ขอบคุณความบังเอิญ2

          ผมเดินเข้าเดินพาสภาพร่างกายที่เปียกมาที่ห้องน้ำของคณะเพื่อจัดการกับตัวเอง ในหัวแทนที่ผมจะต้องรู้สึกโกรธแต่มันกับเป็นความรู้สึกบางอย่างที่แทนที่เข้า ความรู้สึกผิดหวัง ความรู้สึกน้อยใจ นี้ผมไม่ได้ทำอะไรผิดแต่ใครคนหนึ่งไม่เคยมองว่าผมดีเลยใช่ไหม ผมมองหน้าตัวเองในกระจกยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกแปลกๆ แล้วทำไมผมต้องแคร์ด้วยในเมื่อการแข่งขันที่จะมาถึงนี้ ผมพนันกับใครคนหนึ่งเพราะ คนอีกคนคนหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้ผมไม่เคยมีเรื่องของน้องปีหนึ่งคนนั้นเลย 
"อ้าวไอ้ซัน" ผมหลุดจากภวังก่อนจะเงยหน้ามองไปที่กระจกเมื่อเห็นว่าไอ้อสเดินเข้ามา 
"ไอ้บอส"
"เออ กูเอง แล้วนี้ทำไมสภาพมึงเป็นแบบนี้ว่ะ ไปเปียกน้ำที่ไหนมา"
"เปล่ากูซุ้มซ้ามเอง ว่าแต่นี้มึงเรียนเสร็จแล้วหรอว่ะ"
"อือ ว่าแต่วันนี้มึงไม่ไปซ้อมมวยหรออีกสองวันก็จะแข่งปล้ว"
"ไม่ล่ะ กูเบื่อไว้ขึ้นชกทีเดียวเลย" 
"แล้วแบบนี้ไม่กลัวแพ้ไอ้แบงค์หรอ"
"ช่างมันเถอะ งั้นกูไปก่อนน่ะ" พูดจบผมเดินออกจากห้องน้ำไปทันที อีกแค่สองวันก็จะชกแล้วจะแพ้หรือชนะก็ช่างมันเถอะตอนนี้ผมไม่สนใจแล้วว่าผลจะเป็นยังไงเพียงแค่อยากให้ผ่านมันไปให้เร็วที่สุด
          หน้าคณะวิศวะในเวลาตอนบ่ายโมงกว่าๆแบบนี้ส่วนใหญ่คนก็เยอะอยู่แล้วแต่ทำไมวันนี้มันดูคนวุ่นวายอะไรขนาดนี้ว่ะ ผมถือพานธูปเทียนแพพร้อมกับพวงมาลัยดอกมะลิในมือยืนแอบดูอย่างเก้ๆกังกัน เพื่อจะส่องสายตามองหาใครบางคนที่ผมตั้งใจจะมาขอโทษให้ได้อย่างน้อยๆโดนเขาชกที่หน้าก็ดีกว่าให้ผมรู้สึกผิดแบนี้ 
"อยู่ไหนว่ะ" ผมบ่นกับตัวเองงึมงำ และไม่นานสายตาผมก็เห็นใครบางคนทีี่ผมกำลังตามหาเดินออกจากตึกมาพร้อมกับคนข้างๆ ใช่ซินั้นมันพี่ลูกแก้วนั้นเอง ตกลงนี้พี่นันแกเป็นทอมจริงๆใช่ไหม เอาไงดีว่ะแต่ถ้าไม่ทำตอนนี้ผมก็คงไม่มีความกล้าที่จะมาอีกแล้ว เมื่อคิดได้เช่นนั้นผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเดินถือพานธูปเทียนและดอกไม้ที่เตรียมมาตรงไปหาพี่นันทันที
"อ้าวน้องปรานต์" เสียงพี่ลูกแก้วทักผมขึ้น ผมเพียงแค่ยิ้มให้ก่อนจะเดินไปหยุดตรงหน้าพี่นันแทน
"พี่นันครับ"
"....."
