ขอบคุณความบังเอิญ2

          วันนี้ผมมาเรียนคนเรียนคนเดียวส่วนไอ้บอสหรอมันมีเรียนตัวอื่นผมเลยต้องมาหาอะไรกินคนเดียวหลังเลิกเรียน ส่วนโรงอาหารที่นี้เมื่อไรเขาจะทำให้มันใหญ่กว่านี้ซักทีก็ไม่รู้พอพักเที่ยงทีคนก็แน่นจนไม่มีที่นั่ง ผมเดินถือจานข้าวมองซ้ายเพื่อหาที่ว่างซักที ตรงนั้นมันม้องเพื่อนไอ้ธัญสายรหัสของผมกับเพื่อนนี้หว่า ผมรีเดินตรงไปที่โต๊ะนั้นทันที

"เออ พี่ขอนั่งด้วยคนน่ะครับ" ผมพูดพร้อมกับวางจานข้าวแล้วก็แก้วน้ำลงข้างๆ

"สวัสดีครับ แล้วนี้พี่มาคนเดียวหรอ" 

"ใช่เพื่อนพี่มันไปเรียนคนละตัวกับพี่ เออว่าจะถามหลายทีแล้วตกลงน้องชื่ออะไร" 

"ผมหรอ ชื่อพัทธ์"

"แล้วน้องล่ะครับชื่อไร"

"หนูชื่อพลอยค่ะ" 

"แล้วน้องไม่มีเรียนกันแล้วหรอวันนี้หรือว่าเรียนเสร็จแล้ว" 

"ครับ เออแล้วพี่ชื่อซันใช่ไหม" 

"ใช่ รู้จักด้วยหรอ" 

"ก็พี่เป็นสายรหัสของไอ้ธัญผมก็ต้องรู้ดิ"

"อ่อ  เออว่าแต่พัทธ์กับธัญนี้ดูสนิทกันเนอะเป็นเพื่อนกันมานานแล้วหรอเห็นธัญมันดูหวงพัทธ์มากเลย" 

"เปล่าครับ ผมกับธัญเป็นแฟนกัน" นั้นไงล่ะเป็นอย่างที่คิดไม่มีผิดคนบ้าอะไรจะหวงเพื่อนขนาดนั้นผมหันไปมองหน้าเด็กผู้ชายที่ตอนแรกผมรู้สึกว่าชอน้องเขาจริงๆน่ะแต่ช่วงนี้ผมกับไม่รู้สึกอะไรเลย 

"ตอบตรงดีเนอะ" 

"ก็ไม่รู้จะปิดไปทำไม ว่าแต่พี่ซันเถอะไม่มีแฟนหรอ นี่เลยผมแนะนำพลอยเลยพี่" 

"ตลกไหมเนี้ยพัทธ์มาแนะนำให้เราอ่ะ" ผมหันไปขำหน้าน้องผู้หญิงใส่แว่นที่ทำหน้าดุใส่เพื่อนก่อนจะหันกลับมามองคนข้างๆ  ที่นั่งตักข้าวเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย 

          "ไอ้ธัญเป็นไรว่ะ เฮ้ยย ไอ้ธัญ" ผมเขย่าแขนไอ้ธัญที่ตอนแรกมัน่นว่าหิวตลอดทางเดินมาโรงอาหารที่ตอนนี้มันยืนใจลอยอะไรของมันอีกแล้ว 

"ไอ้ธัญ" 

"ห่ะ ว่าไงพี่แบงค์" 

"กูถามว่าจะกินอะไรเนี้ยเดี๋ยวสั่งให้" 

"เอาแบบพี่เลยก็ได้"

"เออๆ แล้วนี้มึงเป็นอะไรของมึงใจลอยอยู่นั้นแหล่ะ" 

"พี่ดูนั้นดิ ไอ้พี่ซันมันไปนั่งข้างพัทธ์" ผมหันไปตามที่ไอ้ธัญมองก็เห็นว่าไอ้ซันกับพัทธ์แล้วก็น้องพลอยนั่งคุยกันหัวเราะดูท่าทางสนุกสนานจนไอ้คนที่ยืนข้างๆผมตอนนี้กำมือนแน่น

"ไอ้ซัน" ผมหันไปจ่ายค่าข้าวก่อนจะส่งจานให้ไอ้ธัญถือแล้วเดินนำไอ้ธัญไปที่โต๊ะที่ไอ้ซันนั่งกับพัทธ์ตอนนี้ 

"ไอ้ซัน!!"

"อ้าวไอ้แบงค์ เฮ้ยยย" ไม่ทันได้ใหไอ้ซันพูดอะไรผมหยิบแก้วน้ำของไอ้ซันที่โต๊ะขึ้นสาดใส่ไอ้ซันทันที

"มึงเป็นบ้าอะไรของมึงเนี้ย" 

"กูอกมึงแล้วใช่ไหมว่าก่อนจะแข่งเสร็จห้ามมึงยุ่งกับพวกน้องกู" 

"แล้วกูยุุ่งอะไรว่ะ กูนั่งกินข้าวของกูดีๆแล้วมึงเอาน้ำมาสาดใส่กูมึงมีปัญหาอะไร"

"มึงอย่าคิดน่ะว่ากูไม่รู้" ผมกระชากคอเสื้อไอ้ซันขึ้นมาง้างมัดเตรียมจะปล่อยเข้าที่หน้าคราวนี้กลายเป็นพัทธ์ที่นั่งข้างๆรีคว้าแขนผมไว้ก่อน

