะอาระวาดอีก แต่นี้ก็ดึกแล้วคงหลับไปแล้ว มือหนาค่อยๆบิดประตูลูกบิดเปิดออกก่อนจะเดินไปที่เตียงคนป่วยที่นอนหลับตาสนิท ผมค่อยๆเอามือยกขึ้นแตะหน้าผากไอ้แบงค์เบาๆ 

"โชคดีน่ะไม่มีไข้" 

"เป็นห่วงกูหรอ"

"เฮ้ย !! มึงไม่ได้หลับหรอว่ะ"

"เกิดเรื่องขนาดนั้นมึงคิดว่ากูจะข่มตาหลับลงหรอ"

"นั้นซิน่ะ ขอโทษที่กูเข้ามารบกวนแล้วกัน งั้นกูไปน่ะ" ผมหันหลังจะเดินออกไปแต่ไอ้แบงค์คว้าข้อมือของผมเอาไว้ ผมค่อยๆหันกลับไปมองที่มือก่อนจะมองไปที่หน้าไอ้แบงค์

"มึงมีอะไรหรือเปล่า" ผมถามไอ้แบงค์

"คือ เรื่องเมื่อเย็นกูขอโทษที่กูไม่ฟังมึงอธิบาย"

"มึงไม่ต้องขอโทษกูหรอก กูมันแย่นี้หว่าถ้ามึงจะด่ากูแบบนั้นก็ไม่แปลก"

"มึงอย่าพูดแบบนี้ดิว่ะ"

"มึงนอนเถอะกูไม่รบกวนมึงแล้ว"

"ไอ้ซัน มึงโกรธกูหรอว่ะ"

"ไม่หรอก กูไม่ได้โกรธ แต่กูแค่น้อยใจว่ะ บางทีกูก็คิดน่ะว่ากูเลวมากจนทำให้มึงเกลียดกู"

"ไอ้ซัน..."

"แต่ ช่างเหอะมึงไม่ต้องคิดมากพักผ่อนซ่ะกูกลับแล้ว"

"เดี๋ยวดิว่ะ คือ มึงนอนเฝ้ากูได้ไหม คือกู ไม่อยากอยู่คนเดียว" ผมหันไปมองหน้าไอ้แบงค์ที่นอนที่เตียง

"ไอ้แบงค์ มึงทำแบบนี้ไม่กลัวกูทำอะไรมึงหรือไงว่ะ"

"ไม่อ่ะ กูรู้แล้วว่ามึงไม่ทำร้ายกูหรอก"

"กูไม่ได้หมายความว่ากูจะทำร้ายมึง"

"อ้าว แล้วมึงหมายความว่าไงว่ะ" ผมเดินเข้าไปที่เตียงคนไข้ก่อนจะก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากของไอ้แบงค์เบาๆ แล้วผละริมฝีปากออก

"ไอ้ซัน มึง..."

"กูพยายามแล้วน่ะ มึงจำครั้งแรกที่กูจูบมึงได้เปล่าว่ะ กูยอมรับน่ะว่ากูเมา แต่กูก็ไม่เคยจูบใครโดยไม่รู้สึกตัว อีกอย่างกูก็ไม่ใช่เกย์ แต่ตอนนั้นกูเห็นมึงแล้วกูควบคุมตัวเองไม่ได้ว่ะ"

"ไอ้ซัน.."

"กูอยากขอโทษเรื่องครั้งนั้นกับมึงแต่มึงก็ไม่เคยฟังกูเลย จนถึงตอนนี้กูมั่นใจแล้วน่ะ ว่ากูยังชอบมึงอยู่เหมือนกับตอนนั้นที่กูจูบมึง อีกอย่างสำหรับจูบครั้งนั้นกูขอโทษ แต่สำหรับจูบเมื่อกี้ กูขอสารภาพแล้วกันว่ากูชอบมึง"

"มึงพูดอะไรของมึงรู้ตัวเปล่าว่ะ" 

"รู้ดิ รู้ว่าตอนนี้กูกำลังสารภาพรักมึง"

"แล้วมึงไม่กลัวกูปฏิเสธหรอว่ะ"

"ก็กลัว แต่ กูจะไม่มีหวังเลยหรอว่ะ" 

"กูง่วงแล้ว ฝันดีน่ะ" ไม่มีคำตอบใดๆจากปากไอ้แบงค์ ผมเดินไปนอนที่โซฟาข้างๆเตียงมองคนที่เอาผ้าห่มคลุมตัวเอง