"นี้มันอะไรกันอ่ะปรานต์" ผมไม่ตอบพี่ลูกแก้วแต่ยังคงมองไปที่พี่นันเหมือนเดิม
"คือพี่จะโกรธผมก็ได้ครับ แต่ผมขอโทษน่ะพี่ พี่ช่วยรับคำขอโทษจากผมได้ไหม" เมื่อพูดจบผมนั่งลงไปคุกเข่าตรงหน้าพี่นันทันที แต่ไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำตอนนี้จะทำให้พี่แกหายโกรธหรือเพิ่มความโกรธก็ไม่รู้เมื่อเด็กวิศวะที่ยืนมองใกล้ๆ พากันโห่ร้องแซวกันเต็มไปหมด
"ไอ้ปรานต์รุกขึ้นมึงทำบ้าไรเนี้ย"
"พี่ยอมพูดกับผมแล้ว พี่หายโกรธผมแล้วใช่ไหม"
"เปล่า อายคนอื่นเขารุกเดี๋ยวนี้เลย"
"ไม่ครับจนกว่าพี่จะยอมให้อภัยผม"
"นี้มันเรื่องอะไรกันค่ะพี่นันแล้วปรานต์ทำอะไรเนี้ย"
"พี่ลูกแก้วพี่อย่าพึ่งยุ่ง เรื่องของผมกับพี่นัน"
"นี้ฉันเป็นรุ่นพี่นายน่ะ"
"ไอ้ปรานต์รุกเดี๋ยวนี้คนมุงแล้ว"
"พี่ก็ให้อภัยผมก่อนดิ ไม่ก็ชกหน้าผมให้พี่หายโกรธเลยก็ได้ แต่ผมขอโทษพี่จริงๆน่ะ"
"มึงพูดไม่รู้เรื่องหรอว่ะ"
"น่ะพี่นันน่ะผมขอโทษ พี่จะให้ผมทำอะไรผมยอมหมดแล้วแต่เรากลับมาเหมือนเดิมน่ะพี่น่ะ"
"พี่นันค่ะนี้มันอะไรกัน พี่นันกับปรานต์เป็นอะไรกัน แล้วลูกแก้วล่ะ"
"โอ้ยยย พอทั้งคู่เลย ไอ้ปรานต์รุกก่อนเร็วดิกูอายเขา"
"พี่ก็หายโกรธผมก่อนดิ ผมก็อายน่ะเนี้ยแต่เพื่อพี่ผมยอมทำแบบนี้ครั้งแรกในชีวิตเลยน่ะ"
"เออๆ ก็ได้กูยกโทษให้" 
"เย้!!! พี่นันหายโกรธผมแล้ว" ผมกระโดดตะโกนอย่างดีใจก่อนจะใช้มืออีกข้างดึงพี่นันเข้ามากอดแบบลืมตัว เสียงโห่ร้องให้ผมกัพี่นันต่างพากันตบมือแสดงความยินดีไปด้วย 
"ไอ้ปรานต์ปล่อย อายคนอื่นเขา"
"พี่หายโกรธผมแล้วจริงๆน่ะ"
"เออ"
"งั้นรับไว้ด้วยน่ะผมตั้งใจไปซื้อมาขอโทษพี่เลย"
"ไอ้บ้า ใครบอกให้ทำอะไรแบบนี้ว่ะ  มีใครเขาเอาของแบนี้มาขอโทษผู้หญิงว่ะ" ผู้หญิง คำนี้อยู่ๆมันกับสะกิดใจผมขึ้นมาพี่นันพูดว่าผู้หญิง แล้วตกลงพี่นันไม่ใช่ทอมหรอ 
"พี่นัน นี้มันเรื่องบ้าอะไรกันแล้วพี่นันกับปรานต์เป็นไรกันแน่" ผมหันไปมองหน้าพี่ลูกแก้วที่ยืนมองผมด้วยความโกรธอยู่ข้างๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดอะไรบางอย่างออกไปแทน
"ขอโทษน่ะครับพี่ลูกแก้ว ตอนแรกผมกับพี่นันก็เป็นพี่น้องกัน แต่ผมขอบอกพี่แล้วก็ทุกคนในที่นี้เลยแล้วกันว่า ตั้งแต่วันนี้ไปผมจะจีบพี่นันมาเป็นแฟนให้ได้ครับ" พูดจบผมหันไปมองหน้าพี่นันที่ยืนเขินหน้าแดงก่อนจะปล่อยมัดเข้าที่ท้องผมเต็มๆแต่ก็ไม่ได้แรงขนาดนั้น พี่ลูกแก้วเดินสะบัดผมทิ้งไปแล้วหลังจากได้ยินแบบนั้น พวงมาลัยที่อยู่บนธูปเทียนแพผมหยิบมันขึ้นมาส่งให้พี่นันที่รับไป บางทีการผิดหวังจากใครซักคนมันก็ไม่ได้แย่เพราะอย่างน้อยๆมันอาจจะเป็นการเขียนชะตาของใครบางคนให้ผมได้มาเจอกับคนที่เหมาะกับผมก็ได้ 
          ผมขับรถมารอรัพัทธ์ที่หน้าคณะเหมือนกัทุกๆวันแต่วันนี้ทำไมมันกับรู้สึกแปลกๆก็ไม่รู้ อาจเพราะเรื่องที่ผมกับพัทธ์ทะเลาะกันเมื่อตอนเที่ยงนั้นเอง ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงสายตาผมที่มองไปที่หน้าคณะของพัทธืไม่นานก็เห็นพัทธ์กับพลอยเดินลงมาจากกัน ผมรีบลงจากรถวิ่งไปหาพัทธ์
"พัทธ์ กลับบ้านกัน"
"....."