"พี่แบงค์ใจเย็นๆ เข้าใจผิดแล้ว"

"ปล่อยเลยพัทธ์ วันนี้พี่จะอัดไอ้ซันให้ล่วงตรงนี้แหล่ะ" 

"พี่แบงค์ใจเย็นๆก่อนน่ะ" พลอยรีพูดขึ้นมาอีกคน ไอ้ธัญที่เดินตามหลังมารีเข้ามาดึงผมออกช่วยพัทธ์ที่เหมือนจะดึงผมไม่ยู่

"พี่แบงค์ ใจเย็นพี่"

"ใจเย็นหรอ นี้ไอ้ซันมันจะแย่งแฟนมึงน่ะโว้ยไอ้ธัญ"

"กูบอกแล้วไงว่าไม่มีอะไรกูแค่มานั่งกินข้าว ไม่เชื่อมึงก็ถามน้องสองคนนี้ดิ"

"ใช่ค่ะพี่แบงค์ โต๊ะมันเต็มพี่ซันไม่ได้มาเกาะแกะอะไรจริงๆ" 

"นี้มึงไม่เคยเชื่อกูเลยใช่เปล่าว่ะ กูรับปากมึงแล้วกูไม่ผิดคำพูดหรอก แต่มึงเล่นมาสาดน้ำใส่กูทำแบบนี้มึงดูด้วยคนเยอะแยะแบนี้เขาจะมองยังไง ใช้สติหน่อยดิว่ะไม่ใช่เอะอ่ะก็จะใช้แต่กำลัง กูรู้มึงเป็นนักมวยแต่ใช้ความสามารถให้ถูกที่ด้วย"

"ก็คนอย่างมึงมันไว้ใจไม่ได้ไง" 

"อีกแค่สองวันมึงก็จะได้ชกกูแล้ว เก็บแรงมึงไว้ตอนนั้นดีกว่า" พูดจไอ้ซันก็เดินออกจากโรงอาหารไปทันที

          "แล้วนี้มองอะไรกูอีกเนี้ย" ผมหันไปว่าไอ้ธัญที่มองหน้าผมเหมือนจะถามหาอะไรอีกคน 

"พี่ซันไม่ได้ทำอะไรมึงใช่ไหม"

"เฮ้ย!! นี้กูดูใจง่ายขนาดนั้นเลยหรอว่ะ กูไม่ใช่เกย์แล้วที่กูคบกับมึงก็เพราะกูรักมึงแล้วนี่อะไรว่ะแค่กูนั่งกินข้าวกับพี่เขาเพราะพี่เขาไม่มีที่นั่งกูผิดอีกรึไง" ผมคว้ากระเป๋าสะพายก่อนเดินออกไปจากตรงนั้นเหมือนกัน นี้มันวันอะไรกันแน่ทั้งพี่แงค์ทั้งไอ้ธัญ

"พัทธ์รอเราด้วย" ผมหันไปมองพลอยที่วิ่งตามหลังมาก่อนจะหยุดรอ

"เออ พลอยเราขอโทษน่ะ"

"ไม่เป็นไร แต่พัทธ์อ่ะโอเคไหม"

"เอาจริงๆตอนนี้เราไม่โอเคว่ะ ทำอะไรเหมือนไม่มีคนเชื่อซักอย่าง"

"ธัญรักพัทธ์มากไงก็ต้องหวงเป็นธรรมดา"

"บางทีมันก็เยอะไปป่ะว่ะ ทุกวันนี้เหมือนเรากับมันอยู่แบบระแวงกันตลอด"

"เราว่าพัทธ์ใจเย็นๆก่อนดีกว่าไหม ให้อารมณ์เย็นกันกว่านี้แล้วค่อยคุยกัน"

"ขอบคุณน่ะพลอย ขอโทษด้วยน่ะที่มาทำให้เห็นเรื่องแย่ๆแบนี้" 

"ไม่เป็นไรก็พัทธ์เป็นเพื่อนเรานี่ ไปเถอะ" 

          "ไอ้ธัญกูขอโทษว่ะเลยทำให้มึงกัพัทธ์ทะเลาะกันไปด้วยเลย" พี่แบงค์หันมาพูดกับผมที่นั่งอยู่ข้างๆกัน 

"ไม่เป็นไรพี่ผมผิดเองแหล่ะที่หวงพัทธ์มากไป"

"ก็มึงรักมันนี้หว่า"
"บางทีผมอาจจะทำให้มันอึดอัดก็ได้ ว่าแต่พี่เถอะไปทำแบบนั้นกับพี่ซันจะดีหรอ"

"ช่างเหอะ ยังไงกูกับมันก็ไม่เคยญาติดีกันอยู่แล้ว"

"แต่เมื่อกี้ผมเห็นหน้าพี่ซันดูผิดหวังมากเลยน่ะพี่"

"อะไร ห่วงสายรหัสมึงหรอว่ะ"

"เปล่า ผมห่วงพีี่นั้นแหล่ะ ช่างเหอะกินข้าวกันดีกว่า" ผมหันไปยิ้มให้พี่แบงค์ก่อนจะหันมากินข้าวกันต่อ สุดท้ายผมก็ใช้ความรักความห่วงใยกับพัทธ์มากเกินไปแต่ไปคุยตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์คงต้องรอให้พัทธ์ใจเย็นกว่านี้ก่อนแล้วกัน บางทีผมควรแบ่งช่องว่างให้เขาได้มีเวลาส่วนตัวบ้างจริงๆ