"เรียนเหนื่อยไหม"
"....."
"หิวไหม ไปหาอะไรกินก่อนกลับบ้านกัน"
"เออ ธัญ พัทธ์ เรากลับก่อนน่ะ" เป็นพลอยที่หันมาหาผมก่อนจะส่งสายตาให้แล้วเดินแยกออกไป ไม่ทันให้พัทธ์ได้คว้าไว้ ผมรีบเดินเข้าไปใกล้พัทธ์มากขึ้น
"พัทธ์อยากกินอะไรวันนี้เราเลี้ยง"
"ไม่ กูเหนื่อย"
"งั้นกลับบ้านกันเราช่วยถือกระเป๋า"
"มึงทำแบบนี้ทำไมว่ะ ต้องการอะไร"
"คือ เราขอโทษ"
"เรื่องอะไรล่ะ"
"ก็ที่เราทำตัวงี่เง่า"
"กูไม่เคยโกรธน่ะที่มึงงี่เง่า แต่กูโคตรน้อยใจเลยว่ะที่มึงไม่เคยเชื่อใจกูเลย"
"เราขอโทษ ต่อไปนี้เราจะถามพัทธ์ก่อน"
"ไอ้ธัญ กูกับพี่ซันเราคุยกันแล้ว พี่เขาถามกูเรื่องของเรา แล้วกูก็บอกเขาไปด้วยว่ากูกับมึงเป็นแฟนกัน แต่กูไม่เข้าใจว่ะแค่มึงจะบอกว่ากูเป็นแฟนมึงเนี้ยยากหรอว่ะ" นี้อาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้พัทธ์โกรธผมจริงๆซิน่ะ ตอนแรกผมเคยคิดน่ะว่าพัทธ์เองที่ไม่ชัดเจนความสัมพัมธ์ของเราสองคน แต่เมื่อได้ยินพัทธ์พูดแบนี้แล้วผมพึ่งรู้ว่าคนที่ไม่ชัดเจนเองคือผม แม้ผมจะเคยถามพัทธ์เรื่องที่เราสามารถบอกคนอื่นๆว่าเราเป็นแฟนกันไหมแล้วตอนนั้นพัทธ์ห้ามไว้ แต่ผมลืมไปเองว่ามาช่วงหลังๆพัทธ์กับเป็นคนที่คอยบอกคนอื่นๆว่าเราเป็นแฟนกัน ทั้งที่ผมกับเป็นคนที่ปิดเรื่องทั้งหมดเอง 
"พัทธ์ เราขอโทษ เราไม่กล้าอกคนอื่นเพราะเราแคร์พัทธ์น่ะ เรากลัวว่าพัทธ์จะโกรธถ้าเราพูดไป"
"แล้วกูเคยโกรธไหม กูไม่เคยโกรธ แต่เรื่องอายตอนแรกๆกูยอมรับว่ามีบ้าง แต่ตอนนี้กูชัดเจนแล้ว แล้วมึงล่ะเคยคิดจะชัดเจนไหม"
"ขอโทษน่ะ เรากลับกันเถอะต่อไปนี้เราจะจับมือพัทธ์ให้แน่นๆ เราจะไม่ทำให้พัทธ์รู้สึกไม่ดีอีก" พูดจบผมจับมือพัทธ์ก่อนจะพาเดินมาขึ้นรถที่จอดไว้ทันที